του Σταυρου Λυγερου, απο το Real.gr...
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι αυτή τη φορά το ενδοκυβερνητικό θρίλερ είχε περισσότερο σασπένς. Μέχρι τώρα, η ΔΗΜΑΡ μάς είχε συνηθίσει να δίνει κάποιες μάχες οπισθοφυλακών. Το ρεπερτόριο άλλαξε, επειδή η απόφαση του πρωθυπουργού να κλείσει αιφνιδιαστικά την ΕΡΤ αποδείχθηκε μπούμεραγκ. Οι έντονες εγχώριες αντιδράσεις, το διεθνές κύμα διαμαρτυριών και το γεγονός ότι δεν επρόκειτο ευθέως για μνημονιακή απαίτηση επέτρεψε στους δύο μικρούς κυβερνητικούς εταίρους να προβάλουν αντίσταση στον οδοστρωτήρα Σαμαρά.
Το κλίμα στις σχέσεις των τριών, άλλωστε, ήταν εδώ και καιρό φορτισμένο. Οπως αποδεικνύουν οι δημοσκοπήσεις, η μονοδιάστατη λιτότητα συρρικνώνει πολιτικοεκλογικά την «παράταξη του μνημονίου». Η συρρίκνωση προκαλεί μία τάση συσπείρωσης γύρω από τον Σαμαρά και τη Ν.Δ. που αποτελεί τον κορμό της συμπολίτευσης. Αυτός είναι ο λόγος που οι «γαλάζιοι» δείχνουν να διατηρούν το ποσοστό τους, ενώ το ΠΑΣΟΚ αποδεκατίζεται και η ΔΗΜΑΡ χάνει έδαφος.
Η υπέρ της Ν.Δ. ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων στους κόλπους της συμπολίτευσης είχε δημιουργήσει συνθήκες πολιτικής ομηρίας για τους δύο μικρούς κυβερνητικούς εταίρους. Το κλίμα αυτό επέτρεπε στον Σαμαρά να λειτουργεί σχεδόν σαν πρωθυπουργός μονοκομματικής κυβέρνησης, εγκλωβίζοντας τους Βενιζέλο και Κουβέλη στο εκβιαστικό δίλημμα «ή με στηρίζετε ή ρίχνετε την κυβέρνηση».
Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν είχε ούτε πολιτικά ούτε προσωπικά αποθέματα να αμφισβητήσει την κυβέρνηση. Δεν είναι μόνο ότι χρωστάει στον πρωθυπουργό τη μη παραπομπή του για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Είναι και το γεγονός ότι έχει και προσωπικά ταυτισθεί με το μνημόνιο, ενώ είναι γνωστές οι επιρροές που δέχεται από εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας, τα οποία έχουν υψώσει τη σημαία του μονοδρόμου!
Η ΔΗΜΑΡ συνέπραξε στον σχηματισμό της κυβέρνησης λόγω του ιδεολογήματος της «υπεύθυνης κυβερνώσας Αριστεράς». Από την άλλη, όμως, είναι προφανές ότι δυσκολεύεται στον ρόλο της συμπολίτευσης. Η αντίφαση αυτή την ωθούσε κάθε τόσο να διαφωνεί με κάποιο επιμέρους επώδυνο μέτρο. Συνήθως ανέβαζε τους τόνους, αποσπούσε κάποιες μικροαλλαγές ώστε να έχει φύλλο συκής και στη συνέχεια υποχωρούσε.
Ουσιαστικά, επιζητούσε μία διαπραγματευτική «νίκη» για να την πουλήσει όχι μόνο στους ψηφοφόρους της, αλλά και στον εαυτό της. Η ΔΗΜΑΡ ήθελε να δείχνει ότι αγωνίζεται να προσδώσει μία κοινωνική και αριστερή πινελιά στην ασκούμενη μνημονιακή πολιτική. Ηλπιζε ότι με τα «εντός, εκτός και επί τα αυτά» θα εξισορροπούσε κατά το δυνατόν το κόστος. Στην πραγματικότητα, «διύλιζε τον κώνωπα και κατάπινε την κάμηλο».
Με όρους κοινοβουλευτικής αριθμητικής, η ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί να απειλήσει την κυβερνητική πλειοψηφία. Με όρους πολιτικής άλγεβρας, όμως, μπορεί να την αποσταθεροποιήσει. Εάν τελικώς εγκαταλείψει τη συμπολίτευση το ΠΑΣΟΚ θα περιέλθει σε πολύ δυσχερή θέση. Ο Βενιζέλος δεν θέλει να αποκολληθεί από την κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για όλους τους βουλευτές του. Με άλλα λόγια, η επιλογή της ΔΗΜΑΡ μπορεί να πυροδοτήσει αντιθέσεις στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ.
Τα δύο αυτά κόμματα δεν είναι απλώς όμορα. Στο εκλογικό επίπεδο είναι σ’ ένα βαθμό συγκοινωνούντα δοχεία. Για την ακρίβεια, η μεταξύ τους βασική ροή ψηφοφόρων είναι από το ΠΑΣΟΚ προς τη ΔΗΜΑΡ. Οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν ότι το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να αιμορραγεί εκλογικά. Γι’ αυτό και αναζητά σανίδα σωτηρίας, προτείνοντας εδώ και καιρό στη ΔΗΜΑΡ τη συγκρότηση ενιαίας σοσιαλδημοκρατικής παράταξης.
Ο Κουβέλης δικαιολογημένα δεν επιθυμεί να ταυτισθεί με τις πολιτικές και ηθικές αμαρτίες που κουβαλάει ο Βενιζέλος και το κόμμα του. Ενας δεύτερος λόγος είναι ότι η ΔΗΜΑΡ δεν έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο μελλοντικά να συνεργασθεί κυβερνητικά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Διατηρεί για τον εαυτό της τον ρόλο του ενδιάμεσου κόμματος που μπορεί να συνεργάζεται με εκατέρωθεν δυνάμεις. Αντιθέτως, το ΠΑΣΟΚ, αφενός λόγω της ταύτισής του με το μνημόνιο, αφετέρου λόγω της προσωπικής βεντέτας του Βενιζέλου με τον ΣΥΡΙΖΑ, τείνει να αυτοεγκλωβισθεί σε ρόλο δορυφόρου της Ν.Δ.
ΠΑΣΟΚ: Η λογική της κατηφόρας είναι ο πάτος
ΟΤΑΝ ΕΚΔΗΛΩΘΗΚΕ η κρίση για την ΕΡΤ, οι Κουβέλης και Βενιζέλος συντονίσθηκαν, επειδή ήταν ο μόνος τρόπος να υποχρεώσουν τον Σαμαρά να κάνει βήμα πίσω στο συγκεκριμένο μέτωπο, όπου έχει χάσει τη μάχη της κοινής γνώμης και βρίσκεται σε μειονεκτική θέση. Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ δεν θέλουν εκλογές, αλλά οι εκλογές δεν είναι λύση ούτε για τον Σαμαρά. Ακόμα κι αν η Ν.Δ. έβγαινε πρώτο κόμμα δεν θα αρκούσε να ξανασυνεργασθεί μόνο με το αποδεκατισμένο ΠΑΣΟΚ. Θα ήταν απολύτως απαραίτητη και η συρρικνωμένη ΔΗΜΑΡ. Και πάλι αθροιστικά η κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα ήταν σημαντικά μικρότερη. Εάν τα τρία αυτά κόμματα ξανασχημάτιζαν κυβέρνηση, δεν θα μπορούσαν να απαντήσουν στο ερώτημα της κοινής γνώμης για ποιο λόγο έστησαν κάλπες.
Αυτή είναι η αιτία (σε συνδυασμό με τις πιέσεις του ευρωιερατείου και των εγχώριων αρχουσών ελίτ) που οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί αναζήτησαν συμβιβασμό που να τραυματίζει το λιγότερο δυνατόν τη δημόσια εικόνα τους. Στη σύσκεψη της περασμένης Τετάρτης, είχαν καταλήξει σ’ ένα πλαίσιο συμφωνίας όχι μόνο για την ΕΡΤ, αλλά και για τον τρόπο λειτουργίας του κυβερνητικού σχήματος. Τόσο ο Κουβέλης όσο και ο Βενιζέλος, όμως, προσέκρουσαν σε ισχυρές αντιστάσεις βουλευτών και στελεχών τους. Αυτός ήταν ο λόγος που ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ εμφανίσθηκε στη σύσκεψη της Πέμπτης, απαιτώντας ουσιαστικά από τον πρωθυπουργό να ακυρώσει την κίνησή του για την ΕΡΤ. Δεδομένου ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται αποφασισμένος να στηρίξει την κυβέρνηση και με δεδομένη την υποστήριξη και κάποιων ανεξάρτητων βουλευτών, ο Σαμαράς προτίμησε να μην υποστεί μία τέτοια πολιτική ήττα και να συνεχίσει χωρίς τη ΔΗΜΑΡ.
Η επιλογή του Βενιζέλου να παραμείνει στη συμπολίτευση αναμένεται να επιταχύνει τον πολιτικοεκλογικό αποδεκατισμό του ΠΑΣΟΚ και να οξύνει τις εσωτερικές αντιθέσεις του. Η αποσταθεροποίησή του, όμως, ουσιαστικά σημαίνει αποσταθεροποίηση και της κυβέρνησης. Αυτό θα φανεί όταν το φθινόπωρο η κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπη με νέες επώδυνες απαιτήσεις της τρόικας, οι οποίες με τη σειρά τους θα θέσουν νέα επώδυνα διλήμματα στους «πράσινους».
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι αυτή τη φορά το ενδοκυβερνητικό θρίλερ είχε περισσότερο σασπένς. Μέχρι τώρα, η ΔΗΜΑΡ μάς είχε συνηθίσει να δίνει κάποιες μάχες οπισθοφυλακών. Το ρεπερτόριο άλλαξε, επειδή η απόφαση του πρωθυπουργού να κλείσει αιφνιδιαστικά την ΕΡΤ αποδείχθηκε μπούμεραγκ. Οι έντονες εγχώριες αντιδράσεις, το διεθνές κύμα διαμαρτυριών και το γεγονός ότι δεν επρόκειτο ευθέως για μνημονιακή απαίτηση επέτρεψε στους δύο μικρούς κυβερνητικούς εταίρους να προβάλουν αντίσταση στον οδοστρωτήρα Σαμαρά.
Το κλίμα στις σχέσεις των τριών, άλλωστε, ήταν εδώ και καιρό φορτισμένο. Οπως αποδεικνύουν οι δημοσκοπήσεις, η μονοδιάστατη λιτότητα συρρικνώνει πολιτικοεκλογικά την «παράταξη του μνημονίου». Η συρρίκνωση προκαλεί μία τάση συσπείρωσης γύρω από τον Σαμαρά και τη Ν.Δ. που αποτελεί τον κορμό της συμπολίτευσης. Αυτός είναι ο λόγος που οι «γαλάζιοι» δείχνουν να διατηρούν το ποσοστό τους, ενώ το ΠΑΣΟΚ αποδεκατίζεται και η ΔΗΜΑΡ χάνει έδαφος.
Η υπέρ της Ν.Δ. ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων στους κόλπους της συμπολίτευσης είχε δημιουργήσει συνθήκες πολιτικής ομηρίας για τους δύο μικρούς κυβερνητικούς εταίρους. Το κλίμα αυτό επέτρεπε στον Σαμαρά να λειτουργεί σχεδόν σαν πρωθυπουργός μονοκομματικής κυβέρνησης, εγκλωβίζοντας τους Βενιζέλο και Κουβέλη στο εκβιαστικό δίλημμα «ή με στηρίζετε ή ρίχνετε την κυβέρνηση».
Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν είχε ούτε πολιτικά ούτε προσωπικά αποθέματα να αμφισβητήσει την κυβέρνηση. Δεν είναι μόνο ότι χρωστάει στον πρωθυπουργό τη μη παραπομπή του για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Είναι και το γεγονός ότι έχει και προσωπικά ταυτισθεί με το μνημόνιο, ενώ είναι γνωστές οι επιρροές που δέχεται από εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας, τα οποία έχουν υψώσει τη σημαία του μονοδρόμου!
Η ΔΗΜΑΡ συνέπραξε στον σχηματισμό της κυβέρνησης λόγω του ιδεολογήματος της «υπεύθυνης κυβερνώσας Αριστεράς». Από την άλλη, όμως, είναι προφανές ότι δυσκολεύεται στον ρόλο της συμπολίτευσης. Η αντίφαση αυτή την ωθούσε κάθε τόσο να διαφωνεί με κάποιο επιμέρους επώδυνο μέτρο. Συνήθως ανέβαζε τους τόνους, αποσπούσε κάποιες μικροαλλαγές ώστε να έχει φύλλο συκής και στη συνέχεια υποχωρούσε.
Ουσιαστικά, επιζητούσε μία διαπραγματευτική «νίκη» για να την πουλήσει όχι μόνο στους ψηφοφόρους της, αλλά και στον εαυτό της. Η ΔΗΜΑΡ ήθελε να δείχνει ότι αγωνίζεται να προσδώσει μία κοινωνική και αριστερή πινελιά στην ασκούμενη μνημονιακή πολιτική. Ηλπιζε ότι με τα «εντός, εκτός και επί τα αυτά» θα εξισορροπούσε κατά το δυνατόν το κόστος. Στην πραγματικότητα, «διύλιζε τον κώνωπα και κατάπινε την κάμηλο».
Με όρους κοινοβουλευτικής αριθμητικής, η ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί να απειλήσει την κυβερνητική πλειοψηφία. Με όρους πολιτικής άλγεβρας, όμως, μπορεί να την αποσταθεροποιήσει. Εάν τελικώς εγκαταλείψει τη συμπολίτευση το ΠΑΣΟΚ θα περιέλθει σε πολύ δυσχερή θέση. Ο Βενιζέλος δεν θέλει να αποκολληθεί από την κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για όλους τους βουλευτές του. Με άλλα λόγια, η επιλογή της ΔΗΜΑΡ μπορεί να πυροδοτήσει αντιθέσεις στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ.
Τα δύο αυτά κόμματα δεν είναι απλώς όμορα. Στο εκλογικό επίπεδο είναι σ’ ένα βαθμό συγκοινωνούντα δοχεία. Για την ακρίβεια, η μεταξύ τους βασική ροή ψηφοφόρων είναι από το ΠΑΣΟΚ προς τη ΔΗΜΑΡ. Οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν ότι το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να αιμορραγεί εκλογικά. Γι’ αυτό και αναζητά σανίδα σωτηρίας, προτείνοντας εδώ και καιρό στη ΔΗΜΑΡ τη συγκρότηση ενιαίας σοσιαλδημοκρατικής παράταξης.
Ο Κουβέλης δικαιολογημένα δεν επιθυμεί να ταυτισθεί με τις πολιτικές και ηθικές αμαρτίες που κουβαλάει ο Βενιζέλος και το κόμμα του. Ενας δεύτερος λόγος είναι ότι η ΔΗΜΑΡ δεν έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο μελλοντικά να συνεργασθεί κυβερνητικά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Διατηρεί για τον εαυτό της τον ρόλο του ενδιάμεσου κόμματος που μπορεί να συνεργάζεται με εκατέρωθεν δυνάμεις. Αντιθέτως, το ΠΑΣΟΚ, αφενός λόγω της ταύτισής του με το μνημόνιο, αφετέρου λόγω της προσωπικής βεντέτας του Βενιζέλου με τον ΣΥΡΙΖΑ, τείνει να αυτοεγκλωβισθεί σε ρόλο δορυφόρου της Ν.Δ.
ΠΑΣΟΚ: Η λογική της κατηφόρας είναι ο πάτος
ΟΤΑΝ ΕΚΔΗΛΩΘΗΚΕ η κρίση για την ΕΡΤ, οι Κουβέλης και Βενιζέλος συντονίσθηκαν, επειδή ήταν ο μόνος τρόπος να υποχρεώσουν τον Σαμαρά να κάνει βήμα πίσω στο συγκεκριμένο μέτωπο, όπου έχει χάσει τη μάχη της κοινής γνώμης και βρίσκεται σε μειονεκτική θέση. Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ δεν θέλουν εκλογές, αλλά οι εκλογές δεν είναι λύση ούτε για τον Σαμαρά. Ακόμα κι αν η Ν.Δ. έβγαινε πρώτο κόμμα δεν θα αρκούσε να ξανασυνεργασθεί μόνο με το αποδεκατισμένο ΠΑΣΟΚ. Θα ήταν απολύτως απαραίτητη και η συρρικνωμένη ΔΗΜΑΡ. Και πάλι αθροιστικά η κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα ήταν σημαντικά μικρότερη. Εάν τα τρία αυτά κόμματα ξανασχημάτιζαν κυβέρνηση, δεν θα μπορούσαν να απαντήσουν στο ερώτημα της κοινής γνώμης για ποιο λόγο έστησαν κάλπες.
Αυτή είναι η αιτία (σε συνδυασμό με τις πιέσεις του ευρωιερατείου και των εγχώριων αρχουσών ελίτ) που οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί αναζήτησαν συμβιβασμό που να τραυματίζει το λιγότερο δυνατόν τη δημόσια εικόνα τους. Στη σύσκεψη της περασμένης Τετάρτης, είχαν καταλήξει σ’ ένα πλαίσιο συμφωνίας όχι μόνο για την ΕΡΤ, αλλά και για τον τρόπο λειτουργίας του κυβερνητικού σχήματος. Τόσο ο Κουβέλης όσο και ο Βενιζέλος, όμως, προσέκρουσαν σε ισχυρές αντιστάσεις βουλευτών και στελεχών τους. Αυτός ήταν ο λόγος που ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ εμφανίσθηκε στη σύσκεψη της Πέμπτης, απαιτώντας ουσιαστικά από τον πρωθυπουργό να ακυρώσει την κίνησή του για την ΕΡΤ. Δεδομένου ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται αποφασισμένος να στηρίξει την κυβέρνηση και με δεδομένη την υποστήριξη και κάποιων ανεξάρτητων βουλευτών, ο Σαμαράς προτίμησε να μην υποστεί μία τέτοια πολιτική ήττα και να συνεχίσει χωρίς τη ΔΗΜΑΡ.
Η επιλογή του Βενιζέλου να παραμείνει στη συμπολίτευση αναμένεται να επιταχύνει τον πολιτικοεκλογικό αποδεκατισμό του ΠΑΣΟΚ και να οξύνει τις εσωτερικές αντιθέσεις του. Η αποσταθεροποίησή του, όμως, ουσιαστικά σημαίνει αποσταθεροποίηση και της κυβέρνησης. Αυτό θα φανεί όταν το φθινόπωρο η κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπη με νέες επώδυνες απαιτήσεις της τρόικας, οι οποίες με τη σειρά τους θα θέσουν νέα επώδυνα διλήμματα στους «πράσινους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου