Χρήστος Καραγιαννίδης, απο το Red NoteBook...
Η διαχείριση πολιτικών ζητημάτων μέσα από τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις.
Η ευκολία του γραψίματος δυο γραμμών που γίνονται κεντρικά ζητήματα στα δελτία των οκτώ μετατρέπει την πολιτική πραγματικότητα σε επιθεωρησιακη κωμωδία. Υπάρχει ο μύθος της αμεσότητας με τον «λαό» που εκφράζεται δια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και που μαθαίνει από πρώτο χέρι τις εξελίξεις. Μόνο που αυτό απέχει πολύ από το να θεωρηθεί δημοκρατικό και, πολύ περισσότερο, από το να είναι αριστερό. Οι συλλογικές αποφάσεις, τα ψηφισμένα κείμενα, οι θέσεις ενός κόμματος της αριστεράς γίνονται καρικατούρες και διαστρεβλώνονται, αποκόπτονται με αποτέλεσμα ο καθένας και η καθεμία να λειτούργει ανεξέλεγκτα παραβλέποντας τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη συμμέτοχη του/της σε έναν οργανωμένο συλλογικό φορέα.
Η συνεχής ατομική εκφώνηση διαφορετικών θέσεων από τη συλλογικά αποφασισμένη γραμμή μπορεί να εμπεριέχει το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη, η εμμονή όμως σε αυτή τη πρακτική και η μόνιμη τέτοια συμπεριφορά μπορεί να ερμηνευτεί επιεικώς ως αυτοαναφορική τάση.
Αυτή η πολιτική συμπεριφορά, μας οδηγεί πίσω σε αρνητικές «παραδόσεις» του Συνασπισμού, όπου σε κάποιες περιπτώσεις υποκειμενισμοί έμπαιναν πάνω από τις συλλογικές αποφάσεις. Και ευτυχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τέτοιο κόμμα, στο βαθμό που έχει αποτινάξει τέτοιες αρνητικές παρακαταθήκες. Λίγες, ωστόσο, γνωστές εξαιρέσεις επιμένουν να πληγώνουν την κοπιώδη συλλογική προσπάθεια αλλά και τους συντρόφους και συντρόφισσες που αγωνίζονται και αγωνιούν γι αυτή.
Είναι όμως κι ένα «μάθημα» που τουλάχιστον τα συλλογικά όργανα και η ηγεσία του κόμματος πρέπει επιτέλους να πάρουν. Η ανάδειξη ανθρώπων που δεν έχουν τη παραμικρή σύνδεση, ιδεολογική και πολιτική, με τον χώρο δημιουργεί «περσόνες» και αποτυπώνει μια έλξη που αισθανόμαστε προς την «εύκολη» αναγνωρισιμότητα αντί της αγωνιστικότητας και της ανιδιοτέλειας.
Η πολιτική διαβούλευση δε μπορεί να γίνεται μέσω της ανταλλαγής like στο Facebook, ούτε με retweets. Εκτός αν τελικά πιστεύουμε ότι οι πιο «σημαντικοί» άνθρωποι είναι αυτοί που απλά «πουλάνε», που φωτογραφίζονται χιλιάδες φορές κι έχουν τέλος πάντων μια αγοραία σχέση με την επικαιρότητα και την κοινωνία.
Η ευκολία του γραψίματος δυο γραμμών που γίνονται κεντρικά ζητήματα στα δελτία των οκτώ μετατρέπει την πολιτική πραγματικότητα σε επιθεωρησιακη κωμωδία. Υπάρχει ο μύθος της αμεσότητας με τον «λαό» που εκφράζεται δια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και που μαθαίνει από πρώτο χέρι τις εξελίξεις. Μόνο που αυτό απέχει πολύ από το να θεωρηθεί δημοκρατικό και, πολύ περισσότερο, από το να είναι αριστερό. Οι συλλογικές αποφάσεις, τα ψηφισμένα κείμενα, οι θέσεις ενός κόμματος της αριστεράς γίνονται καρικατούρες και διαστρεβλώνονται, αποκόπτονται με αποτέλεσμα ο καθένας και η καθεμία να λειτούργει ανεξέλεγκτα παραβλέποντας τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη συμμέτοχη του/της σε έναν οργανωμένο συλλογικό φορέα.
Η συνεχής ατομική εκφώνηση διαφορετικών θέσεων από τη συλλογικά αποφασισμένη γραμμή μπορεί να εμπεριέχει το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη, η εμμονή όμως σε αυτή τη πρακτική και η μόνιμη τέτοια συμπεριφορά μπορεί να ερμηνευτεί επιεικώς ως αυτοαναφορική τάση.
Αυτή η πολιτική συμπεριφορά, μας οδηγεί πίσω σε αρνητικές «παραδόσεις» του Συνασπισμού, όπου σε κάποιες περιπτώσεις υποκειμενισμοί έμπαιναν πάνω από τις συλλογικές αποφάσεις. Και ευτυχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τέτοιο κόμμα, στο βαθμό που έχει αποτινάξει τέτοιες αρνητικές παρακαταθήκες. Λίγες, ωστόσο, γνωστές εξαιρέσεις επιμένουν να πληγώνουν την κοπιώδη συλλογική προσπάθεια αλλά και τους συντρόφους και συντρόφισσες που αγωνίζονται και αγωνιούν γι αυτή.
Είναι όμως κι ένα «μάθημα» που τουλάχιστον τα συλλογικά όργανα και η ηγεσία του κόμματος πρέπει επιτέλους να πάρουν. Η ανάδειξη ανθρώπων που δεν έχουν τη παραμικρή σύνδεση, ιδεολογική και πολιτική, με τον χώρο δημιουργεί «περσόνες» και αποτυπώνει μια έλξη που αισθανόμαστε προς την «εύκολη» αναγνωρισιμότητα αντί της αγωνιστικότητας και της ανιδιοτέλειας.
Η πολιτική διαβούλευση δε μπορεί να γίνεται μέσω της ανταλλαγής like στο Facebook, ούτε με retweets. Εκτός αν τελικά πιστεύουμε ότι οι πιο «σημαντικοί» άνθρωποι είναι αυτοί που απλά «πουλάνε», που φωτογραφίζονται χιλιάδες φορές κι έχουν τέλος πάντων μια αγοραία σχέση με την επικαιρότητα και την κοινωνία.
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου