Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

To sir with love...

Ευγενια Λουπακη, απο την Αυγη...
"Οι καθηγητές που τα ξύνουνε" ήταν η φράση εξαιτίας της οποίας δεν θα ξαναπατήσω σ' ένα κατάστημα της γειτονιάς μου, που με είχε χρόνια πελάτισσα. Ήταν η φράση που ξεκίνησε μια έντονη συζήτηση, όπου βρέθηκα τελείως μόνη μου να φωνάζω σχεδόν, εναντίον έξι άλλων γυναικών. Τους καθηγητές ακολούθησαν οι γιατροί κ.λπ. κ.λπ. και φτάσαμε στον Τσίπρα που θα πουλήσει την Ελλάδα.
Όλες αγανακτισμένες για τον κατήφορο της ζωής μας. Βέβαια... στο διά ταύτα φταίει πρώτα ο διπλανός και "όλοι ίδιοι είναι".
Δεν ξέρω αν έφτασαν σ' αυτές τις κυρίες οι φωτογραφίες με τα δακρυσμένα μάτια και τα σφιγμένα δόντια των καθηγητών και καθηγητριών μετά τη συμβολική κατάληψη στο γραφείο του υπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Η τηλεόραση δεν δείχνει τέτοια κακά πράγματα, δείχνει ως κακό πράγμα την κατάληψη... και τον υπουργό που αγανακτεί μέσω twitter για την "εισβολή" στον ιδιωτικό του χώρο. Και μεταφέρει τις δηλώσεις του, ότι δεν γίνεται τίποτα, έχει δεσμευτεί η "χώρα" για τόσες απολύσεις, άρα 250 καθηγητές απολύονται. Διότι στο φινάλε τι είναι 250 καθηγητές, άντε 250 οικογένειες, μπροστά στη "χώρα" που πρέπει να σωθεί; Και θα ξεσηκωθούμε εμείς για 250 καθηγητές, που στο φινάλε "τα ξύνανε"; (Εδώ δεν ξεσηκωνόμαστε που είναι υπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης... αυτό και μόνο του θα 'ταν αιτία εξέγερσης, αν...).
"Αυτός ο άνθρωπος βαδίζει κλαίγοντας" κι εσύ θα προσπεράσεις; Ούτε θα κοντοσταθείς να ρίξεις μια δεύτερη ματιά; Θα τον πετάνε στην πυρά κι εσύ θ' αποστρέφεις το βλέμμα; Ούτε θα κάνεις μια βουτιά στις εφηβικές σου αναμνήσεις;
Να θυμηθείς εκείνον που έκανε όλη την τάξη να δακρύζει, σε μαύρες μέρες και σκληρές, απαγγέλλοντας απλώς το Lacrimae Rerum... Που σας μιλούσε για την ομορφιά της ελληνικής γλώσσας με την "απόχρωση της αποχρωσούλας"...

Που του κάνατε δώρο το δισκάκι "to sir with love" απ΄ την ομώνυμη αντιρατσιστική ταινία με τον Σίντνεϊ Πουατιέ...
Να θυμηθείς εκείνη την "αυστηρή" που σ' έβαζε μ' επιμονή ν' απαγγέλλεις την Αντιγόνη και τον Λάμπρο του Σολωμού... κι όταν σε πιάνανε τα γέλια με το γκλαν - γκλαν, έκανε πως δεν καταλαβαίνει και σ' έστελνε να πιείς λίγο νερό... δήθεν πως έβηχες, μη σε προσβάλλει. Που σας έβαζε εργασία για τον Καβάφη κι έπεφτες με τα μούτρα στην Επιθεώρηση Τέχνης του μπαμπά κι έφτιαχνες την καλύτερη και σε καμάρωνε, χωρίς να ξέρει ότι είχες "βοηθό" τον Τσίρκα... Που σας φώναζε σπίτι της και γράφατε μονόπρακτα για τη σχολική γιορτή ακούγοντας τον απαγορευμένο Θεοδωράκη...
Έχουμε όλοι μας, το πιστεύω, αναμνήσεις τέτοιων καθηγητών στο προσωπικό μας εικονοστάσι. Και δικούς μας και των παιδιών μας. Ας υψώσουμε ένα τείχος αναμνήσεων, ας τις κάνουμε ασπίδα. Όχι μόνο για τους καθηγητές. Για τα παιδιά μας, για την ανθρωπιά μας, για ό,τι αθώο υπήρξαμε και το 'χουμε ξεχάσει.
ΥΓ.: Αφιερωμένο στους αγαπημένους μου φιλολόγους Γιώργο Πρωτοψάλτη (που δεν υπάρχει πια) και στην Κυρία Μάρθα Λυκούρη - Παπαγεωργίου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ροη αρθρων