Του Κωστα Κρεμμυδα απο την Εποχη...
Σκόρπιοι κρότοι.
Μονάχα σκόρπιοι κρότοι
ηχούν στην άπνοη νύχτα,
της γειτονιάς μου
Νικόλας Ευαντινός
Τέτοιες δόξες ούτε στην εποχή του Καποδίστρια δεν είχανε γνωρίσει. Γιατί όταν υπάρχει πολιτική πρόταση/βούληση, τα πάντα γίνονται. Νέα κινήματα, μεγάλα οράματα, υψηλοί στόχοι, φρέσκα καθήκοντα, καίριες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις: τελικά είστε με τις πατάτες ή τα κολοκυθάκια; Με τις ελιές ή την κάπαρη; Το σκουμπρί ή τον μπακαλιάρο; Το Βενιζέλο ή τον Παπουτσή; (το τελευταίο ερώτημα μπορεί ν’ αποδειχτεί ανυπόστατο, σαν το κίνημα και τις εναλλακτικές του προτάσεις).
Τώρα μάλιστα που, σαν τις κασέτες εξαφανίστηκαν κι οι διαδηλώσεις, απέμειναν μόνες κυρίαρχες οι πατάτες ν’ ανοίγουν το δρόμο της κοινωνικής χειραφέτησης. (Βέβαια δεν κατάλαβα το χαλασμό, γιατί στη λαϊκή της γειτονιάς μου ο μεγαλοκαρχαρίας στον πάγκο τις πούλαγε 45 λεπτά το κιλό). Λιγότερο απ’ ό,τι το αναγκαστικό καθάρισμα στα φανάρια. Γι’ αυτό δεν συλλαμβάνω τον ύψιστο πατριωτικό στόχο. Να κάνουμε κίνημα για τη σαντιγί, τον ταραμά, τα κουκουνάρια, το καταλαβαίνω, αλλά τόση μανία με τις πατάτες; Πού ’ναι και παχυντικές, στην ηλικία μας… Εκτός αν τις αξιοποιήσουμε προεκλογικά, καθώς φαίνονται ανθεκτικότερες απ’ τ’ αυγά, και λιγότερο ζουμερές απ’ τις τομάτες. Αλλά τα 45 λεπτά μας μάραναν; Εδώ υπολογίζουν σε 100 χιλιάδες αυτούς που θα πληρώσουν 2 ευρώ για να ψηφίσουν Βενιζέλο! Βέβαια στα προγράμματα των στούντιο της Βριλησσού, τα βίτσια πληρώνονται ακριβότερα. Ειδικά όταν χρειάζονται και βοηθήματα. Που εισάγονται και από τη Siemens. (Ειδικά μετά τη συγγνώμη). Αν μάλιστα βιαστεί κι ο Γιωργάκης να μας ζητήσει κι αυτός συγχώρεση πριν χάσει το κόμμα του, θα θεωρήσουμε το θέμα λήξαν και θα τον ξαναψηφίσουμε. (Ο Κλίντον μαλάκας ήταν που ζήτησε;) Άλλωστε τη συγχώρεση την προβλέπει κι η εκκλησία. Αυτή που μας καλεί μέσω του φιλολαϊκού Σκάι –όχι στη ροή του προγράμματος, αλλά όταν βγάζουν τις κουκούλες και ρίχνουν τα διαφημιστικά– να αφήσουμε το κατιτίς μας στα σούπερ μάρκετ. (Βέβαια η εκκλησία θα μπορούσε να πουλήσει μια από τις 97 μήτρες –εννοώ κορώνες του Χριστόδουλου– και να τα μοιράσει στους φτωχούς. Ας βάλουν στο μουσείο του κακαριστού τις υπόλοιπες 96).
Δεν είναι ο συνειρμός με τον Βενιζέλο, αλλ’ από καιρό σχεδίαζα να σας μεταφέρω την έκπληξή μου απ’ τ’ άλλοτε Τουρκοβούνια και νυν Αττικό άλσος, (όπου και ο οικισμός Γεωργίου Παπανδρέου) –μαγική η σοφία της ζωής! που διάλεξε την περιμετρική οδό Βριλησσού για να εγκαταστήσει δεκάδες φιλόξενα studio, επί το χυδαιότερο, μπουρδέλα, ως προερχόμενα από την ιταλική bordello –για να μπούμε στο πνεύμα της ετυμολογίας τώρα που έχουμε και υπουργό γλωσσολόγο. Στα ελληνικά, τα μπορντέλα –όχι μόνον αυτά που έχουν εγκατασταθεί στο άλσος Παπανδρέου, αλλά όλα γενικώς, λέγονται και «οίκοι ανοχής». Δεν προχωρώ σε συσχετίσεις των οίκων, μήτε και του συνοδευτικού «ανοχής», με τη σύγχρονη πολιτική μας ζωή, αφήνοντάς τα στην κρίση του αναγνώστη.
Πληθώρα στην περιοχή τα νούμερα, πού ’χουν ως γνώρισμα μια τεράστια φωτεινή, ταμπέλα, με έναν και μόνο αριθμό: 45, 36, 40, 60, 55, 57, 36Α, 42, κάτι μεταξύ αριθμού πρωτοκολλημένου αιτήματος κατά το γνωστό –«γράψε τον κι αυτόν για σπίτι», με τα μέλη υπουργικού συμβουλίου ή τις δημοσκοπήσεις που διερευνούν την πρόθεση, αλλά ποτέ την υγεία του ψηφοφόρου. (Ένα εγκεφαλογράφημα πάντα χρειάζεται πριν την κάλπη). Αντίθετα, στη Βριλησσού τα πράγματα είναι πιο χαριτωμένα, έχουν μπέσα και δεν στιγματίζουν τη ζωή σου για πάντα. Ό,τι πληρώνεις, παίρνεις. Καμιά δεν θα ’ρθει εκ των υστέρων να στο παίξει παρθένα, σαν τον Καστανίδη, την Κατσέλη και τον Μπίστη.
Στην ίδια επίσης περιοχή τον Δεκέμβριο του 1968 ο Γεώργιος Παπαδόπουλος αποφάσισε –τέσσερις μήνες από την ατυχή απόπειρα του Παναγούλη–, να ανεγείρει ναό του Σωτήρος, εκσυγχρονίζοντας (και συμπληρώνοντας με δικά του ευχαριστήρια) το εκκρεμές από την Δ’ Εθνοσυνέλευση του Άργους (31.7.1829) «Τάμα του Έθνους». Και για τα δύο μας τάματα συγκεντρώθηκαν, εκείνα τα χρόνια, 453 εκατομμύρια δρχ! (45,5 εκατομμύρια απ’ τον τακτικό προϋπολογισμό, 180 εκατομμύρια από δωρεές, εισφορές, εράνους μεταξύ των ευσεβών συμπολιτών μας και 230 εκατομμύρια δάνεια.) Το 90% των εσόδων, δηλαδή 409 εκατομ. αναλώθηκαν σε απαλλοτριώσεις, μελέτες, λειτουργικά έξοδα, κ.λπ., ενώ τα 46 χάθηκαν στο δρόμο και πού να τρέχεις τώρα με τις γόβες να τα ψάχνεις… (βλ. Ιός, «Ελευθεροτυπία», 25/7/2010). Ανάλογη τύχη είχαν οι εισπράξεις του «Άξιον εστί» –όχι του Ελύτη, αλλά της εικόνας που συνέρρεαν οι πιστοί να προσκυνήσουν στον Άγιο Παντελεήμονα, πριν τον κοσμήσουν με την παρουσία τους οι Νταλάρας, Παπούλιας και Χρυσή Αυγή.
Τόσα χαμένα εκατομμύρια κι εμείς στεκόμαστε στις πατάτες!
Ο τελευταίος συνειρμός άσχετος: είκοσι έξι χρόνια μετά, πριν τρεις Δευτέρες διάβηκα ξανά το κατώφλι του Συνασπισμού. Δύο φορές με κατέβασε ο θυρωρός να μετακινήσω το μηχανάκι. Συνεδρίαζε η πολιτική γραμματεία κι έπρεπε ο άνθρωπος να διευθετήσει τα στελεχικά αυτοκίνητα. Τελικά πάρκαρα στην πέρα γωνία με την ελπίδα να μη στάθηκα εμπόδιο στη λήψη των αποφάσεων. Φοβάμαι τις συνέπειες από το βαρύ βλέμμα/νεύμα στελέχους με την υποβόσκουσα απαξίωση. Γι’ αυτό ελεημοσύνη και συγκατάβαση διευκολύνουν τη ζωή μας. Η συλλογική αδυναμία δικαιώνει τη στόφα του δυνατού. Η διεκδίκηση του αβέβαιου μπορεί να ταράξει ισορροπίες. Και πού να τρέχει στα κατσάβραχα...
–Καλέ, πατάτε; ρώταγε απ’ την παραλία η λουόμενη.
–Κασέται μανδάμ, απαντούσε ο μικροπωλητής.
Κώστας Κρεμμύδας
mandragoras_magazine@yahoo.gr
Σκόρπιοι κρότοι.
Μονάχα σκόρπιοι κρότοι
ηχούν στην άπνοη νύχτα,
της γειτονιάς μου
Νικόλας Ευαντινός
Τέτοιες δόξες ούτε στην εποχή του Καποδίστρια δεν είχανε γνωρίσει. Γιατί όταν υπάρχει πολιτική πρόταση/βούληση, τα πάντα γίνονται. Νέα κινήματα, μεγάλα οράματα, υψηλοί στόχοι, φρέσκα καθήκοντα, καίριες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις: τελικά είστε με τις πατάτες ή τα κολοκυθάκια; Με τις ελιές ή την κάπαρη; Το σκουμπρί ή τον μπακαλιάρο; Το Βενιζέλο ή τον Παπουτσή; (το τελευταίο ερώτημα μπορεί ν’ αποδειχτεί ανυπόστατο, σαν το κίνημα και τις εναλλακτικές του προτάσεις).
Τώρα μάλιστα που, σαν τις κασέτες εξαφανίστηκαν κι οι διαδηλώσεις, απέμειναν μόνες κυρίαρχες οι πατάτες ν’ ανοίγουν το δρόμο της κοινωνικής χειραφέτησης. (Βέβαια δεν κατάλαβα το χαλασμό, γιατί στη λαϊκή της γειτονιάς μου ο μεγαλοκαρχαρίας στον πάγκο τις πούλαγε 45 λεπτά το κιλό). Λιγότερο απ’ ό,τι το αναγκαστικό καθάρισμα στα φανάρια. Γι’ αυτό δεν συλλαμβάνω τον ύψιστο πατριωτικό στόχο. Να κάνουμε κίνημα για τη σαντιγί, τον ταραμά, τα κουκουνάρια, το καταλαβαίνω, αλλά τόση μανία με τις πατάτες; Πού ’ναι και παχυντικές, στην ηλικία μας… Εκτός αν τις αξιοποιήσουμε προεκλογικά, καθώς φαίνονται ανθεκτικότερες απ’ τ’ αυγά, και λιγότερο ζουμερές απ’ τις τομάτες. Αλλά τα 45 λεπτά μας μάραναν; Εδώ υπολογίζουν σε 100 χιλιάδες αυτούς που θα πληρώσουν 2 ευρώ για να ψηφίσουν Βενιζέλο! Βέβαια στα προγράμματα των στούντιο της Βριλησσού, τα βίτσια πληρώνονται ακριβότερα. Ειδικά όταν χρειάζονται και βοηθήματα. Που εισάγονται και από τη Siemens. (Ειδικά μετά τη συγγνώμη). Αν μάλιστα βιαστεί κι ο Γιωργάκης να μας ζητήσει κι αυτός συγχώρεση πριν χάσει το κόμμα του, θα θεωρήσουμε το θέμα λήξαν και θα τον ξαναψηφίσουμε. (Ο Κλίντον μαλάκας ήταν που ζήτησε;) Άλλωστε τη συγχώρεση την προβλέπει κι η εκκλησία. Αυτή που μας καλεί μέσω του φιλολαϊκού Σκάι –όχι στη ροή του προγράμματος, αλλά όταν βγάζουν τις κουκούλες και ρίχνουν τα διαφημιστικά– να αφήσουμε το κατιτίς μας στα σούπερ μάρκετ. (Βέβαια η εκκλησία θα μπορούσε να πουλήσει μια από τις 97 μήτρες –εννοώ κορώνες του Χριστόδουλου– και να τα μοιράσει στους φτωχούς. Ας βάλουν στο μουσείο του κακαριστού τις υπόλοιπες 96).
Δεν είναι ο συνειρμός με τον Βενιζέλο, αλλ’ από καιρό σχεδίαζα να σας μεταφέρω την έκπληξή μου απ’ τ’ άλλοτε Τουρκοβούνια και νυν Αττικό άλσος, (όπου και ο οικισμός Γεωργίου Παπανδρέου) –μαγική η σοφία της ζωής! που διάλεξε την περιμετρική οδό Βριλησσού για να εγκαταστήσει δεκάδες φιλόξενα studio, επί το χυδαιότερο, μπουρδέλα, ως προερχόμενα από την ιταλική bordello –για να μπούμε στο πνεύμα της ετυμολογίας τώρα που έχουμε και υπουργό γλωσσολόγο. Στα ελληνικά, τα μπορντέλα –όχι μόνον αυτά που έχουν εγκατασταθεί στο άλσος Παπανδρέου, αλλά όλα γενικώς, λέγονται και «οίκοι ανοχής». Δεν προχωρώ σε συσχετίσεις των οίκων, μήτε και του συνοδευτικού «ανοχής», με τη σύγχρονη πολιτική μας ζωή, αφήνοντάς τα στην κρίση του αναγνώστη.
Πληθώρα στην περιοχή τα νούμερα, πού ’χουν ως γνώρισμα μια τεράστια φωτεινή, ταμπέλα, με έναν και μόνο αριθμό: 45, 36, 40, 60, 55, 57, 36Α, 42, κάτι μεταξύ αριθμού πρωτοκολλημένου αιτήματος κατά το γνωστό –«γράψε τον κι αυτόν για σπίτι», με τα μέλη υπουργικού συμβουλίου ή τις δημοσκοπήσεις που διερευνούν την πρόθεση, αλλά ποτέ την υγεία του ψηφοφόρου. (Ένα εγκεφαλογράφημα πάντα χρειάζεται πριν την κάλπη). Αντίθετα, στη Βριλησσού τα πράγματα είναι πιο χαριτωμένα, έχουν μπέσα και δεν στιγματίζουν τη ζωή σου για πάντα. Ό,τι πληρώνεις, παίρνεις. Καμιά δεν θα ’ρθει εκ των υστέρων να στο παίξει παρθένα, σαν τον Καστανίδη, την Κατσέλη και τον Μπίστη.
Στην ίδια επίσης περιοχή τον Δεκέμβριο του 1968 ο Γεώργιος Παπαδόπουλος αποφάσισε –τέσσερις μήνες από την ατυχή απόπειρα του Παναγούλη–, να ανεγείρει ναό του Σωτήρος, εκσυγχρονίζοντας (και συμπληρώνοντας με δικά του ευχαριστήρια) το εκκρεμές από την Δ’ Εθνοσυνέλευση του Άργους (31.7.1829) «Τάμα του Έθνους». Και για τα δύο μας τάματα συγκεντρώθηκαν, εκείνα τα χρόνια, 453 εκατομμύρια δρχ! (45,5 εκατομμύρια απ’ τον τακτικό προϋπολογισμό, 180 εκατομμύρια από δωρεές, εισφορές, εράνους μεταξύ των ευσεβών συμπολιτών μας και 230 εκατομμύρια δάνεια.) Το 90% των εσόδων, δηλαδή 409 εκατομ. αναλώθηκαν σε απαλλοτριώσεις, μελέτες, λειτουργικά έξοδα, κ.λπ., ενώ τα 46 χάθηκαν στο δρόμο και πού να τρέχεις τώρα με τις γόβες να τα ψάχνεις… (βλ. Ιός, «Ελευθεροτυπία», 25/7/2010). Ανάλογη τύχη είχαν οι εισπράξεις του «Άξιον εστί» –όχι του Ελύτη, αλλά της εικόνας που συνέρρεαν οι πιστοί να προσκυνήσουν στον Άγιο Παντελεήμονα, πριν τον κοσμήσουν με την παρουσία τους οι Νταλάρας, Παπούλιας και Χρυσή Αυγή.
Τόσα χαμένα εκατομμύρια κι εμείς στεκόμαστε στις πατάτες!
Ο τελευταίος συνειρμός άσχετος: είκοσι έξι χρόνια μετά, πριν τρεις Δευτέρες διάβηκα ξανά το κατώφλι του Συνασπισμού. Δύο φορές με κατέβασε ο θυρωρός να μετακινήσω το μηχανάκι. Συνεδρίαζε η πολιτική γραμματεία κι έπρεπε ο άνθρωπος να διευθετήσει τα στελεχικά αυτοκίνητα. Τελικά πάρκαρα στην πέρα γωνία με την ελπίδα να μη στάθηκα εμπόδιο στη λήψη των αποφάσεων. Φοβάμαι τις συνέπειες από το βαρύ βλέμμα/νεύμα στελέχους με την υποβόσκουσα απαξίωση. Γι’ αυτό ελεημοσύνη και συγκατάβαση διευκολύνουν τη ζωή μας. Η συλλογική αδυναμία δικαιώνει τη στόφα του δυνατού. Η διεκδίκηση του αβέβαιου μπορεί να ταράξει ισορροπίες. Και πού να τρέχει στα κατσάβραχα...
–Καλέ, πατάτε; ρώταγε απ’ την παραλία η λουόμενη.
–Κασέται μανδάμ, απαντούσε ο μικροπωλητής.
Κώστας Κρεμμύδας
mandragoras_magazine@yahoo.gr
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου