Solaris...
Ο “Αθανάσιος Διάκος”, το “Corpus Christi”, οι σταυροί, οι παπάδες, η ξανθιά σε υστερία να χαιρετάει “δωρικά”, οι “Δημήτρηδες” που πατούσαν με λύσσα τις αφισες επειδή δεν μπορούσαν να πατήσουν ανθρώπους, τα χοντρά μπινελίκια του Παναγιώταρου
με τα οποία υπερασπιζόταν τα ιερά και τα όσια του λαού, ο Παππάς που με τσαμπουκά έβγαλε τον προσαχθέντα, τα χημικά…
Ο “Αθανάσιος Διάκος”, το “Corpus Christi”, οι σταυροί, οι παπάδες, η ξανθιά σε υστερία να χαιρετάει “δωρικά”, οι “Δημήτρηδες” που πατούσαν με λύσσα τις αφισες επειδή δεν μπορούσαν να πατήσουν ανθρώπους, τα χοντρά μπινελίκια του Παναγιώταρου με τα οποία υπερασπιζόταν τα ιερά και τα όσια του λαού, ο Παππάς που με τσαμπουκά έβγαλε τον προσαχθέντα, τα χημικά…
Ο Μεσαίωνας δεν είναι απλά έξω από την πόρτα μας, μπήκε στο σπίτι μας και στρογγυλοκάθισε στο σαλόνι μας με τις ποδάρες απλωμένες στο τραπεζάκι. Κι εμείς κοιτάμε τον Μεσαίωνα παγωμένοι, προσπαθώντας να εξηγήσουμε τ’ ανεξήγητα, απορώντας ποια πόρτα αφήσαμε ανοιχτή και χώθηκε.
Ελλάδα, Ευρωπαϊκή χώρα, έτος 2012. Αν μπορούσα θα έκλεινα την πόρτα πίσω μου, θα έπαιρνα την οικογένειά μου και θα άφηνα αυτή τη χώρα να πάει στον πάτο, παίρνοντας μαζί της όλους τους κατοίκους της. Αν μπορούσα δε, θα έπιανα πρώτο τραπέζι πίστα για να μη χάσω το θέαμα. Επειδή όμως δεν μπορώ, απλά σε μερικά χρόνια θα διώξω το παιδί μου όσο πιο μακρυά γίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου