Τίποτα δεν αλλάζει στην Ελλάδα παρά μόνον προς το χειρότερο. Ακόμα κι εκείνοι που λένε πως το Μνημόνιο «είναι ευτυχία» (Πάγκαλος) ή ότι είναι το σοβαροτεροσοφότερο κείμενο που γράφτηκε ποτέ (Στουρνάρας), ουδέποτε το χρησιμοποίησαν ως αναγκαίο έστω κακό, που θα μπορούσε να παραγάγει ένα τόσο δα μικρούλικο καλό κάπου, αλλά την παλιά παθολογία σε νέα χειρότερη πλάθουν με τα χεράκια τους.
Η ιστορία του Απόστολου Κ. (σ.σ.: δεν θα επαναλάβω πλήρες το όνομά του, διότι ενίοτε μόνον κακό μπορεί να εισπράξει ο άνθρωπος ακόμα κι απ’ τις καλές προθέσεις) - η ιστορία λοιπόν του Απόστολου Κ. είναι γνωστή και συνεπώς ξεχασμένη. Γνωστή για τις πέντε ημέρες δημοσιότητας που δικαιούνται τα ανθρώπινα (δράματα και κωμωδίες) όταν έρχονται στο φως και ξεχασμένη μέσα στο χάος δεκάδων χιλιάδων τέτοιων ιστοριών - που βασανίζουν τον βίο των ανθρώπων μια ζωή, απασχολώντας την κοινότητά τους μόνον για κάποιες στιγμές, για κάποιες μέρες, ή και καθόλου.
Καθώς λοιπόν είχε δημοσιευθεί στον «Ναυτίλο» τότε της «Ελευθεροτυπίας», το 2008, ο κ. Α.Κ. είχε προσληφθεί στο «Αμαλία Φλέμινγκ» ως ξυλουργός.
Φιλόπονος άνθρωπος αλλά και φιλομαθής, χωρίς να παραμελεί τη δουλειά του, σπούδαζε. Πήρε πτυχίο στην Ιστορία. Πτυχίο στην Αρχαιολογία και την Ιστορία της Τέχνης. Κι έκανε μεταπτυχιακό (με άριστα) στην Προϊστορική Αρχαιολογία. Ζήτησε λοιπόν ο ξυλουργός που έγινε επιστήμονας από την υπηρεσία του να του αναγνωρίσει την πρόοδο και να τον χρησιμοποιήσει αναλόγως - ας πούμε στη Βιβλιοθήκη του νοσοκομείου ή όπου αλλού η υπηρεσία θα έκρινε σκόπιμο. Τον έγραψαν. Γράψαμε κι εμείς (δυο-τρεις φορές στο διάστημα 2008-2010), μας έγραψαν. Διόλου παράδοξο, εμείς γράφαμε για το ονόρε, πες για το καλό, πες για την επιβράβευση - τρίχες! ο κ. Απ. Κ. υπέστη την αδιαφορία, την κακία, τα τερτίπια ενός συστήματος που απεχθάνεται το ωραίο, διότι του χαλάει την ασχήμια.
Παρ’ ότι κάποιοι υπηρεσιακοί παράγοντες ευαισθητοποιήθηκαν, παρ’ ότι κάποιοι πολιτικοί το πήραν πάνω τους, ώστε μέσα απ’ τους θεσμούς να αναγνωρισθεί και να επιβραβευθεί η προσπάθεια, η υπόθεση αυτή λίμνασε εκεί που «έπρεπε» να λιμνάσει, στα στάσιμα και δηλητηριώδη νερά του πελατειακού κράτους - πού πας, βρε αφελέστατε, αν δεν έχεις «μπάρμπα στην Κορώνη»; πού πας; - σε διαθεσιμότητα πας!
Ναι, καλά το μαντέψατε. Ο κ. Απ. Κ. είναι ανάμεσα σε αυτούς που έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα - ευκαιρία, θα μου πείτε, να του αλλάξουν ειδικότητα και να τον αξιοποιήσουν αναλόγως! - πού ζείτε; Ο άνθρωπος εντέλλεται να πάει ως ξυλουργός στον «Αγιο Σάββα» κι αν δεν πάει, θα απολυθεί.
Αυτή είναι σε μια μικρή σύνοψη η μικρή ιστορία της Ελλαδίτσας μας τα τελευταία χρόνια κατά το ένα δεκάκις εκατομμυριοστό των προσώπων που συναπαρτίζουν τον λαό. Ο κάθε Ελληνας έχει να αφηγηθεί μια τέτοια ιστορία. Αλλά και μιαν αντίθετη: λαμογιάς και καταισχύνης κάποιου «επιτυχημένου». Κάποιου από ’κείνους που θεωρούν τον κ. Απ. Κ. «λούζερ».
Μικρές ιστορίες μεγάλης διάρκειας. Που κρατούν μια ζωή. Η δική σου ιστορία, φίλε μου Απόστολε, λάμπει στα μάτια του γιου σου. Είναι η ιστορία ενός νικητή. Ουδείς μπορεί να σου αφαιρέσει όσα έμαθες και την απόλαυση όσων θα μάθεις, διότι είμαι βέβαιος ότι θα συνεχίσεις αεί διδασκόμενος και
ταυτοχρόνως διδάσκων. Διότι το κατόρθωμά σου δεν πάει χαμένο. Οχι μόνον για τους άλλους, όσους το έχουν αντιληφθεί (και είναι πολλοί), αλλά και για σέναν τον ίδιο. Είναι άλλο πράγμα να περπατάς κάτω απ’ τον ήλιο και να λάμπεις κι άλλο να μη θέλεις να θυμάσαι τι έχεις κάνει, πόσους έχεις αδικήσει, όχι για να μη σε φάνε οι τύψεις, αλλά για να αδικήσεις κι άλλο! αχόρταγος για ματαιότητα, ανθεκτικός στη βρωμιά που παράγεις, σαν κατσαρίδα.
Απ’ το 2008 που γράφτηκε κάτι μικρό για τη μεγάλη προσπάθειά σου ώς το 2013, τίποτα δεν έγινε καλύτερο για σένα, όπως και για εκατομμύρια άλλους των οποίων οι προσπάθειες μάς είναι άγνωστες. Απ’ το 2008 έως το 2013 τίποτα καλύτερο δεν έγινε για την πατρίδα και οι ίδιοι που τη λεηλατούσαν τη λεηλατούν και τώρα, ακόμα πιο άγρια. Είναι λοιπόν σήμερα σαν να ανταλλάξαμε ένα γράμμα. Που όμως το διαβάζουν τώρα πολλοί πολίτες, πολλοί άνθρωποι. Και σκέφτονται! Να το συμπεριλάβεις λοιπόν κι αυτό, πολύ σε παρακαλώ, στο κατόρθωμά σου...
email: stathis@enikos.gr
Η ιστορία του Απόστολου Κ. (σ.σ.: δεν θα επαναλάβω πλήρες το όνομά του, διότι ενίοτε μόνον κακό μπορεί να εισπράξει ο άνθρωπος ακόμα κι απ’ τις καλές προθέσεις) - η ιστορία λοιπόν του Απόστολου Κ. είναι γνωστή και συνεπώς ξεχασμένη. Γνωστή για τις πέντε ημέρες δημοσιότητας που δικαιούνται τα ανθρώπινα (δράματα και κωμωδίες) όταν έρχονται στο φως και ξεχασμένη μέσα στο χάος δεκάδων χιλιάδων τέτοιων ιστοριών - που βασανίζουν τον βίο των ανθρώπων μια ζωή, απασχολώντας την κοινότητά τους μόνον για κάποιες στιγμές, για κάποιες μέρες, ή και καθόλου.
Καθώς λοιπόν είχε δημοσιευθεί στον «Ναυτίλο» τότε της «Ελευθεροτυπίας», το 2008, ο κ. Α.Κ. είχε προσληφθεί στο «Αμαλία Φλέμινγκ» ως ξυλουργός.
Φιλόπονος άνθρωπος αλλά και φιλομαθής, χωρίς να παραμελεί τη δουλειά του, σπούδαζε. Πήρε πτυχίο στην Ιστορία. Πτυχίο στην Αρχαιολογία και την Ιστορία της Τέχνης. Κι έκανε μεταπτυχιακό (με άριστα) στην Προϊστορική Αρχαιολογία. Ζήτησε λοιπόν ο ξυλουργός που έγινε επιστήμονας από την υπηρεσία του να του αναγνωρίσει την πρόοδο και να τον χρησιμοποιήσει αναλόγως - ας πούμε στη Βιβλιοθήκη του νοσοκομείου ή όπου αλλού η υπηρεσία θα έκρινε σκόπιμο. Τον έγραψαν. Γράψαμε κι εμείς (δυο-τρεις φορές στο διάστημα 2008-2010), μας έγραψαν. Διόλου παράδοξο, εμείς γράφαμε για το ονόρε, πες για το καλό, πες για την επιβράβευση - τρίχες! ο κ. Απ. Κ. υπέστη την αδιαφορία, την κακία, τα τερτίπια ενός συστήματος που απεχθάνεται το ωραίο, διότι του χαλάει την ασχήμια.
Παρ’ ότι κάποιοι υπηρεσιακοί παράγοντες ευαισθητοποιήθηκαν, παρ’ ότι κάποιοι πολιτικοί το πήραν πάνω τους, ώστε μέσα απ’ τους θεσμούς να αναγνωρισθεί και να επιβραβευθεί η προσπάθεια, η υπόθεση αυτή λίμνασε εκεί που «έπρεπε» να λιμνάσει, στα στάσιμα και δηλητηριώδη νερά του πελατειακού κράτους - πού πας, βρε αφελέστατε, αν δεν έχεις «μπάρμπα στην Κορώνη»; πού πας; - σε διαθεσιμότητα πας!
Ναι, καλά το μαντέψατε. Ο κ. Απ. Κ. είναι ανάμεσα σε αυτούς που έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα - ευκαιρία, θα μου πείτε, να του αλλάξουν ειδικότητα και να τον αξιοποιήσουν αναλόγως! - πού ζείτε; Ο άνθρωπος εντέλλεται να πάει ως ξυλουργός στον «Αγιο Σάββα» κι αν δεν πάει, θα απολυθεί.
Αυτή είναι σε μια μικρή σύνοψη η μικρή ιστορία της Ελλαδίτσας μας τα τελευταία χρόνια κατά το ένα δεκάκις εκατομμυριοστό των προσώπων που συναπαρτίζουν τον λαό. Ο κάθε Ελληνας έχει να αφηγηθεί μια τέτοια ιστορία. Αλλά και μιαν αντίθετη: λαμογιάς και καταισχύνης κάποιου «επιτυχημένου». Κάποιου από ’κείνους που θεωρούν τον κ. Απ. Κ. «λούζερ».
Μικρές ιστορίες μεγάλης διάρκειας. Που κρατούν μια ζωή. Η δική σου ιστορία, φίλε μου Απόστολε, λάμπει στα μάτια του γιου σου. Είναι η ιστορία ενός νικητή. Ουδείς μπορεί να σου αφαιρέσει όσα έμαθες και την απόλαυση όσων θα μάθεις, διότι είμαι βέβαιος ότι θα συνεχίσεις αεί διδασκόμενος και
ταυτοχρόνως διδάσκων. Διότι το κατόρθωμά σου δεν πάει χαμένο. Οχι μόνον για τους άλλους, όσους το έχουν αντιληφθεί (και είναι πολλοί), αλλά και για σέναν τον ίδιο. Είναι άλλο πράγμα να περπατάς κάτω απ’ τον ήλιο και να λάμπεις κι άλλο να μη θέλεις να θυμάσαι τι έχεις κάνει, πόσους έχεις αδικήσει, όχι για να μη σε φάνε οι τύψεις, αλλά για να αδικήσεις κι άλλο! αχόρταγος για ματαιότητα, ανθεκτικός στη βρωμιά που παράγεις, σαν κατσαρίδα.
Απ’ το 2008 που γράφτηκε κάτι μικρό για τη μεγάλη προσπάθειά σου ώς το 2013, τίποτα δεν έγινε καλύτερο για σένα, όπως και για εκατομμύρια άλλους των οποίων οι προσπάθειες μάς είναι άγνωστες. Απ’ το 2008 έως το 2013 τίποτα καλύτερο δεν έγινε για την πατρίδα και οι ίδιοι που τη λεηλατούσαν τη λεηλατούν και τώρα, ακόμα πιο άγρια. Είναι λοιπόν σήμερα σαν να ανταλλάξαμε ένα γράμμα. Που όμως το διαβάζουν τώρα πολλοί πολίτες, πολλοί άνθρωποι. Και σκέφτονται! Να το συμπεριλάβεις λοιπόν κι αυτό, πολύ σε παρακαλώ, στο κατόρθωμά σου...
email: stathis@enikos.gr
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου