Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Σηκώστε τα σπασμένα φανάρια..

του Κ. Κρεμμυδα απο την Εποχη ...
Ο νεκρός δε φοβάται το θάνατο, ο νηστικός δεν τρέμει την πείνα, ο βρεγμένος αψηφά τη βροχή, τον μεθυσμένο δεν μεθά το αλκοόλ, στον πωρωμένο δεν περισσεύει πώρωση, στον παχύδερμο περιττή η ευαισθησία, τον κυνικό δεν βαραίνει ο κυνισμός, τον ιδιοτελή δεν καταστρέφει η ιδιοτέλεια, ο ξεπεσμένος δεν υπολογίζει τον ξεπεσμό, τον φοβισμένο δε λυγίζει ο τρόμος, τον ταπεινωμένο δε σκιάζει η ταπείνωση, τον πνιγμένο δεν καταπίνει η θάλασσα, η σιωπή δεν ταράζει τον σιωπηλό, η λησμονιά δεν απελπίζει τον λησμονημένο, τον χρεωκοπημένο δεν βαρύνουν τα χρέη, στον απελπισμένο δεν προσθέτει η απόγνωση, ο θλιμμένος αψηφά τη θλίψη, τον άρρωστο δεν καταβάλλουν ασθένειες, ο ιδρυματικός δεν κινδυνεύει στο ίδρυμα, o νάρκισσος αγνοεί την αμφιβολία, τον ενταγμένο δεν αλλοιώνει το σύστημα, στον πνευματώδη δεν ωφελεί το πνεύμα, τον ηλίθιο δε βλάφτει η βλακεία, τον συμβιβασμένο δε σκιάζουν συμβάσεις, τον εφησυχασμένο δεν ταράζει ο θόρυβος, το φράξιμο των σιελογόνων δεν εμποδίζει το γλείψιμο, οι ψεκασμένοι δε λυγίζουν στα χημικά, οι χαμένοι δεν χάνουν, οι πεθαμένοι δεν πεθαίνουν, τους καταδικασμένους δεν μπορεί να καταδικάσει κανείς.

Συνήθως η ικανότητα δεν βρίσκεται στο τηλεοπτικό σλόγκαν, στο αναμάσημα τσιτάτων, στην πολιτική ρελάνς, τις ατομικές εμμονές, ή την προσωπική μας αυταρέσκεια, αλλά στην πειστική διαλεκτική σχέση με τις σημερινές αγωνίες της κοινωνίας. «Μονολιθικότητα στη σκέψη και στην πράξη δεν σημαίνει παρά τυφλή πίστη και πειθαρχία πτωμάτων», έγραφε ο Μαρξ το 1877 επικρίνοντας τον Μπακούνιν.
Για όσους περιφέρονταν στους αθηναϊκούς δρόμους την ξεπεσμένη Κυριακή, προσπαθώντας ν’ αποφύγουν τα χημικά και την αυτονόητη βία των ΜΑΤ, ήταν φανερό πως αυτό που έλειπε δεν ήταν οι μπροσούρες και η κόσμια αριστερά μέσα σ’ αυτό που η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε αποκαλέσει «κοτέτσι του αστικού κοινοβουλίου», αλλά ένα ζωντανό κόμμα που θα αναλάβει τη διαμεσολάβηση ανάμεσα στη μαζική δράση και στον στρατηγικό τελικό στόχο της ανατροπής όσων επιβουλεύονται τη ζωή του λαού, βουλιάζοντάς τον στο πένθος και την οδύνη. «Όσο παρατείνεται το καθεστώς της τρομοκρατίας, αναπόφευκτα οδηγεί στην αυθαιρεσία, και κάθε αυθαιρεσία ασκεί καταστροφική επίδραση πάνω στην κοινωνία […] Μια τέτοια κατάσταση αναγκαστικά παράγει αύξηση της αγριότητας στη δημόσια ζωή», έγραφε το 1918 στο βιβλίο της Ρώσικη Επανάσταση, προφητεύοντας την τραγωδία της 12ης Φεβρουαρίου. Όπου και πάλι οι σκόρπιοι δεν τα κατάφεραν. Κι ας είχαν τη θέληση, την υπομονή, το κουράγιο και σε κάποιες περιπτώσεις και την αποκοτιά. Ακόμη κι αυτοί με τα «πνευματώδη καλαμπούρια» που σχολιάζουν τα μέτρα, μας έδωσαν νέα διορία.
Και μόνο όταν με το καλό οι διαδηλωτές πετύχουν να επιβάλουν τις εκλογές, τότε η αριστερά σύσσωμη θα βγει στις ρούγες για να εξασφαλίσει την ψήφο μας και την επιβίωσή τους. Εννοώ και τους 51 πολιτικούς σχηματισμούς όπως τους κατέγραψε ο Μανώλης Γλέζος («Αυγή» 21.7.2011) «που δεν κατάφεραν να πείσουν ο ένας τον άλλο για το δίκιο του και που ο καθένας διατηρεί το αλάθητο της άποψής του και κατέχει την αυθεντική αλήθεια».
Εν τω μεταξύ οι συγκεντρώσεις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ συνεχίζονται, όχι βέβαια ως επαναστατική προοπτική αλλά ως άλλοθι, αφού η βεβαιότητα της αποτυχίας μας είναι η εξασφάλιση της μακροημέρευσής τους. Άλλωστε κανείς δε βάζει σε κίνδυνο τη εξουσία του, ακόμα και τη δοτή.
Κι αφού μιλάμε για αποτυχίες ας κλείσουμε με την επιστολή (19.5.1974) του Άρη Αλεξάνδρου στον Χρ. Θεοδωρόπουλο, πού ’μεινε μετέωρη από το σημείωμα της 5ης Φεβρουαρίου: «Βεβαίως αν επιμένεις μπορείς να δημοσιέψεις το κείμενό σου. Αμφιβάλλω για πολλά πράγματα, είμαι όμως απολύτως σίγουρος ότι δε θα γίνω ποτέ, ούτε χωροφύλακας, ούτε επαγρυπνητής. Ούτε λογοκριτής φυσικά (κόκκινος ή λευκός). Θυμάμαι μια φράση του Βολτέρου τον οποίο θα πρέπει βεβαίως να απεχθάνεσαι: Διαφωνώ ριζικά με τα όσα λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να εκφράζεις ελεύθερα τη γνώμη σου». Σκέψου μόνο ότι εσύ δεν μπορείς να πεις το ίδιο, θα τολμούσες ποτέ να δημοσιεύσεις την απάντησή μου στο περιοδικό σου; Αρκετά. Ο Κύριος Υμών να σε φωτίσει. ΑΡΗΣ».
Για την ιστορία, ο Χρίστος Θεοδωρόπουλος (ψευδ. «Μάξιμος» στο ΕΑΜ, και «Χριστόφορος» στο καφκικό Κιβώτιο), που εξελίχθηκε σε εκδότη του ελληνοχριστιανικού «Ελληνικός Λόγος», σε αφιέρωμα στο περιοδικό του –όπως μας λέει ο Δ. Ραυτόπουλος– σκόπευε ν’ αναγορεύσει σχεδόν χριστιανό, οπωσδήποτε όμως ουδέποτε κομμουνιστή, τον Αλεξάνδρου. Κάτι που εξόργισε τον συγγραφέα που αισθάνθηκε την ανάγκη να υπεραμυνθεί της ιδεολογίας του.
Οι Φραγκιάς, Αλεξάνδρου, Γερ. Στάρου, Θεοδωρόπουλος, Τζεφρώνης που είχαν συγκροτήσει μια ομάδα πολιτικού προβληματισμού ήδη από το 1936, με την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα κατάφεραν να τυπώσουν στο υπόγειο του Τζεφρώνη το πρώτο φύλλο της «Νεολαίας» και προκηρύξεις με αριστερό περιεχόμενο. Κι όμως στα χρόνια του ΕΑΜ οι νεαροί Θεοδωρόπουλος, και Στάθης Μεγαλοοικονόμου (Φάνης) επειδή διατύπωναν άποψη και ασκούσαν κριτική στις αποφάσεις του κόμματος, κατηγορήθηκαν ως «αποψίες»!
Η αποτυχία της συγκεκριμένης αποστολής στο «Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου δεν μπορεί να ισοδυναμεί με την αποτυχία των ιδεών της αριστεράς, ή με το τέλος των ιδεολογιών, είχε σημειώσει ο εκ Βαρβακείου συμμαθητής του Αντρέας Φραγκιάς. Για να προσθέσει: Δεν είναι δηλαδή όλοι συνυπεύθυνοι όταν το κάθε κιβώτιο αποδεικνύεται κενό. Υπεύθυνοι και κυρίαρχοι είναι οι μηχανισμοί της εξουσίας που ο Άρης Αλεξάνδρου καταγγέλλει.

Κώστας Κρεμμύδας
mandragoras_magazine@yahoo.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ροη αρθρων