Ο καιρός της συναίνεσης πέρασε…

Σημειωματάριο

fvasileiou

…τώρα είναι η ώρα του αγώνα.
.
(Ξέρω, φίλε μου, ότι διστάζεις, ότι ανησυχείς, ότι φοβάσαι.
Αναρωτιέσαι: Να αγωνιστώ, να θυσιάσω για τι;
Απάντηση όμως σταθερή, εγγυημένη δεν θα βρεις, ούτε καν από εκείνους που υποτίθεται ότι είναι η δουλειά τους να στην παρέχουν.
Κι έτσι μένεις μόνος σου. Με τον εαυτό σου, την οικογένεια και τους φίλους σου. Και είναι τρομακτικό αυτό -κι εγώ φοβάμαι:
Η γενιά μας και η γενιά των πατέρων μας έζησε με κούφιες πλην αντικειμενικές βεβαιότητες. Αλλά από τη στιγμή που το αντικειμενικό, δηλαδή εκείνο που υφίσταται πέρα και έξω από εμάς, καταρρέει και δεν υφίσταται πια, η μόνη λύση είναι να στραφούμε προς τα μέσα, το προσωπικό. Μόνος του, ο καθένας από μας θα πρέπει να βρει τις θεμελιώδεις ανάγκες του, τις βασικές προτεραιότητές του, σαν πρόσωπο και πάνω σε αυτά να στηριχτεί. Αυτά θα είναι και η συνεισφορά του στον διάλογο, που έστω ατύπως έχει ξεκινήσει στην κοινωνία για το τι μέλλει γενέσθαι…
Ναι, όλα είναι θολά και δυσπερίγραπτα, μας ξεβολεύουν και μας ανησυχούν, αλλά είναι. Που σημαίνει ότι δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε με ευχολόγια ή ηθικολογίες. Όλα είναι εδώ, μπροστά μας, οι επιλογές είναι ανοιχτές, και είναι η στιγμή που ο καθένας από μας πρέπει να διαλέξει: Ζούμε τώρα μια από αυτές τις κρίσιμες στιγμές που δεν αποφασίζουμε μόνο για τον εαυτό μας, αλλά και για τους επόμενους, τα παιδιά μας, και ταυτοχρόνως για τους προηγούμενους, τους πατέρες μας. Φίλε μου, δεν θα λογοδοτήσουμε μόνο στη δική μας, μικρή συνείδηση, αλλά σε όλους αυτούς, τους πριν και τους επόμενους.)
.
…κι αν δεν ξέρεις τι θέλεις, μην ανησυχείς. Ξέρεις πολύ καλά τι δεν θέλεις.