Ευγενιος Αρανιτσης, απο την Ελευθεροτυπια...
Αξίζει να σταθούμε σε μια από κείνες τις ανάγλυφες περιπτώσεις αθέλητης ειλικρίνειας, όταν η γλώσσα, εν αγνοία της, ομολογεί κατ' ουσίαν αυτό για το οποίο η ίδια ρωτάει. Κάτι που συνέβη στη συζήτηση της περασμένης Δευτέρας, στο Mega, την αφιερωμένη στην εξέλιξη του φαινομένου της τρομοκρατίας με τον κάπως σπαραξικάρδιο τίτλο:«Γιατί τα παιδιά παίρνουν τα Καλάσνικοφ», όταν ο Γιάννης Πρετεντέρης αναρωτήθηκε σχετικά με την ευθύνη του εκπαιδευτικού συστήματος, εκστομίζοντας τη φράση: «Τι [είδους] παιδιά παράγουν τα σχολεία;».
Το ότι κανένας δεν παρατήρησε το κραυγαλέο υπονοούμενο της διατύπωσης αυτής ασφαλώς οφείλεται στην κώφωση που μαστίζει όλους μας, καθώς έχουμε εξοικειωθεί σχεδόν απόλυτα με την αλλοτρίωση της εκσυγχρονιστικής ρητορικής των τελευταίων είκοσι χρόνων τύπου Διαμαντοπούλου και Γ. Παπανδρέου, του οποίου άλλωστε το αγωνιώδες μέλημα, ως προς τους μαθητές, ήταν η απόκτηση iPad. Ετσι, αν και δεν υπήρξε συνέχεια, εφόσον οι θέσεις των καλεσμένων ήταν υπερβολικά αποσπασματικές και ετερόκλητες για να προκύψει κάποιας μορφής σύνθεση συμπερασμάτων, η απάντηση είχε ήδη δοθεί απ' τον οικοδεσπότη της εκπομπής, ανεπίγνωστα, αλλά εκατό τοις εκατό διαφωτιστικά: τα παιδιά, όντως, σήμερα ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΙ, τα παιδιά συσσωρεύονται στην έξοδο της βιομηχανίας της Μέσης Εκπαίδευσης, όπως ας πούμε τα ανταλλακτικά αυτοκινήτων ή οι φριτέζες. Φανταστείτε την εντύπωση που θα προκαλούσε η διαπίστωση ότι «τα σχολεία ΠΑΡΑΓΟΥΝ παιδιά» πριν από 30 ή 40 χρόνια!
Το γεγονός ότι τα παιδιά, ενδεχομένως, αντιστέκονται στη διάχυτη αίσθηση ότι αποτελούν προϊόντα, δηλαδή πανομοιότυπες ατομικές μονάδες εφοδιασμένες με προγράμματα αποστήθισης ασύνδετων μεταξύ τους πληροφοριών, στων οποίων τη διαχείριση εκπαιδεύονται όπως στην εκμάθηση των σημάτων της Τροχαίας, αυτό φυσικά δεν θίγεται στα πάνελ, διότι μια τέτοια συζήτηση θα μπορούσε να εκληφθεί σαν χειρονομία αμφισβήτησης ολόκληρου του συστήματος, οπότε οι αρμόδιοι θα δυσκολεύονταν να λογοδοτήσουν στην πελατεία τους, υπέρ της οποίας το ίδιο εκείνο σύστημα λειτουργεί σαν πλυντήριο ενοχών.
Εξηγείται επομένως το γιατί είναι κυρίως τα παιδιά της ανώτερης μεσαίας τάξης, παιδιά στελεχών και διανοουμένων, που εξεγείρονται στην ιδέα ότι η γενιά τους ακολουθεί την αλυσίδα παραγωγής καθ' οδόν προς την απόκτηση πανεπιστημιακού πτυχίου εν είδει πιστοποιητικού για προϊόν στο ράφι. Ακόμη και η Πόπη Διαμαντάκου, οξυδερκής συνάδελφος, παρασύρθηκε να απορρίψει στα γρήγορα τη θεωρία περί παιδιών των βορείων προαστίων με το αιτιολογικό ότι «πρόκειται για στερεότυπο». Της διαφεύγει πιστεύω ότι, στην πραγματική ζωή, οκτώ στα δέκα στερεότυπα αληθεύουν. Στερεότυπο μεν, αλλά δεν παύει να είναι σωστό.
Το ότι κανένας δεν παρατήρησε το κραυγαλέο υπονοούμενο της διατύπωσης αυτής ασφαλώς οφείλεται στην κώφωση που μαστίζει όλους μας, καθώς έχουμε εξοικειωθεί σχεδόν απόλυτα με την αλλοτρίωση της εκσυγχρονιστικής ρητορικής των τελευταίων είκοσι χρόνων τύπου Διαμαντοπούλου και Γ. Παπανδρέου, του οποίου άλλωστε το αγωνιώδες μέλημα, ως προς τους μαθητές, ήταν η απόκτηση iPad. Ετσι, αν και δεν υπήρξε συνέχεια, εφόσον οι θέσεις των καλεσμένων ήταν υπερβολικά αποσπασματικές και ετερόκλητες για να προκύψει κάποιας μορφής σύνθεση συμπερασμάτων, η απάντηση είχε ήδη δοθεί απ' τον οικοδεσπότη της εκπομπής, ανεπίγνωστα, αλλά εκατό τοις εκατό διαφωτιστικά: τα παιδιά, όντως, σήμερα ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΙ, τα παιδιά συσσωρεύονται στην έξοδο της βιομηχανίας της Μέσης Εκπαίδευσης, όπως ας πούμε τα ανταλλακτικά αυτοκινήτων ή οι φριτέζες. Φανταστείτε την εντύπωση που θα προκαλούσε η διαπίστωση ότι «τα σχολεία ΠΑΡΑΓΟΥΝ παιδιά» πριν από 30 ή 40 χρόνια!
Το γεγονός ότι τα παιδιά, ενδεχομένως, αντιστέκονται στη διάχυτη αίσθηση ότι αποτελούν προϊόντα, δηλαδή πανομοιότυπες ατομικές μονάδες εφοδιασμένες με προγράμματα αποστήθισης ασύνδετων μεταξύ τους πληροφοριών, στων οποίων τη διαχείριση εκπαιδεύονται όπως στην εκμάθηση των σημάτων της Τροχαίας, αυτό φυσικά δεν θίγεται στα πάνελ, διότι μια τέτοια συζήτηση θα μπορούσε να εκληφθεί σαν χειρονομία αμφισβήτησης ολόκληρου του συστήματος, οπότε οι αρμόδιοι θα δυσκολεύονταν να λογοδοτήσουν στην πελατεία τους, υπέρ της οποίας το ίδιο εκείνο σύστημα λειτουργεί σαν πλυντήριο ενοχών.
Εξηγείται επομένως το γιατί είναι κυρίως τα παιδιά της ανώτερης μεσαίας τάξης, παιδιά στελεχών και διανοουμένων, που εξεγείρονται στην ιδέα ότι η γενιά τους ακολουθεί την αλυσίδα παραγωγής καθ' οδόν προς την απόκτηση πανεπιστημιακού πτυχίου εν είδει πιστοποιητικού για προϊόν στο ράφι. Ακόμη και η Πόπη Διαμαντάκου, οξυδερκής συνάδελφος, παρασύρθηκε να απορρίψει στα γρήγορα τη θεωρία περί παιδιών των βορείων προαστίων με το αιτιολογικό ότι «πρόκειται για στερεότυπο». Της διαφεύγει πιστεύω ότι, στην πραγματική ζωή, οκτώ στα δέκα στερεότυπα αληθεύουν. Στερεότυπο μεν, αλλά δεν παύει να είναι σωστό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου