απο το Αντιφωνο του Κωστη Παπαϊωάννου...
Οι συλλήψεις της περασμένης εβδομάδας προκάλεσαν πολλές συζητήσεις. Συζητήθηκε η κυνική «φωτογραφική ομολογία» πως οι συλληφθέντες κακοποιήθηκαν από χέρια της ΕΛΑΣ. Όσοι είδαν τις φωτογραφίες το αντελήφθησαν αμέσως, με μόνες θεσμικές εξαιρέσεις την ελληνική δικαιοσύνη και την ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, που άργησαν χαρακτηριστικά και εύγλωττα. Συζητήθηκε πολύ και η δημιουργία ένοπλων οργανώσεων από τόσο νέους ανθρώπους. Η προσπάθεια να εξετάσουμε τα δυο θέματα μαζί ενέχει τον κίνδυνο ιδιότυπων συμψηφισμών. Εδώ λοιπόν θα επιχειρήσουμε μερικές σκέψεις για το δεύτερο θέμα, αυτό που αποκαλείται «νέα γενιά τρομοκρατίας», αν και ο όρος αυτός ενέχει στοιχεία γενικευτικού εντυπωσιασμού.
Σκέψη πρώτη. Προκαλεί βαθιά οδύνη η προσχώρηση ανθρώπων μετεφηβικής ηλικίας στη μιλιταριστικού τύπου βία. Η καθολίκευση της βίας και η υιοθέτηση της θεωρίας της συλλογικής ευθύνης αποτελούν συλλογική ήττα. Όχι μόνο ήττα της πολιτικής, όπως γράφτηκε, αλλά και ήττα κάθε συλλογικής αξίας και κοινής αναφοράς. Η φωτιά του ένοπλου μηδενισμού θέλγει νέους που πλησιάζουν και καίγονται, σχεδόν κατά δεκάδες. Οι δηλώσεις τους μετά τη σύλληψη ή αργότερα στη φυλακή φανερώνουν έντονη λατρεία της αυτοκαταστροφής, ηδονή του πρόωρου τέλους, έναν περίεργο «σωφρονιστικό αναχωρητισμό», μια μαγεία της φυλακής. Και πάντως, από τα λόγια τους απουσιάζει η απουσία οποιασδήποτε επίγνωσης του μεγέθους της βίας που άσκησαν, των παράπλευρων μηχανισμών που κινεί η ένοπλη ύπαρξή τους. Φαντάζουν σαν ήρωες καρτούν, κραυγαλέοι και δισδιάστατοι.
Σκέψη δεύτερη. Πολλές οι απορίες για τη φύση αυτών των ομάδων. Διάχυτη η οσμή της ώσμωσης με τον χώρο του ποινικού εγκλήματος. Δεν φώτισαν οι συλλήψεις των προηγούμενων αντίστοιχων ομάδων (άγνωστο εάν επιχειρήθηκε καν να ερευνηθεί) την πορεία του χρήματος. Μοιάζει να θεωρείται αυτονόητο ότι μπορούν εικοσάχρονοι να προμηθεύονται «καθαρά όπλα» και πλαστά χαρτιά. Μοιάζει να θεωρείται ανάξια λόγου η εντός φυλακής συμπόρευση με τον αμιγώς ποινικό χώρο και μάλιστα με το βαρύ οργανωμένο έγκλημα, όπως πληροφορούμαστε.
Σκέψη τρίτη. Μπορεί κανείς να αναζητήσει τις ρίζες κάποιων από τις ομάδες αυτές στα γεγονότα των τελευταίων ετών και ιδίως όσα ακολούθησαν τον Δεκέμβριο του ’08. Τότε συνέβη μια τρομερή πύκνωση του χρόνου με τη βίαιη είσοδο πολλών νέων στο πολιτικό προσκήνιο. Η ένταση, η αίσθηση δύναμης, η εικόνα μιας «αλωμένης πόλης-γυναίκας» που παραδόθηκε αμαχητί στην εκμαυλιστική, ακόμα και στις πιο ακραίες εκφάνσεις της, χαρά της καταστροφής. Ταυτόχρονα η απουσία συλλογικού υποκειμένου απελευθέρωσε δυνάμεις που θα έμεναν αδρανείς αλλά έθεσε σε δοκιμασία την εφηβική ένταξη. Τον τόνο τελικά δεν έδωσαν οι συλλογικές δράσεις αλλά οι ατομικές πορείες βίαιης εκτόνωσης. Παράλληλα κυριάρχησε η κολακεία της «αιώνιας λιακάδας του εφηβικού μυαλού» που συνοψίστηκε στο κούφιο «ας ακούσουμε τους νέους». Φράση-επιτομή αμήχανης νεολαγνείας, συνεπήρε από ανώτατους πολιτειακούς παράγοντες έως εθνικούς διασκεδαστές.
Σκέψη τέταρτη. Όσα ακολούθησαν τον Δεκέμβριο ήταν ευλόγως αντιφατικά. Έμπρακτη κατάφαση στα δημόσια αγαθά (χώροι πρασίνου, δημιουργική αξιοποίηση χώρων) αλλά και απαξίωσή τους με την καταστροφή ή αναστολή της λειτουργίας άλλων χώρων. Ενώ αναζητήθηκαν και βρέθηκαν νέα μέσα διαμαρτυρίας και παρέμβασης, κυριάρχησαν ο μεταδεκεμβριανός αντιεξουσιαστικός φονταμενταλισμός και η αυτοεκπληρούμενη προφητεία της βίας.
Σκέψη πέμπτη. Είμαι κατά της θεωρίας των δύο άκρων. Όμως άλλο αυτό και άλλο η προφανής παραδοχή πως η πρόσφατη βίαιη ριζοσπαστικοποίηση κινήθηκε προς διάφορες κατευθύνσεις. Τη μερίδα του λέοντος εισέπραξε η γνωστή ναζιστική συμμορία, αυτή «έκανε ταμείο» από την εκρηκτική απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος. Σημαντική ενίσχυση όμως είχε και μια ένοπλη εκδοχή της Αριστεράς ή του αναρχικού χώρου. Εκεί, ενώ οι πολλοί συνέχισαν να κινούνται στις παρυφές της μητροπολιτικής βίας, κάποιοι περνούν με μεγαλύτερη ευκολία στη βαριά βία και παραβατικότητα και μάλιστα την τυφλή βία. Είναι αρκετοί και περνούν με ευκολία στην τυφλότητα. Αυτό θεωρώ το μείζον, πως αυξάνονται οι ζηλωτές μιας φαντασιακής επαναστατικής πρωτοπορίας.
Τελευταία σκέψη, μερικές απλές διαπιστώσεις. Η βία της τρομοκρατίας δεν αντιμετωπίζεται με βία αλλά με νομιμότητα. Ακόμα, η τρομοκρατία δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της ένοπλης Αριστεράς. Ίσα ίσα, κυριαρχεί στο αντίπερα στρατόπεδο με πολύ περισσότερους θύτες και θύματα. Όσο το κράτος δεν αναγνωρίζει αυτή την προφανή πραγματικότητα, καθίσταται επιλεκτικό και ανυπόληπτο. Τέλος, όντως υπάρχουν πολλές μορφές καθημερινής βίας. Χρήσιμη η διαρκής αναγνώρισή τους. Όμως η επίκλησή τους δεν αποτελεί εσαεί δικαιολογητικό για την καταφυγή στην ακραία βία που πλήττει την ίδια τη ζωή.
Από το ένθετο FORUM του Έθνους
Σκέψη δεύτερη. Πολλές οι απορίες για τη φύση αυτών των ομάδων. Διάχυτη η οσμή της ώσμωσης με τον χώρο του ποινικού εγκλήματος. Δεν φώτισαν οι συλλήψεις των προηγούμενων αντίστοιχων ομάδων (άγνωστο εάν επιχειρήθηκε καν να ερευνηθεί) την πορεία του χρήματος. Μοιάζει να θεωρείται αυτονόητο ότι μπορούν εικοσάχρονοι να προμηθεύονται «καθαρά όπλα» και πλαστά χαρτιά. Μοιάζει να θεωρείται ανάξια λόγου η εντός φυλακής συμπόρευση με τον αμιγώς ποινικό χώρο και μάλιστα με το βαρύ οργανωμένο έγκλημα, όπως πληροφορούμαστε.
Σκέψη τρίτη. Μπορεί κανείς να αναζητήσει τις ρίζες κάποιων από τις ομάδες αυτές στα γεγονότα των τελευταίων ετών και ιδίως όσα ακολούθησαν τον Δεκέμβριο του ’08. Τότε συνέβη μια τρομερή πύκνωση του χρόνου με τη βίαιη είσοδο πολλών νέων στο πολιτικό προσκήνιο. Η ένταση, η αίσθηση δύναμης, η εικόνα μιας «αλωμένης πόλης-γυναίκας» που παραδόθηκε αμαχητί στην εκμαυλιστική, ακόμα και στις πιο ακραίες εκφάνσεις της, χαρά της καταστροφής. Ταυτόχρονα η απουσία συλλογικού υποκειμένου απελευθέρωσε δυνάμεις που θα έμεναν αδρανείς αλλά έθεσε σε δοκιμασία την εφηβική ένταξη. Τον τόνο τελικά δεν έδωσαν οι συλλογικές δράσεις αλλά οι ατομικές πορείες βίαιης εκτόνωσης. Παράλληλα κυριάρχησε η κολακεία της «αιώνιας λιακάδας του εφηβικού μυαλού» που συνοψίστηκε στο κούφιο «ας ακούσουμε τους νέους». Φράση-επιτομή αμήχανης νεολαγνείας, συνεπήρε από ανώτατους πολιτειακούς παράγοντες έως εθνικούς διασκεδαστές.
Σκέψη τέταρτη. Όσα ακολούθησαν τον Δεκέμβριο ήταν ευλόγως αντιφατικά. Έμπρακτη κατάφαση στα δημόσια αγαθά (χώροι πρασίνου, δημιουργική αξιοποίηση χώρων) αλλά και απαξίωσή τους με την καταστροφή ή αναστολή της λειτουργίας άλλων χώρων. Ενώ αναζητήθηκαν και βρέθηκαν νέα μέσα διαμαρτυρίας και παρέμβασης, κυριάρχησαν ο μεταδεκεμβριανός αντιεξουσιαστικός φονταμενταλισμός και η αυτοεκπληρούμενη προφητεία της βίας.
Σκέψη πέμπτη. Είμαι κατά της θεωρίας των δύο άκρων. Όμως άλλο αυτό και άλλο η προφανής παραδοχή πως η πρόσφατη βίαιη ριζοσπαστικοποίηση κινήθηκε προς διάφορες κατευθύνσεις. Τη μερίδα του λέοντος εισέπραξε η γνωστή ναζιστική συμμορία, αυτή «έκανε ταμείο» από την εκρηκτική απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος. Σημαντική ενίσχυση όμως είχε και μια ένοπλη εκδοχή της Αριστεράς ή του αναρχικού χώρου. Εκεί, ενώ οι πολλοί συνέχισαν να κινούνται στις παρυφές της μητροπολιτικής βίας, κάποιοι περνούν με μεγαλύτερη ευκολία στη βαριά βία και παραβατικότητα και μάλιστα την τυφλή βία. Είναι αρκετοί και περνούν με ευκολία στην τυφλότητα. Αυτό θεωρώ το μείζον, πως αυξάνονται οι ζηλωτές μιας φαντασιακής επαναστατικής πρωτοπορίας.
Τελευταία σκέψη, μερικές απλές διαπιστώσεις. Η βία της τρομοκρατίας δεν αντιμετωπίζεται με βία αλλά με νομιμότητα. Ακόμα, η τρομοκρατία δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της ένοπλης Αριστεράς. Ίσα ίσα, κυριαρχεί στο αντίπερα στρατόπεδο με πολύ περισσότερους θύτες και θύματα. Όσο το κράτος δεν αναγνωρίζει αυτή την προφανή πραγματικότητα, καθίσταται επιλεκτικό και ανυπόληπτο. Τέλος, όντως υπάρχουν πολλές μορφές καθημερινής βίας. Χρήσιμη η διαρκής αναγνώρισή τους. Όμως η επίκλησή τους δεν αποτελεί εσαεί δικαιολογητικό για την καταφυγή στην ακραία βία που πλήττει την ίδια τη ζωή.
Από το ένθετο FORUM του Έθνους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου