του Κωστα Κρεμμυδα, απο την Εποχη...
Η ΣΚΑΤΩΜΕΝΗ περιοχή της πολιτείας, τα σκατωμένα μούτρα ανθρώπων που όλα θυμίζουνε υπουργούς-πρωθυπουργούς.
ΓΛΩΣΣΑ, φτηνή, πολύ φτηνή πουτάνα. Σιχαμερές εφημερίδες.
ΚΙ ΕΣΥ κοιμάσαι; γιατί κοιμάσαι;.
Τάκης Σινόπουλος,
«Ο Χάρτης»
Εδώ θα μπορούσα να τελειώσω για σήμερα. Και ο φερόμενος ως αναγνώστης –καταποντισμένος παρά τις τόσες νίκες του (στο αλησμόνητο πλην ανεφάρμοστο «λαός ενωμένος/ ποτέ νικημένος»)– να ξαναγυρίσει στην κυριακάτικη ραστώνη διαλέγοντας ανάμεσα στον ακτιβισμό του Sky (καθαρισμός της χώρας, δεντροφύτευση –απαραίτητη τώρα που ακρίβυνε το πετρέλαιο–, και φιλανθρωπίες), ή στα μαγειρέματα των καναλαρχών. Που παρότι μας σέρβιραν (και τα φάγαμε) όσα ακατανόμαστα για χρόνια μαγειρεύονταν, εξακολουθούν να μας βομβαρδίζουν με συνταγές. (Τουλάχιστον οι δοσολογίες του Μαμαλάκη είχαν και την ιστορική τους διάσταση ξετυλιγμένη στα ηρωικά χρόνια της ελληνικής επανάστασης, όπως τα ενσάρκωνε παραστατικά ο ευτραφής μάγειρας, λίγο πριν βάλει φωτιά με τα τηγάνια του στη Δημητσάνα).
Συχνά ο κόπος δεν έχει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Δεν ισχύει μόνο για τους κολουμνίστες ή τους ποιητές που «τρίβοντας με δύναμη κάτι στραβές κακομούτσουνες λέξεις για ν’ ανάψουν μια αληθινή φωτιά, έκαψαν ασυλλόγιστα τα χέρια τους κι έτσι έτρεχαν στους γιατρούς» (Τάκης Σινόπουλος),.αλλά και για τους πολιτικούς. Που θεωρητικά κάνουν την ίδια δουλειά, αλλά προφορικά. (Ίσως γι’ αυτό πλατειάζουν ευκολότερα.)
Αδιευκρίνιστες, ωστόσο, οι προθέσεις όσων λίγων πραγματικά επιθυμούν ν’ ανάψουν φωτιά, των περισσότερων εξ ημών που ό,τι και να μας κάνουν «δεν θα βγάλουμε τα κάστανα απ’ τη φωτιά», όσων αποκοιμίζουν συνειδήσεις, προεξοφλούν λευκές επιταγές, ή σχεδιάζουν να ρετουσάρουν το σύστημα.
«Με παλιά υλικά δεν φτιάχνεται καινούρια οικοδομή», λέει συχνά η Ελένη Καμουλάκου, αλλά ποιος την ακούει, αφού δεν μετέχει του πρωινού καφέ. Που παραμένει ερώτημα αν τον ξεκίνησε η Μενεγάκη, ή τα κομματικά επιτελεία; Δηλαδή λένε κι αυτοί τα άστρα, μαθαίνουν συνταγές, φωνάζουν μια μοντέλα, ή κάποιον φέρελπι τραγουδιστή για να λικνιστούν στους ήχους του, ή περιορίζονται στον Κεδίκογλου για τη φρέσκια αλητεία που θα εκστομίσει;
Η δυσκολία έγκειται στην αποσαφήνιση των προθέσεων εν γένει. Που προκύπτει πάντα κατόπιν εκλογής. Και λησμονιέται μέχρι της επομένης. Εξ ου και το Επίγραμμα του Σολωμού «Δυστυχισμένε μου λαέ, καλε κι αγαπημένε,/ πάντοτε ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε». που δυστυχώς δεν απευθύνεται Προς τους Επτανησίους, αλλά αφορά όλους τους Έλληνες. Τουλάχιστον τα τελευταία 200 χρόνια.
Δεν είναι μονοσήμαντα τα αίτια της απογοήτευσης, η αδιέξοδη οργή, οι διαρκείς αντιπερισπασμοί, η επιβολή όλων όσων μηχανεύονται και μηχανορραφούν, τα χαλαρωμένα αντανακλαστικά, ο φόβος, η συνεχής πλην ανεπιτυχής άμυνα. (Κι οι Ιταλοί έπαιζαν κατενάτσιο, αλλά τότε έπιανε, ενώ σήμερα όλα τα τρώμε). Καταρρακωμένη αξιοπρέπεια, ζωή, συνείδηση, οικογένεια, γενιά, χώρα, Ευρώπη –άπειρα τα ουσιαστικά που μπορούν να προσδιοριστούν απ’ τη μετοχή του παθητικότατου «Καταρρακώνομαι».
Ασφαλώς η αντίδραση εξαρτάται από την αποτελεσματικότητα της πολιτικής, την προοπτική πειστικής εναλλακτικής λύσης, τον πρότερο έντιμο βίο, την ικανότητα σχεδιασμού, μελέτης και εφαρμογής, την αξιοπιστία του γράφοντος ή του λέγοντος, τη διεισδυτικότητά του στους μηχανισμούς: δημοσιογραφικούς, καλλιτεχνικούς, κοινωνικούς, τον αριθμό φίλων στο Face Book. (Έτσι κατάφερε ο Αμυράς να ξεπεράσει ένα ολόκληρο κόμμα). Γιατί είχε περισσότερα “like”. Ίσως έτσι ανέβλεψε και ο Κιμούλης που από προσκεκλημένος του Θέμου Αναστασιάδη βρέθηκε στο Ακροπόλ με τον Τσίπρα. Θέατρο και πολιτική είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Αλλά και στη βαριεστιμάρα του αναγνώστη/ψηφοφόρου οφείλεται η κατά κράτος υποχώρησή μας. Αυτή η παλιά συνήθεια εκχώρησης που συχνά προτιμά τη διαμεσολάβηση, ακόμη και στην ανάγνωση. Έτσι διαμορφώθηκε η εκλογική πελατεία, έγιναν θεσμός τα «αστεράκια» στο Αθηνόραμα –όπου μετράς απλώς τα άστρα–, διαφημίστηκαν εφημερίδες που διαβάζονταν με ένα πέρασμα στα bold χτυπήματα, φτιάχτηκαν οι λίστες, για να σε απαλλάσσουν από την πολιτική σκέψη. Αρκεί η στοίχιση. Για τα υπόλοιπα φροντίζουν τα κομματικά επιτελεία. Ακόμα και τους σταυρούς. Εσύ απλώς θα σπρώξεις στην κάλπη το ψηφοδέλτιο.
Στο προφητικό επίθετο «σιχαμερός» του Σινόπουλου –δεν είχε προκύψει ακόμα και θέμα διεκδίκησης 1,5 δισ. της διαχείρισης των Απορριμμάτων–, μη λησμονήσουμε να συμπεριλάβουμε και την τηλεόραση, που όταν γραφόταν το ποίημα δεν είχε γνωρίσει άνθιση. (Συχνά οι ευφημισμοί απαλύνουν την μπόχα). Τότε τη βρώμικη δουλειά την έκαναν κάτι λούμπεν στοιχεία της Ασφάλειας με μια καρφίτσα στο πέτο. Το φινίρισμα έκτοτε, δηλαδή το λούστρο (σ.σ. πριν βγουν τα γυαλιστικά παπουτσιών η σχετική προσφώνηση επαγγελματία εκτοξεύονταν και ως βρισιά), και η αλλαγή εργοδότη (απ’ την Ασφάλεια στις Κατασκευαστικές), άλλαξαν τη μέθοδο αλλά όχι την ουσία της προπαγάνδας. Και της κατατρομοκράτησης. Κάπως έτσι βρήκε ευκαιρία ο Τσίμας να εξυμνεί τους υπάκουους μνημονιόφρονες Ιρλανδούς, δείχνοντάς μας εμμέσως το σωστό δρόμο. Βέβαια τώρα που ξεσηκώθηκαν κατά της πολιτικής λιτότητας δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές στο Δουβλίνο με σύνθημα «Ελαφρύνετε το Βάρος», τους ψέκασαν με πιπέρι. (Ευτυχώς εδώ έχουμε ακόμα χημικά. Και τον Ρουπακιώτη, με τη ιστορική φράση alea jacta est. Ο εστί μεθερμηνευόμενο «Μαζί τα υπογράψαμε»).
Είχα σκεφτεί να οργανώσω ένα Κέντρο Ελέγχου Αναγνωστών Να τηλεφωνώ κάθε Κυριακή για να διαπιστώνω ποιος απ’ τους γνωστούς αγόρασε εφημερίδα και ποιος με διάβασε. Τελικά μόνη συνεπής η Χαρά. Που πάει δυο και τρεις φορές στο περίπτερο, καθώς στη Θεσσαλονίκη δεν φτάνει πριν τις 12μ. η «Εποχή» (αφού γράφεται μέχρι το απόγευμα Σαββάτου).
Πάντως την περασμένη Κυριακή στο ποδόσφαιρο όλο «Δώσε πάσα στη Χαρά» φώναζα.
Ίσως γι’ αυτό κερδίσαμε.
Κώστας Κρεμμύδας
mandragoras_magazine@yahoo.gr
ΓΛΩΣΣΑ, φτηνή, πολύ φτηνή πουτάνα. Σιχαμερές εφημερίδες.
ΚΙ ΕΣΥ κοιμάσαι; γιατί κοιμάσαι;.
Τάκης Σινόπουλος,
«Ο Χάρτης»
Εδώ θα μπορούσα να τελειώσω για σήμερα. Και ο φερόμενος ως αναγνώστης –καταποντισμένος παρά τις τόσες νίκες του (στο αλησμόνητο πλην ανεφάρμοστο «λαός ενωμένος/ ποτέ νικημένος»)– να ξαναγυρίσει στην κυριακάτικη ραστώνη διαλέγοντας ανάμεσα στον ακτιβισμό του Sky (καθαρισμός της χώρας, δεντροφύτευση –απαραίτητη τώρα που ακρίβυνε το πετρέλαιο–, και φιλανθρωπίες), ή στα μαγειρέματα των καναλαρχών. Που παρότι μας σέρβιραν (και τα φάγαμε) όσα ακατανόμαστα για χρόνια μαγειρεύονταν, εξακολουθούν να μας βομβαρδίζουν με συνταγές. (Τουλάχιστον οι δοσολογίες του Μαμαλάκη είχαν και την ιστορική τους διάσταση ξετυλιγμένη στα ηρωικά χρόνια της ελληνικής επανάστασης, όπως τα ενσάρκωνε παραστατικά ο ευτραφής μάγειρας, λίγο πριν βάλει φωτιά με τα τηγάνια του στη Δημητσάνα).
Συχνά ο κόπος δεν έχει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Δεν ισχύει μόνο για τους κολουμνίστες ή τους ποιητές που «τρίβοντας με δύναμη κάτι στραβές κακομούτσουνες λέξεις για ν’ ανάψουν μια αληθινή φωτιά, έκαψαν ασυλλόγιστα τα χέρια τους κι έτσι έτρεχαν στους γιατρούς» (Τάκης Σινόπουλος),.αλλά και για τους πολιτικούς. Που θεωρητικά κάνουν την ίδια δουλειά, αλλά προφορικά. (Ίσως γι’ αυτό πλατειάζουν ευκολότερα.)
Αδιευκρίνιστες, ωστόσο, οι προθέσεις όσων λίγων πραγματικά επιθυμούν ν’ ανάψουν φωτιά, των περισσότερων εξ ημών που ό,τι και να μας κάνουν «δεν θα βγάλουμε τα κάστανα απ’ τη φωτιά», όσων αποκοιμίζουν συνειδήσεις, προεξοφλούν λευκές επιταγές, ή σχεδιάζουν να ρετουσάρουν το σύστημα.
«Με παλιά υλικά δεν φτιάχνεται καινούρια οικοδομή», λέει συχνά η Ελένη Καμουλάκου, αλλά ποιος την ακούει, αφού δεν μετέχει του πρωινού καφέ. Που παραμένει ερώτημα αν τον ξεκίνησε η Μενεγάκη, ή τα κομματικά επιτελεία; Δηλαδή λένε κι αυτοί τα άστρα, μαθαίνουν συνταγές, φωνάζουν μια μοντέλα, ή κάποιον φέρελπι τραγουδιστή για να λικνιστούν στους ήχους του, ή περιορίζονται στον Κεδίκογλου για τη φρέσκια αλητεία που θα εκστομίσει;
Η δυσκολία έγκειται στην αποσαφήνιση των προθέσεων εν γένει. Που προκύπτει πάντα κατόπιν εκλογής. Και λησμονιέται μέχρι της επομένης. Εξ ου και το Επίγραμμα του Σολωμού «Δυστυχισμένε μου λαέ, καλε κι αγαπημένε,/ πάντοτε ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε». που δυστυχώς δεν απευθύνεται Προς τους Επτανησίους, αλλά αφορά όλους τους Έλληνες. Τουλάχιστον τα τελευταία 200 χρόνια.
Δεν είναι μονοσήμαντα τα αίτια της απογοήτευσης, η αδιέξοδη οργή, οι διαρκείς αντιπερισπασμοί, η επιβολή όλων όσων μηχανεύονται και μηχανορραφούν, τα χαλαρωμένα αντανακλαστικά, ο φόβος, η συνεχής πλην ανεπιτυχής άμυνα. (Κι οι Ιταλοί έπαιζαν κατενάτσιο, αλλά τότε έπιανε, ενώ σήμερα όλα τα τρώμε). Καταρρακωμένη αξιοπρέπεια, ζωή, συνείδηση, οικογένεια, γενιά, χώρα, Ευρώπη –άπειρα τα ουσιαστικά που μπορούν να προσδιοριστούν απ’ τη μετοχή του παθητικότατου «Καταρρακώνομαι».
Ασφαλώς η αντίδραση εξαρτάται από την αποτελεσματικότητα της πολιτικής, την προοπτική πειστικής εναλλακτικής λύσης, τον πρότερο έντιμο βίο, την ικανότητα σχεδιασμού, μελέτης και εφαρμογής, την αξιοπιστία του γράφοντος ή του λέγοντος, τη διεισδυτικότητά του στους μηχανισμούς: δημοσιογραφικούς, καλλιτεχνικούς, κοινωνικούς, τον αριθμό φίλων στο Face Book. (Έτσι κατάφερε ο Αμυράς να ξεπεράσει ένα ολόκληρο κόμμα). Γιατί είχε περισσότερα “like”. Ίσως έτσι ανέβλεψε και ο Κιμούλης που από προσκεκλημένος του Θέμου Αναστασιάδη βρέθηκε στο Ακροπόλ με τον Τσίπρα. Θέατρο και πολιτική είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Αλλά και στη βαριεστιμάρα του αναγνώστη/ψηφοφόρου οφείλεται η κατά κράτος υποχώρησή μας. Αυτή η παλιά συνήθεια εκχώρησης που συχνά προτιμά τη διαμεσολάβηση, ακόμη και στην ανάγνωση. Έτσι διαμορφώθηκε η εκλογική πελατεία, έγιναν θεσμός τα «αστεράκια» στο Αθηνόραμα –όπου μετράς απλώς τα άστρα–, διαφημίστηκαν εφημερίδες που διαβάζονταν με ένα πέρασμα στα bold χτυπήματα, φτιάχτηκαν οι λίστες, για να σε απαλλάσσουν από την πολιτική σκέψη. Αρκεί η στοίχιση. Για τα υπόλοιπα φροντίζουν τα κομματικά επιτελεία. Ακόμα και τους σταυρούς. Εσύ απλώς θα σπρώξεις στην κάλπη το ψηφοδέλτιο.
Στο προφητικό επίθετο «σιχαμερός» του Σινόπουλου –δεν είχε προκύψει ακόμα και θέμα διεκδίκησης 1,5 δισ. της διαχείρισης των Απορριμμάτων–, μη λησμονήσουμε να συμπεριλάβουμε και την τηλεόραση, που όταν γραφόταν το ποίημα δεν είχε γνωρίσει άνθιση. (Συχνά οι ευφημισμοί απαλύνουν την μπόχα). Τότε τη βρώμικη δουλειά την έκαναν κάτι λούμπεν στοιχεία της Ασφάλειας με μια καρφίτσα στο πέτο. Το φινίρισμα έκτοτε, δηλαδή το λούστρο (σ.σ. πριν βγουν τα γυαλιστικά παπουτσιών η σχετική προσφώνηση επαγγελματία εκτοξεύονταν και ως βρισιά), και η αλλαγή εργοδότη (απ’ την Ασφάλεια στις Κατασκευαστικές), άλλαξαν τη μέθοδο αλλά όχι την ουσία της προπαγάνδας. Και της κατατρομοκράτησης. Κάπως έτσι βρήκε ευκαιρία ο Τσίμας να εξυμνεί τους υπάκουους μνημονιόφρονες Ιρλανδούς, δείχνοντάς μας εμμέσως το σωστό δρόμο. Βέβαια τώρα που ξεσηκώθηκαν κατά της πολιτικής λιτότητας δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές στο Δουβλίνο με σύνθημα «Ελαφρύνετε το Βάρος», τους ψέκασαν με πιπέρι. (Ευτυχώς εδώ έχουμε ακόμα χημικά. Και τον Ρουπακιώτη, με τη ιστορική φράση alea jacta est. Ο εστί μεθερμηνευόμενο «Μαζί τα υπογράψαμε»).
Είχα σκεφτεί να οργανώσω ένα Κέντρο Ελέγχου Αναγνωστών Να τηλεφωνώ κάθε Κυριακή για να διαπιστώνω ποιος απ’ τους γνωστούς αγόρασε εφημερίδα και ποιος με διάβασε. Τελικά μόνη συνεπής η Χαρά. Που πάει δυο και τρεις φορές στο περίπτερο, καθώς στη Θεσσαλονίκη δεν φτάνει πριν τις 12μ. η «Εποχή» (αφού γράφεται μέχρι το απόγευμα Σαββάτου).
Πάντως την περασμένη Κυριακή στο ποδόσφαιρο όλο «Δώσε πάσα στη Χαρά» φώναζα.
Ίσως γι’ αυτό κερδίσαμε.
Κώστας Κρεμμύδας
mandragoras_magazine@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου