Ξεκινάμε!

Του Θ. Μαρουλιάδη, απο το AlterThess...

Στα μέσα της περασμένης εβδομάδας το Ταμείο Ξεπουλήματος της Δημόσιας Περιουσίας αποφάσισε να επιταχυνθούν οι διαδικασίες για την πώληση του 51% των μετοχών της ΕΥΑΘ και του μάνατζμεντ της Εταιρίας. Το στοίχημα, να ολοκληρωθεί το ξεπούλημα του νερού της Θεσσαλονίκης μέχρι το φθινόπωρο, για την κυβέρνηση της Ενωμένης Δεξιάς είναι μεγάλο. Αν πετύχει το ξεπούλημα του νερού της Θεσσαλονίκης, όπου δύο φορές “βρήκε” πάνω στις αντιδράσεις και απέτυχε, τότε θα ανοίξει ο δρόμος και για άλλα, μεγαλύτερα ξεπουλήματα. Δεν ξεκινάνε από την ΕΥΔΑΠ, εξαιτίας του μεγέθους της εταιρίας και του μεγάλου αριθμού των εργαζομένων της, αλλά από την ΕΥΑΘ γιατί τη θεωρούν ευκολάκι, καθώς έχει σχετικά μικρό μέγεθος και ιδιαίτερα μικρό αριθμό εργαζομένων. Παράλληλα δεν ξεκινούν τώρα με την ΕΥΑΘ, καθώς η ιστορία της ιδιωτικοποίησης της έχει παρελθόν και προετοιμάζεται εδώ και πολλά χρόνια, από τη “χρυσή εποχή” του σιχαμερού του Σημίτη, όταν η Εταιρία έσπασε στην ΕΥΑΘ Α.Ε. και στην ΕΥΑΘ Παγίων. Και ξεκινούν από την ΕΥΑΘ γιατί είναι ήδη στη Θεσσαλονίκη οι “βαρόνοι” του νερού, οι παγκόσμιοι νταβατζήδες των ιδιωτικοποιήσεων, παρέα βέβαια με τον γνωστό κεντροαριστερό “εθνικό” νταβατζή. Για το τι θα σημαίνει το ξεπούλημα του νερού της Θεσσαλονίκης, τα ξέρεις, 200% πάνω οι λογαριασμοί, κακή ποιότητα, καμία επένδυση στο δίκτυο. Αλλά για να μην σε ζαλίζω τον έρωτα καρντάση, να τι θέλω να σε πω…
Η αντίσταση στο ξεπούλημα του νερού της Θεσσαλονίκης δεν είναι υπόθεση ούτε των εργαζομένων της ΕΥΑΘ, ούτε των ειδικών στις αντιστάσεις κατά των ιδιωτικοποιήσεων των δημόσιων αγαθών. Δεν είναι υπόθεση κάποιων περίεργων τύπων που πιστεύουν πως υπάρχει μία απειλή πίσω από κάθε μία γωνία. Είναι υπόθεση όλων των καλών ανθρώπων αυτής της πόλης. Όλων, στα ανατολικά, στο κέντρο, στα βόρεια και στα δυτικά. Όλων όσων η καρδιά τους χτυπάει από τα κάτω και από τα αριστερά. Όλων των ανθρώπων που δίνουν καθημερινά τον αγώνα τους στη δουλειά, στην ανεργία, στη γειτονιά, στο στέκι, στο καφενείο, στο σύνδεσμο, στην εξέδρα τα Σαββατοκύριακα. Όσων ζούνε σαν να υπάρχει θεός, ακόμα κι αν δεν πιστεύουν σε κανέναν θεό. Όλων των ανθρώπων που στριμωγμένοι στα λεωφορεία του ΟΑΣΘ είναι κάθε μέρα στο πήγαινε – έλα. Όλων όσοι βρεθήκαμε στις απεργίες, στις διαδηλώσεις, στα κυνηγητά, στις πλατείες. Όλων των υπέροχων παιδιών όλων των μαθητικών και φοιτητικών καταλήψεων. Όλου του κόσμου που βρέθηκε, χεσμένος από τη χαρά του, μέσα και έξω από το “Ιβανώφειο” την περασμένη Δευτέρα στη συναυλία για τη Βιομηχανική Μεταλλευτική. Όλων, ζωντανών και φαντασμάτων.
Οπότε ξεκινάμε καρντάση και ο κάθε ένας, η κάθε μία, κάνει ότι ξέρει και ότι μπορεί να κάνει. Όσοι ξέρουν να σπρώχνουν, να σπρώχνουν και όσοι ξέρουν να τραβάνε, να τραβάνε. Όσοι ξέρουν να γκρεμίζουν, να γκρεμίζουν και όσοι ξέρουν να χτίζουν, να χτίζουν. Θέλει αφίσες, συνθήματα, αυτοκόλλητα, πανό, στράτσα, κουβέντες, συζητήσεις, συγκεντρώσεις, πορείες, συλλαλητήρια και βάλε και ότι άλλο εσύ θέλεις, παντού. Θέλει, πρέπει, η πόλη να ξυπνάει και να κοιμάται χωρίς προσευχές αλλά με καρφωμένο στο μυαλό το “ΟΧΙ στην ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ”. Γιατί καρντάση αν η κυβέρνηση της Ενωμένης Δεξιάς χάσει αυτό το στοίχημα τότε όχι μόνο θα χάσει και πολλά άλλα, αλλά θα χάσει και την ίδια την πόλη, θα χάσει τη Θεσσαλονίκη. Αν καρντάση κερδίσουμε εμείς αυτό το στοίχημα τότε, όχι μόνο θα κερδίσουμε και άλλα πολλά, αλλά θα πάρουμε και την πόλη. Θα τους την πάρουμε και θα μείνουν τα καθίκια παγωτά να γλείφουν τις πληγές τους παρέα με τα φιλαράκια τους, τους ναζίδες. Θα με πεις, και το ξέρω, πως έχω μεγάλες προσδοκίες, εξωπραγματικές σαν όνειρα. Θα σε πω, και το ξέρεις, πως η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και ότι δεν γεννιόμαστε σαν λύκοι για να πεθάνουμε σαν τα σκυλιά. Ξεκινάμε, επιστρέφουμε και θα τους τσακίσουμε τα πρέκια.