SotosBlog...
«Έγιναν αδικίες που πρέπει να διορθώσουμε και θα διορθώσουμε». Το λέει τούτο εσχάτως εδώ κι εκεί ο Αντώνης Σαμαράς. Είναι το κεντρικό του σκεπτικό. Το πλασάρει ως προσωπικό του στοίχημα.
Το έριξε προεκλογικά κι εξακολουθεί να το παίζει μετεκλογικά. Το αρθρώνει με διάφορες διατυπώσεις, σε διάφορες περιστάσεις. Η πιο πρόσφατη είχε ως ακροατήριο τη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ.
Κατ’ αρχήν, συμφωνούμε όλοι, νομίζω, ότι μια διακυβέρνηση που γέννησε αδικίες είναι μια κακή διακυβέρνηση. Ένα το κρατούμενο. Ισχύει μάλιστα και το αντίστροφο: Όσο μια άδικη διακυβέρνηση είναι μια κακή διακυβέρνηση, άλλο τόσο μια κακή διακυβέρνηση είναι μια άδικη διακυβέρνηση. Δύο τα κρατούμενα. Η παραδοχή, η ομολογία από μια κυβέρνηση ότι άσκησε μια άδικη διακυβέρνηση δεν την κάνει ούτε λιγότερο κακή κυβέρνηση ούτε λιγότερο άδικη κυβέρνηση. Η παραδοχή από μόνη της δεν αρκεί, διότι η παραδοχή από μόνη της δεν διορθώνει τίποτε. Τρία τα κρατούμενα. Και πάει λέγοντας… Σφίγγω όμως τα χείλη μου, κάνω την καρδιά μου πέτρα και τα προσπερνώ. Γίνομαι μεγάθυμος και δέχομαι ότι ο Αντώνης Σαμαράς έχει πρόθεση να διορθώσει τις αδικίες που έγιναν.
Τι θα κάνει ο Αντώνης Σαμαράς, για να αποκαταστήσει τις αδικίες; Θα χαρατσώσει τους μεγαλοκαρχαρίες τους οποίους ευνόησε σκανδαλωδώς και στους οποίους χάρισε πρόστιμα, θαλασσοδάνεια και δημόσια φιλέτα; Αυτό θα κάνει;
Αν το κάνει, αν χαρατσώσει όλους όσους ευνόησε αδικώντας τους υπόλοιπους, θα ήταν αυτό μια κάποια αποκατάσταση της αδικίας. Αφού χαρατσωθήκαμε και αφού ο Αντώνης Σαμαράς παραδέχεται ότι έγιναν αδικίες, θα ήταν μια μορφή αποκατάστασης της αδικίας το να χαρατσωθούν επιτέλους και όσοι δεν χαρατσώθηκαν. Λέω ότι θα ήταν «μια μορφή αποκατάστασης της αδικίας», διότι ακόμα πιο σωστό θα ήταν να χαρατσωθούν αναδρομικά όσοι δεν χαρατσώθηκαν όλα αυτά τα χρόνια, με αποτέλεσμα να μιλάμε σήμερα για αδικίες. Να χάσουν, λοιπόν, και αυτοί σπίτια, να χάσουν και αυτοί εισοδήματα, να μην μπορούν και αυτοί να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Το λέει και το Σύνταγμα: ο καθένας ανάλογα με τις δυνάμεις του. Αυτό εννοεί ο Αντώνης Σαμαράς, όταν κάνει λόγο για αποκατάσταση των αδικιών; Όχι. Δεν εννοεί αυτό. Δεν μπορεί να εννοεί αυτό, διότι δεν τον παίρνει να εννοεί αυτό. Τι εννοεί τότε;
Μήπως εννοεί ότι έχει υπόψη του να διασκεδάσει την αδικία; Μήπως, δηλαδή, εννοεί «σειρά φοροελαφρύνσεων», όπως… κυκλοφορεί στα Μ.Μ.Ε.; Μήπως εννοεί τίποτε… κοινωνικά μερίσματα τύπου πεντακοσάρικου; Μήπως εννοεί και άλλα τέτοια διάφορα; Όλα τούτα όμως δεν είναι αποκατάσταση των αδικιών. Είναι απλώς παρηγοριά στον άρρωστο. Δε βαριέσαι, να που γίνομαι πολύ μεγάθυμος, όσο δεν πάει άλλο, και τα προσπερνώ και αυτά.
Όσα κι αν προσπεράσω όμως, και αυτά κι εκείνα και τ’ άλλα, μου μένει αναπάντητη μια ερώτηση να κάνω. Μια ερώτηση που ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς και το λεφούσι του θεωρούσαν δικό τους αποκλειστικό προνόμιο το να την απευθύνουν. Κι ούτε στιγμή δεν κουράστηκαν να την απευθύνουν ελόγου τους αυτήν την ερώτηση, με κάθε ευκαιρία σε όποιον διανοείτο να τους καταλογίσει κακή διακυβέρνηση. Κι είναι μόνο μία αυτή η ερώτηση. Μόνο μία: «Πού θα βρείτε τα λεφτά;»
Πού, λοιπόν, θα βρείτε τα λεφτά κύριε Σαμαρά; Σειρά σας να απαντήσετε.
Το νου σας πριν απαντήσετε κύριε Σαμαρά, διότι σας ακούν εκείνοι από τους οποίους τα παίρνετε τα λεφτά, εντός κι εκτός Ελλάδας. Και καλά οι εντός… Είναι μαθημένοι. Τους εκτός όμως δεν τους κόβω για διατεθειμένους να παρεκκλίνουν από όσα σας έχουν ήδη υπαγορεύσει. Εσείς πώς τους κόβετε; Ε;
«Έγιναν αδικίες που πρέπει να διορθώσουμε και θα διορθώσουμε». Το λέει τούτο εσχάτως εδώ κι εκεί ο Αντώνης Σαμαράς. Είναι το κεντρικό του σκεπτικό. Το πλασάρει ως προσωπικό του στοίχημα.
Το έριξε προεκλογικά κι εξακολουθεί να το παίζει μετεκλογικά. Το αρθρώνει με διάφορες διατυπώσεις, σε διάφορες περιστάσεις. Η πιο πρόσφατη είχε ως ακροατήριο τη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ.
Κατ’ αρχήν, συμφωνούμε όλοι, νομίζω, ότι μια διακυβέρνηση που γέννησε αδικίες είναι μια κακή διακυβέρνηση. Ένα το κρατούμενο. Ισχύει μάλιστα και το αντίστροφο: Όσο μια άδικη διακυβέρνηση είναι μια κακή διακυβέρνηση, άλλο τόσο μια κακή διακυβέρνηση είναι μια άδικη διακυβέρνηση. Δύο τα κρατούμενα. Η παραδοχή, η ομολογία από μια κυβέρνηση ότι άσκησε μια άδικη διακυβέρνηση δεν την κάνει ούτε λιγότερο κακή κυβέρνηση ούτε λιγότερο άδικη κυβέρνηση. Η παραδοχή από μόνη της δεν αρκεί, διότι η παραδοχή από μόνη της δεν διορθώνει τίποτε. Τρία τα κρατούμενα. Και πάει λέγοντας… Σφίγγω όμως τα χείλη μου, κάνω την καρδιά μου πέτρα και τα προσπερνώ. Γίνομαι μεγάθυμος και δέχομαι ότι ο Αντώνης Σαμαράς έχει πρόθεση να διορθώσει τις αδικίες που έγιναν.
Τι θα κάνει ο Αντώνης Σαμαράς, για να αποκαταστήσει τις αδικίες; Θα χαρατσώσει τους μεγαλοκαρχαρίες τους οποίους ευνόησε σκανδαλωδώς και στους οποίους χάρισε πρόστιμα, θαλασσοδάνεια και δημόσια φιλέτα; Αυτό θα κάνει;
Αν το κάνει, αν χαρατσώσει όλους όσους ευνόησε αδικώντας τους υπόλοιπους, θα ήταν αυτό μια κάποια αποκατάσταση της αδικίας. Αφού χαρατσωθήκαμε και αφού ο Αντώνης Σαμαράς παραδέχεται ότι έγιναν αδικίες, θα ήταν μια μορφή αποκατάστασης της αδικίας το να χαρατσωθούν επιτέλους και όσοι δεν χαρατσώθηκαν. Λέω ότι θα ήταν «μια μορφή αποκατάστασης της αδικίας», διότι ακόμα πιο σωστό θα ήταν να χαρατσωθούν αναδρομικά όσοι δεν χαρατσώθηκαν όλα αυτά τα χρόνια, με αποτέλεσμα να μιλάμε σήμερα για αδικίες. Να χάσουν, λοιπόν, και αυτοί σπίτια, να χάσουν και αυτοί εισοδήματα, να μην μπορούν και αυτοί να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Το λέει και το Σύνταγμα: ο καθένας ανάλογα με τις δυνάμεις του. Αυτό εννοεί ο Αντώνης Σαμαράς, όταν κάνει λόγο για αποκατάσταση των αδικιών; Όχι. Δεν εννοεί αυτό. Δεν μπορεί να εννοεί αυτό, διότι δεν τον παίρνει να εννοεί αυτό. Τι εννοεί τότε;
Μήπως εννοεί ότι έχει υπόψη του να διασκεδάσει την αδικία; Μήπως, δηλαδή, εννοεί «σειρά φοροελαφρύνσεων», όπως… κυκλοφορεί στα Μ.Μ.Ε.; Μήπως εννοεί τίποτε… κοινωνικά μερίσματα τύπου πεντακοσάρικου; Μήπως εννοεί και άλλα τέτοια διάφορα; Όλα τούτα όμως δεν είναι αποκατάσταση των αδικιών. Είναι απλώς παρηγοριά στον άρρωστο. Δε βαριέσαι, να που γίνομαι πολύ μεγάθυμος, όσο δεν πάει άλλο, και τα προσπερνώ και αυτά.
Όσα κι αν προσπεράσω όμως, και αυτά κι εκείνα και τ’ άλλα, μου μένει αναπάντητη μια ερώτηση να κάνω. Μια ερώτηση που ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς και το λεφούσι του θεωρούσαν δικό τους αποκλειστικό προνόμιο το να την απευθύνουν. Κι ούτε στιγμή δεν κουράστηκαν να την απευθύνουν ελόγου τους αυτήν την ερώτηση, με κάθε ευκαιρία σε όποιον διανοείτο να τους καταλογίσει κακή διακυβέρνηση. Κι είναι μόνο μία αυτή η ερώτηση. Μόνο μία: «Πού θα βρείτε τα λεφτά;»
Πού, λοιπόν, θα βρείτε τα λεφτά κύριε Σαμαρά; Σειρά σας να απαντήσετε.
Το νου σας πριν απαντήσετε κύριε Σαμαρά, διότι σας ακούν εκείνοι από τους οποίους τα παίρνετε τα λεφτά, εντός κι εκτός Ελλάδας. Και καλά οι εντός… Είναι μαθημένοι. Τους εκτός όμως δεν τους κόβω για διατεθειμένους να παρεκκλίνουν από όσα σας έχουν ήδη υπαγορεύσει. Εσείς πώς τους κόβετε; Ε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου