Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Το λεξικό της απάτης είναι παλιά υπόθεση. Διδαχτήκαμε στο πετσί μας ότι «διάσωση» της οικονομίας σημαίνει καταστροφή. Οτι «σωτηρία» σημαίνει διάλυση και κατοχή της χώρας. «Διαρθρωτικές αλλαγές», μαζικές απολύσεις στον δημόσιο τομέα και ξεπούλημα της περιουσίας του κράτους. «Απελευθέρωση» της εργασίας, αποχαλίνωση της νεοφιλελεύθερης εκμετάλλευσης.
Τα πράγματα όμως έχουν πια προχωρήσει αλλού. Πάρτε τη συγκλονιστική διαμάχη ανάμεσα στους εκπροσώπους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τα υποτιθέμενα «λάθη» που έγιναν στο πρόγραμμα «διάσωσης» της Ελλάδας. «Αναγνωρίζουμε ότι έγιναν κάποια λάθη» ομολογούν μεγαλόψυχα οι μεν. «Είναι όντως παρήγορο ότι κάποιοι κάνουν προόδους στην αυτοκριτική τους» απαντούν αφ’ υψηλού οι άλλοι. Ο λόγος όλων αυτών των κυρίων έχει από την πλαστογράφηση των εννοιών προχωρήσει στην εκκένωσή τους από κάθε περιεχόμενο. Είναι πιο αφασικός και από τη βουβαμάρα των πτωμάτων/ανδρεικέλων στην περίφημη «Τάξη» του Ταντέους Καντόρ. Εκτός κι αν όλο το περιεχόμενο βρίσκεται στο υστερόγραφο, στο οποίο συμπίπτουν όλοι οι σωτήρες μας: «Εν πάση περιπτώσει λάθη πάντα γίνονται, και οι Ελληνες καλά θα κάνουν να συνεχίσουν να οδεύουν ευπειθώς προς την ολέθρια σωτηρία τους».
Γιατί με τρομάζει αυτή η εκκένωση του εξουσιαστικού λόγου από κάθε περιεχόμενο; Δεν είναι μόνο διότι οι εξουσιαστές που έχουν καθίσει στον αυχένα μας έχουν παραιτηθεί από κάθε πρόσχημα, κάτι που μάλλον σημαίνει ότι έχουν πάψει να μας φοβούνται. Είναι επίσης –και περισσότερο ακόμη- διότι συχνά η απόλυτη αυτή κενότητα του λόγου ενέχει κάτι το απειλητικό. Αφήνει να διαφανεί η εφιαλτική παρουσία και η δράση δυνάμεων καταστροφής του κάθε ανθρώπου χωριστά και των πολιτισμών, των κοινωνιών στο σύνολό τους.
Αν δεν με καταλαβαίνετε, καθυστερήστε μια στιγμή παρακολουθώντας τις αερολογίες των «υπευθύνων» και των «ειδικών» σχετικά με τη νιοστή ακύρωση παρέμβασης των Ρώσων στην οικονομική ζωή της χώρας. «Μας εξέπληξε αλλά δεν μας τάραξε η υπαναχώρηση της Gazprom στις διαπραγματεύσεις» δήλωσε κομψά ο εκπρόσωπος του ΤΑΪΠΕΔ. Θαύμα. Διότι, αν είχε ταραχτεί, το πράγμα θα ήταν απαράδεκτο. Και ο κύριος Γιουνκέρ σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος να δηλώνει: Αν τις διαπραγματεύσεις υπέσκαψε η Ευρωπαϊκή Ενωση, θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της (!). Αλλά να που πάλι πίσω από αυτό το έκπαγλο παραπέτασμα κενολογίας αχνοφαίνονται οι σκιές του εφιάλτη.
Σκιές που ξαναφέρνουν στην επιφάνεια ξεχασμένες ιστορίες για εκβιασμούς, απειλές που έκαναν πολιτικούς να εξαφανιστούν από το προσκήνιο, αθέατους για τον πολίτη μηχανισμούς που δεν διστάζουν να σπιλώνουν ή να αφαιρούν ζωές. Η πορεία της ανθρώπινης ιστορίας και του ανθρώπινου λόγου κινείται ανάμεσα σε δύο όρια. Τις πολλές ώρες όπου η δημόσια αφασία και η αδιαφάνεια καλύπτουν τη δράση της βίας. Και τις άλλες, τις σημαντικές και μάλλον λίγες, όπου ο λόγος των πραγματικών πολιτικών που τολμούν να στοιχηματίσουν και να κινδυνέψουν αποκτά ουσία.
Τα πράγματα όμως έχουν πια προχωρήσει αλλού. Πάρτε τη συγκλονιστική διαμάχη ανάμεσα στους εκπροσώπους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τα υποτιθέμενα «λάθη» που έγιναν στο πρόγραμμα «διάσωσης» της Ελλάδας. «Αναγνωρίζουμε ότι έγιναν κάποια λάθη» ομολογούν μεγαλόψυχα οι μεν. «Είναι όντως παρήγορο ότι κάποιοι κάνουν προόδους στην αυτοκριτική τους» απαντούν αφ’ υψηλού οι άλλοι. Ο λόγος όλων αυτών των κυρίων έχει από την πλαστογράφηση των εννοιών προχωρήσει στην εκκένωσή τους από κάθε περιεχόμενο. Είναι πιο αφασικός και από τη βουβαμάρα των πτωμάτων/ανδρεικέλων στην περίφημη «Τάξη» του Ταντέους Καντόρ. Εκτός κι αν όλο το περιεχόμενο βρίσκεται στο υστερόγραφο, στο οποίο συμπίπτουν όλοι οι σωτήρες μας: «Εν πάση περιπτώσει λάθη πάντα γίνονται, και οι Ελληνες καλά θα κάνουν να συνεχίσουν να οδεύουν ευπειθώς προς την ολέθρια σωτηρία τους».
Γιατί με τρομάζει αυτή η εκκένωση του εξουσιαστικού λόγου από κάθε περιεχόμενο; Δεν είναι μόνο διότι οι εξουσιαστές που έχουν καθίσει στον αυχένα μας έχουν παραιτηθεί από κάθε πρόσχημα, κάτι που μάλλον σημαίνει ότι έχουν πάψει να μας φοβούνται. Είναι επίσης –και περισσότερο ακόμη- διότι συχνά η απόλυτη αυτή κενότητα του λόγου ενέχει κάτι το απειλητικό. Αφήνει να διαφανεί η εφιαλτική παρουσία και η δράση δυνάμεων καταστροφής του κάθε ανθρώπου χωριστά και των πολιτισμών, των κοινωνιών στο σύνολό τους.
Αν δεν με καταλαβαίνετε, καθυστερήστε μια στιγμή παρακολουθώντας τις αερολογίες των «υπευθύνων» και των «ειδικών» σχετικά με τη νιοστή ακύρωση παρέμβασης των Ρώσων στην οικονομική ζωή της χώρας. «Μας εξέπληξε αλλά δεν μας τάραξε η υπαναχώρηση της Gazprom στις διαπραγματεύσεις» δήλωσε κομψά ο εκπρόσωπος του ΤΑΪΠΕΔ. Θαύμα. Διότι, αν είχε ταραχτεί, το πράγμα θα ήταν απαράδεκτο. Και ο κύριος Γιουνκέρ σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος να δηλώνει: Αν τις διαπραγματεύσεις υπέσκαψε η Ευρωπαϊκή Ενωση, θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της (!). Αλλά να που πάλι πίσω από αυτό το έκπαγλο παραπέτασμα κενολογίας αχνοφαίνονται οι σκιές του εφιάλτη.
Σκιές που ξαναφέρνουν στην επιφάνεια ξεχασμένες ιστορίες για εκβιασμούς, απειλές που έκαναν πολιτικούς να εξαφανιστούν από το προσκήνιο, αθέατους για τον πολίτη μηχανισμούς που δεν διστάζουν να σπιλώνουν ή να αφαιρούν ζωές. Η πορεία της ανθρώπινης ιστορίας και του ανθρώπινου λόγου κινείται ανάμεσα σε δύο όρια. Τις πολλές ώρες όπου η δημόσια αφασία και η αδιαφάνεια καλύπτουν τη δράση της βίας. Και τις άλλες, τις σημαντικές και μάλλον λίγες, όπου ο λόγος των πραγματικών πολιτικών που τολμούν να στοιχηματίσουν και να κινδυνέψουν αποκτά ουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου