Της Άννας Χατζησοφιά απο το Red NoteBook...
Αυτή η τάση του -new age να το πω; Η Πολυάννα και το Παιχνίδι της Χαράς να το πω;- που ισχυρίζεται ότι αν βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, αυτόματα θα βρέξει ο ουρανός γάλα και μάννα, και αύριο όλα θα πάνε καλύτερα, είναι η χαρά του χόμους μνημόνικους...
Να, προχθές αίφνης το πρωί, skai στην οθόνη μου, στο τσακίρ κέφι, ποgλιτευτής εκ Πελοποννήσου, ο οποίος με έβαλε στη θέση μου την καταθλιπτικιά, που δεν ξεστραβώνομαι να δω τα όσα μύρια θετικά συντελούνται σ’ αυτό τον τόπο που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα. Και για να με πείσει ο ωραίος γαλάζιος πολιτευτής, για το πόσο καλή είναι η μεγάλη μεταρρύθμιση που συντελείται, μου κατήγγειλε ότι πλήθος συμπολιτών μας αλλάζει επάγγελμα, έτσι βρε αδελφέ, για μια ανανέωση, και άλλοι τόσοι πουλάν το σπίτι τους και γυρνάν στα χωριά τους, να σκάψουν να βρουν τις ρίζες τους, και κάτι βολβούς για να βράσουν στο καπνισμένο τσουκάλι. Τώρα για ποιους είναι καλό το ότι πουλάν το σπίτι τους, πέραν από τους τυχερούς που το αγοράζουν κοψοχρονιά, δεν το κατάλαβα, αλλά μπορεί να φταίει το ότι είμαι φυσική ξανθιά, με τρία δάκτυλα καστανή (ΣΥ)ριζα.
Σε ένα φίλο μου πάντως, πρώην σκηνοθέτη, που λέει να ξενιτευτεί, Λόντρα- Νιου Γιορκ-Βουδαπέστη-Παρίσι-Βιέννη, ψάχνει ακόμα το πού, και να εμπορευτεί εκεί εις την αλλοδαπήν «εδώδιμα- αποικιακά» από Ελλάδα, του είπα πως (σύμφωνα με τον Πατρινό βουλευτή) είναι τυχερός που ζει αυτή την μεταμόρφωση από κάμπια σε πεταλούδα, και απέμεινε να με κοιτάει βωβός, ο πτωχευμένος.
Είπα Βωβός και θυμήθηκα τον Babis, που αφού γέμισε φαραωνικά έργα την λεωφόρο που θα γίνονταν το City της Αθήνας, μπήκε στο άρθρο παρά μία 100, του κώδικα. Απορία: το όνομα του με τα μεγάλα γράμματα πάνω από τα κτίρια, θα κατέβει, ή θα μείνει να μας θυμίζει τις «ω, οι ευτυχισμένες ημέρες», που η Κηφισίας βυθίζονταν κι αναδύονταν παράλληλα με τους γυάλινους ουρανοξύστες, και οι ανισόπεδοι κόμβοι δένονταν και λύνονταν ανάλογα με τα φιλέτα οικόπεδα του περί ου ο λόγος;
Δεν ξέρω αν ο ανωτέρω υπαχθείς χαίρεται και χαμογελάει πατέρα, αλλά οι πραγματικοί πτωχευμένοι έχουν ένα θεματάκι και δεν μπορούν να χαρούν με τα ευχάριστα νέα που είναι πλήθος. Γιατί δεν είναι ευχάριστο, που μπορείς να αγοράσεις φρεσκοληγμένα προϊόντα που πρώτος θέσπισε ο μπακάλης στο Καφέ της Χαράς, σε χαμηλότερες τιμές; Δεν είναι ευχάριστο που απελευθερώνονται οι μερίδες στα εστιατόρια από τον ζυγό της ζυγαριάς; Μη μου ΦΑΓΕ και πολύ και μου κακομάθεις, γιατί τότε μπορεί και να μου τραβήξεις μια μεταφορά έδρας κατά Λουξεμβούργο μεριά, και ούτε φόρος ούτε ζημιά. Δεν είναι χαρμόσυνο ότι ο Πειναλέων και η Ανεργίτσα, του Μποστ, είναι πάλι trendy; Και τι αποδεικνύει αυτό; Ότι οι κλασικές αξίες, βρε κουτό, είναι πάντα στη μόδα, σαν το βεραμάν-και όχι λαχανί για όνομα- σακάκι της Καγκελάριας!
Είμαστε όμως κι εμείς αχάριστοι σαν λαός, κι αντίς να βγάλουμε ένα νεραντζάκι γλυκό στη φράου, παραλίγο να της το τρατάρουμε απευθείας απ΄ το δέντρο, ξεχνώντας τον Ξένιο Δία. Ευτυχώς τον θυμήθηκε ο κ. Δένδιας, again, και μάζεψε σκούπα όλους τους ύποπτους νερατζοκόφτες. Τώρα η φήμη ότι εφαρμόστηκε ολίγον από Γκουαντάναμο στους προσαχθέντες, ελέγχεται σαν φαντασ(μα)τική.
Και μη μου γκρινιάζετε, ότι μας κόμισε η μαντάμ γλαύκας στην Αθήνα, κοινώς 89 σημεία και τέρατα, που τα γνωρίζαμε ήδη. Γιατί δεν ξέρουμε αν κόμισε το κάτι τις της στους επιχειρηματίες, ντόπιους και Ζήμενς που συνάντησε κατ΄ ιδίαν. Πάντως, στον τομέα επίσκεψη, δεν θέλω μίζερα, είχαμε την τιμητική μας αυτή τη βδομάδα. Μέχρι και ο Νταβούτογλου ο Μεγαλοπρεπής μας καταδέχτηκε, αλλά χαθήκαμε στη μετάφραση και δεν καταλάβαμε τα σούπα και τα μούπες περί του ντίλι-ντίλι-ντιλί Αιγαίο. Φταίει και που είμαστε στόκοι, και δεν εμπεδώσαμε ακόμα φαρσί τα τουρκικά, μ’ όλο το φροντιστήριο της Σιλά κάθε μέρα.
Τώρα αν εσείς σε όλα αυτά δεν βλέπετε τα καλά νέα, είναι γιατί κοιτάτε το δέντρο και χάνετε το δάσος της Σκουριάς, αυτό ντε, που θα το αγγίξει ο Μίδας και θα γίνει χρυσός; Τα καλά νέα είναι ότι ο Ευάγγελος έμαθε τη διαφορά του «έφαγα φλασιά» από το «έφαγα φλασάκι». Τα καλά νέα είναι ότι θα είμαστε παραγωγικά τζόβενα μέχρι τα 67 και δεν θα μας αφήσουν να ξεκουτιάνουμε στα ΚΑΠΗ. Τα καλά νέα είναι ότι έχουμε κι εμείς τους δικούς μας Ταλιμπάν να υπερασπίζονται την αγνότητα του Corpus Christi. Να, τώρα που προσπαθώ να γράψω αυτές τις γραμμές είμαι σε απευθείας σύνδεση με φίλους που έχουν αποκλειστεί στο Χυτήριο, με την αστυνομία απ΄ έξω θεατή, να παρακολουθεί την Δημοκρατία να πέφτει στον Καιάδα, σφυρίζοντας αδιάφορα το «Ολαρία-Ολαρά τα παιδιά που αγαπούν τα στρατιωτάκια, βρικολάκιασαν και βγήκαν στα σοκάκια»! Τα καλά νέα, για να τελειώνω, γιατί αν συνεχίσω έτσι θα το πάω για τριλογία, είναι ότι ξέρουμε την διαφορά του χαζοχαρούμενου, που θα πει παίζω και γελώ κι άλλον αγαπώ έτσι στο ξεκούδουνο, από τον αισιόδοξο.
Και είμαστε αισιόδοξοι, γιατί παρ΄ όλο το deja vu της Βαϊμάρης, αφυπνίζεται και η αλληλεγγύη, η δημιουργικότητα, η ενεργή συμμετοχή και η αντίσταση στη βαρβαρότητα. Αυτό είναι το δικό μας παιχνίδι της χαράς, και πιάστε μου σας παρακαλώ μια μουσική υπόκρουση Μπετόβεν, κι ας την κακοποίησαν οι Ναζί. Δεν τους την χαλαλίζουμε!
Αυτή η τάση του -new age να το πω; Η Πολυάννα και το Παιχνίδι της Χαράς να το πω;- που ισχυρίζεται ότι αν βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, αυτόματα θα βρέξει ο ουρανός γάλα και μάννα, και αύριο όλα θα πάνε καλύτερα, είναι η χαρά του χόμους μνημόνικους...Να, προχθές αίφνης το πρωί, skai στην οθόνη μου, στο τσακίρ κέφι, ποgλιτευτής εκ Πελοποννήσου, ο οποίος με έβαλε στη θέση μου την καταθλιπτικιά, που δεν ξεστραβώνομαι να δω τα όσα μύρια θετικά συντελούνται σ’ αυτό τον τόπο που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα. Και για να με πείσει ο ωραίος γαλάζιος πολιτευτής, για το πόσο καλή είναι η μεγάλη μεταρρύθμιση που συντελείται, μου κατήγγειλε ότι πλήθος συμπολιτών μας αλλάζει επάγγελμα, έτσι βρε αδελφέ, για μια ανανέωση, και άλλοι τόσοι πουλάν το σπίτι τους και γυρνάν στα χωριά τους, να σκάψουν να βρουν τις ρίζες τους, και κάτι βολβούς για να βράσουν στο καπνισμένο τσουκάλι. Τώρα για ποιους είναι καλό το ότι πουλάν το σπίτι τους, πέραν από τους τυχερούς που το αγοράζουν κοψοχρονιά, δεν το κατάλαβα, αλλά μπορεί να φταίει το ότι είμαι φυσική ξανθιά, με τρία δάκτυλα καστανή (ΣΥ)ριζα.
Σε ένα φίλο μου πάντως, πρώην σκηνοθέτη, που λέει να ξενιτευτεί, Λόντρα- Νιου Γιορκ-Βουδαπέστη-Παρίσι-Βιέννη, ψάχνει ακόμα το πού, και να εμπορευτεί εκεί εις την αλλοδαπήν «εδώδιμα- αποικιακά» από Ελλάδα, του είπα πως (σύμφωνα με τον Πατρινό βουλευτή) είναι τυχερός που ζει αυτή την μεταμόρφωση από κάμπια σε πεταλούδα, και απέμεινε να με κοιτάει βωβός, ο πτωχευμένος.
Είπα Βωβός και θυμήθηκα τον Babis, που αφού γέμισε φαραωνικά έργα την λεωφόρο που θα γίνονταν το City της Αθήνας, μπήκε στο άρθρο παρά μία 100, του κώδικα. Απορία: το όνομα του με τα μεγάλα γράμματα πάνω από τα κτίρια, θα κατέβει, ή θα μείνει να μας θυμίζει τις «ω, οι ευτυχισμένες ημέρες», που η Κηφισίας βυθίζονταν κι αναδύονταν παράλληλα με τους γυάλινους ουρανοξύστες, και οι ανισόπεδοι κόμβοι δένονταν και λύνονταν ανάλογα με τα φιλέτα οικόπεδα του περί ου ο λόγος;
Δεν ξέρω αν ο ανωτέρω υπαχθείς χαίρεται και χαμογελάει πατέρα, αλλά οι πραγματικοί πτωχευμένοι έχουν ένα θεματάκι και δεν μπορούν να χαρούν με τα ευχάριστα νέα που είναι πλήθος. Γιατί δεν είναι ευχάριστο, που μπορείς να αγοράσεις φρεσκοληγμένα προϊόντα που πρώτος θέσπισε ο μπακάλης στο Καφέ της Χαράς, σε χαμηλότερες τιμές; Δεν είναι ευχάριστο που απελευθερώνονται οι μερίδες στα εστιατόρια από τον ζυγό της ζυγαριάς; Μη μου ΦΑΓΕ και πολύ και μου κακομάθεις, γιατί τότε μπορεί και να μου τραβήξεις μια μεταφορά έδρας κατά Λουξεμβούργο μεριά, και ούτε φόρος ούτε ζημιά. Δεν είναι χαρμόσυνο ότι ο Πειναλέων και η Ανεργίτσα, του Μποστ, είναι πάλι trendy; Και τι αποδεικνύει αυτό; Ότι οι κλασικές αξίες, βρε κουτό, είναι πάντα στη μόδα, σαν το βεραμάν-και όχι λαχανί για όνομα- σακάκι της Καγκελάριας!
Είμαστε όμως κι εμείς αχάριστοι σαν λαός, κι αντίς να βγάλουμε ένα νεραντζάκι γλυκό στη φράου, παραλίγο να της το τρατάρουμε απευθείας απ΄ το δέντρο, ξεχνώντας τον Ξένιο Δία. Ευτυχώς τον θυμήθηκε ο κ. Δένδιας, again, και μάζεψε σκούπα όλους τους ύποπτους νερατζοκόφτες. Τώρα η φήμη ότι εφαρμόστηκε ολίγον από Γκουαντάναμο στους προσαχθέντες, ελέγχεται σαν φαντασ(μα)τική.
Και μη μου γκρινιάζετε, ότι μας κόμισε η μαντάμ γλαύκας στην Αθήνα, κοινώς 89 σημεία και τέρατα, που τα γνωρίζαμε ήδη. Γιατί δεν ξέρουμε αν κόμισε το κάτι τις της στους επιχειρηματίες, ντόπιους και Ζήμενς που συνάντησε κατ΄ ιδίαν. Πάντως, στον τομέα επίσκεψη, δεν θέλω μίζερα, είχαμε την τιμητική μας αυτή τη βδομάδα. Μέχρι και ο Νταβούτογλου ο Μεγαλοπρεπής μας καταδέχτηκε, αλλά χαθήκαμε στη μετάφραση και δεν καταλάβαμε τα σούπα και τα μούπες περί του ντίλι-ντίλι-ντιλί Αιγαίο. Φταίει και που είμαστε στόκοι, και δεν εμπεδώσαμε ακόμα φαρσί τα τουρκικά, μ’ όλο το φροντιστήριο της Σιλά κάθε μέρα.
Τώρα αν εσείς σε όλα αυτά δεν βλέπετε τα καλά νέα, είναι γιατί κοιτάτε το δέντρο και χάνετε το δάσος της Σκουριάς, αυτό ντε, που θα το αγγίξει ο Μίδας και θα γίνει χρυσός; Τα καλά νέα είναι ότι ο Ευάγγελος έμαθε τη διαφορά του «έφαγα φλασιά» από το «έφαγα φλασάκι». Τα καλά νέα είναι ότι θα είμαστε παραγωγικά τζόβενα μέχρι τα 67 και δεν θα μας αφήσουν να ξεκουτιάνουμε στα ΚΑΠΗ. Τα καλά νέα είναι ότι έχουμε κι εμείς τους δικούς μας Ταλιμπάν να υπερασπίζονται την αγνότητα του Corpus Christi. Να, τώρα που προσπαθώ να γράψω αυτές τις γραμμές είμαι σε απευθείας σύνδεση με φίλους που έχουν αποκλειστεί στο Χυτήριο, με την αστυνομία απ΄ έξω θεατή, να παρακολουθεί την Δημοκρατία να πέφτει στον Καιάδα, σφυρίζοντας αδιάφορα το «Ολαρία-Ολαρά τα παιδιά που αγαπούν τα στρατιωτάκια, βρικολάκιασαν και βγήκαν στα σοκάκια»! Τα καλά νέα, για να τελειώνω, γιατί αν συνεχίσω έτσι θα το πάω για τριλογία, είναι ότι ξέρουμε την διαφορά του χαζοχαρούμενου, που θα πει παίζω και γελώ κι άλλον αγαπώ έτσι στο ξεκούδουνο, από τον αισιόδοξο.
Και είμαστε αισιόδοξοι, γιατί παρ΄ όλο το deja vu της Βαϊμάρης, αφυπνίζεται και η αλληλεγγύη, η δημιουργικότητα, η ενεργή συμμετοχή και η αντίσταση στη βαρβαρότητα. Αυτό είναι το δικό μας παιχνίδι της χαράς, και πιάστε μου σας παρακαλώ μια μουσική υπόκρουση Μπετόβεν, κι ας την κακοποίησαν οι Ναζί. Δεν τους την χαλαλίζουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου