Without reason or rhyme....
Αυτοί οι τύποι που ασχολούνται με την, εσχάτως δυστυχώς διάσημη μόδα του yarn bombing, είναι επιεικώς για πέταμα.
Δεν υπάρχει επιχείρημα υπέρ μιας ομάδας ανθρώπων που ενώ α) τους αρέσει το πλέξιμο και β) θέλουν να φτιάξουν διάφορα ωραία πράγματα, επιλέγουν αντί να φτιάξουν πουλόβερ για τους αστέγους, να ντύσουν δέντρα. Άνθρωποι οι οποίοι, έστω και σε επίπεδο φιλανθρωπίας, έστω και χωρίς καμία πολιτική σκέψη, έχουν την δυνατότητα να βοηθήσουν κάποιους λίγους να κρυώνουν λιγότερο, επιλέγουν να ντύσουν δέντρα. Η πραγματικότητα μας τρολλάρει κανονικά τελευταία. Θα ήταν χαλαρά για γέλια, αν δεν ήταν για κλάματα.
Οι τύποι αυτοί προτιμούν βιτρίνα από ουσία. Δεν θέλουν να προσφέρουν, θέλουν να χωθούν στα φράγκα. Αν ήθελαν να προσφέρουν, θα έκαναν το χόμπι τους και το κέφι τους φτιάχνοντας ρούχα για κόσμο που δεν έχει. Δεν το κάνουν. Επέλεξαν να στολίσουν τα δέντρα. Άλλωστε στην Ελλάδα, η σχέση της λαμογιάς και της δεξιάς με τα δέντρα είναι παλιά. Αφού κάποτε μπόρεσαν και ψήφησαν, δεν θα κρυώνουν κιόλας;
Όχι όμως, να στήσουμε με το ζόρι γιορτή. Έχεις δεν έχεις, πεινάς δεν πεινάς, κρυώνεις δε κρυώνεις, θα γιορτάσεις. Έτσι λοιπόν, ντύνονται τα δέντρα και κρυώνουν οι άνθρωποι. Ένας κόσμος ανάποδα.
Ένας κόσμος που την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια την εξασκεί σε δεδομένες ημερομηνίες μόνο, ένας κόσμος που με το ζόρι στήνει βιτρίνες ομορφιάς, που θέλει γιορτή για να θυμηθεί τους «άτυχους συνανθρώπους μας». Τέτοιες μέρες «χαράς» και «αγάπης» ήταν που τα ΜΜΕ θυμήθηκαν έναν άγνωστο άστεγο στην Πάτρα, που το μόνο που κατάφερε να τον κάνει ορατό έστω και για λίγο, ήταν ο θάνατος του. Αλλιώς θα ήταν ένας από τους πολλούς για τους οποίους λέγονται μεγάλα λόγια και χύνονται μαύρα απο τη μάσκαρα δάκρυα, αλλά ο αριθμός τους τους μεταθέτει στην σφαίρα της συνήθειας, της καθημερινότητας. Ένας κόσμος ανάποδα είναι αυτός που θεωρεί θέμα τον θάνατο ενός αστέγου, όχι την ζωή του ως άστεγος.
Πορευόμαστε όλοι κατασκευάζοντας μικροκόσμους, μέσα στους οποίους κλεινόμαστε για να μην βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω από αυτούς. Σαν τα κάστρα του Μεσαίωνα, όταν σηκώνεται η γέφυρα της πύλης και απομένει η τάφρος γεμάτη νερό, τίποτα δεν μπαίνει και δεν βγαίνει. Απλά, κρεμάμε γιρλάντες στα τείχη, σημαίες και κόκκινα χαλιά στους διαδρόμους για να κάνουμε αυτό τον μικρόκοσμο λίγο πιο όμορφο, λίγο πιο ανεκτό. Ακριβώς ότι κάνουν οι yarn bombers στολίζοντας δέντρα και παγκάκια, δίπλα σε αστέγους και εξαθλιωμένους.
Το καμένο δέντρο του 2008, η κραυγή κάποιου που σπάει την βιτρίνα για να αποκαλύψει την πραγματικότητα, αντιμετωπίστηκε από τους yarn bombers και τους υπόλοιπους νεοχαρούμενους εναλλακτικούς ως η ύψιστη ιεροσυλία. Λογικό είναι, η εξέγερση του 2008 ήταν η βίαιη εισβολή της πραγματικότητας στα σπίτια τους, και το να καίς το δέντρο των Χριστουγέννων σε δημοσία θέα είναι σαν να αρνείσαι την προτεραιότητα των γιορτών σε όλα τα άλλα θέματα, που τόσο πολύ προσπαθούν αυτοί οι άνθρωποι να θάψουν για να μην μιαίνεται ο μικρόκοσμος τους.
Το χριστουγεννιάτικο πνεύμα είναι μια βιτρίνα γεμάτη Κοκακόλες, χοντρούς αγιοβασίληδες και την καλή πράξη της χρονιάς, στηριγμένη σε ένα πλαίσιο μιας ψεύτικης ευδαιμονίας με ημερομηνία λήξης το τέλος των διακοπών, που πρέπει να εμπεδωθεί από όλους όσους έχουν να ψωνίσουν. Οι υπόλοιποι είναι αδιάφοροι έως και ενόχληση, στο σημείο που η ίδια τους η ύπαρξη έρχεται σε αντιπαραβολή με την επίπλαστη ευμάρεια. Σπάσε μια βιτρίνα τράπεζας, και θα δείς από πίσω τους σεκιουριτάδες να φυλάνε τα κλειδαμπαρωμένα εκατομμύρια. Κάψε ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, και θα δείς τους μπάτσους να το φυλάνε και τους αστέγους να απομακρύνονται. Ντύσε 100 δέντρα, και θα εξαφανίσεις την πραγματικότητα των χιλιάδων ζωών στο περιθώριο. Αν δεν τις βλέπουμε άλλωστε, είναι σαν να μην υπάρχουν. Εξάλλου, δεν θέλουμε θλιμμένους στην γιορτή μας, που είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή.
Δεν υπάρχει επιχείρημα υπέρ μιας ομάδας ανθρώπων που ενώ α) τους αρέσει το πλέξιμο και β) θέλουν να φτιάξουν διάφορα ωραία πράγματα, επιλέγουν αντί να φτιάξουν πουλόβερ για τους αστέγους, να ντύσουν δέντρα. Άνθρωποι οι οποίοι, έστω και σε επίπεδο φιλανθρωπίας, έστω και χωρίς καμία πολιτική σκέψη, έχουν την δυνατότητα να βοηθήσουν κάποιους λίγους να κρυώνουν λιγότερο, επιλέγουν να ντύσουν δέντρα. Η πραγματικότητα μας τρολλάρει κανονικά τελευταία. Θα ήταν χαλαρά για γέλια, αν δεν ήταν για κλάματα.
Οι τύποι αυτοί προτιμούν βιτρίνα από ουσία. Δεν θέλουν να προσφέρουν, θέλουν να χωθούν στα φράγκα. Αν ήθελαν να προσφέρουν, θα έκαναν το χόμπι τους και το κέφι τους φτιάχνοντας ρούχα για κόσμο που δεν έχει. Δεν το κάνουν. Επέλεξαν να στολίσουν τα δέντρα. Άλλωστε στην Ελλάδα, η σχέση της λαμογιάς και της δεξιάς με τα δέντρα είναι παλιά. Αφού κάποτε μπόρεσαν και ψήφησαν, δεν θα κρυώνουν κιόλας;
Όχι όμως, να στήσουμε με το ζόρι γιορτή. Έχεις δεν έχεις, πεινάς δεν πεινάς, κρυώνεις δε κρυώνεις, θα γιορτάσεις. Έτσι λοιπόν, ντύνονται τα δέντρα και κρυώνουν οι άνθρωποι. Ένας κόσμος ανάποδα.
Ένας κόσμος που την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια την εξασκεί σε δεδομένες ημερομηνίες μόνο, ένας κόσμος που με το ζόρι στήνει βιτρίνες ομορφιάς, που θέλει γιορτή για να θυμηθεί τους «άτυχους συνανθρώπους μας». Τέτοιες μέρες «χαράς» και «αγάπης» ήταν που τα ΜΜΕ θυμήθηκαν έναν άγνωστο άστεγο στην Πάτρα, που το μόνο που κατάφερε να τον κάνει ορατό έστω και για λίγο, ήταν ο θάνατος του. Αλλιώς θα ήταν ένας από τους πολλούς για τους οποίους λέγονται μεγάλα λόγια και χύνονται μαύρα απο τη μάσκαρα δάκρυα, αλλά ο αριθμός τους τους μεταθέτει στην σφαίρα της συνήθειας, της καθημερινότητας. Ένας κόσμος ανάποδα είναι αυτός που θεωρεί θέμα τον θάνατο ενός αστέγου, όχι την ζωή του ως άστεγος.
Πορευόμαστε όλοι κατασκευάζοντας μικροκόσμους, μέσα στους οποίους κλεινόμαστε για να μην βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω από αυτούς. Σαν τα κάστρα του Μεσαίωνα, όταν σηκώνεται η γέφυρα της πύλης και απομένει η τάφρος γεμάτη νερό, τίποτα δεν μπαίνει και δεν βγαίνει. Απλά, κρεμάμε γιρλάντες στα τείχη, σημαίες και κόκκινα χαλιά στους διαδρόμους για να κάνουμε αυτό τον μικρόκοσμο λίγο πιο όμορφο, λίγο πιο ανεκτό. Ακριβώς ότι κάνουν οι yarn bombers στολίζοντας δέντρα και παγκάκια, δίπλα σε αστέγους και εξαθλιωμένους.
Το καμένο δέντρο του 2008, η κραυγή κάποιου που σπάει την βιτρίνα για να αποκαλύψει την πραγματικότητα, αντιμετωπίστηκε από τους yarn bombers και τους υπόλοιπους νεοχαρούμενους εναλλακτικούς ως η ύψιστη ιεροσυλία. Λογικό είναι, η εξέγερση του 2008 ήταν η βίαιη εισβολή της πραγματικότητας στα σπίτια τους, και το να καίς το δέντρο των Χριστουγέννων σε δημοσία θέα είναι σαν να αρνείσαι την προτεραιότητα των γιορτών σε όλα τα άλλα θέματα, που τόσο πολύ προσπαθούν αυτοί οι άνθρωποι να θάψουν για να μην μιαίνεται ο μικρόκοσμος τους.
Το χριστουγεννιάτικο πνεύμα είναι μια βιτρίνα γεμάτη Κοκακόλες, χοντρούς αγιοβασίληδες και την καλή πράξη της χρονιάς, στηριγμένη σε ένα πλαίσιο μιας ψεύτικης ευδαιμονίας με ημερομηνία λήξης το τέλος των διακοπών, που πρέπει να εμπεδωθεί από όλους όσους έχουν να ψωνίσουν. Οι υπόλοιποι είναι αδιάφοροι έως και ενόχληση, στο σημείο που η ίδια τους η ύπαρξη έρχεται σε αντιπαραβολή με την επίπλαστη ευμάρεια. Σπάσε μια βιτρίνα τράπεζας, και θα δείς από πίσω τους σεκιουριτάδες να φυλάνε τα κλειδαμπαρωμένα εκατομμύρια. Κάψε ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, και θα δείς τους μπάτσους να το φυλάνε και τους αστέγους να απομακρύνονται. Ντύσε 100 δέντρα, και θα εξαφανίσεις την πραγματικότητα των χιλιάδων ζωών στο περιθώριο. Αν δεν τις βλέπουμε άλλωστε, είναι σαν να μην υπάρχουν. Εξάλλου, δεν θέλουμε θλιμμένους στην γιορτή μας, που είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου