Άλλη μια απόφαση ζοφερής νομιμότητας από την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα ελληνική Δικαιοσύνη. Και μάλιστα στο άψε-σβήσε. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Βράδυ της περασμένης Δευτέρας 7 Οκτωβρίου 2013. Αστυνομικές δυνάμεις, παρουσία εισαγγελέα (μην τυχόν και σκιστεί το φουρό της άσπιλης και αμόλυντης δεσποινίδος νομιμότητας) επεμβαίνουν στο 1ο ΕΠΑΛ Λαμίας που βρισκόταν υπό κατάληψη, επειδή προφανώς οι μαθητές δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν, όπως για παράδειγμα να χουλιγκανίζουν για τα ποδόσφαιρα ή να εγκληματοδρομούν γοητευμένοι από τις φασιστικές μαγκιές της Χρυσής Αυγής. Να σημειωθεί ότι η κατάληψη βρισκόταν στη δεύτερη εβδομάδα, χωρίς να έχουν αναφερθεί ζημιές εντός του σχολικού χώρου, όπως αναφέρει και το σχετικό ρεπορτάζ στην "Αυγή" (Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013, σ. 14), που υπογράφει ο συνάδελφος Μανώλης Γασπαράκης.
Ας φανταστούμε το σκηνικό: πάνοπλοι αστυνομικοί, υποδείγματα εξαγριωμένης και εξαχρειωμένης... αβρότητας, εισβάλλουν στο σχολείο. Προφανώς δεν πήγαν μόνοι τους, κάποιος τους κάλεσε. Έχω ιδία πείρα επ' αυτού, όταν πριν από 2-3 χρόνια μάς τηλεφώνησε ο διευθυντής του σχολείου όπου μαθήτευε (και όπου θα έπρεπε να διδάσκεται την ορθή κρίση και τη δημοκρατία) ο γιος μου για να απειλήσει με μήνυση και εμάς και το παιδί, επειδή το σχολείο βρισκόταν υπό κατάληψη και ο γιος μου είχε καταταγεί (και σήμερα ακόμα είμαι υπερήφανος που το λέω) στους πρωταίτιους. Να συμπληρώσω ότι ο "πρωταίτιος" είναι σήμερα δευτεροετής φοιτητής στο Καποδιστριακό, με εξαιρετικές επιδόσεις, κύριε διευθυντά μου, τόσο στη δημοκρισία όσο και στη μαθησιακή εγρήγορση.
Σε ένα πανεπιστήμιο όμως που είναι κλειστό, επειδή το καταστρέφει μια κυβερνητική πολιτική που δρα ασύστολα εναντίον του πιο πολύτιμου κομματιού του ελληνικού λαού καταργώντας (και όχι αναβαθμίζοντας ως υπόχρεη περί αυτού) τους οίκους της γνώσης, αποκόπτοντας με επιθετική αισχρότητα δηλαδή, το παρόν και το μέλλον.
Ενεργούμενο πειθήνιο αυτής της πολιτικής (και πανεπιστημιακός δάσκαλος, τρομάρα του) ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος. Ο ίδιος που έκλεισε μια σειρά από ΕΠΑΛ (σ.σ.: Επαγγελματικά Λύκεια), ο ίδιος που κατήργησε μια σειρά από ειδικότητες διδασκόντων στο ΕΠΑΛ, την ίδια στιγμή που εγκαινίαζε αποδίδοντας τα εύσημα στον σχολάρχη Ινστιτούτων Επαγγελματικής Κατάρτισης για την επέκταση της χρηματοβόρας επιχείρησής του σε ειδικότητες που το υπουργείο Παιδείας (ως κοινός ντίλερ) κατήργησε. Για κάτι τέτοια ασήμαντα βρισκόταν υπό κατάληψη το 1ο ΕΠΑΛ Λαμίας μέχρι που εισέβαλε η άμεμπτης δημοκρατικής ευταξίας αστυνομία. Έπιασαν 20 παιδιά. Τα οδήγησαν διά τα περαιτέρω... στους αρμόδιους χώρους της Ελληνικής Δημοκρατίας. Φαντάσου τώρα εσύ τον τρόμο. Τα δώδεκα ανήλικα που αφέθηκαν ελεύθερα με την ειδοποίηση των γονιών τους. Οι υπόλοιποι οκτώ -μην ξεχνάς: είναι παιδιά στο μόλις της ενηλικίωσης, στο πρώτο άπτερο φτερούγισμα του ακαδημαϊκού και δικαιοπρακτικού τους βίου-, αφού πέρασαν μια ωραία νύχτα στο κτήριο της Αστυνομικής Διεύθυνσης Φθιώτιδας (αντί να γλεντάνε σε κανένα κλαμπάκι ή να αποχαυνώνονται μπροστά στον αδιαβάθμητο διαδικτυακό ορυμαγδό, τα κωλόπαιδα), οδηγήθηκαν παραζαλισμένα, τρομαγμένα, στο δικαστήριο (καθ' ότι αυτόφωρο το αδίκημά τους) χωρίς δικηγόρο, επαναλαμβάνω: χωρίς δικηγόρο, επαναλαμβάνω για ακόμα μια φορά: χωρίς δικηγόρο.
Φαντάσου τώρα: οκτώ παιδιά σε καθεστώς τρόμου, άνευ ουδεμίας προστασίας, μπροστά στην πατρώα και μητρώα δικαιοσύνη της χώρας τους. Χωρίς καν το ευεργέτημα της τριήμερης αναβολής για να ετοιμάσουν την απολογία τους! Από την κατάληψη στον δικαστή. Από το σπίτι στην αίθουσα των ποινών. Από το θάλπος στην τελετουργική αγριότητα.
Από κάτω τα παιδιά, ήδη ρημαγμένα από τις τεχνικές αυτής της δημοκρατίας που συνωμοτεί μαζί με το σύμπαν... εναντίον σου, τα παιδιά που είχαν ένα ολόκληρο βράδυ για να ψάξουν πού βρίσκεται "ο φασίστας μέσα τους", τα παιδιά που ΚΑΙ θα κλάψουν ΚΑΙ θα φοβηθούν, αγαπητέ κύριε Αγγελάκα, τα παιδιά, λοιπόν, με τον λαμπερό τους τρόμο σαν μια τεράστια τρύπα μέσα τους, όπου ούτε φασίστας υπάρχει ούτε τίποτα, παρά μόνο η απορία ως τρομώδες παραλήρημα.
Από κάτω τα παιδιά, από πάνω η δικαστική εξουσία. Η οποία για μια ακόμα φορά έδειξε το πιο στυγνό της πρόσωπο, φερόμενη ως φτηνό υποπόδιο του συστήματος. Άκου: τα δύο παιδιά αθωώνονται ως μη έχοντα σχέση με την κατάληψη. Μένουν έξι, οι τρεις εξωσχολικοί. Αυτοί καταδικάζονται σε φυλάκιση τεσσάρων μηνών με αναστολή. Άρα έχουν δικαίωμα έφεσης. Και φτάνουμε στους τρεις μαθητές. Εδώ η ανεξάρτητη δικαστική εξουσία επιδεικνύεει τη διαστροφική της εκδικητικότητα, τη νομιμοσύνη μιας εγκληματικής δραστηριότητας: καταδικάζει τρία παιδιά, τρεις μαθητές, που κυριολεκτικώς σύρθηκαν από τα μαλλιά ενώπιόν της, σε φυλάκιση 20 ημερών με τριετή αναστολή. Μα είναι επιεικές, θα μου πεις. Όχι. Είναι διεστραμμένη και αισχυντηλή δικαστική τρομοκρατία. Τα παιδιά δεν έχουν δικαίωμα έφεσης. Θα είχαν αν τους επεβάλετο ποινή πάνω από δύο μήνες. Δηλαδή, ο δικαστής αποφάσισε ψυχρά να τους μουντζουρώσει διά βίου το μέλλον τους, επειδή ακριβώς διεκδίκησαν το μέλλον τους! Τα παιδιά λέρωσαν το ποινικό τους μητρώο. Η συνείδηση του δικαστή, της ίδιας της δημοκρατίας παρέμεινε άσπιλη. Αλλά το πιο ανατριχιαστικό είναι η τελευταία φράση από το ρεπορτάζ της "Αυγής": "Το 1ο ΕΠΑΛ, μετά την επέμβαση της αστυνομίας, λειτούργησε κανονικά". Περί αυτού ακριβώς πρόκειται: περί της κανονικότητας της φρίκης. Και της υποταγής. Εδώ φωλιάζει η Χρυσή Αυγή. Στην ίδια φωλιά με τους άμωμους νοικοκυραίους αυτής της "απελπισίας", που λέει και ο μέγας Πιέρ Πάολο Παζολίνι.