Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Άντε καλέ…

Σώτος Χρυσαφόπουλος...
"Συνάντηση", χαρακτικό του Μ.Κ. Έσερ
“Συνάντηση”, χαρακτικό του Μ.Κ. Έσερ
«[…] έχω καταλήξει εδώ και καιρό στο συμπέρασμα ότι αυτό που χρειάζεται η χώρα μας δεν είναι απλώς αλλαγή κυβέρνησης, αλλά η ριζική αποτίναξη πολλών κατεστημένων της, μη εξαιρουμένου, ασφαλώς, του κατεστημένου των Μ.Μ.Ε., τα οποία στηρίζουν τις επιτυχείς προσπάθειες της κυβέρνησης να ρίχνει στάχτη στα μάτια των Ελλήνων πολιτών».
Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι επί λέξει μια δήλωση του Βαγγέλη Διαμαντόπουλου, βουλευτή του Συ.Ριζ.Α., ο οποίος ελέγχθηκε πρόσφατα από την κυβέρνηση και τα ενεργούμενά της Μ.Μ.Ε. για την αναφορά του στον αναρχισμό· αλλά όχι. Προέρχεται από τα χείλη του υιού Μαρκεζίνη, εκείνου που σαγηνεύει με την υψίσυχνη φωνή του σε κάτι συνεστιάσεις μετά πολιτικής ομιλίας ευπάτριδες και δελαπάτριδες –θιασώτες του αυτοί μάλλον από την πεποίθηση ότι το αλλόκοτο είναι επίτευγμα, και κληρονομείται –ή απλούστερα όμοιος ομοίω αεί πελάζει: Σου λέει, υιός Μαρκεζίνη είναι… Μην το γελάτε, διότι δεν διαφέρουν στην νοοτροπία και πολύ, εδώ που τα λέμε, οι κηπουροί του Γιώργου: παρέβλεψαν τα επίκτητα, επένδυσαν ομοίως στην τυφλή πίστη για το επώνυμο, και βγήκαν με τα κλαδευτήρια μια βόλτα στον πράσινο κήπο του.
Ναι, ο υιός Μαρκεζίνη, που λέτε… Παρακολουθώ εγώ τα λεγόμενα και γραφόμενά του; Τα πάντα παρακολουθώ, ή ό,τι προλαβαίνω τέλος πάντων –τον συγκεκριμένο τον έχω στα υπόψιν ως τον πλέον αξιόπιστο εν ζωή μάρτυρα του τι σημαίνει τεθωρακισμένο (μια και το κουβεντιάζαμε τις προάλλες) από την πλευρά της εξουσίας· και άρα ως πάροικό της, τον έχω για πολύ διαφωτιστικό, στην αναζήτησή μου για την θελητή ή αθέλητη αποκάλυψη των διαφόρων μεθόδων, που μπορεί αυτή να μετέρχεται για να θωρακισθεί. Στην περίπτωσή μας, π.χ., ιδού που γίναμε μάρτυρες ενός θαυμάσιου εξ οικείων πορίσματος για τα Μ.Μ.Ε.!
Τι σημαίνει όμως Μ.Μ.Ε.; Σε τι συνίστανται; Τι περιέχει ο όρος; Οπωσδήποτε κάτι περισσότερο από τα προφανή. Δεν πιστεύω, ας πούμε, να υπάρχει άνθρωπος με σώας τα φρένας που, ενώ θεωρεί σχεδόν αυτονόητη την παραπάνω διαπίστωση για αυτά, τα διαχωρίζει, ωστόσο, από, λ.χ., τις εταιρείες δημοσκοπήσεων… Θάχει γούστο! Θα ήταν από πλευράς του κάτι τέτοιο περίπου σαν να κάνει διάκριση ανάμεσα στον Ζερζεβούλη και το Βελζεβούλη, την φαλάκρα και την καράφλα, την φούχτα και την χούφτα. Το νου του, αυτουνού, διότι αυτή η τελευταία ενίοτε ανοίγει, τεντώνωνται τα δάχτυλα, έρχεται το τελευταίο μέρος του άνω άκρου σε όρθια θέση και εκτείνεται μετά με όλη τη φόρα του βραχίονα και του πήχυ εις απάντησιν. Αυτά τα ολίγα για την αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων· γενικώς· αλλά και ειδικώς για τις πρόσφατες…
Προσοχή, όμως: θα ήταν επιπόλαιο να εξαντληθεί η εδώ συζήτηση σχετικά με τις μετρήσεις της Κοινής Γνώμης, μόνο στην διακρίβωση του πόσο αξιόπιστες είναι –όσο γι αυτό… ξεκαθαρίσθηκε, νομίζω, από την πρώτη παράγραφο ακόμα και στα μάτια του τελευταίου, που δεν είχε την πλήρη εικόνα. Όχι, το κρίσιμο στοιχείο δεν έγκειται στο αξιόπιστο ή αναξιόπιστο μεθοδολογίας και αποτελεσμάτων, αλλά στο ότι τα αποτελέσματα των λεγομένων μετρήσεων είναι προϊόν υψηλής μαγειρικής. Παρακολουθώντας τα κανείς, καθώς συνήθως εστιάζει την προσοχή του στην πορεία του κόμματος που έχει/διεκδικεί την προτίμησή του, ή καθώς απλώς αρκείται στην απορρόφηση μιας γενικότερης αποτίμησης του συσχετισμού των δυνάμεων, ή καθώς κάνει ακόμα και υπολογισμούς για να ελέγξει ο ίδιος κατά πόσον στέκουν ή όχι όσα του ξεφουρνίζουν, το όντως σκοπούμενο του master chef επιτυγχάνεται την ίδια ώρα αποτελεσματικότατα με την πλαγιοκόπηση, όπως συμβαίνει σε κάθε μάχη.
Το κρίσιμο στοιχείο της πλαγιοκόπησης που μας αφορά στα νέα «ευρήματα» είναι η δύναμη της Χρυσής Αυγής. Παρουσιάζεται αυτή και πάλι ως απαρεγκλίτως σθεναρή –το ανοδικά ή σταθερά είναι εδώ επουσιώδες. Τι σκοπό εξυπηρετεί το επαναλαμβανόμενο «εύρημα»; Τι στόχο έχει; Αυτό είναι το σημαντικό. Αποσκοπεί στο να επιτύχει η σημερινή Ν.Δ. την απενοχοποίησή της ως κόμμα της άκρας δεξιάς, επειδή η νέα ιδεολογική ταυτότητα απωθεί τον παραδοσιακό Νεοδημοκράτη, που παρακολουθεί πολύ κριτικά τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η διακυβέρνηση, διότι αρέσκεται αυτός να εκλαμβάνει τον εαυτό του ως μετριοπαθή, κεντρότροπο και ενοχλείται. Και ενοχλείται διπλά όταν γνωρίζει την προέλευση της αυταρχικής αυτής και ακραίας διακυβέρνησης, καθώς την ταυτίζει αυτόματα με τον νυν αρχηγό του κόμματος της Ν.Δ. Θυμηθείτε ότι, όταν ο νυν επικεφαλής προκάλεσε κορυβαντιών τις εκλογές, για να συνεχίσει όμως, ως απεδείχθη, τα ίδια με τους προκατόχους του, πλην όμως διεκδικούσε ως πεφυσημένος ασκός την αυτοδυναμία, απειλώντας μάλιστα στο όνομά της με εκ νέου προσφυγή στην κάλπη, απέσπασε εντέλει από τον Νεοδημοκράτη στις πρώτες εκλογές του ’12 όλο κι όλο ένα γενναιόδωρο 19% –πολύ γενναιόδωρο μάλιστα, αν το συγκρίνει κανείς με τα ποσοστά του εγχειρήματός της Πολιτικής Άνοιξης, που δεν λησμονείται εύκολα. Ήγουν, ο Νεοδημοκράτης δεν τον εγκρίνει στη συνείδησή του καθόλου. Ήδη από τότε.
Να σημειώσω με την ευκαιρία ότι τα ίδια κεντρικά πρόσωπα της τότε οδού Πανδρόσου είναι που ανταλλάσσουν σήμερα καλημέρες στο Μαξίμου; Λέτε να άλλαξαν πεποιθήσεις, για να κερδίσουν όψιμα με μια μεταστροφή τους τον παραδοσιακό ψηφοφόρο του κόμματος; Πάλι θα αρχίσουμε τα ίδια με τον Βελζεβούλη και τον Ζερζεβούλη, τη φούχτα και την χούφτα; Μπορεί, δεν λέω, να σωφρωνίσθηκαν στέμμα και ηρακλειδείς κατά τι –το μυαλό πήζει με την ηλικία. Αλλά, αν σωφρωνίσθηκαν, σωφρωνίσθηκαν ως προς την τεχνική της άμυνας, όχι ως προς το περιεχόμενο της επίθεσης! Και επιχειρούν να τον κερδίσουν τον ψηφοφόρο της Ν.Δ. με τον φόβο και την εξαπάτηση –γνωρίζουν ήδη από τις δεύτερες των δίδυμων εκλογών του ’12 ότι αποδίδει αυτή η πρακτική. Ενώ η αρχική, η πρώτη που είχαν ακολουθήσει τους εξέθεσε. Και δεν την εμπιστεύονται. Και νουθετήθηκαν. Αλλά δεν μπορούν και να την απεμπολήσουν, κατά τον παληό τον γάιδαρο και την περπατησιά του…
Θυμηθείτε, επίσης, ότι οι ακροδεξιές αντιλήψεις της κυβερνητικής ομάδας των εμπίστων και του εκλεκτού τους, πιστοποιήσιμες αυτές μέχρι κεραίας σε όποια στιγμή επιλέξει κανείς να ερευνήσει από την όλη τους διαδρομή, είναι οι ίδιες εκείνες που τους είχαν κατά βάθος φέρει σε σύγκρουση με την κεντρογενή οικογένεια Μητσοτάκη –μην επιτρέπετε στον εαυτό σας να σας παραπλανεί ως προς αυτά η θέση που αντιστοιχεί στο κοινοβουλευτικό φάσμα για το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, που πατέρας και θυγατέρα πρεσβεύουν, και συμβεί έτσι να ανακατέψετε λάθος τις θέσεις στις κοινοβουλευτικές πτέρυγες· υπάρχουν πάντα και τα δεξιότερα· φτάνουν αυτά μέχρι και έξω από την αίθουσα· πάνε και παραπέρα.
Θα απορούσα, αν δεν σας αρκούσαν για να πεισθείτε οι μεταγραφές στη Ν.Δ. και, κυρίως, η συστηματική εδώ κι εκεί πρωτοκαθεδρία των Άδωνη Γεωργιάδη και Μάκη Βορίδη, για να πεισθείτε σχετικώς. Πρόκειται για πολιτικές φιγούρες που κατά βάθος γεννούν επιφυλάξεις στον Νεοδημοκράτη. Τον συσκοτίζουν με τον αχαλίνωτο λαϊκισμό τους. Και όταν κάποιες φορές τον μαγνητίζουν, το επιτυγχάνουν αυτό διεγείροντας το θυμικό του· και μόνον.
Θα υπέπεσε, άλλωστε, στην προσοχή σας τούτες τις μέρες, που βγήκαν μια ιδέα οι μάσκες –λέω μια ιδέα, διότι έχει κι άλλο ο μπαξές να δώσει, κήπος και αυτός με κηπουρούς– ότι είδαν το φως της δημιοσιότητας προσεκτικές διαρροές περί μιας ακαθόριστης ενόχλησης του Καραμανλικού περιβάλλοντος, προφανώς για τους λόγους που εδώ πραγματευόμαστε. Αποδόθηκε αυτή σε δηλώσεις Στουρνάρα. Αλλά πείθει αυτό;
Η επικοινωνιακή τακτική, λοιπόν, το τέχνασμα της αναπόφευκτης σύγκρισης με την Χρυσή Αυγή από τον ψηφοφόρο έχει το πλεονέκτημα να χαλκεύει μια κίβδηλη μεταμόρφωση της Ν.Δ., και να της επιτρέπει να υποδύεται την μετριόφρονα, παρά το τρέχον κράμα της. Στη συνέχεια κεφαλαιοποιείται η μεταμόρφωση προς μια στοχοποίηση των άκρων με πρόδηλο μεν το επιδιωκόμενο, αλλά με στόχο κυρίως να κατοχυρωθεί η μεταμόρφωση. Και τούτο απαιτεί την προβολή μιας σθεναρής Χρυσής Αυγής από τις εταιρείες, οι οποίες, βέβαια, έχουν αναλάβει την σχετική εργολαβία με το αζημίωτο· από τη δόση· που είναι το αίμα της αγοράς· το οξυγόνο· και τέτοια…
Καθώς στηρίζει το όλον κατασκεύασμα και το Πα.Σο.Κ, διολισθαίνει αυτό ολοταχώς προς την ίδια κατωφέρεια, δεδομένου ότι αναγκαστικά έχει εξαρτήσει ο νυν αρχηγός του την επιβίωση του ιδίου και του κόμματος από την ανίερη αυτή συμμαχία. Και έχει προσχωρήσει στο επικοινωνιακό τέχνασμα περί μετριοπάθειας, διότι δεν έχει να πληρώσει ούτε καν το νοίκι της Ιπποκράτους, την ώρα που πεπόνι και μαχαίρι κρατάει η Συγγρού. Και στηρίζει ολόψυχα τις επιτάξεις, όταν ο ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε, παρακαλώ, καταθέσει πριν από όχι και τόσο πολύ καιρό στη Βουλή πρόταση νόμου για την κατάργηση, ναι, ναι, την κατάργηση της πολιτικής επιστράτευσης λόγω απεργίας –και σωστά· διότι, όπως εξηγεί η Αιτιολογική Έκθεση της Πρότασης Νόμου, την επιβάλλει αυτήν την κατάργηση το Σύνταγμα, ενώ συνιστά και συμβατική μας υποχρέωση έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου δεν ισχύουν τέτοια τερατώδη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, παρακαλώ, εντός της οποίας υποτίθεται ότι αγωνιζόμαστε να παραμείνουμε!!! (Την σχετική τεκμηριωμένη πληροφόρηση οφείλω στα ιστολόγια «Καρτέσιος» και «Φερώνυμος».)
Χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει, άρα το τέχνασμα της μετριοπάθειας ταιριάζει γάντι και στο προφίλ της Δημ.Αρ. Το στηρίζει, λοιπόν, και αυτή εκθύμως. Την αποκάλυψη της περαιτέρω εκτροπής της προς τα ακόμη δεξιότερα, μοιραία συνέπεια ενός θανατηφόρου εναγκαλισμού με το γκουβέρνο, δεν καταφέρνουν να περισώσουν κάτι χλιαρές, δειλές, αναιμικές και σκόρπιες επικριτικές δηλώσεις στελεχών της, που τάχαμου την διαφοροποιούν από ένα Πα.Σο.Κ. με συμπεριφορά παχύδερμου, ρινόκερου για την ακρίβεια. Όχι δεν την διαφοροποιούν. Εξ ου και φυλλοροούν αμφότεροι· και φυσικά καταδικάζονται περαιτέρω στην συνείδηση του κόσμου. Αγκαλιά και οι τρεις στη μεγάλη κατρακύλα. Κι εμείς στον γκρεμό.
Θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς: Μα δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής; Του αρμόζει η απάντηση ότι τα πραγματικά ποσοστά είναι άτοπη ερώτηση· η εικονική πραγματικότητα είναι πάντα ισχυρότερη· διαφορετικά οι πολίτες, όλοι, ή σχεδόν όλοι, θα ήταν στους δρόμους.
Τώρα, ένας ακόμη πιο σχολαστικός θα μπορούσε ίσως να διαμαρτυρηθεί για τη δυσανάλογη ανάκαμψη, που καταγράφει το Πα.Σο.Κ σε σχέση με την Ν.Δ. Ή ακόμη και να απορήσει πώς και καταγράφεται καθήλωση της Δημ.Αρ., αφού θα ήταν λογικό να έχουν και οι τρεις λόγο πάνω από το τσουκάλι. Και να αναρωτηθεί: Αν είναι έτσι, χάθηκε στη μοιρασιά των μετρήσεων να βάλουν κάτι παραπάνω σε δυό, εν πάση περιπτώσει, συνοδοιπόρους; Νομίζω ότι όποιος εγείρει μια τέτοια ένσταση θα πρέπει μαλλον να λογαριάσει ότι, ναι, πράγματι ισχύει το «μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια», και ίσως μια σχέση αμοιβαιότητας, μια αλληλεγγύη, αλλά έχουν όλα τούτα και τα όριά τους…  Εξάλλου, εκείνο το περίφημο… «άντε καλέ», ε, δεν είναι δα και κάποιο αποκλειστικό προνόμιο του Ευάγγελου Βενιζέλου να το εκστομίζει. Ίσα-ίσα, υπάρχουν κάποιες φορές που, για να είναι σε θέση να το λέει, θα πρέπει να είναι σε θέση και να το ακούει. Και να το καταπίνει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ροη αρθρων