Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ, απο την Ελευθεροτυπια...
Τι έχει συμβεί λοιπόν στα χρόνια της «ελληνικής χολέρας»; Ανατροπές στο παραδοσιακό πολιτικό σκηνικό, ένα κράτος «έκτακτης ανάγκης», ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα υπό αναστολή, ανάδυση των εγκληματικών συμμοριών του νεοναζισμού από το σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας, πλήρης αδυναμία της Αριστεράς να παρέμβει αποφασιστικά στη συγκυρία, συνθέτουν το οριστικό τέλος της εποχής της Μεταπολίτευσης. Πρόκειται για ένα τέλος που πιστοποιεί την αναξιοπιστία του παλαιού πολιτικού κόσμου στη διαχείριση των κοινών. Είναι ωστόσο μια εξέλιξη αναμενόμενη, το αποτέλεσμα της πιο άγριας εκδοχής της νεοφιλελεύθερης οικονομικής προσαρμογής που έγινε ποτέ σε ευρωπαϊκή χώρα.
Οι έως σήμερα βασικοί παίκτες του δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.) δυσκολεύονται να υπάρξουν αυτόνομα. Χρειάζονται ενίσχυση (ΔΗΜΑΡ) για να αποκτήσουν κυβερνησιμότητα. Ο ένας -και ισχυρότερος, ίσως- πόλος του μεταπολιτευτικού καθεστωτισμού, το ΠΑΣΟΚ, παλεύει ανάμεσα στην εκλογική επιβίωση και την πολιτική ανυποληψία.
Ο άλλος βασικός πόλος (η Ν.Δ.) επιβίωσε προσωρινά, χάρη, κυρίως, σε εκλογικά διλήμματα, αλλά βαδίζει σε κινούμενη άμμο. Η κοινωνική βάση της ασφυκτιά, όπως η πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Ομως η ηγεσία της και ιδίως το στενό επιτελείο του Α. Σαμαρά ποντάρει στη γενικευμένη ανασφάλεια και αξιοποιεί τα συντηρητικά αντανακλαστικά της λαϊκής βάσης. Το δυστύχημα για τη δημοκρατία είναι ότι με τον τρόπο αυτό ο πρωθυπουργός και οι «κολλητοί» του φέρνουν στο πολιτικό προσκήνιο τα πιο αποκρουστικά στοιχεία της ακροδεξιάς ατζέντας.
Αντιμεταναστευτική ρητορική, κατασταλτική πρακτική, ρατσιστική συμπεριφορά είναι οι συνήθεις μέθοδοι που ενισχύουν το αστυνομικό κράτος. Η επιβολή του «νόμου και της τάξης» γίνεται έτσι η κεντρική στρατηγική επιλογή του νεοδεξιού πολιτικού σχεδίου. Αυτό γίνεται και για ιδεολογικοπολιτικούς λόγους (ανασυγκρότηση της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης) και για εκλογικούς λόγους (συμπίεση της ανόδου της Χρυσής Αυγής) και για πρακτικούς λόγους (ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους μπροστά στη διογκούμενη κοινωνική εξαθλίωση).
Και μέσα σε όλα αυτά, η απούσα Αριστερά ομφαλοσκοπεί και ανταγωνίζεται σε μία αδιέξοδη διαδικασία, με έπαθλο την ιδεολογική καθαρότητα και την περιφρούρηση των συνοικιακών καταστημάτων της. Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι αδυνατεί να κατανοήσει τη δυναμική των πραγμάτων. Συμπεριφέρεται περισσότερο ως μέρος του παλαιού καθεστωτικού προβλήματος και λιγότερο ως πρόταση υπέρβασής του.
Γιατί, δεν εξηγείται αλλιώς η στάση των στελεχών του, τα οποία αντί να απαντούν στα καυτά αιτήματα της εποχής, απαντούν στα ερωτήματα και την ατζέντα που τους θέτει το μέγαρο Μαξίμου.
Μια πρόταση εξουσίας απευθύνεται πάντα στο σύνολο της κοινωνίας. Επιλύει πρωτίστως το ζήτημα της πολιτικής ηγεμονίας, όχι τα προβλήματα εσωκομματικής ισορροπίας.
Η ανυπαρξία μιας μεγάλης και αξιόπιστης Κεντροαριστεράς ενισχύει το δημοκρατικό έλλειμμα της χώρας, εντείνοντας την πολιτική ανισορροπία. Η απουσία της εμποδίζει τις αναγκαίες συγκλίσεις. Τα σημερινά κόμματα που διεκδικούν το χώρο δείχνουν ανίκανα να διεκδικήσουν πολιτική αυτονομία και αναζητούν ρόλο και λόγο ύπαρξης στην αγκαλιά της νεοδεξιάς.
Ηδημοκρατία είναι δύσκολη υπόθεση σήμερα στην Ελλάδα του Μνημονίου. Το δείχνει η «αυτοκρατορική» λειτουργία της κυβέρνησης, η οποία ενεργεί ως task force διαχείρισης κρίσεων παρά ως επιτελικό πολιτικό όργανο που σχεδιάζει και παίρνει αποφάσεις συνολικά για τη χώρα. Στο αυταρχικό κράτος που δημιουργεί το νεοδεξιό επιτελείο του Μαξίμου, υπό την ανοχή των δύο κυβερνητικών εταίρων, όλα έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση. Στη νέα εποχή που σχεδιάζουν, η νομιμότητα ταυτίζεται απόλυτα με τα συμφέροντα της εξουσίας, τα δημοκρατικά δικαιώματα είναι πολυτέλεια και εφαρμόζονται αλά καρτ, ο κ. Δένδιας μπορεί να είναι ταυτόχρονα και αστυνόμος και δικαστής και αυτόκλητος τιμωρός.
c.zervas@eleftherotypia.net
Βαδίζουμε σε επικίνδυνα μονοπάτια. Πλέουμε σε αχαρτογράφητα νερά, που λένε και οι οικονομολόγοι, όταν τα δεδομένα και οι προβλέψεις τους αποδεικνύονται «λάθος».
Εδώ και τρία χρόνια το χρεοκοπημένο, μαζί με την οικονομία, πολιτικό σύστημα επιχειρεί με απίθανες ακροβασίες να αποφύγει το μοιραίο. Μάταιη προσπάθεια, αλλά με πολύ μεγάλο κόστος για το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας. Τι έχει συμβεί λοιπόν στα χρόνια της «ελληνικής χολέρας»; Ανατροπές στο παραδοσιακό πολιτικό σκηνικό, ένα κράτος «έκτακτης ανάγκης», ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα υπό αναστολή, ανάδυση των εγκληματικών συμμοριών του νεοναζισμού από το σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας, πλήρης αδυναμία της Αριστεράς να παρέμβει αποφασιστικά στη συγκυρία, συνθέτουν το οριστικό τέλος της εποχής της Μεταπολίτευσης. Πρόκειται για ένα τέλος που πιστοποιεί την αναξιοπιστία του παλαιού πολιτικού κόσμου στη διαχείριση των κοινών. Είναι ωστόσο μια εξέλιξη αναμενόμενη, το αποτέλεσμα της πιο άγριας εκδοχής της νεοφιλελεύθερης οικονομικής προσαρμογής που έγινε ποτέ σε ευρωπαϊκή χώρα.
Οι έως σήμερα βασικοί παίκτες του δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.) δυσκολεύονται να υπάρξουν αυτόνομα. Χρειάζονται ενίσχυση (ΔΗΜΑΡ) για να αποκτήσουν κυβερνησιμότητα. Ο ένας -και ισχυρότερος, ίσως- πόλος του μεταπολιτευτικού καθεστωτισμού, το ΠΑΣΟΚ, παλεύει ανάμεσα στην εκλογική επιβίωση και την πολιτική ανυποληψία.
Ο άλλος βασικός πόλος (η Ν.Δ.) επιβίωσε προσωρινά, χάρη, κυρίως, σε εκλογικά διλήμματα, αλλά βαδίζει σε κινούμενη άμμο. Η κοινωνική βάση της ασφυκτιά, όπως η πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Ομως η ηγεσία της και ιδίως το στενό επιτελείο του Α. Σαμαρά ποντάρει στη γενικευμένη ανασφάλεια και αξιοποιεί τα συντηρητικά αντανακλαστικά της λαϊκής βάσης. Το δυστύχημα για τη δημοκρατία είναι ότι με τον τρόπο αυτό ο πρωθυπουργός και οι «κολλητοί» του φέρνουν στο πολιτικό προσκήνιο τα πιο αποκρουστικά στοιχεία της ακροδεξιάς ατζέντας.
Αντιμεταναστευτική ρητορική, κατασταλτική πρακτική, ρατσιστική συμπεριφορά είναι οι συνήθεις μέθοδοι που ενισχύουν το αστυνομικό κράτος. Η επιβολή του «νόμου και της τάξης» γίνεται έτσι η κεντρική στρατηγική επιλογή του νεοδεξιού πολιτικού σχεδίου. Αυτό γίνεται και για ιδεολογικοπολιτικούς λόγους (ανασυγκρότηση της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης) και για εκλογικούς λόγους (συμπίεση της ανόδου της Χρυσής Αυγής) και για πρακτικούς λόγους (ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους μπροστά στη διογκούμενη κοινωνική εξαθλίωση).
Και μέσα σε όλα αυτά, η απούσα Αριστερά ομφαλοσκοπεί και ανταγωνίζεται σε μία αδιέξοδη διαδικασία, με έπαθλο την ιδεολογική καθαρότητα και την περιφρούρηση των συνοικιακών καταστημάτων της. Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι αδυνατεί να κατανοήσει τη δυναμική των πραγμάτων. Συμπεριφέρεται περισσότερο ως μέρος του παλαιού καθεστωτικού προβλήματος και λιγότερο ως πρόταση υπέρβασής του.
Γιατί, δεν εξηγείται αλλιώς η στάση των στελεχών του, τα οποία αντί να απαντούν στα καυτά αιτήματα της εποχής, απαντούν στα ερωτήματα και την ατζέντα που τους θέτει το μέγαρο Μαξίμου.
Μια πρόταση εξουσίας απευθύνεται πάντα στο σύνολο της κοινωνίας. Επιλύει πρωτίστως το ζήτημα της πολιτικής ηγεμονίας, όχι τα προβλήματα εσωκομματικής ισορροπίας.
Η ανυπαρξία μιας μεγάλης και αξιόπιστης Κεντροαριστεράς ενισχύει το δημοκρατικό έλλειμμα της χώρας, εντείνοντας την πολιτική ανισορροπία. Η απουσία της εμποδίζει τις αναγκαίες συγκλίσεις. Τα σημερινά κόμματα που διεκδικούν το χώρο δείχνουν ανίκανα να διεκδικήσουν πολιτική αυτονομία και αναζητούν ρόλο και λόγο ύπαρξης στην αγκαλιά της νεοδεξιάς.
Ηδημοκρατία είναι δύσκολη υπόθεση σήμερα στην Ελλάδα του Μνημονίου. Το δείχνει η «αυτοκρατορική» λειτουργία της κυβέρνησης, η οποία ενεργεί ως task force διαχείρισης κρίσεων παρά ως επιτελικό πολιτικό όργανο που σχεδιάζει και παίρνει αποφάσεις συνολικά για τη χώρα. Στο αυταρχικό κράτος που δημιουργεί το νεοδεξιό επιτελείο του Μαξίμου, υπό την ανοχή των δύο κυβερνητικών εταίρων, όλα έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση. Στη νέα εποχή που σχεδιάζουν, η νομιμότητα ταυτίζεται απόλυτα με τα συμφέροντα της εξουσίας, τα δημοκρατικά δικαιώματα είναι πολυτέλεια και εφαρμόζονται αλά καρτ, ο κ. Δένδιας μπορεί να είναι ταυτόχρονα και αστυνόμος και δικαστής και αυτόκλητος τιμωρός.
c.zervas@eleftherotypia.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου