του Μαζεστιξ...
Μεταξύ μας, είναι φανεροί οι στόχοι και οι προσδοκίες του ΚΚΕ που προκύπτουν από τη χθεσινή ριζοσπαστική του επαναδραστηριοποίηση, "δι' ασήμαντον αφορμήν", τουτ' έστιν για μια συνηθισμένη δήλωση του Υπουργού Εργασίας.
Αυτοί οι στόχοι σαφέστατα έχουν να κάνουν με το αναμοίρασμα της "αριστερής πίτας", προσπαθώντας -θεμιτώς βέβαια- να εκμεταλλευτεί την εικόνα που έχει δημιουργηθεί αυτή τη στιγμή στον κόσμο (είτε δικαίως είτε αδίκως-αυτή είναι άλλη κουβέντα) περί φιλομνημονιακής στροφής του ΣΥΡΙΖΑ.
Επίσης, είναι λογικό και την κυβέρνηση να τη βολεύει το να "φουσκώσει" λιγάκι το ΚΚΕ εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είναι και ο βασικός αντίπαλός της.
Αλλά:
Σημασία δεν έχουν τα κέρδη του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΚΚΕ, αλλά το ξύπνημα του σιωπηλού γίγαντα: του λαού.
Έστω κι έτσι λοιπόν, πονηρούλικα, θέλω να ελπίζω πως οι ενέργειες αυτές ίσως δώσουν το έναυσμα για επαναδραστηριοποίηση του λαϊκού κινήματος, το οποίο κοιμάται εδώ και ένα χρόνο.
Ίσως κουρασμένο, ίσως απογοητευμάνο, ίσως τρομοκρατημένο, ίσως παραμυθιασμένο.
Ήρθε όμως η ώρα για επιστροφή στους δρόμους για να διεκδικήσουμε τα δίκαιά μας.
Όχι απλώς ήρθε αυτή η ώρα, αλλά έχει αργήσει χαρακτηριστικά κιόλας.
(αλήθεια, θα μου πει κανείς πότε είναι οι εκλογές στη ΓΣΕΕ;;;)
Κακά τα ψέματα, το ΠΑΜΕ, ανεξαρτήτως της άποψης που έχω γι' αυτό, είναι ένας δυνατός κρίκος της σπασμένης αλυσίδας του λαϊκού κινήματος, κρίκος ο οποίος, ως κομμουνιστικό κίνημα, έχει το ρόλο της κινηματικής πρωτοπορίας.
Αυτές οι πρακτικές λοιπόν, εφόσον συνεχιστούν, ίσως αποτελέσουν τη σπίθα για να ξανανάψει η φωτιά στους δρόμους, με απεργίες, με καταλήψεις δημοσίων υπηρεσιών και άρνηση εκτέλεσης αντικοινωνικών πολιτικών, με μεγαλειώδεις διαδηλώσεις, με πολιτική ανυπακοή και αντίσταση.
Όπως έχουμε καλά καταλάβει όλοι, δεν πρόκειται ο λαός στους δρόμους να καταφέρει να ανατρέψει την κυβέρνηση και συνάμα την πολιτική της. Ούτε καν να την πιέσει.
Αυτή είναι αδιόρθωτη και θα συνεχίσει να δέρνει, να φυλακίζει και να διώκει κάθε εστία αντίστασης.
Διότι πρόκειται προφανώς για μία ακροδεξιά διακυβέρνηση, με όλα τα συμπαρομαρτούντα της.
Δεν την αφορά το πολιτικό κόστος εξ αριστερών, αλλά εκ δεξιών.
Την αφορά μόνο να αποδείξει ότι το χρυσαυγίτικο σύνθημα "να ξεβρωμίσει ο τόπος" βρίσκει τη δικαίωσή του στα χέρια του Σαμαρά.
Όσο δέρνει απεργούς, μετανάστες, αριστερούς, φοιτητές κλπ, ξέρει πως κερδίζει έδαφος ανάμεσα στους απογόνους της ΕΡΕ, του Μεταξά και του Παπάγου.
Έχει διαλέξει οριστικά πλευρά. Οι επισκέψεις του Κωστάκη στον Αη-Στράτη, προς κατευνασμό των παθών, ανήκουν στο παρελθόν. Τώρα έχει Αντώνη και Μελιγαλά.
Οι εντεινόμενες κινητοποιήσεις λοιπόν, δεν πρέπει να στοχεύουν αποκλειστικά στην υποχώρηση της κυβέρνησης σε εργασιακά και φορολογικά ζητήματα. (είπαμε: ανυποχώρητη!)
Μπορούν και πρέπει να στοχεύσουν όμως στην οριστική και απερίφραστη καταδίκη της ίδιας της ουσίας της πολιτικής των Μνημονίων, ούτως ώστε αυτή η πίεση του κινητοποιημένου λαού να ασκήσει τεράστια πίεση στην, κατά τα φαινόμενα, μελλοντική διακυβέρνηση της χώρας με κέντρο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όσο ο λαός είναι στους καναπέδες και παρακολουθεί την "Ανατροπή" από τα παράθυρα του Πρετεντέρη, τόσο ελλοχεύει και εκκολάπτεται ο ήδη ορατός κίνδυνος της πλήρους ενσωμάτωσης της επόμενης, αριστερής, κυβέρνησης στο σύστημα.
Όσο ο λαός βγαίνει στους δρόμους όμως και αγωνίζεται για την πραγματική Ανατροπή, τόσο παρασέρνει και τους φορείς του (και κυρίως την αριστερά) σε επιμονή σε ριζοσπαστικές λύσεις.
Εξάλλου, δεν υπάρχει αριστερά χωρίς εργατικό κίνημα, χωρίς κινητοποιήσεις, χωρίς κελεύσματα ανυπακοής και ανυποχώρητης ανατρεπτικής και αντισυστημικής δυναμικής.
Σε καλό θα βγει αυτός ο θεμιτός ανταγωνισμός για την αριστερή πίτα από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ.
Επειδή την ίδια ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ συναγωνίζεται με το ΠΑΣΟΚ για το κέντρο, καλό είναι "να τον τραβάει και το αριστερό μανίκι" του ΚΚΕ, προκειμενου να μη στρίψει πολύ από τον προσανατολισμό που του επιβάλλουμε κι εμείς αλλά και οι συνθήκες.
Πρέπει το λαϊκό κίνημα να εκμεταλλευτεί, λοιπόν, αυτή τη συγκυρία της δυναμικής δραστηριότητας του ΠΑΜΕ, να πιάσει αυτή τη σπίθα, να την κάνει φωτιά, για να βγει μαζικά στις κινητοποιήσεις, οργανωμένα, με στόχευση και αιτήματα, με τα σωματεία του και τα δίκαιά τους.
Πρέπει να ξαναβγεί στους δρόμους, να ξανασηκώσει κεφάλι απέναντι στους δήμιούς του.
Όχι τόσο για να πιέσει την παρούσα κυβέρνηση να υπαναχωρήσει.
Αλλά κυρίως για να πιέσει και να δεσμεύσει τη μελλοντική κυβέρνηση σε ριζοσπαστικές λύσεις.
Αυτοί οι στόχοι σαφέστατα έχουν να κάνουν με το αναμοίρασμα της "αριστερής πίτας", προσπαθώντας -θεμιτώς βέβαια- να εκμεταλλευτεί την εικόνα που έχει δημιουργηθεί αυτή τη στιγμή στον κόσμο (είτε δικαίως είτε αδίκως-αυτή είναι άλλη κουβέντα) περί φιλομνημονιακής στροφής του ΣΥΡΙΖΑ.
Επίσης, είναι λογικό και την κυβέρνηση να τη βολεύει το να "φουσκώσει" λιγάκι το ΚΚΕ εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είναι και ο βασικός αντίπαλός της.
Αλλά:
Σημασία δεν έχουν τα κέρδη του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΚΚΕ, αλλά το ξύπνημα του σιωπηλού γίγαντα: του λαού.
Έστω κι έτσι λοιπόν, πονηρούλικα, θέλω να ελπίζω πως οι ενέργειες αυτές ίσως δώσουν το έναυσμα για επαναδραστηριοποίηση του λαϊκού κινήματος, το οποίο κοιμάται εδώ και ένα χρόνο.
Ίσως κουρασμένο, ίσως απογοητευμάνο, ίσως τρομοκρατημένο, ίσως παραμυθιασμένο.
Ήρθε όμως η ώρα για επιστροφή στους δρόμους για να διεκδικήσουμε τα δίκαιά μας.
Όχι απλώς ήρθε αυτή η ώρα, αλλά έχει αργήσει χαρακτηριστικά κιόλας.
(αλήθεια, θα μου πει κανείς πότε είναι οι εκλογές στη ΓΣΕΕ;;;)
Κακά τα ψέματα, το ΠΑΜΕ, ανεξαρτήτως της άποψης που έχω γι' αυτό, είναι ένας δυνατός κρίκος της σπασμένης αλυσίδας του λαϊκού κινήματος, κρίκος ο οποίος, ως κομμουνιστικό κίνημα, έχει το ρόλο της κινηματικής πρωτοπορίας.
Αυτές οι πρακτικές λοιπόν, εφόσον συνεχιστούν, ίσως αποτελέσουν τη σπίθα για να ξανανάψει η φωτιά στους δρόμους, με απεργίες, με καταλήψεις δημοσίων υπηρεσιών και άρνηση εκτέλεσης αντικοινωνικών πολιτικών, με μεγαλειώδεις διαδηλώσεις, με πολιτική ανυπακοή και αντίσταση.
Όπως έχουμε καλά καταλάβει όλοι, δεν πρόκειται ο λαός στους δρόμους να καταφέρει να ανατρέψει την κυβέρνηση και συνάμα την πολιτική της. Ούτε καν να την πιέσει.
Αυτή είναι αδιόρθωτη και θα συνεχίσει να δέρνει, να φυλακίζει και να διώκει κάθε εστία αντίστασης.
Διότι πρόκειται προφανώς για μία ακροδεξιά διακυβέρνηση, με όλα τα συμπαρομαρτούντα της.
Δεν την αφορά το πολιτικό κόστος εξ αριστερών, αλλά εκ δεξιών.
Την αφορά μόνο να αποδείξει ότι το χρυσαυγίτικο σύνθημα "να ξεβρωμίσει ο τόπος" βρίσκει τη δικαίωσή του στα χέρια του Σαμαρά.
Όσο δέρνει απεργούς, μετανάστες, αριστερούς, φοιτητές κλπ, ξέρει πως κερδίζει έδαφος ανάμεσα στους απογόνους της ΕΡΕ, του Μεταξά και του Παπάγου.
Έχει διαλέξει οριστικά πλευρά. Οι επισκέψεις του Κωστάκη στον Αη-Στράτη, προς κατευνασμό των παθών, ανήκουν στο παρελθόν. Τώρα έχει Αντώνη και Μελιγαλά.
Οι εντεινόμενες κινητοποιήσεις λοιπόν, δεν πρέπει να στοχεύουν αποκλειστικά στην υποχώρηση της κυβέρνησης σε εργασιακά και φορολογικά ζητήματα. (είπαμε: ανυποχώρητη!)
Μπορούν και πρέπει να στοχεύσουν όμως στην οριστική και απερίφραστη καταδίκη της ίδιας της ουσίας της πολιτικής των Μνημονίων, ούτως ώστε αυτή η πίεση του κινητοποιημένου λαού να ασκήσει τεράστια πίεση στην, κατά τα φαινόμενα, μελλοντική διακυβέρνηση της χώρας με κέντρο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όσο ο λαός είναι στους καναπέδες και παρακολουθεί την "Ανατροπή" από τα παράθυρα του Πρετεντέρη, τόσο ελλοχεύει και εκκολάπτεται ο ήδη ορατός κίνδυνος της πλήρους ενσωμάτωσης της επόμενης, αριστερής, κυβέρνησης στο σύστημα.
Όσο ο λαός βγαίνει στους δρόμους όμως και αγωνίζεται για την πραγματική Ανατροπή, τόσο παρασέρνει και τους φορείς του (και κυρίως την αριστερά) σε επιμονή σε ριζοσπαστικές λύσεις.
Εξάλλου, δεν υπάρχει αριστερά χωρίς εργατικό κίνημα, χωρίς κινητοποιήσεις, χωρίς κελεύσματα ανυπακοής και ανυποχώρητης ανατρεπτικής και αντισυστημικής δυναμικής.
Σε καλό θα βγει αυτός ο θεμιτός ανταγωνισμός για την αριστερή πίτα από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ.
Επειδή την ίδια ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ συναγωνίζεται με το ΠΑΣΟΚ για το κέντρο, καλό είναι "να τον τραβάει και το αριστερό μανίκι" του ΚΚΕ, προκειμενου να μη στρίψει πολύ από τον προσανατολισμό που του επιβάλλουμε κι εμείς αλλά και οι συνθήκες.
Πρέπει το λαϊκό κίνημα να εκμεταλλευτεί, λοιπόν, αυτή τη συγκυρία της δυναμικής δραστηριότητας του ΠΑΜΕ, να πιάσει αυτή τη σπίθα, να την κάνει φωτιά, για να βγει μαζικά στις κινητοποιήσεις, οργανωμένα, με στόχευση και αιτήματα, με τα σωματεία του και τα δίκαιά τους.
Πρέπει να ξαναβγεί στους δρόμους, να ξανασηκώσει κεφάλι απέναντι στους δήμιούς του.
Όχι τόσο για να πιέσει την παρούσα κυβέρνηση να υπαναχωρήσει.
Αλλά κυρίως για να πιέσει και να δεσμεύσει τη μελλοντική κυβέρνηση σε ριζοσπαστικές λύσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου