Αυτό που γνωρίζουμε για τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες και το κλίμα που επικρατούσε κατά τη διάρκεια της θητείας τους, ήταν βασικά οι εσωτερικές εκκαθαρίσεις των διαφωνούντων και όσων υπήρχε περίπτωση να έφερναν εμπόδια στα σχέδια τους. Όσο αυξάνονταν οι εκκαθαρίσεις, τόσο και πιο κοντά στο τέλος του πλησίαζε ο Αυτοκράτορας.
Φυσικά μπαίνει το ερώτημα, γιατί δεν τον τελείωναν από την αρχή τον κάθε Αυτοκράτορα με τις πρώτες εκκαθαρίσεις που έκανε; Νομίζω ότι είναι θέμα αντίληψης και συμφερόντων, όσο νόμιζαν κάποιοι ότι δεν κινδύνευαν, απλά σιωπούσαν. Όταν οι πιο ισχυροί έβλεπαν ότι θα είχαν πρόβλημα, τότε έβαζαν μπροστά το “συμφέρον του λαού” και πάπαλα ο Αυτοκράτορας.
Από τότε μέχρι και σήμερα το σκηνικό επαναλαμβάνεται συχνά σε κάθε γωνιά της γης και η μικρή Ελλάδα δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Εάν το πολίτευμα σε μια χώρα είναι η Δημοκρατία, θα μπορούσε με ή χωρίς προϋποθέσεις να δεχτεί και την άλλη άποψη. Έβαλα τη λέξη «με» γιατί όπως έχω ξαναπεί, η πολύ Δημοκρατία βλάπτει όταν αρχίζει το φλερτ με την ασυδοσία.
Σήμερα στη χώρα μου λένε ότι έχουμε Δημοκρατία οπότε όσοι διαφωνούν, δε φοβούνται μήπως και τους κάνουν κάποιο είδος εκκαθάρισης.
Σήμερα στη χώρα μου λέμε ότι δεν έχουμε χούντα όπως των Απριλιανών αλλά δεν είμαι σίγουρος για την απόσταση που έχουν με αυτούς.
Στην Αυτοκρατορία του Αντωνάκη συνεχίζουμε να βλέπουμε τις κομματικές ρωγμές. Σήμερα έβγαλαν εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας τον Πολύδωρα γιατί δεν ήθελε να ψηφίσει υπέρ του νόμου για τους πλειστηριασμούς.
Βέβαια καλά του κάνανε γιατί, δε φτάνει που τον πληρώνουν πολύ καλά, θέλει να έχει και αντίθετη άποψη; Θέλει να μας παραστήσει τον λαϊκό αντάρτη;
Φυσικά η ιστορία του κάθε πολιτικού ξεχνιέται όταν θες να την ξεχάσεις, δεν ξεχνώ λοιπόν το χθες του, αλλά δεν μπορώ να συνταχθώ με τη πρακτική του κόμματος του.
Αφού διαφώνησε λοιπόν, άρχισαν τα μπράβο από βουλευτές της αντιπολίτευσης. Στην πολιτική δεν υπάρχουν εύκολα φιλίες και συνήθως η μνήμη των πολιτικών είναι κοντή και “ξεχνούν” τα εκατέρωθεν μπινελίκια που έπεφταν. Βλέπεις, μπροστά στο ενδεχόμενο κάποιας συνεργασίας με τον πρώην αντίπαλό τους, “πίνουν” στην υγειά της λήθης. Καλοί άνθρωποι θα μου πείτε και δεν κρατούν κακίες, ξέρω ξέρω…
Ο Αντωνάκης -χωρίς το «μου»- έχει αφήσει να αιωρείται μέσα στην γενική αιθαλομίχλη που υπάρχει ότι αν και λιγοστεύουν ως αριθμός οι βουλευτές της Ν.Δ., κάπου και κάπως θα βρει τους εθελοντές που θα χρειαστεί, όταν έλθει ο καιρός.
Αν και κατά διαστήματα έπεσαν πολλά “μασάζ” για να πείθουν τους βουλευτές να λένε μόνο Ναι, κατάφεραν και έμειναν 153. Το πολιτικό σου μέλλον Αντωνάκη θα είναι όπως και της Πολιτικής Άνοιξης, να γελάμε όποτε θυμόμαστε αυτά που έλεγες τότε. Θυμάσαι όταν την κοπάνησες από τη Ν.Δ. και πηγαίνοντας στην Πρέβεζα, σε έβριζαν λέγοντας σε προδότη και Ιούδα; Θυμάσαι τι απάντησες εσύ με το γνωστό ηλίθιο χαμόγελο σου; Κάτσε να στα θυμίσω λίγο.
«Με ελάχιστα άτομα χωρίς ήθος που φοβούνται από τώρα την κάλπη… και το δείχνουν με τις φωνές τους… είναι για εμάς ένδειξη της φοβερής ανόδου που έχει η Πολιτική Άνοιξη σε όλη την Ελλάδα […] Αλλάζουνε απλώς οι παίχτες… οι ρόλοι παραμένουν οι ίδιοι και τελικά πάντοτε ο λαός παραμένει εκείνος μέσα στην ασφυξία της λιτότητας.»
Α ρε Σαμαρά, ούτε προφήτης να ήσουν αλλά δεν είσαι, γιατί αν ήσουν, θα έβλεπες που οδηγείς εσένα και εμάς.
- Όταν οι ρωγμές μεγαλώνουν, σύντομα έρχεται και την κατεδάφιση -
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου