του Κωστα Κρεμμυδα, απο την εποχη...
«Θέλω τη σημαία μου καλοσιδερωμένη, τον καφέ μου ελληνικό και τον Σουλεϊμάν μου Μεγαλοπρεπή»
(Από τοίχο στα Χανιά)
Χούντα είναι να κουβαλάς εκβιαστικά κυριακάτικα 11 το πρωί με 3 το μεσημέρι, στο Μαράσλειο, και δίχως καμιά αποζημίωση, που θα ’πρεπε να ’ναι και προσαυξημένη κατά 75%, διευθυντές και καθηγητές των Πειραματικών Γυμνασίων–Λυκείων της χώρας, για να ακούσουν (τις συνήθως κοινότοπες) οδηγίες περί του νέου τρόπου εισαγωγής των μαθητών. (Που θα μπορούσαν να αποσταλούν και ηλεκτρονικά. Αφού «λεφτά δεν υπάρχουν»). Αλλά υπάρχουν υποτελείς. Και διαθέσιμοι. Επειδή ακριβώς είμαστε μόνοι. Εκατομμύρια, αλλά μονάδες απελπιστικά μόνες. Και το ξέρουν).
Και είναι μεγαλύτερη χούντα ότι πολλοί θα γελάσουν ειρωνικά με την προσαύξηση του 75%, αντιτάσσοντας τη γενικευμένη ανεργία. (Αφού έγινε λαϊκή συνείδηση η καταστροφική ισοπέδωση, και η ισοπέδωση της καταστροφής μας). Διαχωριστικές που δεν μπορέσαμε όχι απλώς να αποτρέψουμε, αλλά ούτε καν να περιορίσουμε. Προσθέτοντας ακόμα μία στις πολλές ήττες του κινήματος και της Αριστεράς. Που όπως δίδαξε το ΚΚΕ –κι εφαρμόζουν διακομματικά οι επίγονοι– θα μεγαλουργήσει μόνον όταν πάρει την εξουσία.
Μέχρι τότε «λούφα και παραλλαγή».
…Και φιλανθρωπίες, στον ατέλειωτο διαγκωνισμό ελεημοσύνης που θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο με τους προσκόπους, που για να δέσουν πολλούς κόμπους καλών πράξεων στο μαντίλι τους, πέρναγαν και ξαναπέρναγαν με το ζόρι, απ’ τον ίδιο δρόμο, την ίδια γριά. Έτσι μαλλιοτραβιούνται οι ομάδες, οι παρατάξεις, τα κόμματα, βάζοντας στη μέση τον άτυχο που πρόκειται να ελεηθεί. Ξεχνώντας πως όπου περισσεύει συμπόνια, λύπηση, έλεος, υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας, έλλειμμα πολιτικών δικαιωμάτων και έλλειμμα κοινωνικών κατακτήσεων. Κι αντίστοιχων υποχρεώσεων του κράτους. (Διαφορετικά, θα αρκούμαστε στην ευαισθησία της Μαριάννας Βαρδινογιάννη).
Αντί λοιπόν να στείλουμε τον Λοβέρδο στον εισαγγελέα για τη διάλυση του ΕΣΥ, ή τη Διαμαντοπούλου για το όργιο των σχολικών βιβλίων, θα τους επιβραβεύουμε ως αρχηγούς κομμάτων και σωτήρες του έθνους. Και θα αναθέτουμε τις εξετάσεις ούρων στον Πορτοσάλτε. (Ήδη ο Sky από την περασμένη Κυριακή ξεκίνησε, κι αυτός, ιατρικές εκπομπές με το σύνθημα: «Όπου κλείνει ένα νοσοκομείο ανοίγει μια τηλεόραση».
…Και αφισοκόλληση: «Κάτω τα χέρια από τις συλλογικές συμβάσεις». Είπε το ΠΑΜΕ. Κι αυτοί τα κατέβασαν. Όχι τα χέρια, αλλά τις συμβάσεις. Που θα ανεβάσει –οσονούπω– η Αριστερά, με το θεληματικό πιγούνι, το μισόκλειστο-μισαγριεμένο βλέμμα και τον ολίγο σνομπέ λόγο. (Κάτι σε «βαρύς με ολίγη»). Μετά θα ξαναπαραδώσει τα όπλα. Στη Βάρκιζα.
Ενώ οι άλλοι, με τη φόρα που πήραν, σε λίγο θα μαντρώνουν μαθητές και καθηγητές στο Παναθηναϊκό Στάδιο για να επευφημήσουν τον Σαμαρά. Όπως επί χούντας. Μόνο που δεν θα υπάρχει πια ο δικός μας Χρήστος Ηλιόπουλος να τρέχει μαζί με άλλους συνομηλίκους του για να ξεσηκώνουν τον μαθητόκοσμο ενάντια στον δικτάτορα. Τόσες οι «ζητωκραυγές» αντίστασης τότε, ώστε ο Παπαδόπουλος δεν μπόρεσε ν’ αρθρώσει λέξη περιοριζόμενος στην αόριστη απειλή «αφού δεν μπορούν να σας σταματήσουν οι καθηγητές σας, θα σας μαντρώσω εγώ», που χρόνια μετά, στο Πολυτεχνείο, προσπάθησε να κάνει πράξη.
Τελικά, ποιο είναι το χειρότερο για έναν πρωθυπουργό; Να απαντά σε αγενή/ασεβή ενικό, στη σε δεύτερο πληθυντικό επιστολή του ποιητή Νάνου Βαλαωρίτη, ή να αποκαλεί «λαθραίους» ανθρώπους που βρέθηκαν στη χώρα μας χωρίς χαρτιά; Και να το προσπερνάμε ως αυτονόητο, εθισμένοι στην κατοχυρωμένη δημοσιογραφικά, πολιτικά, κοινωνικά, ορολογία του «λαθραίου» ανθρώπου σαν να πρόκειται για ένα αδασμολόγητο πακέτο τσιγάρων. Περνώντας από το «λάθε βιώσας» του Επίκουρου στο «λάθρα» του Σαμαρά και των ομοίων του.
Εμπαίζοντας ακόμα και με τους θεσμούς, πλειοδοτώντας σε δημοκρατικές κορώνες και καμιά δεκαριά αντιρατσιστικά, ξεχνώντας πως ο σεβασμός στον άλλο δεν νομοθετείται με διατάγματα, αλλά καλλιεργείται μέσα από τα γράμματα και την τέχνη. Αλλά ποιοι θα μιλήσουν για πολιτισμό, όταν ακόμα και την ελληνική εκπροσώπηση, στη Μασσαλία-πολιτιστική πρωτεύουσα, τη συναρτούν με τον κομματικό περίγυρο του ποιητή-συμβούλου του Σαμαρά; Και με τους ανθρώπους τού Λαμπράκη και του Μεγάρου του. Άλλωστε, τι να περιμένεις από έναν Τζαβάρα που προικοδοτήθηκε με το αποδεκατισμένο Πολιτισμού(;) χάρη στις περγαμηνές των εξεταστικών για Siemens και Βατοπέδι!
«Η έξαρση της Χρυσής Αυγής, τα φασιστικά μοντέλα, η βία της ακροδεξιάς, είναι προϊόντα αυτής της πολιτικής», συνεχίζουμε για τρίτη βδομάδα τη συζήτηση με τον Νάνο Βαλαωρίτη: «Γι’ αυτό οι πολιτικοί έχουν στο περιθώριο την τέχνη. Γιατί δεν τους υπηρετεί όπως θα θέλανε, και αυτό το βλέπει κανείς σε όλες τις χώρες, πώς υποβαθμίζουν τα κονδύλια για τα γράμματα, τις τέχνες, τα βιβλία και περιορίζονται σε μια στενά δική τους ομάδα προθύμων… Δεν είναι τυχαίο που οι φωνές συμπαράστασης στη χώρα μας προέρχονται μόνο από κύκλους πνευματικούς, καλλιτεχνικούς, διανοούμενους, πανεπιστημιακούς…
Σε αντίθεση με τον Σόιμπλε και τη Μέρκελ, που μας προστάζουν και μας φοβερίζουν. Δεν είναι μέθοδοι φασιστικές; Δεν είναι βία; Είναι μια βία που θα τη ζήλευε ο Γκαίμπελς. Αν μπορούσε ο Γκαίμπελς να κάνει αυτά που κάνουν αυτοί μέσα σε δέκα λεπτά, θα είχε κατακτήσει όλη την Ευρώπη, πριν καν μπούνε οι στρατοί. Ας μη μου λένε ότι είναι οι άψογοι δημοκράτες οι Γερμανοί και εμείς είμαστε οι ατίθασοι και οπισθοχωρημένοι αναρχικοί, τεμπέληδες και άχρηστοι και τα λοιπά… Διότι αυτά θα τους έρθουν μπούμερανγκ τελικά. Γιατί αν κάνεις ένα πόλεμο και δε βλέπεις, ο ίδιος, ποια θα είναι η έκβασή του, τελικά πέφτεις στην παγίδα την οποία έχεις στήσει.»
Κώστας Κρεμμύδας
mandragoras_magazine@yahoo.gr
«Θέλω τη σημαία μου καλοσιδερωμένη, τον καφέ μου ελληνικό και τον Σουλεϊμάν μου Μεγαλοπρεπή»
(Από τοίχο στα Χανιά)
Χούντα είναι να κουβαλάς εκβιαστικά κυριακάτικα 11 το πρωί με 3 το μεσημέρι, στο Μαράσλειο, και δίχως καμιά αποζημίωση, που θα ’πρεπε να ’ναι και προσαυξημένη κατά 75%, διευθυντές και καθηγητές των Πειραματικών Γυμνασίων–Λυκείων της χώρας, για να ακούσουν (τις συνήθως κοινότοπες) οδηγίες περί του νέου τρόπου εισαγωγής των μαθητών. (Που θα μπορούσαν να αποσταλούν και ηλεκτρονικά. Αφού «λεφτά δεν υπάρχουν»). Αλλά υπάρχουν υποτελείς. Και διαθέσιμοι. Επειδή ακριβώς είμαστε μόνοι. Εκατομμύρια, αλλά μονάδες απελπιστικά μόνες. Και το ξέρουν).
Και είναι μεγαλύτερη χούντα ότι πολλοί θα γελάσουν ειρωνικά με την προσαύξηση του 75%, αντιτάσσοντας τη γενικευμένη ανεργία. (Αφού έγινε λαϊκή συνείδηση η καταστροφική ισοπέδωση, και η ισοπέδωση της καταστροφής μας). Διαχωριστικές που δεν μπορέσαμε όχι απλώς να αποτρέψουμε, αλλά ούτε καν να περιορίσουμε. Προσθέτοντας ακόμα μία στις πολλές ήττες του κινήματος και της Αριστεράς. Που όπως δίδαξε το ΚΚΕ –κι εφαρμόζουν διακομματικά οι επίγονοι– θα μεγαλουργήσει μόνον όταν πάρει την εξουσία.
Μέχρι τότε «λούφα και παραλλαγή».
…Και φιλανθρωπίες, στον ατέλειωτο διαγκωνισμό ελεημοσύνης που θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο με τους προσκόπους, που για να δέσουν πολλούς κόμπους καλών πράξεων στο μαντίλι τους, πέρναγαν και ξαναπέρναγαν με το ζόρι, απ’ τον ίδιο δρόμο, την ίδια γριά. Έτσι μαλλιοτραβιούνται οι ομάδες, οι παρατάξεις, τα κόμματα, βάζοντας στη μέση τον άτυχο που πρόκειται να ελεηθεί. Ξεχνώντας πως όπου περισσεύει συμπόνια, λύπηση, έλεος, υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας, έλλειμμα πολιτικών δικαιωμάτων και έλλειμμα κοινωνικών κατακτήσεων. Κι αντίστοιχων υποχρεώσεων του κράτους. (Διαφορετικά, θα αρκούμαστε στην ευαισθησία της Μαριάννας Βαρδινογιάννη).
Αντί λοιπόν να στείλουμε τον Λοβέρδο στον εισαγγελέα για τη διάλυση του ΕΣΥ, ή τη Διαμαντοπούλου για το όργιο των σχολικών βιβλίων, θα τους επιβραβεύουμε ως αρχηγούς κομμάτων και σωτήρες του έθνους. Και θα αναθέτουμε τις εξετάσεις ούρων στον Πορτοσάλτε. (Ήδη ο Sky από την περασμένη Κυριακή ξεκίνησε, κι αυτός, ιατρικές εκπομπές με το σύνθημα: «Όπου κλείνει ένα νοσοκομείο ανοίγει μια τηλεόραση».
…Και αφισοκόλληση: «Κάτω τα χέρια από τις συλλογικές συμβάσεις». Είπε το ΠΑΜΕ. Κι αυτοί τα κατέβασαν. Όχι τα χέρια, αλλά τις συμβάσεις. Που θα ανεβάσει –οσονούπω– η Αριστερά, με το θεληματικό πιγούνι, το μισόκλειστο-μισαγριεμένο βλέμμα και τον ολίγο σνομπέ λόγο. (Κάτι σε «βαρύς με ολίγη»). Μετά θα ξαναπαραδώσει τα όπλα. Στη Βάρκιζα.
Ενώ οι άλλοι, με τη φόρα που πήραν, σε λίγο θα μαντρώνουν μαθητές και καθηγητές στο Παναθηναϊκό Στάδιο για να επευφημήσουν τον Σαμαρά. Όπως επί χούντας. Μόνο που δεν θα υπάρχει πια ο δικός μας Χρήστος Ηλιόπουλος να τρέχει μαζί με άλλους συνομηλίκους του για να ξεσηκώνουν τον μαθητόκοσμο ενάντια στον δικτάτορα. Τόσες οι «ζητωκραυγές» αντίστασης τότε, ώστε ο Παπαδόπουλος δεν μπόρεσε ν’ αρθρώσει λέξη περιοριζόμενος στην αόριστη απειλή «αφού δεν μπορούν να σας σταματήσουν οι καθηγητές σας, θα σας μαντρώσω εγώ», που χρόνια μετά, στο Πολυτεχνείο, προσπάθησε να κάνει πράξη.
Τελικά, ποιο είναι το χειρότερο για έναν πρωθυπουργό; Να απαντά σε αγενή/ασεβή ενικό, στη σε δεύτερο πληθυντικό επιστολή του ποιητή Νάνου Βαλαωρίτη, ή να αποκαλεί «λαθραίους» ανθρώπους που βρέθηκαν στη χώρα μας χωρίς χαρτιά; Και να το προσπερνάμε ως αυτονόητο, εθισμένοι στην κατοχυρωμένη δημοσιογραφικά, πολιτικά, κοινωνικά, ορολογία του «λαθραίου» ανθρώπου σαν να πρόκειται για ένα αδασμολόγητο πακέτο τσιγάρων. Περνώντας από το «λάθε βιώσας» του Επίκουρου στο «λάθρα» του Σαμαρά και των ομοίων του.
Εμπαίζοντας ακόμα και με τους θεσμούς, πλειοδοτώντας σε δημοκρατικές κορώνες και καμιά δεκαριά αντιρατσιστικά, ξεχνώντας πως ο σεβασμός στον άλλο δεν νομοθετείται με διατάγματα, αλλά καλλιεργείται μέσα από τα γράμματα και την τέχνη. Αλλά ποιοι θα μιλήσουν για πολιτισμό, όταν ακόμα και την ελληνική εκπροσώπηση, στη Μασσαλία-πολιτιστική πρωτεύουσα, τη συναρτούν με τον κομματικό περίγυρο του ποιητή-συμβούλου του Σαμαρά; Και με τους ανθρώπους τού Λαμπράκη και του Μεγάρου του. Άλλωστε, τι να περιμένεις από έναν Τζαβάρα που προικοδοτήθηκε με το αποδεκατισμένο Πολιτισμού(;) χάρη στις περγαμηνές των εξεταστικών για Siemens και Βατοπέδι!
«Η έξαρση της Χρυσής Αυγής, τα φασιστικά μοντέλα, η βία της ακροδεξιάς, είναι προϊόντα αυτής της πολιτικής», συνεχίζουμε για τρίτη βδομάδα τη συζήτηση με τον Νάνο Βαλαωρίτη: «Γι’ αυτό οι πολιτικοί έχουν στο περιθώριο την τέχνη. Γιατί δεν τους υπηρετεί όπως θα θέλανε, και αυτό το βλέπει κανείς σε όλες τις χώρες, πώς υποβαθμίζουν τα κονδύλια για τα γράμματα, τις τέχνες, τα βιβλία και περιορίζονται σε μια στενά δική τους ομάδα προθύμων… Δεν είναι τυχαίο που οι φωνές συμπαράστασης στη χώρα μας προέρχονται μόνο από κύκλους πνευματικούς, καλλιτεχνικούς, διανοούμενους, πανεπιστημιακούς…
Σε αντίθεση με τον Σόιμπλε και τη Μέρκελ, που μας προστάζουν και μας φοβερίζουν. Δεν είναι μέθοδοι φασιστικές; Δεν είναι βία; Είναι μια βία που θα τη ζήλευε ο Γκαίμπελς. Αν μπορούσε ο Γκαίμπελς να κάνει αυτά που κάνουν αυτοί μέσα σε δέκα λεπτά, θα είχε κατακτήσει όλη την Ευρώπη, πριν καν μπούνε οι στρατοί. Ας μη μου λένε ότι είναι οι άψογοι δημοκράτες οι Γερμανοί και εμείς είμαστε οι ατίθασοι και οπισθοχωρημένοι αναρχικοί, τεμπέληδες και άχρηστοι και τα λοιπά… Διότι αυτά θα τους έρθουν μπούμερανγκ τελικά. Γιατί αν κάνεις ένα πόλεμο και δε βλέπεις, ο ίδιος, ποια θα είναι η έκβασή του, τελικά πέφτεις στην παγίδα την οποία έχεις στήσει.»
Κώστας Κρεμμύδας
mandragoras_magazine@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου