Το σύνδρομο του «πατερούλη»...

Του Τάσου Παππά, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Η συνήθης κοινοτοπία περί «πολιτικής ρευστότητας» περιγράφει στην παρούσα φάση με ακρίβεια την πραγματικότητα. Το σκηνικό συνθέτουν οι προτάσεις για επιστροφή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση, τα σενάρια για μεταπήδηση βουλευτών των Ανεξάρτητων Ελλήνων στη Νέα Δημοκρατία, οι παρασκηνιακές συζητήσεις για νέα κυβέρνηση με άλλον πρωθυπουργό από τη σημερινή Βουλή, η κινητικότητα στην περιοχή της Κεντροαριστεράς και βεβαίως οι επίμονες φήμες ότι δύο πρώην πρωθυπουργοί (Καραμανλής, Παπανδρέου) προετοιμάζουν το έδαφος για να επανακάμψουν. Ολα τα παραπάνω μπορεί να μη συνδέονται μεταξύ τους, με την έννοια ότι εκπονούνται από συγκεκριμένο κέντρο, ωστόσο έχουν την ίδια αιτία. Οι δυσκολίες της κυβέρνησης να πετύχει τους στόχους της, η ασφυκτική πίεση της τρόικας, η αυξανόμενη δυσαρέσκεια στο εσωτερικό των σχημάτων που συγκροτούν το δικομματικό μπλοκ εξουσίας, η κλιμακούμενη (έστω και σιωπηλή) δυσφορία της κοινωνίας και η εντεινόμενη ανησυχία των κυρίαρχων κύκλων για το ενδεχόμενο να προκύψει ο ΣΥΡΙΖΑ ως εναλλακτική λύση διακυβέρνησης, παράγουν τις σχετικές διεργασίες.

Ισως η πιο ερεθιστική πλευρά της συζήτησης είναι αυτή που αναφέρεται στους «πρώην». Και οι δύο δηλώνουν (δι’ αντιπροσώπων) ότι δεν επιθυμούν να εμπλακούν ξανά στα πολιτικά πράγματα. Ο ένας (Καραμανλής) το λέει εμφατικά, ο άλλος (Παπανδρέου) λιγότερο κατηγορηματικά. Οι δικοί τους άνθρωποι πάντως στη Ν.Δ. και στο ΠΑΣΟΚ υποστηρίζουν ότι ούτε ο Καραμανλής ούτε ο Παπανδρέου θα αρνηθούν να βοηθήσουν τα κόμματά τους και τη χώρα, αν τους ζητηθεί.



Οι δύο πρώην πρωθυπουργοί έχουν αρκετά κοινά στοιχεία. Είναι (λόγω ονόματος) διαχειριστές μιας μεγάλης πολιτικής κληρονομιάς που εξακολουθεί να συγκινεί τμήματα του πληθυσμού. Πιστεύουν και οι δύο ότι υπήρξαν θύματα συνωμοσίας σκοτεινών κύκλων. Ευθύνονται και οι δύο για την κατάσταση που βιώνει η Ελλάδα. Ο πρώτος γιατί δεν έκανε τίποτε την περίοδο που έσκασε η κρίση (ασύγγνωστα αμέριμνος), ο δεύτερος γιατί σπατάλησε πολύτιμο χρόνο ασχολούμενος με δευτερεύουσας σημασίας ζητήματα και γιατί έβαλε τη χώρα στα μνημόνια χωρίς καμία διαπραγμάτευση, ισχυριζόμενος μάλιστα από το Καστελόριζο ότι έτσι θα σωθεί. Τέλος, ουδείς εκ των δύο έχει κάνει αυτοκριτική για τα πεπραγμένα του. Το ότι υπάρχουν ακόμη πολιτικά στελέχη και ψηφοφόροι που επενδύουν τις ελπίδες τους στα δύο αυτά πρόσωπα -για να βγουν η χώρα από το αδιέξοδο και τα κόμματα τους από την κρίση ταυτότητας- μάλλον πρέπει να οφείλεται στο γεγονός ότι δεν έχουμε ακόμη απαλλαγεί ως κοινωνία από το σύνδρομο του «πατερούλη».