Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

Aló Presidente!

του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, απο το Red NoteBook...
Τον Μάιο του 1999 βγήκε για πρώτη φορά στον αέρα της κρατικής τηλεόρασης της Βενεζουέλας η εκπομπή «Αλό Πρεζιντέντε», με παρουσιαστή… τον Ούγκο Τσάβες. Όλοι ήθελαν να μιλήσουν με το νέο ηγέτη, να του πουν τα προβλήματά τους και να μάθουν το πρόγραμμα της κυβέρνησης,
και αν γινόταν αυτό χωρίς περιττούς ενδιάμεσους, ακόμα καλύτερα. Ήταν τέτοια η επιτυχία της εκπομπής, που επί 13 χρόνια ο Τσάβες ξεκινούσε κάθε Κυριακή το πρωί στις 11, και συνήθως τελείωνε γύρω στις 5 το απόγευμα –το «Αλό Πρεζιντέντε», δηλαδή, ήξερες πότε θα ξεκινήσει, όχι όμως και πότε θα τελείωνε.
Δεν ήταν μόνο οι βενεζουελάνοι που ήθελαν να μιλήσουν με τον Πρόεδρο. Πιο πολύ απ” όλους, την εκπομπή τη χρειαζόταν ο ίδιος ο Τσάβες. Ελλείψει κόμματος, και σ” ένα περιβάλλον εντελώς εχθρικό, η πολιτική του δύσκολα θα μπορούσε να φτάσει αλλιώς στους πολίτες της Βενεζουέλας, και μάλιστα τόσο γρήγορα και «αδιαμεσολάβητα», όσο το επέτρεπε η κρατική τηλεόραση.
Θυμήθηκα την εκπομπή αυτές τις μέρες που, οι μέχρι χτες πολέμιοι του «επίδοξου έλληνα Τσάβες» –έτσι χλεύαζαν τον Αλέξη Τσίπρα διαφόρων μεγεθών opinion leaders–, σπεύδουν τώρα να του απευθύνουν το δικό τους Aló Presidente!, καταθέτοντας αιτήματα και συμβουλές –πάνω απ” όλα, όμως, μη χάνοντας ευκαιρία να του δηλώσουν τη δυσανεξία τους για τους περιττούς ενδιάμεσους, δηλαδή… τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μια εκδοχή του φαινομένου είχαμε πέρσι τέτοιον καιρό, ενόψει του ιδρυτικού συνεδρίου. Η εικόνα που φιλοτεχνούσαν τότε ήταν αυτή ενός πολέμου μεταξύ Τσίπρα και «συνιστωσών», με τις δεύτερες να υπονομεύουν υποτίθεται τον πρώτο –και τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να καλείται, σε διάφορους τόνους, να δείξει ποιος έχει το πάνω χέρι, διαλύοντας με αποφασιστικότητα τα απομεινάρια της εποχής του 3%.
Μετά το τέλος των συνιστωσών, σειρά έχουν τώρα τα στελέχη του κόμματος που …«δεν καταλαβαίνουν». «Τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ», γράφει ο Αντώνης Καρακούσης στο χτεσινό Βήμα, αποδίδοντας μάλιστα τις απόψεις του στον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα (!), «είναι πρόσωπα που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην πολιτική διεκδίκηση [...] βγαλμένα από μικρές περιθωριακές ομάδες που έδρασαν κυρίως στον δρόμο [εξ ου και] δυσκολεύονται να κατανοήσουν την πρόκληση μιας αριστερής διακυβέρνησης σε συνθήκες αστικού καθεστώτος». Ηθικό δίδαγμα: ή με αυτούς που καταλαβαίνουν τι σημαίνει κυβέρνηση, ή με τους περιθωριακούς.

Δεν είναι μόνο στις γενικές πολιτικές κατευθύνσεις του ΣΥΡΙΖΑ που χρειάζεται να επισημανθεί η «ακαταλληλότητα» του κόμματος και των μελών του, να υποδειχθεί δηλαδή το κόμμα ως βαρίδι. Με την κρίση στη Νέα Φιλαδέλφεια να οξύνεται, ο Μάριος Τριβιζάς, αθλητικογράφος της Εξέδρας και του aek365, εξηγεί πώς θα εξομαλυνθεί η κατάσταση: «Προσωπικά δεν θεωρώ ότι μπορεί να λειτουργήσει υπέρ της λογικής και να προλάβει την κατάσταση ο Άρης Βασιλόπουλος. Όχι επειδή έχει… χάσει τον έλεγχο, γενικά. Αλλά επειδή ποτέ δεν τον είχε. Αυτό μαρτυρούν οι πράξεις του μέχρι σήμερα, σε αυτό το σύντομο διάστημα που έχει μπει στη ζωή μας». Όπερ έδει δείξαι, λοιπόν: «Είναι ευθύνη του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα, του ανθρώπου που φιλοδοξεί να γίνει ο αυριανός πρωθυπουργός της χώρας, να ασχοληθεί με αυτή την υπόθεση, να ενημερωθεί λεπτομερώς για τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί, να λάβει γνώση των τεράστιων κινδύνων που υπάρχουν και να πράξει αναλόγως».
***
To xειμώνα του 2010, η Μάρτα Χάρνεκερ, στενή συνεργάτιδα του Τσάβες για χρόνια, και προσκεκλημένη εκείνες τις μέρες του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς, μας εξηγούσε πόσο δύσκολη ήταν η κατάσταση στη Βενεζουέλα για την κυβέρνηση –και πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν υπήρχε ένα ισχυρό κόμμα που να συζητά, να οργανώνει, να ιεραρχεί κοινωνικά αιτήματα, και να ελέγχει την κυβέρνηση, ώστε να αποφεύγονται κατά το δυνατό φαινόμενα γραφειοκρατίας που την αποξένωναν από την κοινωνία.
Αυτά φυσικά ελάχιστα συγκινούν τους επίδοξους… Μακιαβέλι του Αλέξη Τσίπρα. Όπως ελάχιστα τους ενδιαφέρει, αν δεν το φοβούνται κιόλας, κάτι ακόμα: ένα κόμμα της Αριστεράς που να μη χρειάζεται τη διαμεσολάβηση των ΜΜΕ και που να έχει την ικανότητα να κατεβάζει τον κόσμο στο δρόμο. Σ” αυτό το τελευταίο σκόνταψε κάθε πρόσφατο εγχείρημα «ανασυγκρότησης» του Κέντρου –και εκεί πιθανότατα θα ξανασκοντάψει. Και σ” αυτό φαίνεται να τα πηγαίνει καλύτερα ένα άλλο είδος ανασυγκρότησης, που είναι εξίσου επείγον να αποτραπεί: αυτή της ακροδεξιάς με τα κασκόλ και τις πολύχρωμες φανέλες του «Νο Politica», που διεκδικεί επιθετικά, από τις πλατείες της Ομόνοιας και της Νέας Φιλαδέλφειας μέχρι τα λιμάνια του Πειραιά και του Βόλου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ροη αρθρων