του Κωστα Βεργοπουλου, απο την Ελευθεροτυπια...
Με την πρόσφατη απόφαση των Ευρωπαίων ηγετών της 8ης Φεβρουαρίου 2013 περικόπτεται ο ευρωπαϊκός προϋπολογισμός για την προσεχή 6ετία κατά 3%, ακολουθώντας σε αυτό τις εθνικές περικοπές όχι μόνο στις ελλειμματικές χώρες-μέλη της περιοχής του ευρώ, αλλά και στις πλεονασματικές, ακόμη και στη Γερμανία. Κατά συνέπεια, επιταχύνεται η αποσταθεροποίηση τόσο της Ευρώπης όσο και του κοινού νομίσματός της. Ωστόσο, οι ίδιοι ηγέτες έχουν ήδη δεσμευθεί από τον Σεπτέμβριο του 2012 ότι δεν θα αφήσουν να καταρρεύσει ούτε το ένα ούτε το άλλο και ότι η διατήρησή τους προεξοφλείται υπερ-εξασφαλισμένη. Με τη δεύτερη δέσμευση αναλαμβάνεται το κόστος από τις αρνητικές συνέπειες της πρώτης. Ωστόσο, το κόστος κάλυψης παραμένει ασύγκριτα ανώτερο των όσων εξοικονομούνται με τις πολιτικές λιτότητος. Με την πρόσφατη απόφαση, ενώ εξοικονομούνται 30 δισ. ευρωπαϊκών δαπανών, παράλληλα αποσταθεροποιείται η Ευρωζώνη, με συνέπεια την ανάγκη πρόσθετων πακέτων διάσωσης σε ύψος εκατοντάδων δισεκατομμυρίων. Στην προσπάθεια να «εξορθολογίσουν» το ευρωπαϊκό σύστημα, οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεσμεύονται για ασύγκριτα μεγαλύτερες δαπάνες από όσες εξοικονομούν σήμερα με τη λιτότητα και τις περικοπές. Ενώ φλέγονται για να περιορίσουν τον οικονομικό ρόλο του κράτους, στα κράτη φορτώνουν τις δαπανηρές διασώσεις τραπεζών. Παρ' όλο που δυσπιστούν ως προς τη βιωσιμότητα των κρατικών χρεών, από τους ιδιωτικούς τομείς αξιώνουν μερική διαγραφή του δημόσιου χρέους, ενώ οι επίσημοι φορείς προστατεύονται στις διεκδικήσεις τους. Παρά τις ισχυρές δεσμεύσεις, η σημερινή Ευρώπη δεν βαδίζει προς τη σύγκλιση και την ολοκλήρωση, σύμφωνα με τις ιδρυτικές Συνθήκες, αλλά αντίθετα απομακρύνεται από αυτές, χωρίς παράλληλα να είναι σε θέση να προσδιορίσει το στίγμα ούτε τη ρότα της.
Η περικοπή του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού αιτιολογήθηκε με την ανάγκη περιστολής δαπανών. Ωστόσο, ενώ το σύνολο των δαπανών συρρικνώνονται κατά 3%, η Ελλάδα, χώρα με ειδικές ανάγκες, βλέπει το μερίδιό της να περικόπτεται κατά 23%. Χάνει λιγότερο απ' ό,τι φοβόταν, αλλά σαφώς περισσότερο απ' ό,τι ήδη είχε με το ΚΠΣ κατά την προηγούμενη 6ετία. Μειωμένες κοινοτικές δαπάνες για τους Ελληνες αγρότες, αλλά αυξημένες προς τους Γάλλους και Γερμανούς αγρότες. Μειωμένες δαπάνες κατά 40% για διατροφική βοήθεια απόρων και ανέργων, αλλά αύξηση δαπανών για την ανατολική Γερμανία, ακόμη και για την πόλη της Λιψίας, που έχει το ιστορικό προνόμιο να έχει φιλοξενήσει τη Μέρκελ ως σπουδάστρια. Εάν κάτι παρόμοιο διαπιστωνόταν στον ελληνικό προϋπολογισμό, θα εξέθετε το ελληνικό πελατειακό σύστημα στην παγκόσμια λοιδορία. Οταν αυτό συμβαίνει σε χώρες του κεντρικού ευρωπαϊκού πυρήνα, ουδείς λόγος, ούτε ψόγος. Οσον αφορά τη χώρα μας, αφού δεν αξίωσε αναθεώρηση των προγραμμάτων λιτότητος ούτε διατήρηση των κοινοτικών δαπανών στα προηγούμενα επίπεδα ούτε επικαλέσθηκε την ύφεση, που με ευρωπαϊκές οδηγίες πυροδοτείται, παραλαμβάνει όσα απομένουν, αφού προηγουμένως σερβιριστούν όλοι οι άλλοι. Σε τι μπορεί η Ελλάδα να ελπίζει από την Ευρώπη, όταν συρρικνώνονται τόσο οι εμπορικές προοπτικές όσο και οι χρηματοδοτικές; Αλλά και σε τι μπορεί η Ευρώπη να ελπίζει από την Ελλάδα, όταν αποδυναμώνει τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς σταθεροποίησης σε αμφότερα τα πεδία;
kvergo@gmail.com
Εάν ο ορθός λόγος διέπει την ιστορία, αυτό δεν επαληθεύεται παρά μόνο σε μακροχρόνια περίοδο. Στη βραχεία περίοδο των λίγων δεκαετιών της ανθρώπινης ζωής, ο νόμος του παραλογισμού φαίνεται επικρατέστερος, ακόμη και αν το κόστος του παραμένει ανυπόφορα υπέρτερο.
Εάν ίσχυε ο ορθός λόγος, θα είχαν αποφευχθεί οι εκατόμβες δύο καταστροφικών παγκόσμιων πολέμων, θα είχαν αποτραπεί οι οικονομικές κρίσεις, αφού, έπειτα από δυο αιώνες κρίσεων, γνωρίζουμε τη μέθοδο υπέρβασής τους. Δεν ήταν ούτε ωφέλιμες ούτε αναγκαίες για τη βελτίωση αποδοτικότητας της οικονομίας. Οταν όλες οι χώρες ταυτόχρονα περιστέλλουν τις δαπάνες τους, αυτονόητη είναι η αποδυνάμωση και κατάρρευση της διεθνούς οικονομίας. Είτε μέσω ανταγωνιστικών νομισματικών υποτιμήσεων, όπως τη δεκαετία του 1930, είτε μέσω όχι λιγότερο ανταγωνιστικών υφέσεων, όπως σήμερα, το αποτέλεσμα παραμένει το αυτό: αποδυνάμωση τόσο της διεθνούς οικονομίας όσο και των εθνικών. Σήμερα, η αυτοπαγίδευση των ευρωπαϊκών χωρών στην ύφεση είναι ακόμη πιο δραματική, λόγω των εξωστρεφών οικονομικών υποδειγμάτων, που προβάλλονται από τους διεθνείς οργανισμούς ως «ενάρετη» οδός για την εξυγίανση και σταθεροποίηση κάθε εθνικής οικονομίας. Ομως, ενόσω η διεθνής οικονομία αποδυναμώνεται με εθνικές και ευρωπαϊκές περικοπές δαπανών, πόσο αξιόπιστη είναι η προσδοκία πως κάθε χώρα επαναβρίσκει στις διεθνείς αγορές ό,τι χάνει περικόπτοντας τη δική της; Εφόσον και οι διεθνείς αγορές συρρικνώνονται όχι λιγότερο, ακολουθώντας την καθοδική πορεία των εθνικών;Με την πρόσφατη απόφαση των Ευρωπαίων ηγετών της 8ης Φεβρουαρίου 2013 περικόπτεται ο ευρωπαϊκός προϋπολογισμός για την προσεχή 6ετία κατά 3%, ακολουθώντας σε αυτό τις εθνικές περικοπές όχι μόνο στις ελλειμματικές χώρες-μέλη της περιοχής του ευρώ, αλλά και στις πλεονασματικές, ακόμη και στη Γερμανία. Κατά συνέπεια, επιταχύνεται η αποσταθεροποίηση τόσο της Ευρώπης όσο και του κοινού νομίσματός της. Ωστόσο, οι ίδιοι ηγέτες έχουν ήδη δεσμευθεί από τον Σεπτέμβριο του 2012 ότι δεν θα αφήσουν να καταρρεύσει ούτε το ένα ούτε το άλλο και ότι η διατήρησή τους προεξοφλείται υπερ-εξασφαλισμένη. Με τη δεύτερη δέσμευση αναλαμβάνεται το κόστος από τις αρνητικές συνέπειες της πρώτης. Ωστόσο, το κόστος κάλυψης παραμένει ασύγκριτα ανώτερο των όσων εξοικονομούνται με τις πολιτικές λιτότητος. Με την πρόσφατη απόφαση, ενώ εξοικονομούνται 30 δισ. ευρωπαϊκών δαπανών, παράλληλα αποσταθεροποιείται η Ευρωζώνη, με συνέπεια την ανάγκη πρόσθετων πακέτων διάσωσης σε ύψος εκατοντάδων δισεκατομμυρίων. Στην προσπάθεια να «εξορθολογίσουν» το ευρωπαϊκό σύστημα, οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεσμεύονται για ασύγκριτα μεγαλύτερες δαπάνες από όσες εξοικονομούν σήμερα με τη λιτότητα και τις περικοπές. Ενώ φλέγονται για να περιορίσουν τον οικονομικό ρόλο του κράτους, στα κράτη φορτώνουν τις δαπανηρές διασώσεις τραπεζών. Παρ' όλο που δυσπιστούν ως προς τη βιωσιμότητα των κρατικών χρεών, από τους ιδιωτικούς τομείς αξιώνουν μερική διαγραφή του δημόσιου χρέους, ενώ οι επίσημοι φορείς προστατεύονται στις διεκδικήσεις τους. Παρά τις ισχυρές δεσμεύσεις, η σημερινή Ευρώπη δεν βαδίζει προς τη σύγκλιση και την ολοκλήρωση, σύμφωνα με τις ιδρυτικές Συνθήκες, αλλά αντίθετα απομακρύνεται από αυτές, χωρίς παράλληλα να είναι σε θέση να προσδιορίσει το στίγμα ούτε τη ρότα της.
Η περικοπή του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού αιτιολογήθηκε με την ανάγκη περιστολής δαπανών. Ωστόσο, ενώ το σύνολο των δαπανών συρρικνώνονται κατά 3%, η Ελλάδα, χώρα με ειδικές ανάγκες, βλέπει το μερίδιό της να περικόπτεται κατά 23%. Χάνει λιγότερο απ' ό,τι φοβόταν, αλλά σαφώς περισσότερο απ' ό,τι ήδη είχε με το ΚΠΣ κατά την προηγούμενη 6ετία. Μειωμένες κοινοτικές δαπάνες για τους Ελληνες αγρότες, αλλά αυξημένες προς τους Γάλλους και Γερμανούς αγρότες. Μειωμένες δαπάνες κατά 40% για διατροφική βοήθεια απόρων και ανέργων, αλλά αύξηση δαπανών για την ανατολική Γερμανία, ακόμη και για την πόλη της Λιψίας, που έχει το ιστορικό προνόμιο να έχει φιλοξενήσει τη Μέρκελ ως σπουδάστρια. Εάν κάτι παρόμοιο διαπιστωνόταν στον ελληνικό προϋπολογισμό, θα εξέθετε το ελληνικό πελατειακό σύστημα στην παγκόσμια λοιδορία. Οταν αυτό συμβαίνει σε χώρες του κεντρικού ευρωπαϊκού πυρήνα, ουδείς λόγος, ούτε ψόγος. Οσον αφορά τη χώρα μας, αφού δεν αξίωσε αναθεώρηση των προγραμμάτων λιτότητος ούτε διατήρηση των κοινοτικών δαπανών στα προηγούμενα επίπεδα ούτε επικαλέσθηκε την ύφεση, που με ευρωπαϊκές οδηγίες πυροδοτείται, παραλαμβάνει όσα απομένουν, αφού προηγουμένως σερβιριστούν όλοι οι άλλοι. Σε τι μπορεί η Ελλάδα να ελπίζει από την Ευρώπη, όταν συρρικνώνονται τόσο οι εμπορικές προοπτικές όσο και οι χρηματοδοτικές; Αλλά και σε τι μπορεί η Ευρώπη να ελπίζει από την Ελλάδα, όταν αποδυναμώνει τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς σταθεροποίησης σε αμφότερα τα πεδία;
kvergo@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου