Η καταδίκη της τρόικας και της πολιτικής της στην Ελλάδα αλλά και τις άλλες χώρες του Νότου από το Ευρωκοινοβούλιο ήταν ηχηρή, έρχεται όμως κατόπιν εορτής. Οι ευρωβουλευτές άφησαν να περάσουν 4 χρόνια σκληρής λιτότητας που εξαθλίωσε τους ευρωπαϊκούς λαούς για να διαπιστώσουν ότι κάτι δεν πάει καλά με τα προγράμματα προσαρμογής.
Προφανώς, όχι γιατί δεν ήξεραν ή δεν είχαν φανταστεί τι γίνεται εδώ στην Ελλάδα και αλλού, αλλά γιατί κάλυπταν με τη σιωπηρή αποδοχή τους το οικονομικό και κοινωνικό έγκλημα που διέπρατταν οι εκπρόσωποί τους. Γιατί, στην τρόικα, οι δύο στους τρεις είναι αξιωματούχοι της Ε.Ε. από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την «ανεξάρτητη» Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Επομένως, δεν είναι εύκολο να τα ρίχνεις όλα στο «κακό» ΔΝΤ.
Η αντίδραση του Ευρωκοινοβουλίου είναι, επομένως, όψιμη και παντελώς υποκριτική. Δεν δικαιούται κανένα μέλος του να υποστηρίζει ότι δεν γνώριζε το περιεχόμενο των προγραμμάτων λιτότητας που επέβαλλαν οι υψηλόβαθμοι γραφειοκράτες της Ε.Ε. στον ευρωπαϊκό Νότο. Ολοι ήξεραν πολύ καλά τι συμβαίνει, αφού το θέμα είχε συζητηθεί κατ' επανάληψιν στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο.
Τι τους έπιασε, όμως, τώρα να στήσουν επιτροπές λογοδοσίας της τρόικας και να περάσουν από ανάκριση την ιθύνουσα ελληνική πολιτική τάξη;
Είναι γεγονός ότι το ουσιαστικό περιεχόμενο της έκθεσης του Ευρωκοινοβουλίου συμβαδίζει με τα 9 ερωτήματα που καλείται να απαντήσει ο Ελληνας πρωθυπουργός Α. Σαμαράς, ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας και ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Γ. Προβόπουλος.
Συγκεκριμένα, στην έκθεση διαπιστώνεται ότι:
1. Δεν έχει νόμιμη βάση η σύσταση της τρόικας και άρα στερείται νομιμοποίησης η πολιτική της.
2. Δεν έχουν ενημερωθεί τα εθνικά κοινοβούλια και δεν έχουν εγκρίνει το περιεχόμενο των σκληρών προγραμμάτων λιτότητας.
3. Εχουν παραβιασθεί βασικές αρχές της ευρωπαϊκής πολιτικής, όπως είναι η συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων στον καθορισμό αυτών των πολιτικών.
4. Δεν τηρούνται θεμελιώδεις διατάξεις και κανονισμοί της Ε.Ε. για τη διαχείριση των ελλειμμάτων, ιδίως εκείνες που επιβάλλουν να μη θίγονται οι δαπάνες για υγεία και παιδεία από τέτοιου είδους προγράμματα λιτότητας.
5. Αμφισβητείται η αποτελεσματικότητα των μέτρων, καθώς το χρέος δεν μειώθηκε, ενώ δεν γίνεται κατανοητή η σχέση μεταξύ εσωτερικής υποτίμησης και δημοσιονομικής προσαρμογής (μείωσης των ελλειμμάτων), που επέβαλε ως απαραβίαστο όρο η τρόικα.
Ειδικά το τελευταίο είναι πράγματι σκανδαλώδες. Ζούμε εδώ και 4 χρόνια μια αγωνιώδη, τιτάνια επιχείρηση των δανειστών να μειώσουν το εργατικό κόστος προκειμένου να ενισχυθεί η χαμένη ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Το πρώτο έγινε πραγματικότητα. Η αμοιβή της εργασίας, όπου υπάρχει ακόμη, κατέρρευσε. Οι μισθοί, όταν και εάν καταβάλλονται, μειώθηκαν σχεδόν στο μισό. Σήμερα ένας μισθός 700 ευρώ θεωρείται δυσεύρετος στην αγορά. Ομως αυτό είχε πολύ μικρό θετικό αντίκτυπο στην ανταγωνιστικότητα, αφού οι ελληνικές εξαγωγές παρουσιάζουν το τελευταίο διάστημα κάμψη.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ενώ οι αποδοχές των εργαζομένων έχουν καταβαραθρωθεί, οι τιμές παραμένουν παντού στα προ της κρίσης επίπεδα. Καλούνται οι πολίτες, άνεργοι ή χαμηλά αμειβόμενοι, να καταβάλουν:
* Υπερβολικούς φόρους για ανύπαρκτα εισοδήματα και ακίνητα με βάση αντικειμενικές αξίες του 2007, που σήμερα απλώς δεν υπάρχουν.
* Στεγαστικά δάνεια που δόθηκαν με βάση αυτές τις ανύπαρκτες αξίες αλλά δεν έχουν επίσης καμία σχέση με τα σημερινά εισοδήματα.
* Τιμές για αγορά προϊόντων που δεν μειώνονται.
* Λογαριασμούς σπιτιών, που, αντί μείωσης, έχουν αυξηθεί μέσα στην κρίση, όπως η ΔΕΗ, αναγκάζοντας δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά να στερούνται ένα βασικό κοινωνικό αγαθό και να ζουν στο σκοτάδι.
* Αδυναμία αγοράς πετρελαίου θέρμανσης με αποτέλεσμα εκατομμύρια οικογένειες να ξεπαγιάζουν, αναζητώντας άλλες, επικίνδυνες για τη ζωή τους μορφές θέρμανσης.
Αυτά δεν είναι απλά πράγματα. Δεν αποτελούν εκφάνσεις μιας άλυτης αντίφασης, όπως θα έλεγαν οι δήθεν ουδέτεροι ιδεολογικά τεχνοκράτες. Είναι η ουσία της ταξικής, νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ακολουθείται από την ευρωπαϊκή ηγεσία. Και η οποία έχει προκαλέσει μια ανεπανόρθωτη κοινωνική καταστροφή στην Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό Νότο γενικότερα.
Ολ' αυτά τα γνώριζαν πολύ καλά οι ευρωβουλευτές. Μπροστά στις επερχόμενες ευρωεκλογές όμως και το σοβαρό κίνδυνο να ενισχυθούν τα ακροδεξιά, ευρωσκεπτικιστικά κόμματα, τα επιτελεία των ευρω-γραφειοκρατών θεώρησαν ότι κάτι πρέπει να πουν και να δείξουν πως κάνουν. Το ότι το Ευρωκοινοβούλιο είναι ο πιο αδύναμος ευρωπαϊκός θεσμός, λέει πολλά. Οι κυβερνήσεις, όμως, που υπέκυψαν αμαχητί στις ορέξεις της τρόικας, δεν έχουν καμία δικαιολογία.
c.zervas@eleftherotypia.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου