Την εβδομάδα που πέρασε κατέγραψα τρία αξιοσημείωτα γεγονότα:
1. Το ΔΝΤ, όπως όλοι θα ακούσατε, παραδέχθηκε ότι το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής που επιβλήθηκε στην Ελλάδα το 2010 ήταν καταδικασμένο στην αποτυχία εφ' όσον δεν έθετε ως προϋπόθεση ένα γενναίο κούρεμα του δημόσιου χρέους.Κατηγόρησε μάλιστα την Ευρωπαϊκή Ενωση ότι θυσίασε την Ελλάδα, ώστε να μην αποκαλυφθεί το μέγεθος της ευρωπαϊκής κρίσης.
2. Ο Γιώργος Παπανδρέου, σε συνέντευξή του στο καναδικό κανάλι TVO, υποστήριξε ότι η Ευρώπη δεν αποδεχόταν το κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους.
3. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου παραπέμφθηκε για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ.
Τα τρία αυτά «συμβάντα» λένε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ιστορία με σημαντικά διδάγματα για το παρόν και το μέλλον της χώρας.
Το πρώτο μέρος της ιστορίας αυτής αφορά το λόγο για τον οποίο το απαραίτητο κούρεμα του ελληνικού χρέους δεν τέθηκε ποτέ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων Ελλάδας και τρόικας: Ο κ. Παπακωνσταντίνου έπεισε τον κ. Παπανδρέου ότι δεν πρέπει να θέσει τέτοιο ζήτημα, παρά το γεγονός ότι ο κ. Στρος-Καν, ο γενικός διευθυντής του ΔΝΤ, του συνιστούσε να το θέσει. Με ποιο επιχείρημα πείστηκε ο κ. Παπανδρέου; Με το επιχείρημα πως η Γερμανία θα θύμωνε αν η ελληνική κυβέρνηση ανέφερε την ανάγκη κουρέματος.
Από τότε γνωρίζαμε πως το επιχείρημα του κ. Παπακωνσταντίνου ήταν διάτρητο και επιεικώς απαράδεκτο. Προφανώς και το Βερολίνο δεν ήθελε με τίποτα να ακούσει για κούρεμα και θα έκανε τα πάντα ώστε να μεταφερθούν ακέραιες οι ζημίες των γερμανικών τραπεζών στους ώμους του Γερμανού φορολογούμενου - ακριβώς αυτό το οποίο, τελικά, επετεύχθη με το μνημονιακό μας δάνειο. Αν όμως η ελληνική κυβέρνηση, σε συνεργασία με το ΔΝΤ, έθετε το ζήτημα του κουρέματος μονομερώς, πριν καν ζητήσει δάνειο, το Βερολίνο δεν θα είχε τη δυνατότητα να ασκήσει βέτο στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Το χρονικό των «διασώσεων», όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και των υπόλοιπων ευρωζωνικών χωρών, θα είχε γραφτεί διαφορετικά. Για την ακρίβεια, ίσως να εξελίσσονταν ως πραγματικές διασώσεις, αντί για την ελεγχόμενη κατάρρευση που επέφεραν στην Περιφέρεια.
Το δεύτερο μέρος της ιστορίας αφορά τη συνεχιζόμενη άρνηση εκ μέρους των κ.κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου. Παρακολουθώντας τον κ. Παπανδρέου στο TVO να πασχίζει να πείσει ότι έβαλε την Ελλάδα στο δρόμο της σωτηρίας υπογράφοντας δύο τοξικές δανειακές συμφωνίες (τον Μάιο του 2010 και τον Οκτώβριο του 2011), το μόνο που ένιωσα ήταν βαθιά θλίψη. Μία μέρα μετά τη συνέντευξη εκείνη ακόμα και το ΔΝΤ τον διέψευσε. Του κατέστησε γνωστό ότι υπήρχε εναλλακτική. Οτι η δική του αποδοχή του δόγματος Παπακωνσταντίνου («ό,τι πει η Γερμανία για να πάρουμε τις δόσεις μας») ήταν εκείνη που έδεσε τα χέρια του ΔΝΤ και δεν του έδωσε βαθμούς ελευθερίας για να προτείνει ένα γενναίο κούρεμα το 2010.
Το τρίτο -και τελευταίο- μέρος της ιστορίας αφορά την παραπομπή Παπακωνσταντίνου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πρώην υπουργός έπρεπε να παραπεμφθεί (μαζί με το διάδοχό του, βέβαια, τον κ. Βενιζέλο). Ομως κατανοώ το παράπονο του κ. Παπακωνσταντίνου. Στη θέση του θα σκεπτόμουν: «Με πετάνε στα λιοντάρια, αλλά το δικό μου δόγμα όχι μόνο εφαρμόζουν αλλά και εκθειάζουν!». Πράγματι. Σε τι διαφέρει η σημερινή πολιτική από εκείνη του 2010; Και πάλι αποδεχόμαστε να παραπέμψουμε το αναπόφευκτο (νέο) κούρεμα στις ελληνικές καλένδες, όταν και εάν δεήσει η Γερμανία. Αλλη μία φορά συγκαλύπτουμε το θανάσιμο εναγκαλισμό πτωχευμένου κράτους, πτωχευμένων τραπεζών, κλεπτοκρατίας και πολιτικών, που το μόνο που σκέπτονται είναι πώς θα κρατηθούν στην εξουσία. Ο,τι συνέβαινε, δηλαδή, το 2010!
καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, στις ΗΠΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου