ΤΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΤΡΑΝΟΥ, απο την Αυγη...
Στις 17/1 δύο χρυσαυγίτες μαχαίρωσαν θανατηφόρα τον μεροκαματιάρη Σαχτζάτ Λουκμάν, 26 ετών. Στις 28/1, μαθητές μαχαίρωσαν στο πρόσωπο συμμαθητή τους τον οποίο δεν μπορούσαν να “πείσουν” υπέρ της Χρυσής Αυγής. Πιο πρόσφατα σημειώθηκε στο περιθώριο της ειδησεογραφίας ο θάνατος του μικροπωλητή, Μπαμπακάρ Ντιάε από τη Σενεγάλη, πατέρα δύο παιδιών, μετά από καταδίωξη της Δημοτικής Αστυνομίας -που δεν έχει καν αρμοδιότητα σύλληψης.
Σήμερα στον τόπο μας η οσμή της κοινωνικής καταστροφής, του εκφασισμού και του ρατσισμού που αποτελεί τη συνδετική τους ύλη, αναδύεται πλέον από όλους τους πόρους της κοινωνίας. Ο ρατσισμός που θεριεύει, η κακορίζικη αιτία της μαζικής εξόντωσης, των γενοκτονιών και της καταπίεσης εξασφαλίζει, ταυτόχρονα με τη φρίκη που τον συνοδεύει, την υποταγή της πλειοψηφίας στις ιδιοτροπίες των μικροσκοπικών μειονοτήτων που κατέχουν και αρνούνται να μοιραστούν προκλητικό πλούτο και δύναμη. Όμως η πρόσοψη της απάθειας και της αποσιώπησης των ρατσιστικών εγκλημάτων πρέπει να διαρραγεί και το σχολείο παραμένει ο προνομιακός τόπος -αν και όχι ο μοναδικός- για αυτό το ουσιαστικό παιδαγωγικό εγχείρημα. Η αντιρατσιστική εκπαίδευση αποτελεί σήμερα την πρώτη εκπαιδευτική προτεραιότητα και πρέπει να δοθεί αγώνας ώστε να καθιερωθεί και θεσμικά η διαρκής μέριμνα προς αυτή την κατεύθυνση. Χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς πρέπει να δείξουμε στους νέους τι πραγματικά σημαίνει έγκλημα, φασισμός και ρατσισμός.
Το δημόσιο σχολείο –το πιο εκτεταμένο από όλα τα καθολικά κοινωνικά αγαθά και ταυτόχρονα το πιο πολύτιμο εργαλείο κοινωνικής συνοχής- δείχνει να αντιστέκεται προς το παρόν στη συντηρητική στροφή, παρά τη δυσφημιστική επίθεση που δέχεται με αιχμή το ζήτημα της «απαξιολόγησης» των εκπαιδευτικών, αλλά και την τρομοκρατία που ασκεί η κυβέρνηση εναντίον τους με εργαλείο τον ν.4024/11 και το νέο καφκικό, Πειθαρχικό Δίκαιο με το οποίο επισείει κατά πάντων την απειλή της διαθεσιμότητας και της απόλυσης.
Αυτοί που σήμερα ασκούν εξουσία στην εκπαίδευση υπακούοντας άβουλοι στην αντιδημοκρατική «υπερπαιδαγωγική» των Μνημονίων και των αγορών, διαμορφώνουν «καθ΄εικόνα» τους την εκπαιδευτική πολιτική στον τόπο μας, ενώ επιχειρούν ταυτόχρονα να καταστείλουν και τη διαμόρφωση της δημοκρατικής συνείδησης των νέων. Όσοι φοβούνται όμως τη συνάντηση της νεολαίας με τη δημοκρατία, επενδύουν κρυφά ή φανερά στους νεοναζί, οι οποίοι στρατολογούν ανοιχτά πλέον νέους και μαθητές στις μαφιόζικες συμμορίες τους, τους χειραγωγούν και τους εκβιάζουν μέσω των αποκαλούμενων εγκλημάτων ένταξης.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ενώ αποσιωπούν αυτή την ανησυχητική διάσταση, ανακατεύουν επίτηδες τις συνέπειες της κρίσης και τα ρατσιστικά εγκλήματα, με τις λεπτομέρειες δήθεν σκανδαλιστικών ιστοριών που ταπεινώνουν διασημότητες, μαζί με αμοντάριστα πλάνα από ανατριχιαστικές σκηνές ή φωτογραφίες σακατεμένων και νεκρών ενός πολέμου, έτσι που αυτά δεν έχουν πλέον καμιά επίδραση. Απλώς μετατρέπονται σε μαύρες, αδρανείς σελίδες όπου η απεικόνιση του δράματος των ανθρώπων τείνει αυτόματα, αντί να εμπνέει τη συμπάθεια και τη συμπαράσταση ή έστω την αποστροφή, να ενισχύει το συναίσθημα της αδιαφορίας. Οι νεκροί και οι βασανισμένοι έχουν όμως και αυτοί δικαιώματα.
«Σε ό,τι αφορά τον πόνο των άλλων» γράφει η Σούζαν Σόνταγκ με αφορμή τις σοκαριστικές εικόνες από τη σειρά «Τα δεινά του πολέμου», «...η τέχνη του Γκόγια φαίνεται ότι αποτελεί σημείο καμπής στην ιστορία της ηθικής και προκαλεί συναισθήματα θλίψης βαθιά, πρωτότυπα και απαιτητικά». Η Σόνταγκ εξηγεί τη σημερινή παρακμή αυτής της νεωτερικής δυναμικής ως «τη θλιβερή κατάσταση μιας κοινωνίας που έμαθε να ζει σε ηδονοβλεπτική απόσταση από την εμπειρία της πραγματικότητας». Τα ΜΜΕ, σύμφωνα με την αξεπέραστη διάγνωση του Γκυ Ντεμπόρ, κάνουν τις εικόνες της φρίκης να φαίνονται «προσηνείς και εγκόσμιες και ταυτόχρονα απομακρυσμένες».
Απέναντι στην «αισθητικοποίηση του φασισμού», οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να αναπτύξουν μια νέα παιδαγωγική και πολιτική γλώσσα που θα αντιμετωπίζει τις σοβαρές αυτές προκλήσεις και θα αποτελέσει τη βάση για μια ευρύτερη θεωρία που θα αντιπαλέψει το νεοφιλελευθερισμό και τον φασισμό με όπλο την άμεση, πολιτικά ορθή διδασκαλία. Η άμεση διδασκαλία αποτελεί τη μετακίνηση της διδακτικής πράξης στη νόμιμη ιστορική της θέση: αυτή της άμμου που απολιπαίνει τα γρανάζια του συστήματος αποπλάνησης του βλέμματος.
_________________
*Ο Τρ. Τρανός είναι εκπαιδευτικός, πρόεδρος Γ' ΕΛΜΕ-Θ.
Σήμερα στον τόπο μας η οσμή της κοινωνικής καταστροφής, του εκφασισμού και του ρατσισμού που αποτελεί τη συνδετική τους ύλη, αναδύεται πλέον από όλους τους πόρους της κοινωνίας. Ο ρατσισμός που θεριεύει, η κακορίζικη αιτία της μαζικής εξόντωσης, των γενοκτονιών και της καταπίεσης εξασφαλίζει, ταυτόχρονα με τη φρίκη που τον συνοδεύει, την υποταγή της πλειοψηφίας στις ιδιοτροπίες των μικροσκοπικών μειονοτήτων που κατέχουν και αρνούνται να μοιραστούν προκλητικό πλούτο και δύναμη. Όμως η πρόσοψη της απάθειας και της αποσιώπησης των ρατσιστικών εγκλημάτων πρέπει να διαρραγεί και το σχολείο παραμένει ο προνομιακός τόπος -αν και όχι ο μοναδικός- για αυτό το ουσιαστικό παιδαγωγικό εγχείρημα. Η αντιρατσιστική εκπαίδευση αποτελεί σήμερα την πρώτη εκπαιδευτική προτεραιότητα και πρέπει να δοθεί αγώνας ώστε να καθιερωθεί και θεσμικά η διαρκής μέριμνα προς αυτή την κατεύθυνση. Χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς πρέπει να δείξουμε στους νέους τι πραγματικά σημαίνει έγκλημα, φασισμός και ρατσισμός.
Το δημόσιο σχολείο –το πιο εκτεταμένο από όλα τα καθολικά κοινωνικά αγαθά και ταυτόχρονα το πιο πολύτιμο εργαλείο κοινωνικής συνοχής- δείχνει να αντιστέκεται προς το παρόν στη συντηρητική στροφή, παρά τη δυσφημιστική επίθεση που δέχεται με αιχμή το ζήτημα της «απαξιολόγησης» των εκπαιδευτικών, αλλά και την τρομοκρατία που ασκεί η κυβέρνηση εναντίον τους με εργαλείο τον ν.4024/11 και το νέο καφκικό, Πειθαρχικό Δίκαιο με το οποίο επισείει κατά πάντων την απειλή της διαθεσιμότητας και της απόλυσης.
Αυτοί που σήμερα ασκούν εξουσία στην εκπαίδευση υπακούοντας άβουλοι στην αντιδημοκρατική «υπερπαιδαγωγική» των Μνημονίων και των αγορών, διαμορφώνουν «καθ΄εικόνα» τους την εκπαιδευτική πολιτική στον τόπο μας, ενώ επιχειρούν ταυτόχρονα να καταστείλουν και τη διαμόρφωση της δημοκρατικής συνείδησης των νέων. Όσοι φοβούνται όμως τη συνάντηση της νεολαίας με τη δημοκρατία, επενδύουν κρυφά ή φανερά στους νεοναζί, οι οποίοι στρατολογούν ανοιχτά πλέον νέους και μαθητές στις μαφιόζικες συμμορίες τους, τους χειραγωγούν και τους εκβιάζουν μέσω των αποκαλούμενων εγκλημάτων ένταξης.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ενώ αποσιωπούν αυτή την ανησυχητική διάσταση, ανακατεύουν επίτηδες τις συνέπειες της κρίσης και τα ρατσιστικά εγκλήματα, με τις λεπτομέρειες δήθεν σκανδαλιστικών ιστοριών που ταπεινώνουν διασημότητες, μαζί με αμοντάριστα πλάνα από ανατριχιαστικές σκηνές ή φωτογραφίες σακατεμένων και νεκρών ενός πολέμου, έτσι που αυτά δεν έχουν πλέον καμιά επίδραση. Απλώς μετατρέπονται σε μαύρες, αδρανείς σελίδες όπου η απεικόνιση του δράματος των ανθρώπων τείνει αυτόματα, αντί να εμπνέει τη συμπάθεια και τη συμπαράσταση ή έστω την αποστροφή, να ενισχύει το συναίσθημα της αδιαφορίας. Οι νεκροί και οι βασανισμένοι έχουν όμως και αυτοί δικαιώματα.
«Σε ό,τι αφορά τον πόνο των άλλων» γράφει η Σούζαν Σόνταγκ με αφορμή τις σοκαριστικές εικόνες από τη σειρά «Τα δεινά του πολέμου», «...η τέχνη του Γκόγια φαίνεται ότι αποτελεί σημείο καμπής στην ιστορία της ηθικής και προκαλεί συναισθήματα θλίψης βαθιά, πρωτότυπα και απαιτητικά». Η Σόνταγκ εξηγεί τη σημερινή παρακμή αυτής της νεωτερικής δυναμικής ως «τη θλιβερή κατάσταση μιας κοινωνίας που έμαθε να ζει σε ηδονοβλεπτική απόσταση από την εμπειρία της πραγματικότητας». Τα ΜΜΕ, σύμφωνα με την αξεπέραστη διάγνωση του Γκυ Ντεμπόρ, κάνουν τις εικόνες της φρίκης να φαίνονται «προσηνείς και εγκόσμιες και ταυτόχρονα απομακρυσμένες».
Απέναντι στην «αισθητικοποίηση του φασισμού», οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να αναπτύξουν μια νέα παιδαγωγική και πολιτική γλώσσα που θα αντιμετωπίζει τις σοβαρές αυτές προκλήσεις και θα αποτελέσει τη βάση για μια ευρύτερη θεωρία που θα αντιπαλέψει το νεοφιλελευθερισμό και τον φασισμό με όπλο την άμεση, πολιτικά ορθή διδασκαλία. Η άμεση διδασκαλία αποτελεί τη μετακίνηση της διδακτικής πράξης στη νόμιμη ιστορική της θέση: αυτή της άμμου που απολιπαίνει τα γρανάζια του συστήματος αποπλάνησης του βλέμματος.
_________________
*Ο Τρ. Τρανός είναι εκπαιδευτικός, πρόεδρος Γ' ΕΛΜΕ-Θ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου