Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

Πολιτική σε πείσμα της λογικής...

του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...
Πολιτική σε πείσμα της λογικής
Γνωστό: Τα κόμματα εξουσίας αγόραζαν εκλογικό κοινό, μεταξύ άλλων και διορίζοντας. Εφόσον αυτό ήταν το εργαλείο παράτασης του βίου τους, δεν είχαν κανένα δισταγμό να επινοούν υπηρεσίες ώστε να δικαιολογήσουν τους διορισμούς-εξαγορές. Ο ένας δεν άγγιζε τους διορισμένους από τον άλλον. Απλώς άθροιζε τους δικούς του.
Εκτός από ένα διοικητικό χάος, αυτό το φαινόμενο της διεσταλμένης και ασχεδίαστης δημόσιας διοίκησης επιβράδυνε ή ακύρωνε κάθε παραγωγική ενέργεια, αφού παρεμβαλλόταν ως τείχος γραφειοκρατικής στασιμότητας.
Σήμερα ένας από τους τρόπους για να παρατείνει τον πολιτικό του βίο το κομματικό σύστημα είναι να αποδεσμευτεί από τις δουλείες του. Εν ανάγκη αυτούς που έχωσε από το παράθυρο, να τους πετάξει στο πέλαγος. Να απολύσει, να εξαφανίσει. Τι θα περίμενε κανείς τώρα την περίοδο που έσκασε σαν καρπούζι η κρίση; Το πολιτικό σύστημα εξουσίας να δει αυτό που δεν έβλεπε: την παραγωγική δομή της χώρας, να κατανοήσει αυτό που συμβαίνει στην πραγματική οικονομία, αυτό που πρέπει να συμβεί στο μέλλον (τη στρατηγική εξέλιξη δηλαδή) και να διορθώσει. Να κάνει «οικονομία πόρων», όχι από τον θάνατο ανθρώπων, αλλά από την ένταση της αποδοτικότητας.
Να ανασχεδιάσει με βάση υπαρκτές και όχι επινοημένες κοινωνικές ανάγκες, να καταμερίσει δεξιότητες και ταλέντα. Η αναδιάρθρωση του κράτους με βάση τις οικονομικές και κοινωνικές ανάγκες θα έβγαζε στην επιφάνεια τα προβλήματα, τις καταχρήσεις, θα τεκμηρίωνε τις χρησιμότητες. Μία λογική αναδιάταξη, τίμια, με βάση ανάγκες, δεν θα φόβιζε, δεν θα πείσμωνε κανέναν, άρα πολιτικά θα ήταν λειτουργικότερη και κυρίως θα ήταν υψηλής παραγωγικής απόδοσης. Τι γίνεται στην πραγματικότητα; Το σύστημα αξιολογεί με ποσοστά. Απολύει με ποσοστά. Τόσοι από δω, τόσοι από κει. Ακούει, όχι κάποιες δομημένες οικονομικοπαραγωγικές ανάγκες (που υποτίθεται διευκολύνει), αλλά κάποια «προαπαιτούμενα», συνήθως αστόχαστα και γραφειοκρατικά, που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα.
Απολύει, αξιολογεί όπως ακριβώς προσέλαβε. Με απόλυτη μεταβλητότητα κριτηρίων, για να φανεί μόνο ένα: Φεύγει αυτός που δεν έχει «δόντι». Εάν ο ανορθολογισμός ήταν αυτός που διόγκωσε το κράτος και ο εξορθολογισμός είναι αυτός που το μειώνει με αυτόν τον τρόπο, τότε τύφλα να 'χουν ο Ντεκάρτ, ο Καντ κι o Βέμπερ. Ομού.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ροη αρθρων