Sotosblog...
Δεν καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Για τον απλούστατο λόγο ότι, αν μαζί με τους προγόνους μου καταδικάζαμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, σήμερα θα ήμουν γιουσουφάκι, και πιθανόν να την απολάμβανα κιόλας τη βία που θα ασκούσε επάνω μου ο κάθε πασάς.
Υπερήφανος όμως που δεν είμαι γιουσουφάκι, δεν καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, εξίσου απλούστατα διότι δεν καταδικάζω, ας πούμε, τον Γεώργιο Καραϊσκάκη.
Επίσης, παρά την προτροπή της Ιεράς Συνόδου, δεν καταδικάζω, όπως έκανε εκείνη με ανακοινωσή της, τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, επειδή σέβομαι τον Κύριο της Ιεράς Συνόδου, Ιησού Χριστό, ο οποίος, όταν τα πήρε με τους θεομπαίχτες του Μαμμωνά, άρπαξε το φραγγέλιο κι έκανε το Ναό του Σολομώντα καλοκαιρινό –όσο δεν λαμβάνω επί του θέματος διευκρινίσεις από την Ιερά Σύνοδο, θα πέφτει αυτή στην υπόληψή μου, φοβούμαι, ακόμα χαμηλότερα από την πολύ χαμηλή στάθμη στην οποία ήδη βρίσκεται.
Καραϊσκάκης και Ναζωραίος δεν είναι δύο φιγούρες από τα παραλειπόμενα της Ιστορίας. Είναι οι ακριβέστερες ενσαρκώσεις των δύο από τους τρεις όλους κι όλους –πατρίς, θρησκεία, οικογένεια– πυλώνες οι οποίοι στηρίζουν από αμνημονεύτων χρόνων την εθνική ιδεολογία του Αντώνη Σαμαρά. Χωρίς δική του οικογένεια ίσως, αλλά χωρίς Καραϊσκάκη και Ναζωραίο, ο Σαμαράς δεν θα ήταν, όχι πολιτικός με κλακαδόρους, αλλά ούτε υποψήφιος σε οντισιόν για περιστασιακή φιγούρα στο Θέατρο Σκιών –η παράσταση θα είχε τίτλο «Ο Καραγκιόζης Ταγός του Έθνους»· και η διανομή θα προέβλεπε θέσεις για καμιά εκατονπενηνταριά Χατζηαβάτηδες.
Ωστόσο, σε πείσμα της διαθήκης του Ναζωραίου και της παρακαταθήκης του Καραϊσκάκη, ο Σαμαράς θεωρεί ότι μπορεί να εδραιώσει με πολιτικό περίβλημα το τυποποιημένο γιουσουφάκι ως ευκαιριακό εθνικό πρότυπο για όλον τον ελληνικό λαό –μάλλον κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια.
Με ρωτάτε μήπως αν ζούμε μέρες που στέκει να μιλάμε για Καραϊσκάκη; Σας απαντώ ότι ζούμε μέρες εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, κι εύχομαι πραγματικά τούτη η απάντηση να σας καλύπτει. Με ρωτάτε αν στέκει να μιλάμε για Ιησού; Τούτο το αφήνω στην κρίση σας.
Όπως παρατηρείτε, δεν πληρώ το βαθμό βαθειάς μόρφωσης, ηθικής ωριμότητας και υψηλής πνευματικότητας που επιτρέπει στον Σαμαρά να καταδικάζει τη θεωρία την οποία χώνει ο ίδιος πονηρά σε στόματα άλλων, δηλαδή τη θεωρία του διαχωρισμού της βίας σε καλή και κακή. Εμένα, το φτωχό μυαλό μου φτάνει μέχρι τη στοιχειώδη διαπίστωση ότι καλή και κακή βία υπάρχει από καταβολής κόσμου. Και θα υπάρχει για χρόνια, παρά την τρύπια τελεία που νομίζει ότι βολικά μεν, αλλά που πάντως πολύ άτσαλα επιδιώκει να βάλει στην Ιστορία των λαών ο Αντώνης Σαμαράς, σαν ο αυτόχριστος τελευταίος διαχειριστής αμφοτέρων του Καραϊσκάκη και του Ναζωραίου ταυτοχρόνως. Ή μάλλον πολύ απλούστερα σαν ένας χυδαίος λαϊκιστής, με φτερωτούς παπαγάλους και σιδηρόφρακτους ματατζήδες για έμβλημα στη σκουριασμένη ρωμαϊκή του περικεφαλαία.
Για να ξεκαθαρίσουμε όμως μερικά πράγματα, έστω με το φτωχό μου το μυαλό, τον ερωτώ, ομολογουμένως με ελαφρά διάθεση: Βία είναι μόνο η χειροδικία; Είναι βία το μαρτύριο της σταγόνας που δεν προϋποθέτει φυσική επαφή; Είναι βία να ξύνει κανείς με τα νύχια του ηδονικά τον μαυροπίνακα στα σχολεία, χωρίς καν ν’ αγγίζει μαθητές ή δασκάλους; Είναι ομοίως βία το να σε υποχρεώσει κάποιος να ζείς εισπνέοντας διαρκώς ένα βόθρο που βρομάει και ζέχνει; Άρα, είναι βία το να πίνει το παιδί σου νερό με αρσενικό; Αυτό το τελευταίο για τις Σκουριές χωρίς ελαφρά διάθεση. Ως προς τα υπόλοιπα, αφήνω κατά μέρος την οικονομική βία που δεν έχει αφήσει τίποτε όρθιο στη χώρα.
Πάμε τώρα στη Μαρφίν. Λοιπόν, μια και ο πολύς Σαμαράς διαθέτει, όπως διατείνεται, την πολιτική βούληση που δυστυχώς απαιτείται για να κινηθεί η Δικαιοσύνη, όπως απεδείχθη με την, αλλοίμονο, ασυγχώρητα καθυστερημένη δίωξη κατά της Χρυσής Αυγής, ε, ας προχωρήσει επιτέλους και η… έτερη διαβόητη υπόθεση! Να μάθουμε κι εμείς ποιος έβαλε το φόκο, ντε!! Να πάψει πια να ίπταται τούτο το φούμο στην ατμόσφαιρα, τώρα που έρχεται και η αιθαλομίχλη!!!
Θα σας εκπλήξει αυτό που θα διαβάσετε από εμένα τώρα: Την ίδια ώρα που δεν καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, την ίδια ώρα που αξιώνω να προχωρήσει επιτέλους η υπόθεση της Μαρφίν, την ίδια αυτήν ώρα, λοιπόν, διατηρώ, ναι, απεριόριστη εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη. Και όμως! Αλλά προσοχή: Μόνον και μόνον επειδή τη λέμε «ελληνική». Κι «ελληνικό» για μένα είναι κάτι που σ’ έχει μάθει ότι μπορεί ακόμα και στις μέρες μας να σ’ εκπλήσσει· ευχάριστα.
Και ξέρετε κάτι; Έχει ασκηθεί πολύ βία για να νικηθεί και να εκλείψει τούτο το ιδιαίτερο ελληνικό γνώρισμα. Κατά καιρούς μάλιστα χρειάσθηκε μπόλικος Καραϊσκάκης, κι όχι λιγότερος Ναζωραίος, για να αντισταθούμε απέναντι στους αμέτρητους αρνητές κι επιβουλείς του, δικούς και ξένους. Αντιστεκόμενοι, ωστόσο, οι υπόλοιποι, χωρίς φυσικά να καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, πετύχαμε πάντως να διαφυλαχθεί ακέραιο ως τα σήμερα, τουλάχιστον ως ελπίδα.
Φοβάσαι, Αντώνη Σαμαρά. Φοβάσαι… Αυτό είναι όλο.
Υπερήφανος όμως που δεν είμαι γιουσουφάκι, δεν καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, εξίσου απλούστατα διότι δεν καταδικάζω, ας πούμε, τον Γεώργιο Καραϊσκάκη.
Επίσης, παρά την προτροπή της Ιεράς Συνόδου, δεν καταδικάζω, όπως έκανε εκείνη με ανακοινωσή της, τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, επειδή σέβομαι τον Κύριο της Ιεράς Συνόδου, Ιησού Χριστό, ο οποίος, όταν τα πήρε με τους θεομπαίχτες του Μαμμωνά, άρπαξε το φραγγέλιο κι έκανε το Ναό του Σολομώντα καλοκαιρινό –όσο δεν λαμβάνω επί του θέματος διευκρινίσεις από την Ιερά Σύνοδο, θα πέφτει αυτή στην υπόληψή μου, φοβούμαι, ακόμα χαμηλότερα από την πολύ χαμηλή στάθμη στην οποία ήδη βρίσκεται.
Καραϊσκάκης και Ναζωραίος δεν είναι δύο φιγούρες από τα παραλειπόμενα της Ιστορίας. Είναι οι ακριβέστερες ενσαρκώσεις των δύο από τους τρεις όλους κι όλους –πατρίς, θρησκεία, οικογένεια– πυλώνες οι οποίοι στηρίζουν από αμνημονεύτων χρόνων την εθνική ιδεολογία του Αντώνη Σαμαρά. Χωρίς δική του οικογένεια ίσως, αλλά χωρίς Καραϊσκάκη και Ναζωραίο, ο Σαμαράς δεν θα ήταν, όχι πολιτικός με κλακαδόρους, αλλά ούτε υποψήφιος σε οντισιόν για περιστασιακή φιγούρα στο Θέατρο Σκιών –η παράσταση θα είχε τίτλο «Ο Καραγκιόζης Ταγός του Έθνους»· και η διανομή θα προέβλεπε θέσεις για καμιά εκατονπενηνταριά Χατζηαβάτηδες.
Ωστόσο, σε πείσμα της διαθήκης του Ναζωραίου και της παρακαταθήκης του Καραϊσκάκη, ο Σαμαράς θεωρεί ότι μπορεί να εδραιώσει με πολιτικό περίβλημα το τυποποιημένο γιουσουφάκι ως ευκαιριακό εθνικό πρότυπο για όλον τον ελληνικό λαό –μάλλον κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια.
Με ρωτάτε μήπως αν ζούμε μέρες που στέκει να μιλάμε για Καραϊσκάκη; Σας απαντώ ότι ζούμε μέρες εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, κι εύχομαι πραγματικά τούτη η απάντηση να σας καλύπτει. Με ρωτάτε αν στέκει να μιλάμε για Ιησού; Τούτο το αφήνω στην κρίση σας.
Όπως παρατηρείτε, δεν πληρώ το βαθμό βαθειάς μόρφωσης, ηθικής ωριμότητας και υψηλής πνευματικότητας που επιτρέπει στον Σαμαρά να καταδικάζει τη θεωρία την οποία χώνει ο ίδιος πονηρά σε στόματα άλλων, δηλαδή τη θεωρία του διαχωρισμού της βίας σε καλή και κακή. Εμένα, το φτωχό μυαλό μου φτάνει μέχρι τη στοιχειώδη διαπίστωση ότι καλή και κακή βία υπάρχει από καταβολής κόσμου. Και θα υπάρχει για χρόνια, παρά την τρύπια τελεία που νομίζει ότι βολικά μεν, αλλά που πάντως πολύ άτσαλα επιδιώκει να βάλει στην Ιστορία των λαών ο Αντώνης Σαμαράς, σαν ο αυτόχριστος τελευταίος διαχειριστής αμφοτέρων του Καραϊσκάκη και του Ναζωραίου ταυτοχρόνως. Ή μάλλον πολύ απλούστερα σαν ένας χυδαίος λαϊκιστής, με φτερωτούς παπαγάλους και σιδηρόφρακτους ματατζήδες για έμβλημα στη σκουριασμένη ρωμαϊκή του περικεφαλαία.
Για να ξεκαθαρίσουμε όμως μερικά πράγματα, έστω με το φτωχό μου το μυαλό, τον ερωτώ, ομολογουμένως με ελαφρά διάθεση: Βία είναι μόνο η χειροδικία; Είναι βία το μαρτύριο της σταγόνας που δεν προϋποθέτει φυσική επαφή; Είναι βία να ξύνει κανείς με τα νύχια του ηδονικά τον μαυροπίνακα στα σχολεία, χωρίς καν ν’ αγγίζει μαθητές ή δασκάλους; Είναι ομοίως βία το να σε υποχρεώσει κάποιος να ζείς εισπνέοντας διαρκώς ένα βόθρο που βρομάει και ζέχνει; Άρα, είναι βία το να πίνει το παιδί σου νερό με αρσενικό; Αυτό το τελευταίο για τις Σκουριές χωρίς ελαφρά διάθεση. Ως προς τα υπόλοιπα, αφήνω κατά μέρος την οικονομική βία που δεν έχει αφήσει τίποτε όρθιο στη χώρα.
Πάμε τώρα στη Μαρφίν. Λοιπόν, μια και ο πολύς Σαμαράς διαθέτει, όπως διατείνεται, την πολιτική βούληση που δυστυχώς απαιτείται για να κινηθεί η Δικαιοσύνη, όπως απεδείχθη με την, αλλοίμονο, ασυγχώρητα καθυστερημένη δίωξη κατά της Χρυσής Αυγής, ε, ας προχωρήσει επιτέλους και η… έτερη διαβόητη υπόθεση! Να μάθουμε κι εμείς ποιος έβαλε το φόκο, ντε!! Να πάψει πια να ίπταται τούτο το φούμο στην ατμόσφαιρα, τώρα που έρχεται και η αιθαλομίχλη!!!
Θα σας εκπλήξει αυτό που θα διαβάσετε από εμένα τώρα: Την ίδια ώρα που δεν καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, την ίδια ώρα που αξιώνω να προχωρήσει επιτέλους η υπόθεση της Μαρφίν, την ίδια αυτήν ώρα, λοιπόν, διατηρώ, ναι, απεριόριστη εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη. Και όμως! Αλλά προσοχή: Μόνον και μόνον επειδή τη λέμε «ελληνική». Κι «ελληνικό» για μένα είναι κάτι που σ’ έχει μάθει ότι μπορεί ακόμα και στις μέρες μας να σ’ εκπλήσσει· ευχάριστα.
Και ξέρετε κάτι; Έχει ασκηθεί πολύ βία για να νικηθεί και να εκλείψει τούτο το ιδιαίτερο ελληνικό γνώρισμα. Κατά καιρούς μάλιστα χρειάσθηκε μπόλικος Καραϊσκάκης, κι όχι λιγότερος Ναζωραίος, για να αντισταθούμε απέναντι στους αμέτρητους αρνητές κι επιβουλείς του, δικούς και ξένους. Αντιστεκόμενοι, ωστόσο, οι υπόλοιποι, χωρίς φυσικά να καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, πετύχαμε πάντως να διαφυλαχθεί ακέραιο ως τα σήμερα, τουλάχιστον ως ελπίδα.
Φοβάσαι, Αντώνη Σαμαρά. Φοβάσαι… Αυτό είναι όλο.
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου