του Θωμα Τσαλαπατη...
Το πολυτελές ξενοδοχείο Emoya βρίσκεται στην καρδιά της Νότιας Αφρικής κοντά στην πόλη Μπλουμφοντέιν. Οι παροχές και οι εικόνες του δεν διαφέρουν και πολύ από τις πολύχρωμες φωτογραφίες με τα χιλιάδες θαυμαστικά και τα πολύχρωμα πλαίσια στις σελίδες των ταξιδιωτικών διαφημίσεων. Ένας προορισμός που χαζεύει κανείς όταν θέλει να φάει τα περισσευούμενα λεφτά του σε ποια καινούργια εξπίριανς (ουάου!), ή απλά θέλει να φάει το χρόνο του με πρόχειρα όνειρα μιας χρήσης ξεφυλλίζοντας τυχαίες χαζομάρες και ξεχνώντας τες αμέσως μετά. Το ξενοδοχείο προσφέρει ιδιωτικές διασκεδάσεις, συνεδριακό κέντρο, σπα, ταξίδια στην άγρια φύση όπου ο ταξιδιώτης μας μπορεί να παίξει άφοβα με καμηλοπαρδάλεις, πουλιά, πάπιες, ρινόκερους, τσίταχ και λιοντάρια ή να φάει αγγλικό πρωινό σε παραδοσιακά εστιατόρια που θυμίζουν τη θαλπωρή του πολέμου των Μπόερς. «Απολαύστε ένα ηλιοβασίλεμα που θα σας κόψει την ανάσα συνοδεύοντάς το με ένα ποτήρι κρασί ή καθίστε στην πολυτελή μας βεράντα δίπλα στη φωτιά κοιτάζοντας τα αστέρια, ακούγοντας τα τσακάλια να ουρλιάζουν και τα λιοντάρια να βρυχώνται. Μπορείτε να τα έχετε όλα…» μας πληροφορεί το διαφημιστικό του ξενοδοχείου.
Επειδή, όμως, πάνω κάτω όλοι στη Νότια Αφρική κάνουν βόλτες σε πολυτελείς βεράντες, υπέροχα σπα και στον ελεύθερο χρόνο τους παίζουν χαστούκια με χαζοχαρούμενα λιοντάρια (γι’ αυτό άλλωστε όλοι στεναχωρήθηκαν τόσο που πέθανε ο Νέλσον ο Μαντέλα) το ξενοδοχείο έπρεπε να εφεύρει μια νέα ατραξιόν και μια νέα πολυτέλεια για να προσελκύσει πελάτες: έτσι δημιούργησε την Shanty Town, μια παραγκούπολη όπου οι πλούσιοι πελάτες του Emoya Hotel μπορούν να ζήσουν την περιπέτεια της φτώχειας και της εξαθλίωσης και μάλιστα σε πολύ προσιτές τιμές (ελάχιστα πιο ακριβή από το σπα).
Όπως μας πληροφορεί άλλωστε και το σάιτ του ξενοδοχείου: «Εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε πρόχειρα παραπήγματα σε όλη τη Νότια Αφρική. Οι οικισμοί αυτοί αποτελούνται από εκατοντάδες σπίτια, κολλητά το ένα στο άλλο. Ένα κατάλυμα συνήθως χτίζεται από παλιές μεταλλικές λαμαρίνες ή από οποιοδήποτε άλλο αδιάβροχο υλικό και κατασκευάζεται έτσι ώστε να δημιουργεί ένα μικρό «σπίτι» (με εισαγωγικά στην ιστοσελίδα) ή καταφύγιο όπου κάποιος μπορεί να ζήσει την καθημερινότητα του. Μια λάμπα παραφίνης, κεριά, ένα ράδιο με μπαταρίες, μια εξωτερική τουαλέτα (γνωστή ως long drop) και ένα δοχείο όπου ετοιμάζεται η φωτιά για το μαγείρεμα, είναι συνήθως κομμάτια του συγκεκριμένου λαίφ στάιλ.
Τώρα μπορείτε να ζήσετε την εμπειρία της ζωής στην Παραγκούπολη, μέσα στο φιλικό περιβάλλον ενός θεματικού πάρκου. Πρόκειται για τη μόνη παραγκούπολη στον κόσμο εξοπλισμένη με θερμαινόμενο πάτωμα και ασύρματη πρόσβαση στο διαδίκτυο!
Η Παραγκούπολη είναι ιδανική για ομαδικές εμπειρίες, μπάρμπεκιου, θεματικά πάρτι και την εμπειρία μιας ζωής. Η παραγκούπολή μας είναι απολύτως ασφαλής και φιλική για τα παιδιά».
Τουρίστες στη φτώχεια
Όσο ανόητο, κυνικά αποτρόπαιο, ή αποτρόπαια κυνικό, κι αν ακούγεται το συγκεκριμένο γεγονός δεν αποτελεί κάτι το τελείως καινούργιο. Ο τουρισμός από τους πλουσίους στις φτωχές περιοχές (slum tourism) είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται ήδη από τον 19ο αιώνα σε περιοχές όπως το Μανχάταν της Νέας Υόρκης ή το Λονδίνο. Στις μέρες μας είναι ιδιαίτερα δημοφιλής σε αναπτυσσόμενες χώρες όπως η Ινδία ή η Βραζιλία. Το Emoya Hotel δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να απομονώνει τα εξωτερικά χαρακτηριστικά των φτωχογειτονιών και να τα αναπλάθει ως γραφικότητες. Έτσι γίνεται σύμβολο μιας παγκοσμιοποιημένης χαμογελαστής σκληρότητας.
Στον κόσμο της νεοφιλελεύθερης οικονομίας, το κράτος δεν οφείλει για κανέναν λόγο να προσφέρει στους πολίτες του. Ο φτωχός δεν είναι κάποιος που έχει ανάγκη από βοήθεια, αλλά κάποιος που ευθύνεται για την κατάστασή του, κάποιος ένοχος που του αξίζει η τύχη του. Και όσο πιο συχνά η συγκεκριμένη λογική γίνεται ορατή κάτω από συγκεκαλυμμένους λόγους στην Ευρώπη της κρίσης, τόσο πιο πιθανό μοιάζει το να περάσουμε στο επόμενο βήμα: Ο φτωχός χάνει τις ιδιότητές του ως πολίτης αποκόπτεται από την κοινωνία και καθίσταται ξένος. Ένας μόνιμος ξένος που δεν μπορεί να διεκδικήσει την αλλαγή της κατάστασής του. Υποβιβάζεται, απογυμνώνεται από τα ανθρώπινα στοιχεία του. Γίνεται πράγμα, αντικείμενο, τοπίο για φωτογράφιση ενός κοινωνικού εξωτισμού, ενός κοινωνικού σαδισμού απολύτως ασφαλούς και φιλικού για τα παιδιά. Όταν η φτώχεια γίνεται προϊόν, ο κυνισμός γίνεται νόμισμα.
Υ.Γ.: Σε περίπτωση που θέλετε να στείλετε κάποιο υβριστικό μήνυμα στο ξενοδοχείο, αυτό είναι το μέιλ του: info@emoya.co.za. Εγώ πάντως ήδη έστειλα ένα υβριστικό γράμμα (στα ελληνικά κιόλας ώστε να ακούγομαι πιο θυμωμένος), φωτογραφίες πραγματικής φτώχειας και το τελευταίο βίντεο κλιπ του Νότη Σφακιανάκη για να τους εκδικηθώ.
(στην εφημερίδα Εποχή)
Επειδή, όμως, πάνω κάτω όλοι στη Νότια Αφρική κάνουν βόλτες σε πολυτελείς βεράντες, υπέροχα σπα και στον ελεύθερο χρόνο τους παίζουν χαστούκια με χαζοχαρούμενα λιοντάρια (γι’ αυτό άλλωστε όλοι στεναχωρήθηκαν τόσο που πέθανε ο Νέλσον ο Μαντέλα) το ξενοδοχείο έπρεπε να εφεύρει μια νέα ατραξιόν και μια νέα πολυτέλεια για να προσελκύσει πελάτες: έτσι δημιούργησε την Shanty Town, μια παραγκούπολη όπου οι πλούσιοι πελάτες του Emoya Hotel μπορούν να ζήσουν την περιπέτεια της φτώχειας και της εξαθλίωσης και μάλιστα σε πολύ προσιτές τιμές (ελάχιστα πιο ακριβή από το σπα).
Όπως μας πληροφορεί άλλωστε και το σάιτ του ξενοδοχείου: «Εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε πρόχειρα παραπήγματα σε όλη τη Νότια Αφρική. Οι οικισμοί αυτοί αποτελούνται από εκατοντάδες σπίτια, κολλητά το ένα στο άλλο. Ένα κατάλυμα συνήθως χτίζεται από παλιές μεταλλικές λαμαρίνες ή από οποιοδήποτε άλλο αδιάβροχο υλικό και κατασκευάζεται έτσι ώστε να δημιουργεί ένα μικρό «σπίτι» (με εισαγωγικά στην ιστοσελίδα) ή καταφύγιο όπου κάποιος μπορεί να ζήσει την καθημερινότητα του. Μια λάμπα παραφίνης, κεριά, ένα ράδιο με μπαταρίες, μια εξωτερική τουαλέτα (γνωστή ως long drop) και ένα δοχείο όπου ετοιμάζεται η φωτιά για το μαγείρεμα, είναι συνήθως κομμάτια του συγκεκριμένου λαίφ στάιλ.
Τώρα μπορείτε να ζήσετε την εμπειρία της ζωής στην Παραγκούπολη, μέσα στο φιλικό περιβάλλον ενός θεματικού πάρκου. Πρόκειται για τη μόνη παραγκούπολη στον κόσμο εξοπλισμένη με θερμαινόμενο πάτωμα και ασύρματη πρόσβαση στο διαδίκτυο!
Η Παραγκούπολη είναι ιδανική για ομαδικές εμπειρίες, μπάρμπεκιου, θεματικά πάρτι και την εμπειρία μιας ζωής. Η παραγκούπολή μας είναι απολύτως ασφαλής και φιλική για τα παιδιά».
Τουρίστες στη φτώχεια
Όσο ανόητο, κυνικά αποτρόπαιο, ή αποτρόπαια κυνικό, κι αν ακούγεται το συγκεκριμένο γεγονός δεν αποτελεί κάτι το τελείως καινούργιο. Ο τουρισμός από τους πλουσίους στις φτωχές περιοχές (slum tourism) είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται ήδη από τον 19ο αιώνα σε περιοχές όπως το Μανχάταν της Νέας Υόρκης ή το Λονδίνο. Στις μέρες μας είναι ιδιαίτερα δημοφιλής σε αναπτυσσόμενες χώρες όπως η Ινδία ή η Βραζιλία. Το Emoya Hotel δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να απομονώνει τα εξωτερικά χαρακτηριστικά των φτωχογειτονιών και να τα αναπλάθει ως γραφικότητες. Έτσι γίνεται σύμβολο μιας παγκοσμιοποιημένης χαμογελαστής σκληρότητας.
Στον κόσμο της νεοφιλελεύθερης οικονομίας, το κράτος δεν οφείλει για κανέναν λόγο να προσφέρει στους πολίτες του. Ο φτωχός δεν είναι κάποιος που έχει ανάγκη από βοήθεια, αλλά κάποιος που ευθύνεται για την κατάστασή του, κάποιος ένοχος που του αξίζει η τύχη του. Και όσο πιο συχνά η συγκεκριμένη λογική γίνεται ορατή κάτω από συγκεκαλυμμένους λόγους στην Ευρώπη της κρίσης, τόσο πιο πιθανό μοιάζει το να περάσουμε στο επόμενο βήμα: Ο φτωχός χάνει τις ιδιότητές του ως πολίτης αποκόπτεται από την κοινωνία και καθίσταται ξένος. Ένας μόνιμος ξένος που δεν μπορεί να διεκδικήσει την αλλαγή της κατάστασής του. Υποβιβάζεται, απογυμνώνεται από τα ανθρώπινα στοιχεία του. Γίνεται πράγμα, αντικείμενο, τοπίο για φωτογράφιση ενός κοινωνικού εξωτισμού, ενός κοινωνικού σαδισμού απολύτως ασφαλούς και φιλικού για τα παιδιά. Όταν η φτώχεια γίνεται προϊόν, ο κυνισμός γίνεται νόμισμα.
Υ.Γ.: Σε περίπτωση που θέλετε να στείλετε κάποιο υβριστικό μήνυμα στο ξενοδοχείο, αυτό είναι το μέιλ του: info@emoya.co.za. Εγώ πάντως ήδη έστειλα ένα υβριστικό γράμμα (στα ελληνικά κιόλας ώστε να ακούγομαι πιο θυμωμένος), φωτογραφίες πραγματικής φτώχειας και το τελευταίο βίντεο κλιπ του Νότη Σφακιανάκη για να τους εκδικηθώ.
(στην εφημερίδα Εποχή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου