Δεν περιµέναµε ότι πρέπει να βγάλουµε φωτιά απ’ τις λέξεις, ότι πρέπει να περπατήσουµε ξανά µαζί σε χαµένες απεργίες, ότι πρέπει να ηττηθούµε όπως οι άλλοι, αυτοί που κάποτε θαυµάζαµε. Δεν περιµέναµε ότι η ζωή θα µας ζητήσει το λόγο».
Το κείµενο ανήκει σε γνωστό µπλόγκερ της νεότερης, όπως είναι φανερό, γενιάς, η οποία βέβαια δεν είναι πλέον και πολύ νέα αφού καβατζάρησε τα τριάντα, και το διάβασε ένας σύντροφος στο συνέδριο του ΝΑΡ. Ασφαλώς µια ιδιαίτερης σηµασίας και συµβολισµού ανάγνωση σε ένα σώµα ανθρώπων που αναζητούσαν µε αγωνία απάντηση στις ίδιες απορίες, ανεξάρτητα από ποιες χρονολογίες προέρχονταν κι από ποιες ήττες είχαν επιστρατευθεί. Δεν χρειάζεται ούτε παρουσίαση ούτε εξηγήσεις. Αν η στήλη δεν είχε κάποιες διαστάσεις κι αν το λευκό χαρτί το απεχθάνεται κάθε εφηµερίδα, θα άφηνα αυτές τις γραµµές µόνες, σε ένα λευκό πλαίσιο για να τονίζει την ακρίβεια και τη σηµασία τους. Τώρα είµαι υποχρεωµένος να τις συνοδεύσω από προσθήκες, οι οποίες σε κάθε περίπτωση, ακόµα κι αν πιάσουν υψηλή απόδοση, θα είναι κατώτερες.
Είναι γνήσιο, όπως οι βαθύτερες πεποιθήσεις. Είναι ειλικρινές, όπως η υπεράσπιση των βαθύτερων πεποιθήσεων. Είναι αγωνιώδες, όπως η προσπάθεια να πραγµατοποιήσεις τις βαθύτερες πεποιθήσεις. Είναι ανατρεπτικό, όπως η εµπιστοσύνη. Η εικόνα, σε λίγες λέξεις, της γενιάς και της εποχής. Αν έχει κανείς το κουράγιο και την ευκρίνεια να ξεκινήσει από εκεί που φτάνει ο µπλόγκερ, αν έχει την έµπνευση να µετατρέψει σε επαναστατικό µύθο τις διαπιστώσεις του κι αν µπορεί να µιλήσει τόσο απλά και καθαρά, ίσως µπορεί να βρει «τη φλέβα που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης»!
Κι από εκεί ίσως να µεταπηδήσει σε µιαν άλλη πράξη. Πιο καταλυτική. Πάντα υπάρχει χώρος για την ευχή και την προσδοκία της.
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου