Ακόμη κι αν το μετεκλογικό τοπίο είχε φιλοτεχνηθεί/σκηνοθετηθεί από τον πιο φανατικό θιασώτη του μνημονιακού ζόφου, θα περιείχε πιο ελπιδοφόρες πινελιές διαφυγής απ’ ό,τι βιώνουμε τους τελευταίους εννέα μήνες. Πέραν της καταιγίδας «μέτρων», ων ουκ έστι αριθμός, τόσο ως ποσοτικά μετρήσιμων επιπτώσεων, όσο και -κυρίως- ποιοτικά ανυπολόγιστων εκπτώσεων, η προέλαση της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας παρασύρει τα πάντα στο διάβα της.
Η αυτάρεσκα αποκαλούμενη πολιτική (σε άψογα ελληνικά) του «order and law» μεταφράζεται σε “ό,τι κινείται, εκτελείται”: από την απροκάλυπτη καταστολή των πολύχρονων καταλήψεων και των αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων στις γειτονιές έως την επιστράτευση/επίταξη των απεργών, από τον Ξένιο Δία των ρατσιστικών πογκρόμ και την αναγόρευση της Χρυσής Αυγής ως επίσημου υποβολέα της κυβερνητικής ατζέντας έως την προστασία των συγκεντρώσεών της από τους επίβουλους αντιπάλους της (με το πρόσχημα της απρόσκοπτης άσκησης των δικαιωμάτων ενός νόμιμου κοινοβουλευτικού κόμματος).
Το συστημικό μπλοκ έχει επιτύχει το μέγιστο δυνατό τόξο συστράτευσης, από τον κυρ-Φώτη έως τον Καιάδα, όπως προσφυώς το ορίζει πρόσφατα αναρτημένο κείμενο στο Indymedia. Και διασφαλίζει -προς το παρόν- δυστυχώς την κοινωνική ανοχή κατά τον οξύμωρο τρόπο, η πλέον απονομιμοποιημένη κυβέρνηση να επανανομιμοποιείται μέσω της καταστολής, επιλύοντας τον πολιτικό γλωσσοδέτη υπέρ της. Στον αντίποδα, οι προϋποθέσεις συμπαγούς διαμόρφωσης και πολιτικής έκφρασης των κινηματικών διεργασιών υστερούν απελπιστικά. Εκατέρωθεν αγκυλώσεις και το σύνδρομο ηγεμόνευσης του κινήματος λειτουργούν καθηλωτικά. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη κι όπου η σύμπλευση απαιτεί το ελάχιστο σύγκλισης, η διαμόρφωση πλαισίου συνεργασίας και η κοινή δράση απουσιάζουν. Το απαιτούμενο ευρείας εμβέλειας ενιαίο αντιφασιστικό μέτωπο δεν συγκροτείται. Η κοινή απάντηση στα καθημερινά προβλήματα (χαράτσια, εισπρακτικά φορολογικά μέτρα, αύξηση στις τιμές βασικών αγαθών και κοινωνικών υπηρεσιών κ.λπ.) δεν δίδεται. Η πειστική εναλλακτική διέξοδος, που θα εκφράζει πολιτικά την κοινωνική πλειοψηφία, δεν μορφοποιείται.
Έχει βέβαια μεσολαβήσει η μακρόχρονη αποδιαπαιδαγώγηση αναφορικά με τις συμμετοχικές διαδικασίες, η μιντιακή χαύνωση και η παραλυτική λογική τής εν λευκώ ανάθεσης αντί της αμφισβήτησης των αυθεντιών και του διαρκούς κοινωνικού ελέγχου. Μόνο όμως η πολυπόθητη κοινωνική αλληλεγγύη, η υπέρβαση των συντεχνιακών αντιθέσεων και η δυναμική που παράγεται από τις ελλείπουσες κινηματικές συνέργειες μπορούν να τροχιοδρομήσουν την ανατροπή, ως μόνο δρόμο. Σ’ αυτό ακριβώς το πεδίο θα κριθεί τι ζυγίζει βαρύτερα: τριάντα και βάλε χρόνια προϊούσας κοινωνικής αφασίας ή τρία χρόνια μνημονιακής λαίλαπας. Κι αυτή η ετυμηγορία θα κρίνει εάν τα τελματωμένα δεδομένα θ’ αλλάξουν άρδην και θα παραχθεί ο καταλύτης που θα διαλύσει το βραδύκαυστο λίπος, όπου βουλιάζει μια ολόκληρη κοινωνία…
*Ο Κωστής Θεοδωρόπουλος είναι οικονομολόγος - ερευνητής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου