σάκος του (ιν)μποξ...

Του κανενος το ροδο...

Γυρνάει σπίτι του εξουθενωμένος. Κάνει log in στο Twitter. Είναι τυχερός. Στον πενταψήφιο αριθμό αυτών που ακολουθεί, μαίνεται κάποια μάχη. Συμμετέχει και κάποιο avatar που αντιπαθούσε από παλιά. Κάτι λέει που δεν του αρέσει. Του επιτίθεται. Ο άλλος αντεπιτίθεται. Ο καυγάς φουντώνει. Στα αυτιά της εκατέρωθεν συμμορίας ηχεί σα σφύριγμα το τελευταίο tweet. Χώνονται κι άλλοι. Γίνεται μπάχαλο. Κάποιοι γιουχάρουν τη συμπλοκή. Άλλοι πετάνε λεμονόκουπες, καγχάζουν. Οι δυο μονομάχοι αποσύρονται. Είναι έτοιμοι να αλληλομπλοκαριστούν. Να εξαλείψουν ο ένας το εχθρικό πρόσωπο  του άλλου. Όμως πριν από αυτό, ο  ένας μονομάχος γράφει στον άλλο με το  αντιπαθητικό avatar: «Δεν έχω κάτι προσωπικό μαζί σου. Συγνώμη αν φάνηκε έτσι». Ο άλλος απαντάει ψυχρά: ΟΚ. Και ο πρώτος συνεχίζει: «Mόλις είχα γυρίσει σπίτι από το μνημόσυνο της μητέρας μου».  Αποσιωπητικά. Ο άλλος το διάβασε ξανά και ξανά και ξανά. Τον συλληπήθηκε. Αντάλλαξαν μερικά μηνύματα ακόμη. Λίγη ώρα μετά εκλαιγαν μπροστά στις οθόνες τους και οι δυο. Ο καθένας για άλλους λόγους. Ένα δάκρυ του ενός έπεσε στο πληκτρολόγιο και ένα δάκρυ του άλλου στην οθόνη του iPad. Ταξίδεψαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και εσμιξαν εκεί που το εικονικό μετουσιώνεται σε πραγματικό. Εκεί που γεννιέται κάτι που μπορείς να το πεις μετά και βίωμα.

Ο σάκος του μποξ είναι πάντα διαθέσιμος για όποιον πονάει. Αρκεί να κάνεις ένα log in, να βρεις κάτι που δε σου αρέσει και τόσο και που υπό άλλες συνθήκες θα το προσπερνούσες ή θα το συζητούσες νηφάλια. Αρκεί να βρεις κάτι που λίγο να διαφωνείς για να εκτονώσεις όλο το ζόρι που κουβαλάς από την πραγματική ζωή. Και τότε δεν θα σεβαστείς τους "φίλους" σου γιατί ζουν μόνο μέσα σε εισαγωγικά. Έξω από αυτά δεν υφίστανται. Όμως, αν έχετε μια φορά κοιταχτεί, αν εχετε ακούσει τη χροιά της φωνής ο ένας του άλλου, αν  έχετε τσουγκρίσει κάπου τα ποτήρια σας, αν έχετε κάποια στιγμή μοιραστεί στον έξω κόσμο, τότε οι φίλοι σου θα δείξουν κατανόηση. Και θα υπομείνουν τις μπουνιές. Τι κρίμα όμως που δεν θα μπορέσουν να σου χαϊδεψουν τα μαλλιά και να σε αγκαλιάσουν. Τι κρίμα τόση αναπηρία στην επαφή. Τι κρίμα τόσο μπλέξιμο στα δίκτυα. Τι κρίμα που δεν μπορούμε να ξεμπλέξουμε πια ούτε τα δάχτυλά μας από το net να πάρουμε ένα τηλέφωνο να ακούσουμε τη φωνή του άλλου...Δεν αφήνουμε τα "κρίμα" τώρα ρε μαλάκα να μου πεις τι σου συμβαίνει; Να μου πεις. Δε θέλω άλλη γραμματοσειρά. Φτάνει.