Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Και το Ποτάμι δυό πόρτες έχει...

της Βιργινιας Δαμβεργη, απο toPortal...
Εγώ την αμαρτία μου θα την πώ ( και ίσως μετά να σωπάσω, ίσως). Την εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη δεν την βλέπω εδώ και πολλά χρόνια. Γιατί; Γιατί βαριέμαι αφόρητα και αισθάνομαι ότι χάνω την ώρα μου.
Βαριέμαι να βλέπω ένα τύπο να χαριεντίζεται με τον ναρκισσισμό του, μπροστά στις κάμερες και δίπλα σε αναξιοπαθούντες, περιθωριακούς, εκπροσώπους κοινωνικών μειονοτήτων κ.λ.π.
Βαριέμαι να βλέπω εναν τύπο να τριγυρνάει τάχα μου δήθεν με το μπακ πακ και το μολσκιν, (που ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που τα ανακάλυψε και τα έριξε στην τηλεοπτική φαγάνα), άνετος και φυσικός με τον πόνο των άλλων.
Βαριέμαι να βλέπω έναν τύπο που συνδιαλέγεται με τα πιο ισχυρα μηντιακά -και άρα πολιτικά- συμφέροντα, να κάνει ότι διασχίζει την πιο βαθειά κοινωνική νύχτα, κάτω απο τα φώτα του τηλεοπτικού συνεργείου.
Βαριέμαι την ευτέλεια του "τα ξέρω όλα από λίγο" και δεν έχω και κανένα πρόβλημα με την ημιμάθειά μου αλλά αντίθετα ποντάρω σ΄αυτήν μέχρι τελικής πτώσεως.
Είδα όμως μερικά επεισόδια, κατόπιν εορτής, και απαιτήσεως του κοινού. Και ένα ειδικά απο αυτά δεν θα το ξεχάσω με τίποτα.
Πλασαρισμένη σαν τεράστια δημοσιογραφική επιτυχία, η εκπομπή με τον Σταύρο Θεοδωράκη και τον Μιχαλολιάκο της ΧΑ, ήτανε μία τεράστια ντροπή για το όπου γης και πατρίς δημοσιογραφικό κατεστημένο. Πρωτιά ναι. Πρωτιά στη βουτιά στο Χάος όμως.
Απροετοίμαστος; Αδιάβαστος; Αδιάφορος; Ανεύθυνος;

Λίγο με αφορά. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι ότι έδωσε βήμα στον νεοναζί, να μιλάει χωρίς αντίλογο και να αναλύει ενώπιον του τηλεοπτικού φακού τις πιό άθλιες φασιστικές και ρατσιστικές θεωρίες.
Η ευθύνη είναι μεγάλη και είναι όλη δικιά του.
(Μου λένε ότι τα ίδια έκανε και με το Φαρμακονήσι, αλλά δεν είδα, δεν ξέρω, δεν απαντώ διότι έγω από τότε τελείωσα με τον εν λόγω κύριο.)
Απο κεί και πέρα, ποσώς με αφορά εάν έχει ήδη εξαργυρώσει την τηλεοπτική του φήμη και με το protagon και με το εστιατόριό του. Εάν δηλαδή ο Θεοδωράκης, εκτός από ανύπαρκτιος δημοσιογράφος, είναι καλός και ικανός επιχειρηματίας.
Επίσης ποσώς με αφορά τελικά, εάν δεν μιλάει ξένες γλώσσες, εάν θα κάνει κόμμα ή απόκομμα, εάν θα τον ψηφίσουνε στα σοβαρά ή εάν θα τον ψοφήσουν στην καζούρα.
Αυτό που με αφορά και με στενοχωρεί βαθειά είναι πως ή πολύ απελπισμένοι είμαστε ή πολύ ηλίθιοι, ώστε απο χτες που αναγγέλθηκε η πιό μηντιακή και τάχα μου πολιτική κίνηση, που έχουν δει τα ματάκια μας, έχουνε στενάξει τα πληκτρολόγια.
Ακόμα και οι γκαντέμηδες οι 58 τρεις ρημαδοθέσεις τις είχανε ΠΡΙΝ ανακοινώσουνε την ατυχή τους συνεύρεση, και είχανε και μερικούς υποψηφίους, έτοιμους να πέσουνε στην πρώτη γραμμή της κεντροαριστερής κινητοποίησης.
Εδώ τίποτα. Μηδέν εις το πηλίκον. Τι πουλάει; Η περσόνα μου. Βγες λοιπόν με ατημέλητο λουκ να λανσάρεις πολιτικό κόμμα. Και ο Τζέιμυ Όλιβερ τα έκανε αυτά αλλά ήτανε μάγειρας, ρε φίλε, και ήθελε να πουλήσει συνταγές, όχι λύσεις στα προβλήματα ενός λαού ολόκληρου, που σβήνει.
Επειδή λοιπόν και στα ποτάμια απο τη μιά μπαίνεις κι απο την άλλη βγαίνεις και επειδή οι ίντριγκες των πολιτικο-δημοσιογραφικο-οικονομικών σαλονιών καμμία σχέση δεν έχουνε με τη ζωή την ίδια, ρίχνω μαύρο στον Σταύρο και άσπρο στα παιδιά αυτά απο τη θεσσαλονικη.
Δες τε και γελάστε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ροη αρθρων