Άννα Ωρολογά, Οικονομολόγος, ecoleft...
Οι αλλεπάλληλες αποκαλύψεις για «υψηλού επιπέδου» φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή, σε συνδυασμό με τα καθημερινά «απλά» φακελάκια έρχονται όχι να μας πουν κάτι που δεν ξέραμε, αλλά να μας επιβεβαιώσουν κάτι που έχουμε ξεχάσει : ότι κάθε χώρα είναι ό,τι και ο λαός της. Περισσεύει πια ο πατριωτισμός και η εθνική πλειοδοσία σε κρατούντες, πολιτικούς και μη. Διαγωνίζονται στο ποιος θα φωνάξει πιο δυνατά στα αυτιά μας ότι ναι, αυτός είναι πατριώτης, αντιμνημονιακός, δεν αντέχει το σύστημα – τώρα πως το υπηρετούσε πιστά τόσα χρόνια δεν είναι απολύτως κατανοητό. Η μάλλον είναι απολύτως κατανοητό, σύμφωνα με τη λογική, που δεν ταυτίζεται με τέτοιου είδους λεγόμενα.
Από την άλλη, ας μην μπαίνουμε στο κοστούμι του κριτή τόσο αβασάνιστα, όλοι μας. Το ξέραμε ή τουλάχιστον το υποψιαζόμασταν. Και τι κάναμε; τη δουλειά μας κάναμε, απλά. Είτε γιατί θέλαμε να συνεχίσουμε να δουλεύουμε, είτε γιατί αδιαφορούσαμε, στο κάτω κάτω δεν ήμασταν εμείς ούτε τα άμεσα θύματα ούτε οι άμεσοι θύτες. Μέχρι να καταλάβουμε ότι γινόμασταν και τα δύο σιγά σιγά.
Δέσμιοι μιας απατηλής και παραπλανητική συνάμα πραγματικότητας, μας πήρε καιρό να αντιληφθούμε τι σημαίνει να είσαι εξαρτημένος από την ουσία «λαιφ στάιλ». Κανονική εξάρτηση, όπως στη περίπτωση των ναρκωτικών. Γιατί δεν πρόκειται για πραγματικό επίπεδο ζωής. Πρόκειται για σύμπλεγμα εθνικών διαστάσεων. Η αποενοχοποίηση της «γκλαμουριάς», της «χλίδας» ή άλλων τέτοιων λέξεων, αλλά κυρίως των νοημάτων τους που δεν εμπίπτουν στο λεξιλόγιο και αντίστοιχο εννοιολόγιο της ελληνικής γλώσσας. Αντίθετα εκεί εμπίπτουν λέξεις όπως «αλαζονεία», «απληστία», «αιδώς», «όνειδος» και «αγνωμοσύνη» και «άγος».
Η αλαζονεία της εξουσίας και του χρήματος. Χειρότερα, της δήθεν εξουσίας και του μη όντος χρήματος. Γιατί πράγματι τα φαινόμενα αλαζονείας από μόνα τους δείχνουν τη μη ύπαρξη των ανωτέρω «αγαθών». Η αλαζονεία δίκαια χαρακτηρίζεται ως η μεγαλύτερη των αμαρτημάτων από σχεδόν όλες τις θρησκείες του κόσμου ιδιαίτερα των παλαιότερων πολιτισμών της ανθρωπότητας, η μητέρα των κακών του κόσμου. Από αυτήν ξεπηδούν ως τέρατα τέκνα η ζηλοφθονία, η απληστία, ο θυμός. Η απληστία, αντίστοιχα, χαρακτήρισε επί δεκαετίες ανθρώπους που τιμήθηκαν, αδίκως, με ψήφο, με δημόσια αξιώματα, με θέσεις αλλά και με δύναμη επιρροής είτε από τον κόσμο των επιχειρήσεων είτε από άλλα πεδία άσκησης των υπολοίπων τριών εξουσιών της δημοκρατίας.
Η αιδώς όχι μόνο δεν περίσσεψε, αλλά έγινε άφαντη. Ακόμα κα εκεί που νομίζαμε ή ήμασταν σίγουροι ότι θα τη βρούμε, εκείνη τίποτα, απούσα παντελώς. Γιατί βέβαια συνοδεύεται συνήθως από αυτό που λέμε καλλιέργεια πνεύματος και ψυχής. Επίσης άφαντα και αυτά. Όνειδος είναι αυτά που ζούμε κάθε μέρα, και καθυστερημένα αισθανόμαστε εμείς τις επιπτώσεις του λόγω του τεράστιου όγκου του να μας πνίγει σαν χώρα πλέον και όχι σαν άτομα μεμονωμένα.
Η αγνωμοσύνη είναι αδιόρατη αλλά έντονα παρούσα, σαν ένα άρωμα ενοχής. Γιατί ένας λαός άφησε να διασυρθεί κατά τέτοιο τρόπο; Γιατί κάποιοι άφησαν ατιμώρητους κάποιους άλλους; Γιατί ο καθένας μας έχει μια πικρή, μικρή ιστορία προδοσίας να αφηγηθεί; Γιατί η κλίμακα των μικρών καθημερινών πραγμάτων που αναδύουν γλοιώδεις μικροπρέπειες μεγάλωσε και έγινε δυσθεώρητη;
Αυτό είναι το άγος με τις λίστες. Εθνικές, κομματικές, επιχειρηματικές, των δεκάδων και των δεκάδων χιλιάδων. Μαζί τους και οι προσωπικές μας λίστες. Λίστες με ονόματα που θαρρείς δεν υπήρξαν ποτέ άνθρωποι. Μόνο υβρίδια τεχνητής νοημοσύνης. Και όπως όλα τα τεχνητά, αποδεικνύονται στο τέλος φθαρτά. Φθαρτές κοινωνικές ή οικογενειακές περγαμηνές. Τι να σου κάνει η καριέρα και η ανέλιξη όταν εκεί ας πούμε ψηλά, δεν μπορείς να αναπνεύσεις με καθαρό οξυγόνο που είναι ούτως ή άλλως περιορισμένο, και αναζητάς δύσοσμες καταστάσεις γιατί έτσι έχεις μάθει τελικά; Τι να σου κάνουν τα χρήματα όταν και πολλά να σωρεύσεις δεν μπορείς να τα «στηρίξεις»; Τι να σου κάνει μια ψεύτικη εικόνα στα μήντια όταν δεν μπορείς να την υποστηρίξεις από μέσα σου; Η συμβουλή των ειδικών των δημοσίων σχέσεων, γιατί όλοι αυτοί έχουν και από έναν τουλάχιστον τέτοιο ειδικό, είναι να είσαι ο εαυτός σου. Ποιος εαυτός όμως; Αυτόν που είχαν το έχασαν στην πορεία. Αδειανά πουκάμισα που έλεγε και ο Σεφέρης.
Και μη βιαστούν όλοι αυτοί οι δήθεν να πουν τίποτα περί τάξεων. Διότι η ευγένεια, η μετριοπάθεια (που την μπερδεύουν με την μετριότητα που είναι οι ίδιοι) και η ανωτερότητα δεν αποτελούν γνωρίσματα κάποιας συγκεκριμένης τάξης. Όπως στις πρόσφατες επιστημονικές έρευνες αποδεικνύεται ότι σοβαρές και γνωστές ασθένειες του ανθρώπου καθορίζονται ήδη από τον πλακούντα, πολύ πριν σχηματισθεί το έμβρυο, άλλο τόσο κάποιες σταθερές αξίες και αρετές που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο, προέρχονται από γονιδιακά ισορροπημένα και «χορτασμένα» DNA του κοινωνικού ιστού. Αποδεικνύοντας ότι και η κατοχή εξουσίας και πλούτου δεν είναι αυτοσκοπός αλλά εξυπηρετούν κάτι μεγαλύτερο από το «εγώ» και την ατομική ευμάρεια. Η ανάγκη να δώσεις πίσω στην κοινωνία κάτι από αυτά που σου επετράπη λόγω συνθηκών να έχεις, αποτελεί έσχατο δείγμα πραγματικής συναίσθησης ευγνωμοσύνης προς τον συνάνθρωπο και την κοινωνία. Είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να οδηγήσει μια πραγματική αριστερά στην αντίληψη των πραγμάτων. Όλων των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, σε μια οικολογική αριστερά, πέρα και πάνω από το στενόμυαλο, το ανόητα χαμηλού επιπέδου, το χαμερπές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου