Η Αυγή online...
Σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής εξουσίας τα πάντα κινούνται στον αστερισμό της γελοιότητας, που περιενδεδυμένη, για να μην πούμε παρενδυμένη, με τα παρτάλια τού -έτσι κι αλλιώς- ψευδεπίγραφου κλέους της, προσπαθεί να πείσει διά της τρομοκρατικής ασχετοσύνης ότι αποτελεί τη μοναδική εδραία βάση που θα μας οδηγήσει, έστω και κολασμένα, στον παράδεισο του μέλλοντός μας. Όλα χωράνε σ' αυτόν τον ολιστικό αστερισμό της γελοιότητας. Όλα και όλοι, αρκεί να υπάρχει ορυμαγδός. Ο μέγας ήχος που εξαφανίζει τη συνέπεια κάθε ομιλημένου επιχειρήματος. Που εξαφανίζει τη συνέχεια μιας χειρονομίας. Εδώ είμαστε λοιπόν: στην ολιστική αφήγηση του κόσμου με τέτοιο τρόπο ώστε ο κόσμος να εμφανίζεται γελοίος. Ακατανόητος και ανερμάτιστος. Και ο μόνος τρόπος για να συνταχθεί είναι αυτή η γελοία εξουσία, η ταξική εξουσία του νεοφιλελευθερισμού, που υπόσχεται τα ακατονόμαστα: τη δημοκρατία διά του φασισμού. Τη δουλειά διά της ανεργίας. Την επιβίωση διά του αβίωτου. Την αξιοπρέπεια διά της υποδούλησης και την περηφάνεια διά της σκληρότατης υποταγής.
Υπόσχεται αυτή η γελοία ταξική εξουσία το χαρούμενο αιτιατό διά της θανατώσεως του αιτίου. Με λίγα λόγια, υπόσχεται τον απανθρωπισμό. Ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, υπόσχεται τον εφαρμοσμένο απανθρωπισμό: Να υφίστασαι χωρίς να υπάρχεις. Να είσαι επικερδής προχείρως, αλλά όχι κερδώος για τον εαυτό σου και τους άλλους συμπεραίνοντας διαρκώς, δηλαδή ανακαλύπτοντας διαρκώς τον κόσμο. Με λίγα λόγια, να είσαι ένας αδαήμων δειλός που δεν τολμάει να σκεφτεί και επομένως δεν τολμάει να πράξει. Τη δειλία, λοιπόν, επιδιώκουν. Όχι τον φόβο, ο φόβος είναι ιερός και σε σπρώχνει προς τη γνώση, ο φόβος είναι προς τον Άλλο για να νικήσεις (και ιερουργημένα να κερδίσεις) τη μοναξιά του όντος μέσα στον ανυπέρθετο τρόπο της ύπαρξης, που είναι ο χρόνος. Όχι έτσι. Όλο αυτό να μη γίνει. Ο φασισμός δεν είναι αφήγημα ούτε παρακολούθημα του χρόνου??? ο φασισμός είναι ακριβώς η δειλία. Η δειλία μπροστά στην προσπάθεια που χρειάζεται για να εισχωρήσουμε και να γονιμοποιήσουμε τον χρόνο. Η άτρομη παραγωγή έργου, όχι η δειλή εξουσία της εκμετάλλευσης.
Η δειλία, λοιπόν, είναι δικιά τους. Είναι δειλοί μπροστά στην περιπέτεια του όντος και θέλουν να επιβάλουν τη δειλία τους, ξεχνώντας ότι για κάθε Πάπα υπάρχει ένας Σαλβατόρε Κουαζίμοντο, για κάθε Σαρκοζί ένας Ρεμπώ, για κάθε Στάλιν μια Αχμάτοβα, για κάθε Χίτλερ (ναι, ναι) ένας Νίτσε, για κάθε Βενιζέλο και Παπουτσή και Χρυσοχοΐδη και Διαμαντοπούλου και Σαμαρά ένας... ένας; Ποιος ένας; Κανένας. Κανένας ποιητής που να καταδέχεται τα δουλάρια της άγριας ευπείθειας. Αυτούς μονάχα κάτι Νταλάρες μπορούνε να τους τραγουδήσουν. Αυτούς τους γελοίους που θέλουν να γίνει ο φασισμός τους τρόπος αντίληψης του κόσμου. Και το προσπαθούν. Και συνάγουν επίκαιρες νίκες, αυτό είναι βέβαιο. Και θα νικήσουν αύριο παρά την εμφάνιση της πραγματικότητας. Κανένα πρόβλημα: θα την εξαφανίσουν.
Θα την εξαφανίσουν όμως (κάτι κάνει εδώ και το ΚΚΕ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) επιχειρησιακά. Γιατί η πραγματικότητα, είτε το θέλεις είτε όχι, δεν γίνεται να εξαφανιστεί. Κι όσο την πιέζεις κι όσο την καταπνίγεις τόσο εκείνη αντιστέκεται??? μπορεί με μια ανάσα, μπορεί με μια σιωπή, όμως αντιστέκεται. Αυτό μόνο οι σημαντικοί άνθρωποι το κατανοούν. Όχι οι ασήμαντοι, και πολύ περισσότερο οι ασημαντίσκοι, που προθύμως αναλαμβάνουν τον ρόλο του ποδηγέτη. Ου να μου χαθείτε, ζώα. Αμόρφωτα ζώα. Ανάξιοι. Εκπρόσωποι μιας ανάξιας ζωής. Κτήνη των διορισμένων πλειοψηφιών, που γλεντήσατε τη χώρα απ' τα σκυλάδικα της επαρχίας μέχρι τα Μέγαρα (Μουσικής) της επιδότησης, που έρχεστε τώρα και ζητάτε έναν φασισμό με ανθρώπινο πρόσωπο: να μην καίγεται το σώμα στο κρεματόριο, να καίγεται το μυαλό από την απελπισία. Να μην υπάρχει νύχτα των κρυστάλλων, να υπάρχει η απέραντη νύχτα των μαγαζιών που κλείνουν το ένα ύστερα από το άλλο, το ένα μαζί με το άλλο, το άλλο μαζί με τη σκληρότατη θλίψη. Να μην υπάρχει η λαμπαδηφόρος ένστολη παράταξη, να υπάρχει το ακρωτηριασμένο συμπέρασμα. Έτσι. Χωρίς εκκλησίασμα. Μονάχα με θεσμούς μιας νέας υπερούσιας εξουσίας. Έτσι. Χωρίς γέλιο. Χωρίς το ισοδύναμό του, που είναι η ανάπτυξη της λύπης στο μέσα βλέμμα, στον μέσα έρωτα όταν αποφασίσει τον γκρεμό του.
Ώστε εδώ. Σ' αυτή την έρημο του καθενός που είναι ένα σώμα αναίτιο. Σ' αυτή την έρημο που είναι εύκολα τα αναίτια χείλια. Τα αναίτια σώματα και η δειλία πρόσχημα ερώτων. Εδώ. Σ' ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης μελλοντικών αισθημάτων. Μελλοντικών σκέψεων, μελλοντικών ερώτων. Αυτό θ' αφήσουμε να γίνει;
Υπόσχεται αυτή η γελοία ταξική εξουσία το χαρούμενο αιτιατό διά της θανατώσεως του αιτίου. Με λίγα λόγια, υπόσχεται τον απανθρωπισμό. Ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, υπόσχεται τον εφαρμοσμένο απανθρωπισμό: Να υφίστασαι χωρίς να υπάρχεις. Να είσαι επικερδής προχείρως, αλλά όχι κερδώος για τον εαυτό σου και τους άλλους συμπεραίνοντας διαρκώς, δηλαδή ανακαλύπτοντας διαρκώς τον κόσμο. Με λίγα λόγια, να είσαι ένας αδαήμων δειλός που δεν τολμάει να σκεφτεί και επομένως δεν τολμάει να πράξει. Τη δειλία, λοιπόν, επιδιώκουν. Όχι τον φόβο, ο φόβος είναι ιερός και σε σπρώχνει προς τη γνώση, ο φόβος είναι προς τον Άλλο για να νικήσεις (και ιερουργημένα να κερδίσεις) τη μοναξιά του όντος μέσα στον ανυπέρθετο τρόπο της ύπαρξης, που είναι ο χρόνος. Όχι έτσι. Όλο αυτό να μη γίνει. Ο φασισμός δεν είναι αφήγημα ούτε παρακολούθημα του χρόνου??? ο φασισμός είναι ακριβώς η δειλία. Η δειλία μπροστά στην προσπάθεια που χρειάζεται για να εισχωρήσουμε και να γονιμοποιήσουμε τον χρόνο. Η άτρομη παραγωγή έργου, όχι η δειλή εξουσία της εκμετάλλευσης.
Η δειλία, λοιπόν, είναι δικιά τους. Είναι δειλοί μπροστά στην περιπέτεια του όντος και θέλουν να επιβάλουν τη δειλία τους, ξεχνώντας ότι για κάθε Πάπα υπάρχει ένας Σαλβατόρε Κουαζίμοντο, για κάθε Σαρκοζί ένας Ρεμπώ, για κάθε Στάλιν μια Αχμάτοβα, για κάθε Χίτλερ (ναι, ναι) ένας Νίτσε, για κάθε Βενιζέλο και Παπουτσή και Χρυσοχοΐδη και Διαμαντοπούλου και Σαμαρά ένας... ένας; Ποιος ένας; Κανένας. Κανένας ποιητής που να καταδέχεται τα δουλάρια της άγριας ευπείθειας. Αυτούς μονάχα κάτι Νταλάρες μπορούνε να τους τραγουδήσουν. Αυτούς τους γελοίους που θέλουν να γίνει ο φασισμός τους τρόπος αντίληψης του κόσμου. Και το προσπαθούν. Και συνάγουν επίκαιρες νίκες, αυτό είναι βέβαιο. Και θα νικήσουν αύριο παρά την εμφάνιση της πραγματικότητας. Κανένα πρόβλημα: θα την εξαφανίσουν.
Θα την εξαφανίσουν όμως (κάτι κάνει εδώ και το ΚΚΕ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) επιχειρησιακά. Γιατί η πραγματικότητα, είτε το θέλεις είτε όχι, δεν γίνεται να εξαφανιστεί. Κι όσο την πιέζεις κι όσο την καταπνίγεις τόσο εκείνη αντιστέκεται??? μπορεί με μια ανάσα, μπορεί με μια σιωπή, όμως αντιστέκεται. Αυτό μόνο οι σημαντικοί άνθρωποι το κατανοούν. Όχι οι ασήμαντοι, και πολύ περισσότερο οι ασημαντίσκοι, που προθύμως αναλαμβάνουν τον ρόλο του ποδηγέτη. Ου να μου χαθείτε, ζώα. Αμόρφωτα ζώα. Ανάξιοι. Εκπρόσωποι μιας ανάξιας ζωής. Κτήνη των διορισμένων πλειοψηφιών, που γλεντήσατε τη χώρα απ' τα σκυλάδικα της επαρχίας μέχρι τα Μέγαρα (Μουσικής) της επιδότησης, που έρχεστε τώρα και ζητάτε έναν φασισμό με ανθρώπινο πρόσωπο: να μην καίγεται το σώμα στο κρεματόριο, να καίγεται το μυαλό από την απελπισία. Να μην υπάρχει νύχτα των κρυστάλλων, να υπάρχει η απέραντη νύχτα των μαγαζιών που κλείνουν το ένα ύστερα από το άλλο, το ένα μαζί με το άλλο, το άλλο μαζί με τη σκληρότατη θλίψη. Να μην υπάρχει η λαμπαδηφόρος ένστολη παράταξη, να υπάρχει το ακρωτηριασμένο συμπέρασμα. Έτσι. Χωρίς εκκλησίασμα. Μονάχα με θεσμούς μιας νέας υπερούσιας εξουσίας. Έτσι. Χωρίς γέλιο. Χωρίς το ισοδύναμό του, που είναι η ανάπτυξη της λύπης στο μέσα βλέμμα, στον μέσα έρωτα όταν αποφασίσει τον γκρεμό του.
Ώστε εδώ. Σ' αυτή την έρημο του καθενός που είναι ένα σώμα αναίτιο. Σ' αυτή την έρημο που είναι εύκολα τα αναίτια χείλια. Τα αναίτια σώματα και η δειλία πρόσχημα ερώτων. Εδώ. Σ' ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης μελλοντικών αισθημάτων. Μελλοντικών σκέψεων, μελλοντικών ερώτων. Αυτό θ' αφήσουμε να γίνει;
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου