Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Κακή διαφήμιση...

Without reason or rhyme... Δεν υπάρχει κακή διαφήμηση. Ή αλλιώς, και η κακή διαφήμηση, είναι διαφήμηση. Να τους πιστεύετε τους καπιταλιστές· σε κάτι τέτοια είναι μανούλες, ξέρουν τι λένε. Αφού και η πολιτική (και οι πολιτικοί) έχουν γίνει μαζικό προϊόν, με κύριο σκοπό να δημιουργήσουν ζήτηση και να πουληθούν στις εκλογές, το απόφθεγμα ισχύει και σε αυτή την συγκεκριμένη περίπτωση.

Κάθε βδομάδα και ένας νέος κατακλυσμός στα σόσιαλ μίντια. Ατάκες του Πάγκαλου τη μία, εκείνης της ανεκδιήγητης νεοδημοκράτισσοχρυσαυγίτισσας την άλλη, του πρώην υπουργού την Τρίτη, του Τζίμερου την τέταρτη και πάει λέγοντας. Μιλάμε συνήθως για αισχρές απόψεις οι περισσότερες εκ των οποίων μπορούν να εξηγηθούν λογικά με τρείς τρόπους: είτε αυτοί που τις εκστομίζουν τρολλάρουν, είτε είναι ηλίθιοι και δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα, είτε για κάποιον λόγο το κάνουν επίτηδες. Να τρολλάρει ο Πάγκαλος; Λίγο δύσκολο. Να είναι ηλίθιος; Απίθανο ·όσο και αν τον αποκαλούν διάφοροι έτσι, ο Πάγκαλος είναι πολλά πράγματα, αλλά ηλίθιος (με την έννοια του χαμηλού IQ) δεν είναι. Άρα μάλλον το κάνει επίτηδες. Γιατί; Για να παραμένει στο προσκήνιο, να είναι με κάποιον (οποιονδήποτε) τρόπο μέσα στα πράγματα. Ή, να προσπαθεί να μπεί στα πράγματα, να σηκώσει τις δικές του σκάλες από την αφάνεια στην μιντιακή (και άρα και δημόσια, καλώς η κακώς) πραγματικότητα, όπως η προαναφερθείσα νεοδημοκρατισσοχρυσαυγίτισσα, το ονομα της οποίας δεν αναγράφεται όχι από απέχθεια (μόνο), αλλά γιατί αυτό εξυπηρετεί τον σκοπό της.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη, ότι σε κάθε αισχρή επίθεση του Πάγκαλου και σε κάθε γκεμπελίζουσα ατάκα του Τζήμερου είναι απαραίτητος ένας αντίλογος. Ας εξαιρέσουμε όμως λίγο τον Πάγκαλο συγκεκριμένα από αυτή την κουβέντα· είναι γνωστός και αναγνωρίσιμος από παλιά, αν και οι ατάκες του είναι μια μόνιμη προσπάθεια να δημιουργεί ντόρο γύρο απο το όνομα του με οποιονδήποτε τρόπο ώστε να παραμένει στο παιχνίδι. Οι υπόλοιποι σουπερσταρ της σκατοψυχίας χρησιμοποιούν ακριβώς αυτή την σκληρή γλώσσα και τα παρανοϊκά επιχειρήματα τους για να ανέλθουν από τον βούρκο και την μηδαμινότητα τους στα ύψη του μιντιακου/πολιτικούσταρ σύστεμ, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που μια τελευταίας διαλογής τραγουδιάρα χρησιμοποιεί το κορμί της για να γίνει γνωστή. Ο Γεωργιάδης ξεκίνησε από το μηδέν, μέχρι που ανακαλύψαμε τον γραφικό τύπο με την τσιριχτή φωνή και αρχίσαμε όλοι να κάνουμε πλάκα με αυτόν τον χαζούλη με τις ηλίθιες ατάκες και τα ουρλιαχτά και να τον σχολιάζουμε και να τον ειρωνευόμαστε και να που μια μέρα μας εμφανίζεται ως υπουργός. Ο Λιακόπουλος ξεκίνησε επίσης από το μηδέν και με τον ίδιο τρόπο έγινε διάσημος.
Η διασημότητα πλέον είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για να μπάσει κάποιον στα σαλόνια της πολιτικής, καθώς ένα αναγνωρίσιμο πρόσωπο μπορεί να φέρει και τους αναγκαίους ψήφους. Τα social media είναι προνομιακό πεδίο για να ανέλθει κάποιος μέσω αυτής της κακής διαφήμισης ή να καταφέρει να επιτύχει αυτό που θέλει. Το προεκλόγικο βιντεάκι του Ποταμιού πχ αναπαράχθηκε τόσο πολύ στο Facebook, έστω και με αρνητικές (για να το πώ κομψά) κριτικές που κατάφερε να εκτοξεύσει τα views του. Πιο απλά; Αν υποθέσουμε ότι ο σκοπός ενός προεκλογικού σπότ είναι (προφανώς) να το δούν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι, το να το αναπαράγεις έστω και με άσχημα για τον Θεοδωράκη και το Ποτάμι σχόλια, βοηθά στην επίτευξη αυτού του σκοπού: το βλέπουν περισσότεροι άνθρωποι. Η προαναφερθείσα κυρία της ΝΔ/ΧΑ, η οποία δεν χάνει ευκαιρία για να ξεράσει λάσπη, είναι ένα απόλυτο μηδενικό, μια ανύπαρκτη στα δημόσια πράγματα προσωπικότητα. Και όμως, η αναπαραγωγή των αισχρών λόγων της είναι αυτή που την κάνει αναγνωρίσημη σιγά σιγά, σε ολοένα και περισσότερους. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για να ανοίξουν οι πόρτες για αυτή.
Ζούμε σε εποχές που η ακρότητα των απόψεων, ο πνευματικός βούρκος και ο μισανθρωπισμός είναι αναγκαίες συνθήκες για να προβάλλεται κάποιος. Έτσι είναι, οι καιροί αλλάζουν· εκεί που παλιά ήταν της μόδας να είσαι «αριστερός» και «δημοκράτης» και αυτές οι δύο ιδιότητες ήταν αναγκαίες για να γίνει κάποιος Νταλάρας ή Τριανταφύλλου, τώρα η νέα μόδα των καιρών επιτάσσει εθνικισμό, μισοφασισμό και σκατοψυχία. Για τον ίδιο λόγο που παλιά έσκιζαν όλοι τα ιμάτια τους για την δημοκρατία, τώρα τα σκίζουν για το έθνος ή για τους «τεμπέληδες δημόσιους υπαλλήλους» ή για οτιδήποτε άλλο πουλάει στις τωρινές μέρες. Ας μην τους αναπαράγουμε, ας μην τους δίνουμε επιπλέον δημόσιο βήμα, ας μην τους προσφέρουμε την αναγνωρίσιμοτητα που είναι το μόνο που ποθούν. Ας τους αφήσουμε στην αφάνεια τους και στον πάτο που τους αξίζει. Σε αυτόν τον τόπο, αν υπάρχει κάτι σε περίσσεια, είναι τα καθάρματα, οι ρουφιάνοι και οι φασίστες. Ας μην βοηθήσουμε και άλλους να βγούν στην επιφάνεια.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ροη αρθρων