Ο γόρδιος δεσμός του Μαξίμου: Ούτε κόβεται, ούτε λύνεται. Σπάει!

Του Θόδωρου Μιχόπουλου, απο την Εποχη...

Οι τε­λευ­ταίες η­μέ­ρες φα­ντά­ζουν νε­κρές α­πό γε­γο­νό­τα και ε­ξε­λί­ξεις. Τα πρω­το­σέ­λι­δα των α­μή­χα­νων ε­φη­με­ρί­δων δεν συ­νέ­πε­σαν ού­τε μια μέ­ρα, ε­νώ στα [κα­θο­δη­γού­με­να] κα­νά­λια κυ­ριάρ­χη­σε το θέ­μα της Χρυ­σής Αυ­γής, με τον Κα­σι­διά­ρη να πυ­ρο­βο­λεί πι­να­κί­δες και τα μέ­λη της να χαι­ρε­τούν να­ζι­στι­κά –έ­κα­ναν και… πάρ­τι, ό­πως ι­σχυ­ρί­ζο­νται, ό­που ντύ­νο­νταν ως μέ­λη της Κου Κλουξ Κλαν! Την Τρί­τη, μά­λι­στα, τα Νέ­α εί­χαν ως πρω­το­σέ­λι­δο το θαύ­μα της… Κα­νά: 700 με 800 ά­το­μα χω­ρά­ει το θέ­α­τρο Ακρο­πό­λ, ό­που έ­γι­νε η εκ­δή­λω­ση των «58», 3.000 ά­το­μα εί­δε πρω­το­σέ­λι­δα η ε­φη­με­ρί­δα ε­νώ στις μέ­σα σε­λί­δες χα­μή­λω­σε τον πή­χη, ή­ταν «πά­νω α­πό 2.000» έ­γρα­φε. Δύ­σκο­λοι και­ροί για πρί­γκι­πες…

Δύ­σκο­λη ε­πα­νεκ­κί­νη­ση

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ό­μως, εί­ναι τε­λείως δια­φο­ρε­τι­κή. Οι ση­μα­ντι­κές [υ­πό­γειες] διερ­γα­σίες «τα­κτο­ποίη­σης» των προ­βλη­μά­των με­τα­ξύ τρόι­κας και συ­γκυ­βέρ­νη­σης, κά­τω α­πό την πίε­ση και κού­ρα­ση της κοι­νω­νίας, έ­χουν ο­δη­γη­θεί σε «φρα­κά­ρι­σμα». Κρί­θη­κε, λοι­πόν, α­πα­ραί­τη­τη μια «ε­πα­νεκ­κί­νη­ση» της συ­νερ­γα­σίας τους, ό­χι ως προς την αλ­λα­γή των σκλη­ρών μέ­τρων –τα ο­ποία δεν φαί­νε­ται να χα­λα­ρώ­νου­ν- αλ­λά ως προς τη χρο­νι­κή πε­ρίο­δο που αυ­τά θα υ­λο­ποιη­θούν. Δια­φω­νίες της τρόι­κας με την συ­γκυ­βέρ­νη­ση υ­πάρ­χουν, κόκ­κι­νες γραμ­μές α­πό τα κόμ­μα­τα της συ­γκυ­βέρ­νη­σης δεν υ­πάρ­χουν. Επι­χει­ρεί­ται, λοι­πόν, έ­νας χρο­νι­κός «συμ­βι­βα­σμός» με την τρόι­κα που προ­κα­λεί α­ντι­δρά­σεις στην κοι­νω­νία, ό­πως και στα κόμ­μα­τα τη συ­γκυ­βέρ­νη­σης που, πλέ­ον, κι­νού­νται σε τε­ντω­μέ­νο σχοι­νί.
Η συ­γκυ­βέρ­νη­ση έ­χει έ­να γόρ­διο δε­σμό να λύ­σει: και τα μέ­τρα να υ­λο­ποιη­θούν, ό­σο πιο σύ­ντο­μα γί­νε­ται, και να μην τε­θεί σε κίν­δυ­νο η ε­πι­βίω­σή της. Αυ­τή εί­ναι και η μό­νη «δια­πραγ­μά­τευ­ση» με την τρόι­κα: ο χρό­νος υ­λο­ποίη­σης των μέ­τρων, προ­κει­μέ­νου να μην ξε­πε­ρα­στεί το ση­μείο θραύ­σης  με την κοι­νω­νία.
Το Μα­ξί­μου γνω­ρί­ζει ό­τι έ­χει μπρο­στά του δύ­σκο­λα ει­κο­σι­τε­τράω­ρα με την ε­ξε­τα­στι­κή για τα υ­πο­βρύ­χια [Τε­τάρ­τη] και τη φο­ρο­λο­γία των α­κι­νή­των, που θα τε­ντώ­σουν κι άλ­λο το σχοι­νί. Προς ώ­ρας, και πα­ρά την α­γω­νία για τα μελ­λού­με­να, στο ε­σω­τε­ρι­κό της ΝΔ δεν δη­μιουρ­γού­νται α­νυ­πέρ­βλη­τα προ­βλή­μα­τα στον Αντ. Σα­μα­ρά. Αν και εί­ναι υ­πο­λο­γί­σι­μη πο­λι­τι­κή πα­ρε­νό­χλη­ση δεν α­πο­τε­λεί πραγ­μα­τι­κή α­πει­λή. Οι α­ντι­δρά­σεις και οι δια­φο­ρε­τι­κές α­πό­ψεις δεν έ­χουν δη­μιουρ­γή­σει ορ­γα­νω­μέ­νη ε­σω­κομ­μα­τι­κή α­ντι­πο­λί­τευ­ση, ρό­λο που δεν μπο­ρούν να παί­ξουν τα «ορ­φα­νά» των Κα­ρα­μαν­λή και Ντό­ρας. Το μό­νο που ο­ξύ­νε­ται σο­βα­ρά, εί­ναι το αρ­νη­τι­κό κλί­μα  ως προς τον Γ. Στουρ­νά­ρα, τον ο­ποίο ο μη­χα­νι­σμός της ΝΔ προ­σπα­θεί να α­πο­μο­νώ­σει πο­λι­τι­κά, ε­νώ τον έ­χει κα­τα­στή­σει και ι­δα­νι­κό σά­κο του μποξ των βου­λευ­τών της. Αυ­τή, ό­μως, η α­πο­μό­νω­ση του βα­σι­κού «δια­πραγ­μα­τευ­τή» θα ο­δη­γή­σει, μα­κρο­πρό­θε­σμα, σε έ­ξο­δο του υ­πουρ­γού Οι­κο­νο­μι­κών α­πό τη συ­γκυ­βέρ­νη­ση, πι­θα­νόν λί­γο πριν α­πό τις ε­κλο­γές του Μαΐου.

Τριγ­μοί και διερ­γα­σίες

Ο Γ. Στουρ­νά­ρας έ­χει α­πέ­να­ντί του και τον Ευ. Βε­νι­ζέ­λο, με τον τε­λευ­ταίο, ό­μως, να μην διά­γει και την κα­λύ­τε­ρη πε­ρίο­δο του βίου του ως πρό­ε­δρος του ΠαΣοΚ. Η ε­πι­στο­λή, μά­λι­στα, έ­ντε­κα με­λών της Κε­ντρι­κής Επι­τρο­πής, εκ των ο­ποίων τρεις βου­λευ­τές [αρ­κε­τοί α­πό τους ο­ποίους εί­ναι κα­τα­γε­γραμ­μέ­νοι ως «πα­παν­δρεϊκοί»], με την ο­ποία του ζη­τού­σαν σύ­γκλη­ση της ΚΕ, προ­κει­μέ­νου «να συ­ζη­τη­θούν ό­λα τα κρί­σι­μα και σο­βα­ρά θέ­μα­τα του κι­νή­μα­τος και της χώ­ρας», ε­κλαμ­βά­νε­ται ως κί­νη­ση ε­σω­τε­ρι­κής αμ­φι­σβή­τη­σης του Ευ. Βε­νι­ζέ­λου και των ε­πι­λο­γών της η­γε­τι­κής ο­μά­δας του. Πλη­ρο­φο­ρίες, μά­λι­στα, α­να­φέ­ρουν ό­τι στε­λέ­χη της Χαρ. Τρι­κού­πη σκο­πεύουν να εκ­φρά­σουν τη δια­φω­νία τους για την πλή­ρη σύ­μπλευ­ση με τον Αντ. Σα­μα­ρά και τη ΝΔ σε ό­λα τα βα­σι­κά ζη­τή­μα­τα κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής, γε­γο­νός που έ­χει κα­τα­στή­σει το ΠαΣοΚ «πα­ρα­τη­ρη­τή» των ε­ξε­λί­ξεων. Και, πα­ράλ­λη­λα, θα θέ­σουν θέ­μα­τα που α­φο­ρούν την α­να­σύν­θε­ση της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς. Οι τριγ­μοί στο ε­σω­τε­ρι­κό του ΠαΣοΚ θεω­ρού­νται σί­γου­ροι, το ε­ρώ­τη­μα εί­ναι αν θα α­κο­λου­θή­σουν και ση­μα­ντι­κό­τε­ρες  διερ­γα­σίες.
Στη Χαρ. Τρι­κού­πη θεω­ρούν ό­τι η ε­πι­στο­λή στάλ­θη­κε μό­νο και μό­νο για να δη­μιουρ­γή­σει ε­ντυ­πώ­σεις κα­θώς, ό­πως υ­πο­στη­ρί­ζουν, η Κε­ντρι­κή Επι­τρο­πή του κόμ­μα­τος θα συ­νε­δρία­ζε μέ­σα στη βδο­μά­δα, κά­τι που γνώ­ρι­ζαν οι έ­ντε­κα. Πολ­λοί, μά­λι­στα, μι­λούν για πό­λε­μο του Γ. Πα­παν­δρέ­ου κα­τά της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς κα­θώς στην εκ­δή­λω­ση του Ακρο­πό­λ δεν εμ­φα­νί­στη­κε ού­τε έ­να «πα­παν­δρεϊκό» στέ­λε­χος.
Προ­βλή­μα­τα με τον Ευ. Βε­νι­ζέ­λο έ­χουν, ό­μως, και στε­λέ­χη της ΝΔ, ε­νώ το θέ­μα των υ­πο­βρυ­χίων πι­θα­νόν να κα­τα­στεί κομ­βι­κό για τις ε­περ­χό­με­νες πο­λι­τι­κές ε­ξε­λί­ξεις – χω­ρίς να ση­μαί­νουν, βέ­βαια, κα­τάρ­ρευ­ση. Το ε­ρώ­τη­μα εί­ναι πό­σο θα στη­ρι­χθεί ο πρό­ε­δρος του ΠαΣοΚ α­πό τη γα­λά­ζια πτέ­ρυ­γα, ε­νώ εν­δια­φέ­ρον θα έ­χει η στά­ση των Γ. Στουρ­νά­ρα και του ση­με­ρι­νού υ­πουρ­γού Άμυ­νας, Δ. Αβρα­μο­πού­λου, που δεν έ­χουν και τις κα­λύ­τε­ρες σχέ­σεις με τον Ευ. Βε­νι­ζέ­λο. Το βρά­δυ της Πέ­μπτης, πά­ντως, Αντ. Σα­μα­ράς και Ευ. Βε­νι­ζέ­λος συ­να­ντή­θη­καν για να α­πο­φα­σί­ζουν πώς θα α­ντι­με­τω­πί­σουν τον ΣυΡι­ζΑ [«σφυ­ρο­κό­πη­μα του Αλ. Τσί­πρα», η α­πό­φα­ση], αλ­λά και σε α­να­ζή­τη­ση λύ­σης για τα ναυ­πη­γεία –δεν τους προέ­κυ­ψε.

Βρή­κα­με πα­πά…

Η συ­γκυ­βέρ­νη­ση, βέ­βαια, βρί­σκε­ται α­ντι­μέ­τω­πη με την κοι­νω­νι­κή κα­τα­κραυ­γή: χι­λιά­δες νοι­κο­κυ­ριά χω­ρίς πε­τρέ­λαιο, η­λεκ­τρι­κό ρεύ­μα. Γε­νι­κευ­μέ­νη φτώ­χεια, κρύο, α­νερ­γία, ο­μα­δι­κές α­πο­λύ­σεις, πλει­στη­ρια­σμοί, αύ­ξη­ση ΦΠΑ, κ.λπ. Στο τέ­λος του 2013 η Ελλά­δα εί­ναι μια χώ­ρα με ε­ντει­νό­με­νη αν­θρω­πι­στι­κή κρί­ση, γε­γο­νός που α­να­γκά­ζει και το Μα­ξί­μου να δια­φο­ρο­ποιή­σει τους χρο­νι­κούς πε­ριο­ρι­σμούς υ­λο­ποίη­σης των μέ­τρων που του έ­χει θέ­σει η τρόι­κα –αυ­τό εν­νοού­σαν στο Μα­ξί­μου, ό­ταν μι­λού­σαν για μο­νο­με­ρείς ε­νέρ­γειες, λέ­ξη που… α­πα­γο­ρεύ­θη­κε, μια και την χρη­σι­μο­ποιεί ο ΣυΡι­ζΑ! Οι τρα­γω­δίες, ό­μως, και τα σο­βα­ρά προ­βλή­μα­τα ε­πι­βίω­σης του λα­ού δεν α­ντι­με­τω­πί­ζο­νται με ευ­χο­λό­για και ευ­και­ρια­κά μέ­τρα. Η τρόι­κα, ω­στό­σο, λει­τουρ­γεί σύμ­φω­να με τη λαϊκή ρή­ση «τώ­ρα που βρή­κα­με πα­πά, ας θά­ψου­με πέ­ντ’ έ­ξι» - Βε­ρο­λί­νο και Στρα­σβούρ­γο γνω­ρί­ζο­ντας τι θα τους ξη­με­ρώ­νει με τον ΣυΡι­ζΑ στην κυ­βέρ­νη­ση, τρέ­χουν να προ­λά­βουν, ό­σο βρί­σκε­ται στο Μα­ξί­μου ο Αντ. Σα­μα­ράς, την υ­λο­ποίη­ση ό­σων πε­ρισ­σό­τε­ρων μέ­τρων μπο­ρού­ν!
Το Μα­ξί­μου, ό­μως, σε α­γα­στή συ­νερ­γα­σία και πλή­ρη σύ­μπνοια με τον Ευ. Βε­νι­ζέ­λο βιά­ζε­ται να κα­τα­λή­ξει σε συμ­φω­νία με την τρόι­κα, για πο­λι­τι­κούς λό­γους αλ­λά και για να εισ­πρά­ξει, έως το τέ­λος του 2013, την κα­θυ­στε­ρη­μέ­νη δό­ση του 1 δισ. ευ­ρώ με α­ντάλ­λαγ­μα τη  διά­λυ­ση της πο­λε­μι­κής βιο­μη­χα­νίας της χώ­ρας. Οι δύ­σκο­λες ε­πό­με­νες μέ­ρες θα γί­νει προ­σπά­θεια να α­ντι­με­τω­πι­στούν με χρο­νι­κές με­τα­θέ­σεις μέ­τρων, ει­κο­νι­κό πλεό­να­σμα, κ.ά. Η ό­λη δια­δι­κα­σία, βέ­βαια, τα­λαι­πω­ρεί α­φά­ντα­στα τη συ­γκυ­βέρ­νη­ση. Οι η­γε­τι­κές ο­μά­δες και των δύο κομ­μά­των εί­ναι α­να­γκα­σμέ­νες να βρί­σκο­νται σε συ­νε­χή ε­πα­γρύ­πνη­ση, να πα­ρα­θέ­τουν γεύ­μα­τα «ερ­γα­σίας», να κά­νουν το α­πα­ραί­τη­το «μα­σάζ» στους «προ­βλη­μα­τι­κούς» βου­λευ­τές.
Η Κα­θη­με­ρι­νή [07.11.13], υ­πεν­θυ­μί­ζου­με, α­πει­λού­σε στο κύ­ριο άρ­θρο της, τους βου­λευ­τές ό­τι «η κα­τάρ­ρευ­ση της ση­με­ρι­νής κυ­βέρ­νη­σης θα βά­λει τη χώ­ρα σε σο­βα­ρές πε­ρι­πέ­τειες», προ­ει­δο­ποιώ­ντας τους πως,  αν «δει­λιά­σουν τώ­ρα» οι βου­λευ­τές, «θα φέ­ρουν με­γά­λη ευ­θύ­νη για ό­σα θα α­κο­λου­θή­σουν». Την ευ­θύ­νη, βέ­βαια, της αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης δεν την α­να­λαμ­βά­νει κα­νείς. Ού­τε η συ­γκυ­βέρ­νη­ση, ού­τε τα συ­στη­μι­κά μέ­σα που τη στη­ρί­ζουν­…