Του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...
Τρία χρόνια ακριβώς έχουν περάσει από τότε που η κρίση άρχισε να γίνεται αισθητή στην Ελλάδα. Η ιστορία είναι γνωστή. Λίγες μέρες μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 2009, ο νέος υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ κ. Παπακωνσταντίνου «ανακάλυπτε» ότι το δημόσιονομικό έλλειμμα εκείνης της χρονιάς θα έφτανε το 15,3% αντί για 3,7% που προέβλεπε η κυβέρνηση Καραμανλή. Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια, οι κυβερνήσεις και η τρόικα έχουν προβεί σε δεκάδες προβλέψεις, μεγαλόστομες δηλώσεις και ευχάριστες υποσχέσεις προς την κοινωνία. Και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απαντήσει σε όλα τα παραπάνω, ασκώντας κριτική και προβλέποντας ότι θα αποτύχουν. Κατά έναν παράξενο τρόπο, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πέσει μέσα σε όλες του τις προβλέψεις εδώ και τρία χρόνια, και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι μειοψηφικές του απόψεις για την οικονομία το 2009, να καθίστανται ηγεμονικές εν έτει 2012.
Τίθενται, λοιπόν, τα εξής ερωτήματα: Είναι οι του ΣΥΡΙΖΑ πιο έξυπνοι από τους άλλους; Έχουν καλύτερα διδακτορικά από ό,τι οι άλλοι; Είναι πιο διορατικοί; Γιατί έχουν πέσει μέσα στις προβλέψεις για την ύφεση, το δημοσιονομικό εκτροχιασμό λόγω λιτότητας, τη μη βιωσιμότητα του χρέους, την ανάγκη διαγραφής του, τη μη έξοδο της χώρας στις αγορές για πολύ μακρύ διάστημα, τις επιπτώσεις της εσωτερικής υποτίμησης;
Τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβαίνει. Αυτό που ισχύει είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει τα θεωρητικά εργαλεία για να διακρίνει «αυτά που λέγονται και αυτά που δεν λέγονται» από τα επίσημα κυβερνητικά χείλη, τους ρητούς και άρρητους και στόχους. Το οικονομικό πρόγραμμα που εφαρμόζεται δεν σχεδιάστηκε για να πετύχει τους ρητούς στόχους και γι’ αυτό αποτυγχάνει σε αυτό το επίπεδο. Οι ρητοί στόχοι (η δημοσιονομική εξυγίανση, για παράδειγμα) χρησιμεύουν για να δώσουν ένα όραμα σε αυτούς που υπόκεινται σε θυσίες σήμερα προκειμένου όμως να επιτευχθούν οι άρρητοι στόχοι: Για να καταφέρουν να οργανώσουν τη συναίνεση στο εσωτερικό της κοινωνίας και να κυλήσει πιο έυκολα το σχέδιο. Από το Νοέμβριο του 2009 μέχρι και τον Ιούνιο του 2011, φάνηκε ότι η αξιοποίηση των ρητών (αλλά μη πραγματικών) στόχων, έκανε μια χαρά τη δουλειά της: υπνώτισε την κοινωνία.
Όσο όμως η κοινωνία άρχισε να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει με αυτούς τους στόχους που διαρκώς αποτυγχάνουν, κάτι περίεργο άρχισε να συμβαίνει: έσπασε η συναίνεση όσο ποτέ άλλοτε από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ συνέβαλε αποφασιστικά στην αποκάλυψη των άρρητων στόχων του Μνημονίου: υποτίμηση της εργασιακής δύναμης για να αυξηθούν τα κέρδη, διάλυση του κοινωνικού κράτους για να έχει μεγαλύτερη εξάρτηση ο εργαζόμενος από τη σχέση μισθωτής εργασίας, χτύπημα στους μικρομεσαίους για να αυξηθεί η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, ιδιωτικοποίησεις για να εισέλθει ο ο ιδιωτικός τομέας σε κερδοφόρους τομείς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε μέσα σε όλες τις προβλέψεις, γιατί εκτός από την κριτική στους ρητούς στόχους του Μνημονίου, ανέδειξε και τους άρρητους. Για τους πρώτους είναι σχετικά εύκολο να ασκήσει κάποιος κριτική, αφού και η οικονομική θεωρία, αλλά κυρίως η οικονομική ιστορία, έχουν αποφανθεί τελεσίδικά: η έννοια της επεκτατικής δημοσιονομικής λιτότητας είναι παραμύθι. Αποκαλύπτοντας όμως την ταξική «ουσία» των παραπάνω στόχων, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθεί να πέφτει μέσα στις οικονομικές του προβλέψεις και οι άλλοι θα γελοιοποιούνται -- κερδίζοντας όμως χώρο στο επίπεδο του ταξικού ανταγωνισμού. Τι να την κάνουν την αξιοπιστία των προβλέψεων μπροστά στα κέρδη που αποκομίζουν από το Μνημόνιο;
Τίθενται, λοιπόν, τα εξής ερωτήματα: Είναι οι του ΣΥΡΙΖΑ πιο έξυπνοι από τους άλλους; Έχουν καλύτερα διδακτορικά από ό,τι οι άλλοι; Είναι πιο διορατικοί; Γιατί έχουν πέσει μέσα στις προβλέψεις για την ύφεση, το δημοσιονομικό εκτροχιασμό λόγω λιτότητας, τη μη βιωσιμότητα του χρέους, την ανάγκη διαγραφής του, τη μη έξοδο της χώρας στις αγορές για πολύ μακρύ διάστημα, τις επιπτώσεις της εσωτερικής υποτίμησης;
Τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβαίνει. Αυτό που ισχύει είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει τα θεωρητικά εργαλεία για να διακρίνει «αυτά που λέγονται και αυτά που δεν λέγονται» από τα επίσημα κυβερνητικά χείλη, τους ρητούς και άρρητους και στόχους. Το οικονομικό πρόγραμμα που εφαρμόζεται δεν σχεδιάστηκε για να πετύχει τους ρητούς στόχους και γι’ αυτό αποτυγχάνει σε αυτό το επίπεδο. Οι ρητοί στόχοι (η δημοσιονομική εξυγίανση, για παράδειγμα) χρησιμεύουν για να δώσουν ένα όραμα σε αυτούς που υπόκεινται σε θυσίες σήμερα προκειμένου όμως να επιτευχθούν οι άρρητοι στόχοι: Για να καταφέρουν να οργανώσουν τη συναίνεση στο εσωτερικό της κοινωνίας και να κυλήσει πιο έυκολα το σχέδιο. Από το Νοέμβριο του 2009 μέχρι και τον Ιούνιο του 2011, φάνηκε ότι η αξιοποίηση των ρητών (αλλά μη πραγματικών) στόχων, έκανε μια χαρά τη δουλειά της: υπνώτισε την κοινωνία.
Όσο όμως η κοινωνία άρχισε να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει με αυτούς τους στόχους που διαρκώς αποτυγχάνουν, κάτι περίεργο άρχισε να συμβαίνει: έσπασε η συναίνεση όσο ποτέ άλλοτε από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ συνέβαλε αποφασιστικά στην αποκάλυψη των άρρητων στόχων του Μνημονίου: υποτίμηση της εργασιακής δύναμης για να αυξηθούν τα κέρδη, διάλυση του κοινωνικού κράτους για να έχει μεγαλύτερη εξάρτηση ο εργαζόμενος από τη σχέση μισθωτής εργασίας, χτύπημα στους μικρομεσαίους για να αυξηθεί η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, ιδιωτικοποίησεις για να εισέλθει ο ο ιδιωτικός τομέας σε κερδοφόρους τομείς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε μέσα σε όλες τις προβλέψεις, γιατί εκτός από την κριτική στους ρητούς στόχους του Μνημονίου, ανέδειξε και τους άρρητους. Για τους πρώτους είναι σχετικά εύκολο να ασκήσει κάποιος κριτική, αφού και η οικονομική θεωρία, αλλά κυρίως η οικονομική ιστορία, έχουν αποφανθεί τελεσίδικά: η έννοια της επεκτατικής δημοσιονομικής λιτότητας είναι παραμύθι. Αποκαλύπτοντας όμως την ταξική «ουσία» των παραπάνω στόχων, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθεί να πέφτει μέσα στις οικονομικές του προβλέψεις και οι άλλοι θα γελοιοποιούνται -- κερδίζοντας όμως χώρο στο επίπεδο του ταξικού ανταγωνισμού. Τι να την κάνουν την αξιοπιστία των προβλέψεων μπροστά στα κέρδη που αποκομίζουν από το Μνημόνιο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου