Της Αλκμήνης Ψιλοπούλου, Mediasoup...
Ήταν προδιαγεγραμμένο, ότι την επόμενη μέρα τίποτε δεν θα ήταν το ίδιο με τη χθεσινή. Ήταν προδιαγεγραμμένο ότι θα είχαμε θύματα. Γνωρίζαμε ότι ήθελαν έναν-τουλάχιστον- νεκρό. Ήταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.
Παρόλο που το γνωρίζαμε, παγώσαμε. Έχουμε διαβάσει και δει πάρα πολλά, για την περίπτωση της Αργεντινής, για άλλες χώρες του κόσμου κατακτημένες από ΔΝΤ και άλλους παγκόσμιους οικονομικούς οργανισμούς της καταστροφής.
Έχουμε βιώσει άλλα τόσα-δικτατορίες, κυνηγητά, μια μάνα στη φυλακή μετά το δεύτερο αντάρτικο.
Κι όμως βρεθήκαμε απροετοίμαστοι. Εγώ δεν πρόλαβα να αγοράσω μια αντιασφυξιογόνα μάσκα από την Κοτζιά, είχαν τελειώσει. Πολλοί πρόλαβαν και πήραν.
Αλλά αυτό δεν αρκεί. Πρώτα πρέπει να εξοπλίσουμε το μυαλό μας, να ανασύρουμε αναμνήσεις από το συλλογικό μας ασυνείδητο, να μελετήσουμε τρόπους αντίστασης και άμυνας από την δική μας ιστορία αλλά κι από την παγκόσμια. Να διαμορφώσουμε μέσα μας ένα νέο όραμα για τη ζωή. Να δούμε πώς μέσα από το χάος και τα συντρίμια του Συντάγματος ξεπηδάει το καινούργιο. Ποιο είναι αυτό το καινούργιο;
-Συλλογικότητα. Σπάσιμο του ατομισμού. Μικρές αποκεντρωμένες κοινωνίες.
-Πολιτισμικές πανανθρώπινες αξίες, πάνω από το χρήμα.
-Να μπορούμε να ορίζουμε τη μοίρα μας.
Πώς θα γίνει αυτό;
-Άμεση δημοκρατία, φώναζε το καλοκαίρι το Σύνταγμα. Μα, αυτό είναι το νέο όραμα; Ναι, αυτό ακριβώς.
Τι σημαίνει;
-Να κατέβουμε όλοι κάτω, σε δρόμους και γειτονιές και σχολεία και εργοστάσια και διαμερίσματα και παρκάκια, μπαράκια, ταβέρνες, πλατείες, στα μικρά κύτταρα της κατακερματισμένης μας κοινωνίας, στις παλιοπαρέες. Να μιλήσουμε ο ένας στον άλλον, να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη ο ένας προς τον άλλον. Να τραγουδήσουμε μαζί μπροστά σε ένα τραπέζι τραγούδια που λεν για την ελευθερία.
Ποιος θα μας οδηγήσει;
-Κανένας. Μόνοι μας πρέπει να το κάνουμε. Πληρώνοντας το κόστος της χρόνιας αδιαφορίας και του ωχαδερφισμού.
Και η Αριστερά; Αυτή που ξέραμε;
-Δεν υπάρχει. Θα υπάρξει, μόλις αποφασίσει να αλλάξει τροπάρι.
Το ΠΑΜΕ, αυτή το φορά, δεν έκανε την τουριστική του βόλτα στο Σύνταγμα. Μπήκε μέσα, κατέβηκε κάτω κι ανακατεύτηκε με την χύμα-πλέμπα, την «ανένταχτη», την ακομμάτιστη. Και πλήρωσε με αίμα. Πλήρωσε την ματαιόδοξη άποψη ότι μπορεί να ελέγξει το μέγα πλήθος, το λαό, με την αδιαμφισβήτητη οργανωτική του δεινότητα. Κι έπειτα, πάνω στο νεκρό σώμα του άνεργου οικοδόμου, άρχισαν να τσακώνονται τα κατακερματισμένα μέλη της Αριστεράς. Η Παπαρήγα εναντίον του «Κόκκινου», εναντίον του Παπαδημούλη, εναντίον του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, και τούμπαλιν. Ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων…
Αχ, αριστερά…
Κλεισμένη τόσα χρόνια μέσα στα γραφεία σου, ομφαλοσκοπώντας, διϋλίζοντας τον κώνωπα και καταπίνοντας την κάμηλον.
Αχ, Αριστερά.
Δεν πρόλαβες, δεν ήθελες να δεις αυτό που μέρα τη μέρα γιγαντωνόταν σε ολόκληρο τον κόσμο. Τα μονοπώλια να μετατρέπονται σε πελώριες ιμπεριαλιστικές φούσκες, να φουσκώνουν σε παγκόσμιους χάρτινους κολοσσούς, μεγαλωμένα από το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη, σαν τα τσιμπούρια.
Δεν πρόλαβες, δεν ήθελες να δεις να πληθαίνουν τα σμήνη των εξαθλιωμένων μεταναστών που κυκλοφορούν σαν ζόμπι στα κέντρα των μεγαλουπόλεων, τα κοπάδια των ανέργων, στοιβαγμένα μέσα στα διαμερίσματα των μεγαλουπόλεων, να κλαίνε από εγκατάλειψη και μοναξιά. Εκείνα τα ανώνυμα πλήθη των λαών που δεν ήταν εργάτες, που δεν ήταν αστοί, που δεν ήταν εργαζόμενοι. Που ήταν απλά εξαθλιωμένες μάζες, έξω από το σύστημα στο οποίο εσύ ανήκες.
Δεν πρόλαβες να δεις και να ακούσεις τα μηνύματα και τους οιωνούς της νέας εποχής, τις ορδές των εξαθλιωμένων να ξεριζώνονται από τη γη τους, από τα αγροκτήματα, από τις θάλασσες και τις στεριές τους, από τα ίδια τους τα σπίτια, χτυπημένες από φυσικές καταστροφές ή από μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα. Γιατί εσύ, περί άλλα ετύρβαζες. Περί αυξήσεων στους μισθούς, περί συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, περί «ωραίας Ευρώπης»-οι λεγόμενοι «ανανεωτικοί»- και ποιος αρχηγός σου θα έχει το πάνω χέρι, και πόσους ψήφους θα πάρουμε στις εκλογές, και πόσους θα έχουμε στη Βουλή.
Και είσαι ακόμη εκεί μέσα, στη Βουλή, μαζί με τους υπόλοιπους αυτιστικούς και οι αρχηγοί σου βλέπουν τον πρωθυπουργό. Την ώρα που έξω ένας σύντροφός σου χάνεται και χιλιάδες άλλοι πνίγονται από τα ασφυξιογόνα και δέρνονται από τους προβοκάτορες και τους κυβερνητικούς πραιτωριανούς.
Και την επόμενη μέρα, πάλι ανακοινώσεις και δελτία τύπου και τσακωμοί και συνεντεύξεις σε τηλεοπτικά παράθυρα και δελτία ειδήσεων…
Αχ, Αριστερά. Προλαβαίνεις άραγε να αλλάξεις τροπάρι;;;
Παρόλο που το γνωρίζαμε, παγώσαμε. Έχουμε διαβάσει και δει πάρα πολλά, για την περίπτωση της Αργεντινής, για άλλες χώρες του κόσμου κατακτημένες από ΔΝΤ και άλλους παγκόσμιους οικονομικούς οργανισμούς της καταστροφής.
Έχουμε βιώσει άλλα τόσα-δικτατορίες, κυνηγητά, μια μάνα στη φυλακή μετά το δεύτερο αντάρτικο.
Κι όμως βρεθήκαμε απροετοίμαστοι. Εγώ δεν πρόλαβα να αγοράσω μια αντιασφυξιογόνα μάσκα από την Κοτζιά, είχαν τελειώσει. Πολλοί πρόλαβαν και πήραν.
Αλλά αυτό δεν αρκεί. Πρώτα πρέπει να εξοπλίσουμε το μυαλό μας, να ανασύρουμε αναμνήσεις από το συλλογικό μας ασυνείδητο, να μελετήσουμε τρόπους αντίστασης και άμυνας από την δική μας ιστορία αλλά κι από την παγκόσμια. Να διαμορφώσουμε μέσα μας ένα νέο όραμα για τη ζωή. Να δούμε πώς μέσα από το χάος και τα συντρίμια του Συντάγματος ξεπηδάει το καινούργιο. Ποιο είναι αυτό το καινούργιο;
-Συλλογικότητα. Σπάσιμο του ατομισμού. Μικρές αποκεντρωμένες κοινωνίες.
-Πολιτισμικές πανανθρώπινες αξίες, πάνω από το χρήμα.
-Να μπορούμε να ορίζουμε τη μοίρα μας.
Πώς θα γίνει αυτό;
-Άμεση δημοκρατία, φώναζε το καλοκαίρι το Σύνταγμα. Μα, αυτό είναι το νέο όραμα; Ναι, αυτό ακριβώς.
Τι σημαίνει;
-Να κατέβουμε όλοι κάτω, σε δρόμους και γειτονιές και σχολεία και εργοστάσια και διαμερίσματα και παρκάκια, μπαράκια, ταβέρνες, πλατείες, στα μικρά κύτταρα της κατακερματισμένης μας κοινωνίας, στις παλιοπαρέες. Να μιλήσουμε ο ένας στον άλλον, να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη ο ένας προς τον άλλον. Να τραγουδήσουμε μαζί μπροστά σε ένα τραπέζι τραγούδια που λεν για την ελευθερία.
Ποιος θα μας οδηγήσει;
-Κανένας. Μόνοι μας πρέπει να το κάνουμε. Πληρώνοντας το κόστος της χρόνιας αδιαφορίας και του ωχαδερφισμού.
Και η Αριστερά; Αυτή που ξέραμε;
-Δεν υπάρχει. Θα υπάρξει, μόλις αποφασίσει να αλλάξει τροπάρι.
Το ΠΑΜΕ, αυτή το φορά, δεν έκανε την τουριστική του βόλτα στο Σύνταγμα. Μπήκε μέσα, κατέβηκε κάτω κι ανακατεύτηκε με την χύμα-πλέμπα, την «ανένταχτη», την ακομμάτιστη. Και πλήρωσε με αίμα. Πλήρωσε την ματαιόδοξη άποψη ότι μπορεί να ελέγξει το μέγα πλήθος, το λαό, με την αδιαμφισβήτητη οργανωτική του δεινότητα. Κι έπειτα, πάνω στο νεκρό σώμα του άνεργου οικοδόμου, άρχισαν να τσακώνονται τα κατακερματισμένα μέλη της Αριστεράς. Η Παπαρήγα εναντίον του «Κόκκινου», εναντίον του Παπαδημούλη, εναντίον του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, και τούμπαλιν. Ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων…
Αχ, αριστερά…
Κλεισμένη τόσα χρόνια μέσα στα γραφεία σου, ομφαλοσκοπώντας, διϋλίζοντας τον κώνωπα και καταπίνοντας την κάμηλον.
Αχ, Αριστερά.
Δεν πρόλαβες, δεν ήθελες να δεις αυτό που μέρα τη μέρα γιγαντωνόταν σε ολόκληρο τον κόσμο. Τα μονοπώλια να μετατρέπονται σε πελώριες ιμπεριαλιστικές φούσκες, να φουσκώνουν σε παγκόσμιους χάρτινους κολοσσούς, μεγαλωμένα από το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη, σαν τα τσιμπούρια.
Δεν πρόλαβες, δεν ήθελες να δεις να πληθαίνουν τα σμήνη των εξαθλιωμένων μεταναστών που κυκλοφορούν σαν ζόμπι στα κέντρα των μεγαλουπόλεων, τα κοπάδια των ανέργων, στοιβαγμένα μέσα στα διαμερίσματα των μεγαλουπόλεων, να κλαίνε από εγκατάλειψη και μοναξιά. Εκείνα τα ανώνυμα πλήθη των λαών που δεν ήταν εργάτες, που δεν ήταν αστοί, που δεν ήταν εργαζόμενοι. Που ήταν απλά εξαθλιωμένες μάζες, έξω από το σύστημα στο οποίο εσύ ανήκες.
Δεν πρόλαβες να δεις και να ακούσεις τα μηνύματα και τους οιωνούς της νέας εποχής, τις ορδές των εξαθλιωμένων να ξεριζώνονται από τη γη τους, από τα αγροκτήματα, από τις θάλασσες και τις στεριές τους, από τα ίδια τους τα σπίτια, χτυπημένες από φυσικές καταστροφές ή από μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα. Γιατί εσύ, περί άλλα ετύρβαζες. Περί αυξήσεων στους μισθούς, περί συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, περί «ωραίας Ευρώπης»-οι λεγόμενοι «ανανεωτικοί»- και ποιος αρχηγός σου θα έχει το πάνω χέρι, και πόσους ψήφους θα πάρουμε στις εκλογές, και πόσους θα έχουμε στη Βουλή.
Και είσαι ακόμη εκεί μέσα, στη Βουλή, μαζί με τους υπόλοιπους αυτιστικούς και οι αρχηγοί σου βλέπουν τον πρωθυπουργό. Την ώρα που έξω ένας σύντροφός σου χάνεται και χιλιάδες άλλοι πνίγονται από τα ασφυξιογόνα και δέρνονται από τους προβοκάτορες και τους κυβερνητικούς πραιτωριανούς.
Και την επόμενη μέρα, πάλι ανακοινώσεις και δελτία τύπου και τσακωμοί και συνεντεύξεις σε τηλεοπτικά παράθυρα και δελτία ειδήσεων…
Αχ, Αριστερά. Προλαβαίνεις άραγε να αλλάξεις τροπάρι;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου