Όσο πλησιάζει η μέρα των ευρωεκλογών το κυβερνητικό επιτελείο επιστρατεύει όλα τα ρετάλια της πολιτικής -και όχι μόνο- για να βρίσουν, να λοιδορήσουν, να απειλήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλέξη Τσίπρα, τα στελέχη της ριζοσπαστικής Αριστεράς εν γένει. Έτσι, τα ρετάλια γίνονται ρεμάλια.

Αποθησαυρίζω ρήσεις θλιβερού επιπέδου μόνον από τις τελευταίες μέρες:
«Μουρλοί» οι αριστεροί κατά τον πιο αξιολύπητο υπουργό της κυβέρνησης*, που σκίζεται να αποδείξει στ' αφεντικά ότι ο Μπαλτάκος δεν φτουράει μία μπροστά του.
- «Αγράμματος» ο Αλέξης Τσίπρας για την περίπου έφηβη, Σώτη Τριανταφύλλου. Αλήθεια, μιας και της είναι οικεία η επιμέλεια κειμένων, ας συγκρίνει τα λεγόμενα του Τσίπρα με αυτά του εκλεκτού της Αντώνη Σαμαρά. Εξ όσων η ίδια έχει δηλώσει, δεν ανήκει πια στους 58, ούτε στη ΔΗΜ.ΑΡ., άρα κάπου εκεί στα σκούρα μπλου ή στα μαύρα θα σιτίζεται πλέον (πνευματικά πάντα). Πάντως, τα ελληνικούλια της στον προφορικό λόγο είναι στενοχωρημένα.
- «Τσόλια»** οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ κατά το υπέρβαρο κουρέλι του ΠΑΣΟΚ, που κάνει σαν τη χήρα μόλις βρει μικρόφωνο μπροστά του. Δηλώνει από τη μια ότι θα ψηφίσει Σαμαρά και καλεί από την άλλη τα κόμματα που φκιασιδώνονται σαν Κεντροαριστερά να διαλυθούν για να ενωθούν σε ένα νέο σχήμα στο μέλλον. Οφθαλμοφανής η πάσα στο ακροδεξιό σύστημα, μπας και τσιμπήσει στις επικείμενες εκλογές κάτι από ό,τι απέμεινε σε ΠΑΣΟΚ, Ελιά, ΔΗΜ.ΑΡ. Το μόνο που του μένει να πει πια είναι ότι η... Αριστερά πούλησε τον Οτσαλάν. Αυτός ήταν «αλλού», όπως πάντα.

Το λιμάνι στα σαλόνια

Αν στα παραπάνω προσθέσουμε τις ύβρεις που σε τακτά χρονικά διαστήματα εξεμούν οι Γ. Μουρούτης, Φ. Κρανιδιώτης και οι λοιποί στενοί συνεργάτες του Αντ. Σαμαρά, τότε έχουμε μια λιμανίσια ατμόσφαιρα που απάδει σε οξιζεναρισμένες της τρίτης ηλικίας και σε «σικ» κατοίκους των βορείων προαστίων Αθηνών και Θεσσαλονίκης...

Ο ίδιος ο κ. Σαμαράς, μιμούμενος αδέξια και με πολύσπαστη κίνηση τους μάγκες, μιας και είναι πολύ... εγγράμματος βάζει το τσιράκι του να κοιτά στον καθρέφτη και να μιλά για «εκτσογλανισμό» του ΣΥΡΙΖΑ. Παίρνει την πάσα κι η χριστιανοκομμουνίστρια και ιδού: «τσογλάνι» ο Αλέξης Τσίπρας.
Ακολουθεί ο κληρονόμος του αρχαίου σταλινικού οχετού, που χαρακτηρίζει «σκυλάκι του καναπέ» τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Τι να κάνει ο έρμος; Οι ορισμοί χαφιές, προδότης, μιζέριας, πουλημένος, έχουν πολυφορεθεί. Άσε που τόσα χρόνια στη νομενκλατούρα, κάτι έμαθε από σκυλάκια που γαυγίζουν μόνον όταν τα διατάξει ο πατερούλης.
Να λοιπόν όλη η αχόρταγη Δεξιά, με τα τάχα μου Κεντροαριστερά στηρίγματα (ρόδες είναι, χωρίς φρένο) και τα «κόκκινα» δεκανίκια, που με λύσσα βγάζουν -σαν μονοφωνική χορωδία- όλη τη χολή τους για την Αριστερά, τη ριζοσπαστική φυσικά.

Μπροστά στον γκρεμό

Η αυτοπροσδιοριζόμενη σαν κομμουνιστική Αριστερά, η συντηρητική ηγετική ομάδα του κάποτε πρωτοπόρου κόμματος, αφού το κατάντησε το τελευταίο κατάλοιπο του σταλινισμού στην Ευρώπη, λαμβάνει τώρα όλα τα εύσημα από τη Δεξιά μαζί με περίεργες διευκολύνσεις για πώληση σε αγνώστους τηλεοπτικής συχνότητας που είχε αποκτηθεί δωρεάν...
Από κοντά, ο δεύτερος πόλος των υπηρετών των αφεντικών, τα συστημικά μέσα ενημέρωσης που πάντα έχουν μια καλή κουβέντα για τον «σοβαρό κ. Κουτσούμπα», το «συνεπές κόμμα» και πάει λέγοντας. Ούτε το γελοίο του πράγματος, να σε επαινούν οι Σαμαράς - Βενιζέλος - Πρετεντέρης, δεν ενοχλεί εκεί στον Περισσό.
Αλλά για να μην αδικούμε τους «μεταρρυθμιστές» δεξιούς, τους μορφωμένους στα αμερικανικά πανεπιστήμια και στην Εσπερία γενικότερα, ας θυμηθούμε τα γαλλικά του Τάκη Μπαλτάκου για τον πρωθυπουργό Σαμαρά και του Βαγγέλη Βενιζέλου για τους Γ. Παπανδρέου και Απ. Κακλαμάνη. Φαντάζομαι ότι αυτά βρίσκονται εντός των υψηλών προδιαγραφών της κ. Σώτης (Σωτηρία ήταν προτού εξευγενιστεί;). Έτσι, ο πολιτικός πολιτισμός για τον οποίο κόπτονται οι ολετήρες των κάποτε εργαζόμενων Ελλήνων και γενικά των μπας κλας, ισχύει μόνον απέναντι στην κ. Μέρκελ που αν πει και καμιά χοντράδα σπεύδει το Αθηναϊκό Πρακτορείο να τη διορθώσει. Όλοι οι άλλοι είναι μαλάκες, μουρλοί, σκυλάκια, αγράμματοι!
Σε λίγο πώς θα μας αποκαλούν, όταν οι φριχτοί τους εφιάλτες γίνουν πραγματικότητα;

* Όλο και περισσότερο θυμίζει εκείνον τον Κουταλιανό που «μασάει σίδερα και κάνει το λιοντάρι», αλλά...
** τσόλι ή τσούλι: κουρέλι (από το τουρκικό cul). Λέγεται και για το κιλίμι (που γίνεται από τη συνένωση κουρελιών), κάτι που ταιριάζει πιότερο στον βουλιμικό εξουσιομανή.