Ακούω και διαβάζω τα διάφορα που γράφονται και λέγονται για τις (πολύ χρήσιμες κατά τη γνώμη μου) ζυμώσεις και συζητήσεις που γίνονται μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς το κόμμα αυτό, κάθε μέρα που περνάει, πλησιάζει όλο και πιο πολύ στη στιγμή που θα κυβερνήσει
–ή θα «συγκυβερνήσει». Βέβαια, όσοι με ξέρετε από τα «δημόσια» γραπτά
μου σε περιοδικά και εφημερίδες σαράντα χρόνια τώρα, ή από ραδιοφωνικές
εκπομπές με ζωντανό σχολιασμό, ξέρετε ότι δεν «ανήκω στην αριστερά». Αντίθετα.
Εκτός από την «πρώτη μου φορά» που ψήφισα τον Λεωνίδα Κύρκο (το 1974),
στην υπόλοιπη ζωή μου ψήφιζα την Νέα Δημοκρατία. Δεν είχα βέβαια καμία
απολύτως σχέση με τα «κομματικά» της ούτε και πολλές
γνωριμίες με τα στελέχη και τους πολιτευτές της. Έχοντας όμως ταυτίσει
(βιωματικά δυστυχώς γιατί τράβηξα πολλά απ’ αυτό το σκυλολόϊ) το ΠΑΣΟΚ με τον «Αυριανισμό»
και τον Κουρή που εξέδιδε το 1988 την φυλλάδα του με το πρόσωπο του
Μάνου Χατζιδάκι απλωμένο σε ολόκληρη την πρώτη σελίδα και μοναδικό
τεράστιο τίτλο το άρθρο «Ο» και τη λέξη «ΠΟΥΣΤΗΣ» - ήταν τιμή μου και
καμάρι μου να ψηφίζω τον μεγάλο εχθρό αυτής της χυδαιότητας, το
αντίπαλον δέος - που (νόμιζα) πως ήταν η Ν.Δ.
Όμως τα σκάνδαλα, η κρίση, τα Μνημόνια,
τα μεγάλα ζόρια, οι δουλικές συμπεριφορές προς τους «δανειστές» και η
απίστευτη σκληρότητα που έδειξαν οι πολιτικοί των δύο μεγάλων Α.Ε
απέναντι στον κοσμάκη που αγωνίζεται για να επιβιώσει, με έκαναν να
συνειδητοποιήσω με τι έχω να κάνω. Αυτόματα ένοιωσα την ανάγκη να στραφώ
αλλού – και κοίταξα αριστερά μου αποφασιστικά και με μεγάλο ενδιαφέρον.
Δεν μπορώ να πω πως με γοήτευσε η θέα αυτόματα γιατί η αριστερά έχει
πολύ γκρίνια και πολύ γκρίζο σε κάποιες σκονισμένες γωνιές της που, από
ιδιοσυγκρασία, με μελαγχολεί και με καταπλακώνει.
Το γεγονός όμως πως αυτός ο χώρος είχε επιλέξει και εκλέξει για «αρχηγό» του ένα καθαρό και ειλικρινές πρόσωπο, όπως μου φάνηκε ο Τσίπρας από την πρώτη στιγμή, ενεργοποίησε πολύ θετικά τους συνειρμούς μου. Δεν υπήρχε κάτι αντίστοιχο πουθενά αλλού.
Κάλιο αργά παρά ποτέ λέει η σοφή παροιμία. Έτσι και ενεργοποιηθεί θετικά η σκέψη προς μια κατεύθυνση αυτόματα αρχίζει και διακρίνει ο άνθρωπος όλα τα φωτεινά σημάδια, πάρα πολύ γρήγορα. Το είδα λοιπόν ξεκάθαρα ότι, αν υπάρχει μία ελπίδα, αυτή έρχεται από αριστερά μου. Από Δεξιά (και σκληρή Δεξιά εννοώ σαφώς και το ΠΑΣΟΚ) μόνο κομπίνες και αρχομανίες και φουσκωμένους εγωϊσμούς έβλεπα. Ευτυχώς η κρίση και τα μνημόνια βοηθήσανε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες να δούνε (κάλιο αργά παρά ποτέ και αυτοί) ότι οι δύο μεγάλες ΑΕ της πολιτικής είχανε πια γίνει ένα - το Πασοκονουδού που «συγκυβερνά» ανερυθρίαστα και συνεχίζει να βγάζει λεφτά ακόμα και πάνω από το πτώμα της Ελλάδας. Αντίθετα τα «καλά νέα» από αριστερά άρχισαν να πολλαπλασιάζονται. Στα «κοινωνικά δίκτυα» οι αριστεροί (και, βέβαια, οι πάντα ελεύθεροι και ανένταχτοι στα κόμματα) άρχισαν να εκφράζονται αλλοιώς, να σκέφτονται δημόσια, να ενεργοποιούν τους διπλανούς τους κάνοντας διάλογο. Στο fb και το twitter όπως και στα μπλόγκς, οι πιο πολιτισμένες θέσεις, τα πιο καλά κείμενα, οι πιο καλές εικόνες, οι πιο καθαρές απόψεις, η υγεία μιας εναλλακτικής πρότασης για όλα, από την ενέργεια μέχρι την κατανάλωση και την διατροφή –όλα τα φωτεινά σημάδια είχανε πια αριστερό (ή ανένταχτο) πρόσημο.
Βέβαια όλες αυτές οι ιδιωτικές υπερβάσεις και επιδόσεις σε όλους τους τομείς, ξεπερνώντας τους μικροεγωϊσμούς και τα κολλήματα που στριμώχνανε πάντα την αριστερά σ’ εκείνο το 3 ή 4%, ένοιωσαν κάποια στιγμή την ανάγκη να βρούνε μια κοινή «έκφραση» στον ρεαλισμό της κάλπης. Καταλάβαμε πια όλο και περισσότεροι ότι υπάρχει ελπίδα – και την εντοπίσαμε. Κι’ έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε να είναι πιά πρώτο κόμμα στις Ευρωεκλογές – και να διεκδικεί το δικαίωμα να διαμορφώσει την κοινωνία μας αλλοιώς, προτάσσοντας άλλες προτεραιότητες στη θέση της διαπλοκής, του «πάρτα όλα», της άγριας εκμετάλλευσης, της λαμογιάς και, τελικά, της αβάσταχτης αισθητικής χυδαιότητας που όλοι αυτοί της «συγκυβέρνησης», παράγουν τώρα και τρείς τουλάχιστον δεκαετίες.
Κάπου εδώ μπορώ να στρίψω και να δαγκώσω την ουρά μου για να ενώσω την εισαγωγή με το φινάλε μου: Είναι λοιπόν απολύτως φυσικό και υγιές, μέσα σε μία τόσο μεγάλη ανατροπή και ανακατεύθυνση στις προτεραιότητες ενός ολόκληρου λαού, το κόμμα που «αναλαμβάνει την ευθύνη» να ζει πολύ σημαντικές στιγμές μέσα στον παλιό του πυρήνα και να συζητά ξανά τα πάντα από την αρχή καθώς οδηγείται (από την ανάγκη της πλειοψηφίας), στην εξουσία. Ο επικεφαλής αυτής της προσπάθειας, αυτός που αναλαμβάνει την μεγάλη ευθύνη, πρέπει από τη μια να καθησυχάζει τους συντρόφους του και από την άλλη να ενθαρρύνει με ανοιχτό μυαλό και πολιτικά ανοίγματα τους εκατοντάδες χιλιάδες «νεοεισερχόμενους» (σαν και του λόγου μου) καταφέρνοντας να συνθέσει θέσεις, απόψεις και προθέσεις συχνά ακραία διαφορετικές. Πρέπει όμως να το καταφέρει γιατί αυτή είναι η «καλή μας προσπάθεια», η μεγάλη μας ευκαιρία στην οποία έχει να παίξει έναν κεντρικό ρόλο, απολύτως καθοριστικό για την τελική έκβαση.
Όπως γράφω και στην αρχή δεν ξέρω τα κομματικά και τις αποχρώσεις τους –γιατί δεν «ανήκω στην αριστερά». Όμως ανήκω στο σήμερα και ελπίζω και στο αύριο –και αυτό δεν μπορεί παρα να το εκφράσει η ώριμη πια, νέα ευρωπαϊκή αριστερά, αυτό το «καινούργιο ελληνικό αίσθημα» που ενσάρκωσε ο Αλέξης Τσίπρας με την ξεκάθαρη θέση και παρουσία του στο debate - που άνοιξε πολλά καλά σφραγισμένα μάτια και «έκανε τη διαφορά». Αυτός λοιπόν τώρα, μέσα στις πολλές του «προτεραιότητες» πρέπει να προτάξει την πρώτιστη: Την σύνθεση όλων των ευρύτερα αριστερών θέσεων και απόψεων –για την διαμόρφωση μιας νέας, φωτεινής και με αναγεννημένες ελπίδες, πραγματικότητας: «Η Αριστερά», είχε πει και είχε γράψει ο Μάνος Χατζιδάκις, «οφείλει να περιέχει κάθε άνθρωπο με ανησυχίες. Κάθε άνθρωπος που δεν συμβιβάζεται είναι αριστερός».
Και ας ήταν φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Το γεγονός όμως πως αυτός ο χώρος είχε επιλέξει και εκλέξει για «αρχηγό» του ένα καθαρό και ειλικρινές πρόσωπο, όπως μου φάνηκε ο Τσίπρας από την πρώτη στιγμή, ενεργοποίησε πολύ θετικά τους συνειρμούς μου. Δεν υπήρχε κάτι αντίστοιχο πουθενά αλλού.
Κάλιο αργά παρά ποτέ λέει η σοφή παροιμία. Έτσι και ενεργοποιηθεί θετικά η σκέψη προς μια κατεύθυνση αυτόματα αρχίζει και διακρίνει ο άνθρωπος όλα τα φωτεινά σημάδια, πάρα πολύ γρήγορα. Το είδα λοιπόν ξεκάθαρα ότι, αν υπάρχει μία ελπίδα, αυτή έρχεται από αριστερά μου. Από Δεξιά (και σκληρή Δεξιά εννοώ σαφώς και το ΠΑΣΟΚ) μόνο κομπίνες και αρχομανίες και φουσκωμένους εγωϊσμούς έβλεπα. Ευτυχώς η κρίση και τα μνημόνια βοηθήσανε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες να δούνε (κάλιο αργά παρά ποτέ και αυτοί) ότι οι δύο μεγάλες ΑΕ της πολιτικής είχανε πια γίνει ένα - το Πασοκονουδού που «συγκυβερνά» ανερυθρίαστα και συνεχίζει να βγάζει λεφτά ακόμα και πάνω από το πτώμα της Ελλάδας. Αντίθετα τα «καλά νέα» από αριστερά άρχισαν να πολλαπλασιάζονται. Στα «κοινωνικά δίκτυα» οι αριστεροί (και, βέβαια, οι πάντα ελεύθεροι και ανένταχτοι στα κόμματα) άρχισαν να εκφράζονται αλλοιώς, να σκέφτονται δημόσια, να ενεργοποιούν τους διπλανούς τους κάνοντας διάλογο. Στο fb και το twitter όπως και στα μπλόγκς, οι πιο πολιτισμένες θέσεις, τα πιο καλά κείμενα, οι πιο καλές εικόνες, οι πιο καθαρές απόψεις, η υγεία μιας εναλλακτικής πρότασης για όλα, από την ενέργεια μέχρι την κατανάλωση και την διατροφή –όλα τα φωτεινά σημάδια είχανε πια αριστερό (ή ανένταχτο) πρόσημο.
Βέβαια όλες αυτές οι ιδιωτικές υπερβάσεις και επιδόσεις σε όλους τους τομείς, ξεπερνώντας τους μικροεγωϊσμούς και τα κολλήματα που στριμώχνανε πάντα την αριστερά σ’ εκείνο το 3 ή 4%, ένοιωσαν κάποια στιγμή την ανάγκη να βρούνε μια κοινή «έκφραση» στον ρεαλισμό της κάλπης. Καταλάβαμε πια όλο και περισσότεροι ότι υπάρχει ελπίδα – και την εντοπίσαμε. Κι’ έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε να είναι πιά πρώτο κόμμα στις Ευρωεκλογές – και να διεκδικεί το δικαίωμα να διαμορφώσει την κοινωνία μας αλλοιώς, προτάσσοντας άλλες προτεραιότητες στη θέση της διαπλοκής, του «πάρτα όλα», της άγριας εκμετάλλευσης, της λαμογιάς και, τελικά, της αβάσταχτης αισθητικής χυδαιότητας που όλοι αυτοί της «συγκυβέρνησης», παράγουν τώρα και τρείς τουλάχιστον δεκαετίες.
Κάπου εδώ μπορώ να στρίψω και να δαγκώσω την ουρά μου για να ενώσω την εισαγωγή με το φινάλε μου: Είναι λοιπόν απολύτως φυσικό και υγιές, μέσα σε μία τόσο μεγάλη ανατροπή και ανακατεύθυνση στις προτεραιότητες ενός ολόκληρου λαού, το κόμμα που «αναλαμβάνει την ευθύνη» να ζει πολύ σημαντικές στιγμές μέσα στον παλιό του πυρήνα και να συζητά ξανά τα πάντα από την αρχή καθώς οδηγείται (από την ανάγκη της πλειοψηφίας), στην εξουσία. Ο επικεφαλής αυτής της προσπάθειας, αυτός που αναλαμβάνει την μεγάλη ευθύνη, πρέπει από τη μια να καθησυχάζει τους συντρόφους του και από την άλλη να ενθαρρύνει με ανοιχτό μυαλό και πολιτικά ανοίγματα τους εκατοντάδες χιλιάδες «νεοεισερχόμενους» (σαν και του λόγου μου) καταφέρνοντας να συνθέσει θέσεις, απόψεις και προθέσεις συχνά ακραία διαφορετικές. Πρέπει όμως να το καταφέρει γιατί αυτή είναι η «καλή μας προσπάθεια», η μεγάλη μας ευκαιρία στην οποία έχει να παίξει έναν κεντρικό ρόλο, απολύτως καθοριστικό για την τελική έκβαση.
Όπως γράφω και στην αρχή δεν ξέρω τα κομματικά και τις αποχρώσεις τους –γιατί δεν «ανήκω στην αριστερά». Όμως ανήκω στο σήμερα και ελπίζω και στο αύριο –και αυτό δεν μπορεί παρα να το εκφράσει η ώριμη πια, νέα ευρωπαϊκή αριστερά, αυτό το «καινούργιο ελληνικό αίσθημα» που ενσάρκωσε ο Αλέξης Τσίπρας με την ξεκάθαρη θέση και παρουσία του στο debate - που άνοιξε πολλά καλά σφραγισμένα μάτια και «έκανε τη διαφορά». Αυτός λοιπόν τώρα, μέσα στις πολλές του «προτεραιότητες» πρέπει να προτάξει την πρώτιστη: Την σύνθεση όλων των ευρύτερα αριστερών θέσεων και απόψεων –για την διαμόρφωση μιας νέας, φωτεινής και με αναγεννημένες ελπίδες, πραγματικότητας: «Η Αριστερά», είχε πει και είχε γράψει ο Μάνος Χατζιδάκις, «οφείλει να περιέχει κάθε άνθρωπο με ανησυχίες. Κάθε άνθρωπος που δεν συμβιβάζεται είναι αριστερός».
Και ας ήταν φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου