ΟΜΟΛΟΓΩ πως αδυνατώ να καταλάβω τη φράση «η τρόικα δεν δέχτηκε τη μείωση του φόρου στο πετρέλαιο κατά 15%». Δεν μου είναι εύκολο να κατανοήσω, όχι τι λένε οι κύριοι, αλλά τι ανταπαντάμε εμείς. Οι υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει είναι υποχρεώσεις ανάμεσα σε δύο αντισυμβαλλόμενα μέλη.
Με όρους δυνατού-αδύναμου βέβαια, αλλά εδώ μάλλον έχουμε να κάνουμε με όρους Βουτσά-Τζανετάκου. Η σφαλιάρα πάει σύννεφο. Η καταδίκη εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών σε ακόμη ένα χειμώνα δίχως θέρμανση αποφασίζεται από ένα ξερό όχι του Τόμσεν. Τα περιθώρια ελιγμών και αντιπροτάσεων είναι μηδαμινά. Ακόμη και σε -μεταξύ μας- δευτερεύουσες μνημονιακές θηλιές, ως προς την αποδοτικότητά τους. Δεν έχουν τα κότσια ούτε για προσχηματικές αντιστάσεις, να πουληθούν στους εύπιστους ψηφοφόρους για εσωτερική κατανάλωση. Την παλιά τους τέχνη δηλαδή... Ενα κυρίαρχο κράτος (;), μία Δυτική Δημοκρατία -έστω υπερχρεωμένη- δεν μπορεί να ψελλίσει ούτε ένα «μπάστα» στην απαίτηση των δανειστών για το ποιος θα είναι ο φόρος στο πετρέλαιο! Δεν μπορεί κανένας από τους ντόπιους φωστήρες της οικονομικής σκέψης να βρει ένα ισοδύναμο. Αλλά, το κυριότερο, κανένα πολιτικό μέγεθος ανδρός δεν έχει τα άντερα να πει «Ο.Κ., παιδιά, το παρατραβάτε!». Βέβαια, εκ των υστέρων, όλο και περισσότερα στοιχεία και επίσημες παραδοχές κάνουν λόγο για μία άνευ προηγουμένου στη μεταπολεμική Ιστορία της Ευρώπης παράδοση μιας χώρας.
Τα παντελόνια κατέβηκαν στο Καστελόριζο και έκτοτε παραμένουν στα γόνατα. Η φοροδιαφυγή ανέγγιχτη, η εύκολη λύση να δοκιμάζεις να διευρύνεις τα όρια της φτώχειας, σαν κάποιο επιστημονικό πείραμα επιβίωσης, και ο υπουργός Οικονομικών να δηλώνει δημόσια πως γνωρίζει πώς είναι να ζει κάποιος με 500 ευρώ. Το έχει παίξει στο playstation.
Φαντάζομαι πως υπάρχουν τεσσάρων κατηγοριών βουλευτές και υπουργοί της κυβέρνησης. Εκείνοι που πραγματικά πιστεύουν με σθένος και πάθος (και επιχειρήματα) σε αυτό το πρόγραμμα και σε αυτή την πολιτική. Εκείνοι που δεν νοιάζονται και πολύ, απλά προσπαθούν να κρατηθούν με τα δόντια στην εξουσία και τους είναι αδιάφορο αν θα είναι εξουσία σε μία ανεξάρτητη ή σε μία χρεοκοπημένη χώρα. Εκείνοι που σωπαίνουν, αποτραβηγμένοι στα ορεινά έδρανα της Βουλής, που δεν έχουμε ακούσει τη φωνούλα τους και, φοβισμένοι μην τυχόν και τους μείνει η χώρα στα χέρια και σημαδευτούν από την Ιστορία, δεν θέλουν ούτε να πάνε κόντρα στους πρωτοκλασάτους αλλά ούτε και να παραιτηθούν. Και τέλος -χωρίς στοιχεία, αλλά με βάση τις ποσοστώσεις τέτοιων ανθρώπων που υπάρχουν σε κάθε εποχή- εκείνοι που απλά τα παίρνουν από την οικονομική εξουσία για να ακολουθούν αυτή την πολιτική.
Και βέβαια, δεν αθωώνω όλους εμάς, το πόπολο, για τις δικές μας θεμελιωμένες δειλίες. Ποτέ δεν ζήτησα από κάποιον ούτε μία μικρή πρέζα ηρωισμού. Ποτέ, τίποτα, αν δεν το είχα ζητήσει πρώτα από τον εαυτό μου.
Η ίδια κατηγοριοποίηση ισχύει και για όλους εμάς. Με την προσθήκη φυσικά εκείνων που πραγματικά αγωνίζονται για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Ή έστω, για τη δικαίωση ιδεών και αξιών που δοκιμάζονται. Είτε είναι η φιλία είτε η αλληλεγγύη είτε η αγάπη. Αγνωστοι καλλιεργητές μικρών κομματιών γης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου