a/man/called/…
Τον δέκατο τέταρτο χρόνο μετά την έναρξη της Μεγάλης Ύφεσης στην Χώρα, οι πρώτοι απόφοιτοι της Σχολής Καπνοδοχοκαθαριστών ορκίστηκαν με πάρα πολύ μεγάλη επισημότητα και την αναπόφευκτη συγκίνηση που συνοδεύει τέτοια κοσμογονικά events. Χρειάστηκε να θυσιαστεί μισή γενιά για να μπορέσουν επιτέλους η Παιδεία και η Εκπαίδευση να συμβαδίσουν καινοτόμα με τις ανάγκες της εποχής, των εργοδοτών και των Χορηγών.
Δεν ήταν -βέβαια- εύκολο για τους συγκινημένους γονείς των νέων πτυχιούχων να ξεχάσουν εικόνες και συνήθειες δεκάδων χρόνων, όπως την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο, την πρώτη στο δημοτικό, τη μέρα του τελευταίου ενδεικτικού της Έκτης. Τις παλιές εκείνες χρωματιστές φωτογραφίες, με καθαροντυμένα και φρεσκολουσμένα παιδιά, έξω από κτίρια που γράφαν «Πρώτο Νηπιαγωγείο», «Πέμπτο Δημοτικό» και άλλα τέτοια vintage. Τώρα μπαίναν στη Σχολή από τα πέντε τους και μέχρι τα δέκα, τη μέρα της ορκομωσίας, καμιά αναμνηστική τους φωτογραφία δεν έβλεπε το φως. Τέτοιας ποιότητας μαύρο ήταν αδιαπέραστο ακόμη κι από τρεις ήλιους ή εκατό δισεκατομμύρια φλας που άναβαν ταυτόχρονα. Κάποτε μια τέτοια φωτογραφία κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο αλλά ύστερα είπαν πως την έφτιαξαν παιδιά. «Για την πλάκα τους» είπαν οι αρχηγοί της Χώρας.
Ένας ανεπαίσθητος προβληματισμός που κατά καιρούς έβγαινε στην επιφάνεια, ότι ίσως δηλαδή και να μην ταιριάζει στην πολιτισμένη Χώρα το θέαμα καπνισμένων πεντάχρονων κι εξάχρονων που μπαινόβγαιναν -στα πλαίσια της πρακτικής τους εξάσκησης- σε καμινάδες που με δυσκολία χωρούσαν σκίουρο, γρήγορα ξεπεράστηκε όταν με μια νέα τροπολογία αυξήθηκε το όριο ηλικίας για την εισαγωγή από πέντε στα έξη χρόνια και εφτά μήνες και ταυτόχρονα διατάχθηκε γενικός λιμός στις ηλικίες κάτω από τα πέντε ώστε να αποφευχθεί -μεσοπρόθεσμα- ανήκεστος βλάβη στις καπνοδόχους.
Τουλάχιστον είχαν αποφευχθεί τα χειρότερα. Μετά από μια τεράστια αιμορραγία, η χώρα μπορούσε, επιτέλους, να κρατήσει τη νέα γενιά στα σπλάχνα της. Βαθιά μέσα. Τόσο βαθιά που ούτε μισή αχτίδα από φως κατάφερε να βρει το δρόμο ποτέ.
Δεν ήταν -βέβαια- εύκολο για τους συγκινημένους γονείς των νέων πτυχιούχων να ξεχάσουν εικόνες και συνήθειες δεκάδων χρόνων, όπως την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο, την πρώτη στο δημοτικό, τη μέρα του τελευταίου ενδεικτικού της Έκτης. Τις παλιές εκείνες χρωματιστές φωτογραφίες, με καθαροντυμένα και φρεσκολουσμένα παιδιά, έξω από κτίρια που γράφαν «Πρώτο Νηπιαγωγείο», «Πέμπτο Δημοτικό» και άλλα τέτοια vintage. Τώρα μπαίναν στη Σχολή από τα πέντε τους και μέχρι τα δέκα, τη μέρα της ορκομωσίας, καμιά αναμνηστική τους φωτογραφία δεν έβλεπε το φως. Τέτοιας ποιότητας μαύρο ήταν αδιαπέραστο ακόμη κι από τρεις ήλιους ή εκατό δισεκατομμύρια φλας που άναβαν ταυτόχρονα. Κάποτε μια τέτοια φωτογραφία κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο αλλά ύστερα είπαν πως την έφτιαξαν παιδιά. «Για την πλάκα τους» είπαν οι αρχηγοί της Χώρας.
Ένας ανεπαίσθητος προβληματισμός που κατά καιρούς έβγαινε στην επιφάνεια, ότι ίσως δηλαδή και να μην ταιριάζει στην πολιτισμένη Χώρα το θέαμα καπνισμένων πεντάχρονων κι εξάχρονων που μπαινόβγαιναν -στα πλαίσια της πρακτικής τους εξάσκησης- σε καμινάδες που με δυσκολία χωρούσαν σκίουρο, γρήγορα ξεπεράστηκε όταν με μια νέα τροπολογία αυξήθηκε το όριο ηλικίας για την εισαγωγή από πέντε στα έξη χρόνια και εφτά μήνες και ταυτόχρονα διατάχθηκε γενικός λιμός στις ηλικίες κάτω από τα πέντε ώστε να αποφευχθεί -μεσοπρόθεσμα- ανήκεστος βλάβη στις καπνοδόχους.
Τουλάχιστον είχαν αποφευχθεί τα χειρότερα. Μετά από μια τεράστια αιμορραγία, η χώρα μπορούσε, επιτέλους, να κρατήσει τη νέα γενιά στα σπλάχνα της. Βαθιά μέσα. Τόσο βαθιά που ούτε μισή αχτίδα από φως κατάφερε να βρει το δρόμο ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου