Ανάμεσα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά…

Το Ιστολόγιο του Ερυθρού Καγκουρώ...

Στάθηκε στην πόρτα του γραφείου με δισταγμό. Σα να μην ήθελε να ενοχλήσει. Σα να αισθανόταν αμήχανα με την εκεί παρουσία του. Στην πολύβουη δημόσια υπηρεσία γινόταν χαμός τις τελευταίες ημέρες του χρόνου. Δεκάδες συμπολιτών με χαρτιά στα χέρια να κυνηγούν σφραγίδες και υπογραφές. Να αγχώνονται, να γκρινιάζουν, να θυμώνουν. Να μαλώνουν μεταξύ τους και με τους υπαλλήλους. Είναι παράξενες οι εργάσιμες ανάμεσα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά: στριμώχνονται δουλειές και υποχρεώσεις. Ο χρόνος γίνεται πιεστικός. Οι μέρες τελειώνουν. Πρέπει να ξεμπλέξεις. Από εκεί και ο εκνευρισμός. Ειδικά φέτος με τις διαφόρων ειδών στενότητες τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο ζόρικα.

Προχώρησε με αβέβαια βηματάκια προς το γραφείο. Δυο τρεις βιαστικοί του πήραν τη σειρά. Τον έσπρωξαν κιόλας λίγο άτσαλα. Τα δικά τους τα χαρτιά είχαν βλέπεις προτεραιότητα. Δεν το έκανε θέμα. Τι να έλεγε; Αυτός για άλλη δουλειά ήταν εκεί, πώς να το εξηγούσε; Ακούμπησε δυο τσάντες με ψώνια στο πάτωμα και στάθηκε  μπροστά στον απασχολημένο υπάλληλο. Δεν μίλησε. Ο άλλος με το βλέμμα κολλημένο στην οθόνη του υπολογιστή όπου έτρεχαν σε σειρές ατέλειωτες νούμερα, άπλωσε το χέρι να πάρει τα χαρτιά και να εξυπηρετήσει. Δεν γύρισε να τον κοιτάξει. «Υπογραφές, σφραγίδες έχετε;»

Απάντηση δεν πήρε. Ο ηλικιωμένος ακούμπησε στο γραφείο αυτά που κρατούσε στα χέρια του. Ένα μικρό κουτί με γλυκά κι ένα μπουκάλι του λίτρου με το ντόπιο ρακί. Ξερόβηξε για να τραβήξει την προσοχή του άλλου. Εν τέλει κοιτάχτηκαν και του μίλησε: «Δε φανήκατε φέτος από το χωριό. Η θεία σου, σού στέλνει τα φετινά μελομακάρονα, με τις ευχές της. Χρόνια πολλά». Ένοχο χαμόγελο και των δυο. Η ουρά πίσω έσπρωχνε. Οι συμπολίτες με τα χαρτιά στο χέρι βούιζαν ανυπόμονα. Έπρεπε, επιτέλους, να τελειώσουν τις δουλειές τους. Ανάμεσα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά…