Γιάννης Πανούσης, Aixmi.gr...
Μου έλεγες:
Εξαρτάται
αν κοιμάσαι
για να ξεχάσεις
ή για να θυμηθείς
Έλσα Καρνέτη, «Κονσέρβα μαργαριτάρι».
Όσο κι αν αναζητούμε εθνικούς (;) ήρωες για να παίξουν την «Ωραία του Κουρέα», δηλαδή το ρόλο του συμβιβασμού (συμψηφισμού;) των αντιθέτων, τα ιδεολογικά, πολιτικά, ηθικά ερωτήματα παραμένουν αμείλικτα:
1. Οι τεχνοκράτες καλούνται ως καλύτεροι (εντιμότεροι;) managers να διαχειριστούν ουδέτερα (!!) την οικονομική και πολιτική κρίση; Τότε γιατί να μην καταργήσουμε κόμματα, κινήματα, κοινοβουλευτισμό και να μην αποδεχτούμε μια «παγκόσμια» επιτροπή Σοφών για να μας σώζουν στο διηνεκές;
Βέβαια δεν θα έβλαπτε και μία απάντηση στο από πού ήρθαν αυτοί οι σοφοί και πού (το) πάνε και, κυρίως, ποια είναι ακριβώς η έννοια του απολίτικου (πού δηλαδή «αναφέρεται» για τις πράξεις και παραλείψεις του, νόμιμες και μη);
2. Μήπως πίσω από τους Έλληνες, Ιταλούς κλπ τεχνοκράτες κρύβεται (εν αγνοία τους;) η επιχείρηση αυτο-αθώωσης του νοσηρού πολιτικού συστήματος που πιστεύει ότι μέσα από συγκυβερνήσεις και εθνικές (!) κορώνες θα αποδοθεί και πάλι λευκό στην κοινωνία, ώστε στις επόμενες εκλογές να (ξανα) διεκδικήσει το δικαίωμα να μας (ξανα) κυβερνήσει;
Αν, δηλαδή, τρείς ένοχοι συμφωνήσουν σε κοινή γραμμή αυτό τους αθωώνει; Ή παραγράφει τα ανομήματά τους; Ή μας δίνει περισσότερα εχέγγυα για το μέλλον;
3. Γιατί τόσοι (αποτυχημένοι) υπουργοί/υφυπουργοί αλλάζοντας πόστα (και ρόλο;) θα γίνουν καλύτεροι; Γιατί μια μεταβατική κυβέρνηση ειδικής αποστολής πρέπει να χωράει (και να συγχωρεί;) τόσο άχρηστο κόσμο; Και γιατί όλοι αυτοί δηλώνουν ανερυθρίαστα ότι τώρα θα δουλέψουν γιατί τώρα είναι η ώρα της ευθύνης. Τόσους μήνες ήταν ανεύθυνοι και ακαμάτηδες; Η είσοδος της ΝΔ και του ΛΑΟΣ τους ενέπνευσε;
4. Στη συγχορδία της μικρόνοιας και της παράνοιας, του τελευταίου καιρού, υπήρχε μόνο μαέστρος; Τα άλλα όργανα δεν «φαλτσάρανε»; Κάποιος δεν πρέπει, επιτέλους, να δηλώσει ότι (κι αυτός) έφταιγε και αποχωρεί από την πολιτική;
5. Η χώρα και οι πολίτες της ψάχνουν για ηγέτη ή για εκτόνωση; Αν θέλουμε ηγέτη καλή θα ‘ναι να μην ψάχνουμε στο κομματικό χθες ή στο υπερεθνικό κεφάλαιο.
6. Η Αριστερά δεν θέλει να ενωθεί. Μήπως, όμως, μπορεί να συμφωνήσει σε κοινές δράσεις πριν οι Έλληνες αρχίσουν να ζουν σε επίπεδο δραχμής μένοντας στο Ευρώ;
ΥΓ1: Με την έβδομη δόση θα χάσουμε την ψήφο μας και με την όγδοη την ψυχή μας.
ΥΓ2: Ό,τι «μουλωχτό» και επικίνδυνο (ελληνική παροιμία).
*Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
http://www.giannispanousis.gr/
Μου έλεγες:
Εξαρτάται
αν κοιμάσαι
για να ξεχάσεις
ή για να θυμηθείς
Έλσα Καρνέτη, «Κονσέρβα μαργαριτάρι».
Όσο κι αν αναζητούμε εθνικούς (;) ήρωες για να παίξουν την «Ωραία του Κουρέα», δηλαδή το ρόλο του συμβιβασμού (συμψηφισμού;) των αντιθέτων, τα ιδεολογικά, πολιτικά, ηθικά ερωτήματα παραμένουν αμείλικτα:
1. Οι τεχνοκράτες καλούνται ως καλύτεροι (εντιμότεροι;) managers να διαχειριστούν ουδέτερα (!!) την οικονομική και πολιτική κρίση; Τότε γιατί να μην καταργήσουμε κόμματα, κινήματα, κοινοβουλευτισμό και να μην αποδεχτούμε μια «παγκόσμια» επιτροπή Σοφών για να μας σώζουν στο διηνεκές;
Βέβαια δεν θα έβλαπτε και μία απάντηση στο από πού ήρθαν αυτοί οι σοφοί και πού (το) πάνε και, κυρίως, ποια είναι ακριβώς η έννοια του απολίτικου (πού δηλαδή «αναφέρεται» για τις πράξεις και παραλείψεις του, νόμιμες και μη);
2. Μήπως πίσω από τους Έλληνες, Ιταλούς κλπ τεχνοκράτες κρύβεται (εν αγνοία τους;) η επιχείρηση αυτο-αθώωσης του νοσηρού πολιτικού συστήματος που πιστεύει ότι μέσα από συγκυβερνήσεις και εθνικές (!) κορώνες θα αποδοθεί και πάλι λευκό στην κοινωνία, ώστε στις επόμενες εκλογές να (ξανα) διεκδικήσει το δικαίωμα να μας (ξανα) κυβερνήσει;
Αν, δηλαδή, τρείς ένοχοι συμφωνήσουν σε κοινή γραμμή αυτό τους αθωώνει; Ή παραγράφει τα ανομήματά τους; Ή μας δίνει περισσότερα εχέγγυα για το μέλλον;
3. Γιατί τόσοι (αποτυχημένοι) υπουργοί/υφυπουργοί αλλάζοντας πόστα (και ρόλο;) θα γίνουν καλύτεροι; Γιατί μια μεταβατική κυβέρνηση ειδικής αποστολής πρέπει να χωράει (και να συγχωρεί;) τόσο άχρηστο κόσμο; Και γιατί όλοι αυτοί δηλώνουν ανερυθρίαστα ότι τώρα θα δουλέψουν γιατί τώρα είναι η ώρα της ευθύνης. Τόσους μήνες ήταν ανεύθυνοι και ακαμάτηδες; Η είσοδος της ΝΔ και του ΛΑΟΣ τους ενέπνευσε;
4. Στη συγχορδία της μικρόνοιας και της παράνοιας, του τελευταίου καιρού, υπήρχε μόνο μαέστρος; Τα άλλα όργανα δεν «φαλτσάρανε»; Κάποιος δεν πρέπει, επιτέλους, να δηλώσει ότι (κι αυτός) έφταιγε και αποχωρεί από την πολιτική;
5. Η χώρα και οι πολίτες της ψάχνουν για ηγέτη ή για εκτόνωση; Αν θέλουμε ηγέτη καλή θα ‘ναι να μην ψάχνουμε στο κομματικό χθες ή στο υπερεθνικό κεφάλαιο.
6. Η Αριστερά δεν θέλει να ενωθεί. Μήπως, όμως, μπορεί να συμφωνήσει σε κοινές δράσεις πριν οι Έλληνες αρχίσουν να ζουν σε επίπεδο δραχμής μένοντας στο Ευρώ;
ΥΓ1: Με την έβδομη δόση θα χάσουμε την ψήφο μας και με την όγδοη την ψυχή μας.
ΥΓ2: Ό,τι «μουλωχτό» και επικίνδυνο (ελληνική παροιμία).
*Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
http://www.giannispanousis.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου