Του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...
Η χώρα έχει μετατραπεί σε οικονομικό προτεκτοράτο (λίαν επιεικώς), μέσω της λεωφόρου του «μικρότερου κακού».
Υποτίθεται ότι η ηγεσία της χώρας επέλεξε (και επιλέγει) τις θυσίες για να μη βιώσουν οι πολίτες καταστάσεις όπως την πολεμική δεκαετία του 1940.
Εθνικό έμβλημα από την έναρξη της μνημονιακής εποχής έχει ανακηρυχθεί «το μη χείρον βέλτιστον» στην πολιτική, την οικονομία, την κοινωνία, παντού.
Η τελευταία, χρονικώς, επιβεβαίωση της «αρχής» ήταν οι δηλώσεις του πρωθυπουργού, μετά την προχθεσινή Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ. Είμαστε ικανοποιημένοι με τις περικοπές των κοινοτικών κονδυλίων. Θα μπορούσαν να ήταν μικρότερα για την Ελλάδα.
Επειδή πάντα θα υπάρχει κάτι χειρότερο, λοιπόν, όλοι πρέπει να είμαστε σχετικώς ευχαριστημένοι με όλα. Καλύτερη η ζωή στα σημερινά ημι-συντρίμμια, παρά μέσα σε γενικευμένα ερείπια, με λοιμούς και θανατηφόρες πανδημίες, χωρίς φάρμακα και καύσιμα.
Ξαναγυρίζουμε, τηρουμένων των αναλογιών, πίσω έναν και πλέον αιώνα. Οταν η στρατιωτική ήττα και η χρεοκοπία είχαν χαρακτηριστεί «ένδοξος καταστροφή»! Τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν τρισχειρότερα. Η Ελλάδα να χάσει τη Θεσσαλία, οι Τούρκοι να φθάσουν έως την Αθήνα. Αρα, οι Ελληνες επιτρεπόταν να αισιοδοξούν για το μέλλον!
Η «θεωρία της ορθολογικής επιλογής», με τον κωδικό κόστος/όφελος, μεταφερμένη από την οικονομία στην πολιτική, θέλει τους πολιτικούς να ενεργούν περίπου σαν επιχειρηματίες.
Το πολιτικό σύστημα σαν καπιταλιστική επιχείρηση. Μόνο που η κοινωνία δεν είναι αγορά, που κινεί το κέρδος και μετρήσιμα μεγέθη.
Ενα από τα πολλά παραδείγματα που αναφέρονται για την ανατροπή της είναι το «δίλημμα των δύο φυλακισμένων». Αν ένας καταθέσει εναντίον του άλλου θα αφεθεί ελεύθερος. Σύμφωνα με τη θεωρία, κάποιος θα ομολογήσει. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι το «μοντέλο» αγνοεί σημαντικά στοιχεία. Οπως οι δεσμοί μεταξύ των φυλακισμένων, ο χαρακτήρας τους και γενικώς μη μετρήσιμα: η φιλία, η εμπιστοσύνη, το φιλότιμο, η αλληλεγγύη κ.λπ.
Για να το γενικεύσουμε, η εισαγωγή της θεωρίας του κόστους/οφέλους από την οικονομία στην πολιτική είναι βαθιά αντιδημοκρατική αντίληψη και πρακτική. Η πολιτική δεν είναι σαν τα... hedge funds και δεν λειτουργεί όπως η αγορά, είτε τα λογιστικά γραφεία και οι οίκοι αξιολόγησης. Η δημοκρατία, ο κοινοβουλευτισμός, η δικαιοσύνη, η ισότητα, το κοινωνικό κράτος, τα δικαιώματα, η ασφάλεια, η αξιοπρεπής διαβίωση (για να μείνουμε μόνο σε αυτά) δεν επιλέγονται επειδή είναι επωφελή, κερδοφόρα και λιγότερο ζημιογόνα από άλλα. Εχουν αυταξία.
Αλίμονο για τη δημοκρατία αν αντιμετωπίζονται αγοραία, όπως σήμερα...
Η χώρα έχει μετατραπεί σε οικονομικό προτεκτοράτο (λίαν επιεικώς), μέσω της λεωφόρου του «μικρότερου κακού».
Υποτίθεται ότι η ηγεσία της χώρας επέλεξε (και επιλέγει) τις θυσίες για να μη βιώσουν οι πολίτες καταστάσεις όπως την πολεμική δεκαετία του 1940.
Εθνικό έμβλημα από την έναρξη της μνημονιακής εποχής έχει ανακηρυχθεί «το μη χείρον βέλτιστον» στην πολιτική, την οικονομία, την κοινωνία, παντού.
Η τελευταία, χρονικώς, επιβεβαίωση της «αρχής» ήταν οι δηλώσεις του πρωθυπουργού, μετά την προχθεσινή Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ. Είμαστε ικανοποιημένοι με τις περικοπές των κοινοτικών κονδυλίων. Θα μπορούσαν να ήταν μικρότερα για την Ελλάδα.
Επειδή πάντα θα υπάρχει κάτι χειρότερο, λοιπόν, όλοι πρέπει να είμαστε σχετικώς ευχαριστημένοι με όλα. Καλύτερη η ζωή στα σημερινά ημι-συντρίμμια, παρά μέσα σε γενικευμένα ερείπια, με λοιμούς και θανατηφόρες πανδημίες, χωρίς φάρμακα και καύσιμα.
Ξαναγυρίζουμε, τηρουμένων των αναλογιών, πίσω έναν και πλέον αιώνα. Οταν η στρατιωτική ήττα και η χρεοκοπία είχαν χαρακτηριστεί «ένδοξος καταστροφή»! Τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν τρισχειρότερα. Η Ελλάδα να χάσει τη Θεσσαλία, οι Τούρκοι να φθάσουν έως την Αθήνα. Αρα, οι Ελληνες επιτρεπόταν να αισιοδοξούν για το μέλλον!
Η «θεωρία της ορθολογικής επιλογής», με τον κωδικό κόστος/όφελος, μεταφερμένη από την οικονομία στην πολιτική, θέλει τους πολιτικούς να ενεργούν περίπου σαν επιχειρηματίες.
Το πολιτικό σύστημα σαν καπιταλιστική επιχείρηση. Μόνο που η κοινωνία δεν είναι αγορά, που κινεί το κέρδος και μετρήσιμα μεγέθη.
Ενα από τα πολλά παραδείγματα που αναφέρονται για την ανατροπή της είναι το «δίλημμα των δύο φυλακισμένων». Αν ένας καταθέσει εναντίον του άλλου θα αφεθεί ελεύθερος. Σύμφωνα με τη θεωρία, κάποιος θα ομολογήσει. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι το «μοντέλο» αγνοεί σημαντικά στοιχεία. Οπως οι δεσμοί μεταξύ των φυλακισμένων, ο χαρακτήρας τους και γενικώς μη μετρήσιμα: η φιλία, η εμπιστοσύνη, το φιλότιμο, η αλληλεγγύη κ.λπ.
Για να το γενικεύσουμε, η εισαγωγή της θεωρίας του κόστους/οφέλους από την οικονομία στην πολιτική είναι βαθιά αντιδημοκρατική αντίληψη και πρακτική. Η πολιτική δεν είναι σαν τα... hedge funds και δεν λειτουργεί όπως η αγορά, είτε τα λογιστικά γραφεία και οι οίκοι αξιολόγησης. Η δημοκρατία, ο κοινοβουλευτισμός, η δικαιοσύνη, η ισότητα, το κοινωνικό κράτος, τα δικαιώματα, η ασφάλεια, η αξιοπρεπής διαβίωση (για να μείνουμε μόνο σε αυτά) δεν επιλέγονται επειδή είναι επωφελή, κερδοφόρα και λιγότερο ζημιογόνα από άλλα. Εχουν αυταξία.
Αλίμονο για τη δημοκρατία αν αντιμετωπίζονται αγοραία, όπως σήμερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου