του Θ. Μαρουλιάδη, alterthess
Αυτό που υπάρχει γύρω μας, δεν είναι μία παράγκα, αλλά μία πολυκατοικία. Δεκαόροφη. Πριν από τη βύθιση στην παρούσα οικονομική κρίση, ο πρώτος, ο δεύτερος, ο τρίτος και ο τέταρτος όροφος – με περίπου 4 πάνω κάτω εκατομμύρια κατοίκους – ήταν οι όροφοι των ανθρώπων που τα έβγαζαν πολύ δύσκολα πέρα. Άνεργοι, φτωχοί εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, άνθρωποι του κοινωνικού και του οικονομικού περιθωρίου, οι μισοί κάτω από το επίσημο όριο της φτώχιας και οι άλλοι μισοί κάπου κοντά ή λίγο πιο μακριά από αυτό. Σε αυτά τα πατώματα ζούσαν οι άνθρωποι που αδικούταν από το πολιτικό και οικονομικό σύστημα, στους ορόφους της κοινωνικής αδικίας.
Στον πέμπτο, στον έκτο και στον έβδομο όροφο ζούσαν περίπου άλλα τρία και βάλε εκατομμύρια. Ο κόσμος που συνηθίσαμε να τον αποκαλούμε «μεσαία στρώματα». Στον πέμπτο όροφο ζούσαν αυτοί που βρίσκονταν ακριβώς στο όριο του «κοινωνικά δίκαιου», αν ζούσαμε δηλαδή σε μία «δίκαια κοινωνία» όλοι θα ζούσαμε στον πέμπτο όροφο, άντε και στον έκτο. Στον έβδομο τα πράγματα ήταν αρκετά καλύτερα, ξέρεις εξοχικά, ταξίδια στο εξωτερικό, μία μεγαλούτσικη καβάντζα για το μέλλον, οικογενειακή αλληλεγγύη στο μάξιμουμ, αλλά τα ξέρεις οπότε μην στα λέω. Στον όγδοο, στον ένατο και στο δέκατο, φαντάζομαι πως έχεις καταλάβει ποιοι μένουν, όχι ποιοι έμεναν, ποιοι μένουν. Περίπου 2,5 και βγάλε εκατομμύρια φραγκάτων, άλλοι απλά με πολλά λεφτά και άλλοι με παλαβά πολλά λεφτά. Η ιστορία με το 1% που κερδίζει από την κρίση και με το 99% που γαμιέται είναι προφανώς μία τεράστια μούφα. Έτσι;
Έτσι από τότε που ξεκίνησε η βύθιση σε αυτή την τεράστια καταστροφή τα πάντα δουλεύουν ώστε αυτά τα περίπου 2,5 και βγάλε εκατομμύρια, στον όγδοο, στον ένατο και στο δέκατο όροφο της γαμωπολυκατοικίας, να μείνουν ατσαλάκωτα, να πληρώσουν από τίποτα μέχρι, στη χειρότερη περίπτωση, λίγα ψίχουλα. Όχι ότι δεν είναι για κρέμασμα οι «ξένοι» που μας κυνηγούν για τα δάνεια. Όχι, βέβαια, ότι δεν ζούμε μία παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Όχι βέβαια, βάλε ότι θες εσύ… Όμως πιστεύεις ότι οι γερμανοί και οι γάλλοι τραπεζίτες είναι τόσο ζώα που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι τα μέτρα εναντίον των φτωχών αποδίδουν ελάχιστα, ενώ τα μέτρα εναντίον των πλουσίων θα απέδιδαν τα μέγιστα… Στη Γαλλία δεν υπάρχει καμία από τις δεκάδες φοροαπαλλαγές που υπάρχουν στην Ελλάδα για τους εφοπλιστές. Στη Γερμανία αν πας να βγάλεις λεφτά στην Ελβετία μαύρο φίδι που σε έφαγε.
Όχι βέβαια πως οι τράπεζες και το πολιτικό τους προσωπικό στις Βρυξέλες δεν θέλουν να μετατρέψουν χώρες σαν την Ελλάδα σε προτεκτοράτα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι βέβαια πως κάποιοι δεν θέλουν να εφαρμόσουν στην Ελλάδα ένα νέο μεγάλο νεοφιλελεύθερο πείραμα – τύπου Χιλής – ακριβώς γιατί η Ελλάδα είναι, πραγματικά ή φαντασιακά, το ανυπότακτο χωριό στον σκληρό πυρήνα του ευρώ. Κι αν πετύχει εδώ μία, αλλού θα πετύχει δέκα.
Από την αρχή της βύθισης μέχρι την απόφαση για το κούρεμα του χρέους, θυσιάστηκαν σε αυτή την ιστορία όλοι και όλες που ζούσαν μεταξύ πρώτου και τετάρτου ορόφου. Κοινωνικά και οικονομικά έχουν ισοπεδωθεί, έχουν μείνει άστεγοι και ζουν στο δρόμο. Τα πράγματα γι’ αυτούς, αν συνεχιστεί βέβαια αυτό το μακελειό, δεν θα βελτιωθούν σε μεγάλο βάθος χρόνου. Αν έρθει ποτέ ξανά η ανάπτυξη, για όλο αυτόν τον κόσμο θα είναι μία άνεργη και φτωχή ανάπτυξη. Τα σπίτια όμως αυτών των ανθρώπων δεν έμειναν άδεια. Μετακόμισε σε αυτά ο κόσμος από το πέμπτο, από τον έκτο και από τον έβδομο όροφο. Ναι και από τον έβδομο! Αν όλα πάνε δεξιά για την πολιτική και την οικονομική ελίτ τότε σιγά – σιγά και πηγαίνοντας προς το 2020 οι πρώην κάτοικοι του πέμπτου ορόφου θα πεταχτούν στο δρόμο. Μετά θα ακολουθήσουν οι πρώην κάτοικοι του έκτου… Έτσι όλο και θα μεγαλώνει η υγειονομική ζώνη κάτω από τα πάνω πατώματα της γαμωπολυκατοικίας. Στα εισαγωγικά της κοινωνιολογίας το σχήμα της πολυκατοικίας είναι βασικό. Όταν είσαι στο δεύτερο όροφο δεν φοβάσαι γενικά μην πέσεις στον πρώτο. Φοβάσαι ειδικά μην γίνεις σαν και αυτούς που μένουν στον πρώτο. Έτσι αν μένεις στα τρία πάνω πατώματα και στα τέσσερα από κάτω δεν μένει κανένας, δεν θα έχεις τίποτα για να φοβηθείς, τουλάχιστον μέσα στην πολυκατοικία, γιατί απ’ έξω…
Κι αν όλα πάνε αριστερά; Αν και στον ορίζοντα κάτι φαίνεται, δεν φαίνεται από πουθενά κάτι που να μπορεί άμεσα να αποσταθεροποιήσει το σύστημα, εδώ και τώρα. Ακούγονται διάφορα του τύπου «αν όχι τώρα πότε, αν όχι εμείς ποιοι;», αλλά πολύ δύσκολα να τα πάρεις στα σοβαρά. Η πολιτική Αριστερά, άλλωστε, συνεχίζει να κινείται εντός πολυκατοικίας, ενώ ο κόσμος στον οποίο υποτίθεται ότι απευθύνεται προνομιακά, και με προσδοκίες για να την ακούσει, βρίσκεται στο δρόμο, όχι του αγώνα, απλά στο δρόμο. Η πολιτική Αριστερά – φυσικά και το ΚΚΕ που από τη μία μιλάει για επανάσταση και από την άλλη προτείνει την ελάφρυνση όσων πήγαν και φορτώθηκαν ένα κάρο κατά βάση άχρηστα δάνεια – καταθέτει ρεαλιστικές προτάσεις για την πολυκατοικία και καλά κάνει, αυτό ξέρει να κάνει. Μοιάζει με το μετανάστη στην Αμερική που ζητάει ξανά ψωμί, bread, γιατί στο ρεστοράν τον ρώτησαν πως θέλει ψημένη τη μπριζόλα του.
Γι’ αυτό και η πολιτική Αριστερά αντί να στήνει προβοκάτσιες που να φέρουν τούμπα το σύστημα, που να το κάνουν να τα κάνει επάνω του, καταγγέλλει ότι το σύστημα στήνει προβοκάτσιες εναντίον της και μυξοκλαίγεται ότι οι εχθροί της της κάνουν πόλεμο. Αλλά είπαμε, μην σε παίρνει από κάτω, κι αν σε πάρει σήκω γρήγορα, γιατί ο χρόνος για πρώτη φορά δουλεύει για τη δική μας τη πλευρά
* Ο τίτλος είναι ψιλοάσχετος με το κείμενο, που γράφτηκε όμως με ηχητική υπόκρουση το ομότιτλο άλμπουμ των Leftover Crack.
Αυτό που υπάρχει γύρω μας, δεν είναι μία παράγκα, αλλά μία πολυκατοικία. Δεκαόροφη. Πριν από τη βύθιση στην παρούσα οικονομική κρίση, ο πρώτος, ο δεύτερος, ο τρίτος και ο τέταρτος όροφος – με περίπου 4 πάνω κάτω εκατομμύρια κατοίκους – ήταν οι όροφοι των ανθρώπων που τα έβγαζαν πολύ δύσκολα πέρα. Άνεργοι, φτωχοί εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, άνθρωποι του κοινωνικού και του οικονομικού περιθωρίου, οι μισοί κάτω από το επίσημο όριο της φτώχιας και οι άλλοι μισοί κάπου κοντά ή λίγο πιο μακριά από αυτό. Σε αυτά τα πατώματα ζούσαν οι άνθρωποι που αδικούταν από το πολιτικό και οικονομικό σύστημα, στους ορόφους της κοινωνικής αδικίας.
Στον πέμπτο, στον έκτο και στον έβδομο όροφο ζούσαν περίπου άλλα τρία και βάλε εκατομμύρια. Ο κόσμος που συνηθίσαμε να τον αποκαλούμε «μεσαία στρώματα». Στον πέμπτο όροφο ζούσαν αυτοί που βρίσκονταν ακριβώς στο όριο του «κοινωνικά δίκαιου», αν ζούσαμε δηλαδή σε μία «δίκαια κοινωνία» όλοι θα ζούσαμε στον πέμπτο όροφο, άντε και στον έκτο. Στον έβδομο τα πράγματα ήταν αρκετά καλύτερα, ξέρεις εξοχικά, ταξίδια στο εξωτερικό, μία μεγαλούτσικη καβάντζα για το μέλλον, οικογενειακή αλληλεγγύη στο μάξιμουμ, αλλά τα ξέρεις οπότε μην στα λέω. Στον όγδοο, στον ένατο και στο δέκατο, φαντάζομαι πως έχεις καταλάβει ποιοι μένουν, όχι ποιοι έμεναν, ποιοι μένουν. Περίπου 2,5 και βγάλε εκατομμύρια φραγκάτων, άλλοι απλά με πολλά λεφτά και άλλοι με παλαβά πολλά λεφτά. Η ιστορία με το 1% που κερδίζει από την κρίση και με το 99% που γαμιέται είναι προφανώς μία τεράστια μούφα. Έτσι;
Έτσι από τότε που ξεκίνησε η βύθιση σε αυτή την τεράστια καταστροφή τα πάντα δουλεύουν ώστε αυτά τα περίπου 2,5 και βγάλε εκατομμύρια, στον όγδοο, στον ένατο και στο δέκατο όροφο της γαμωπολυκατοικίας, να μείνουν ατσαλάκωτα, να πληρώσουν από τίποτα μέχρι, στη χειρότερη περίπτωση, λίγα ψίχουλα. Όχι ότι δεν είναι για κρέμασμα οι «ξένοι» που μας κυνηγούν για τα δάνεια. Όχι, βέβαια, ότι δεν ζούμε μία παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Όχι βέβαια, βάλε ότι θες εσύ… Όμως πιστεύεις ότι οι γερμανοί και οι γάλλοι τραπεζίτες είναι τόσο ζώα που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι τα μέτρα εναντίον των φτωχών αποδίδουν ελάχιστα, ενώ τα μέτρα εναντίον των πλουσίων θα απέδιδαν τα μέγιστα… Στη Γαλλία δεν υπάρχει καμία από τις δεκάδες φοροαπαλλαγές που υπάρχουν στην Ελλάδα για τους εφοπλιστές. Στη Γερμανία αν πας να βγάλεις λεφτά στην Ελβετία μαύρο φίδι που σε έφαγε.
Όχι βέβαια πως οι τράπεζες και το πολιτικό τους προσωπικό στις Βρυξέλες δεν θέλουν να μετατρέψουν χώρες σαν την Ελλάδα σε προτεκτοράτα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι βέβαια πως κάποιοι δεν θέλουν να εφαρμόσουν στην Ελλάδα ένα νέο μεγάλο νεοφιλελεύθερο πείραμα – τύπου Χιλής – ακριβώς γιατί η Ελλάδα είναι, πραγματικά ή φαντασιακά, το ανυπότακτο χωριό στον σκληρό πυρήνα του ευρώ. Κι αν πετύχει εδώ μία, αλλού θα πετύχει δέκα.
Από την αρχή της βύθισης μέχρι την απόφαση για το κούρεμα του χρέους, θυσιάστηκαν σε αυτή την ιστορία όλοι και όλες που ζούσαν μεταξύ πρώτου και τετάρτου ορόφου. Κοινωνικά και οικονομικά έχουν ισοπεδωθεί, έχουν μείνει άστεγοι και ζουν στο δρόμο. Τα πράγματα γι’ αυτούς, αν συνεχιστεί βέβαια αυτό το μακελειό, δεν θα βελτιωθούν σε μεγάλο βάθος χρόνου. Αν έρθει ποτέ ξανά η ανάπτυξη, για όλο αυτόν τον κόσμο θα είναι μία άνεργη και φτωχή ανάπτυξη. Τα σπίτια όμως αυτών των ανθρώπων δεν έμειναν άδεια. Μετακόμισε σε αυτά ο κόσμος από το πέμπτο, από τον έκτο και από τον έβδομο όροφο. Ναι και από τον έβδομο! Αν όλα πάνε δεξιά για την πολιτική και την οικονομική ελίτ τότε σιγά – σιγά και πηγαίνοντας προς το 2020 οι πρώην κάτοικοι του πέμπτου ορόφου θα πεταχτούν στο δρόμο. Μετά θα ακολουθήσουν οι πρώην κάτοικοι του έκτου… Έτσι όλο και θα μεγαλώνει η υγειονομική ζώνη κάτω από τα πάνω πατώματα της γαμωπολυκατοικίας. Στα εισαγωγικά της κοινωνιολογίας το σχήμα της πολυκατοικίας είναι βασικό. Όταν είσαι στο δεύτερο όροφο δεν φοβάσαι γενικά μην πέσεις στον πρώτο. Φοβάσαι ειδικά μην γίνεις σαν και αυτούς που μένουν στον πρώτο. Έτσι αν μένεις στα τρία πάνω πατώματα και στα τέσσερα από κάτω δεν μένει κανένας, δεν θα έχεις τίποτα για να φοβηθείς, τουλάχιστον μέσα στην πολυκατοικία, γιατί απ’ έξω…
Κι αν όλα πάνε αριστερά; Αν και στον ορίζοντα κάτι φαίνεται, δεν φαίνεται από πουθενά κάτι που να μπορεί άμεσα να αποσταθεροποιήσει το σύστημα, εδώ και τώρα. Ακούγονται διάφορα του τύπου «αν όχι τώρα πότε, αν όχι εμείς ποιοι;», αλλά πολύ δύσκολα να τα πάρεις στα σοβαρά. Η πολιτική Αριστερά, άλλωστε, συνεχίζει να κινείται εντός πολυκατοικίας, ενώ ο κόσμος στον οποίο υποτίθεται ότι απευθύνεται προνομιακά, και με προσδοκίες για να την ακούσει, βρίσκεται στο δρόμο, όχι του αγώνα, απλά στο δρόμο. Η πολιτική Αριστερά – φυσικά και το ΚΚΕ που από τη μία μιλάει για επανάσταση και από την άλλη προτείνει την ελάφρυνση όσων πήγαν και φορτώθηκαν ένα κάρο κατά βάση άχρηστα δάνεια – καταθέτει ρεαλιστικές προτάσεις για την πολυκατοικία και καλά κάνει, αυτό ξέρει να κάνει. Μοιάζει με το μετανάστη στην Αμερική που ζητάει ξανά ψωμί, bread, γιατί στο ρεστοράν τον ρώτησαν πως θέλει ψημένη τη μπριζόλα του.
Γι’ αυτό και η πολιτική Αριστερά αντί να στήνει προβοκάτσιες που να φέρουν τούμπα το σύστημα, που να το κάνουν να τα κάνει επάνω του, καταγγέλλει ότι το σύστημα στήνει προβοκάτσιες εναντίον της και μυξοκλαίγεται ότι οι εχθροί της της κάνουν πόλεμο. Αλλά είπαμε, μην σε παίρνει από κάτω, κι αν σε πάρει σήκω γρήγορα, γιατί ο χρόνος για πρώτη φορά δουλεύει για τη δική μας τη πλευρά
* Ο τίτλος είναι ψιλοάσχετος με το κείμενο, που γράφτηκε όμως με ηχητική υπόκρουση το ομότιτλο άλμπουμ των Leftover Crack.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου