Κώστας Κρεμμύδας, απο την Εποχη...
Στον Κάτω Κόσμο / σ’ οδηγούνε οι ασπάλακες / στον Πάνω Κόσμο / σε μοιράζουν οι τυχαίοι
(Χρυσούλα Αγκυρανοπούλου, Βύβλος, εκδ. Μανδραγόρας)
…γράφει σε ένα στίχο του ο Αλέξανδρος Αραμπατζής προειδοποιώντας για τα αυτονόητα. Και δε χρειάζεται να διδάσκεις πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο, ή όπως αλλιώς θα το βαφτίσουν οι ομογάλακτοι του Κουβέλη, για να διαπιστώνεις τις δημοκρατικές παρεκβάσεις, ή τη συγγένεια με τους επίσης ακατανόμαστους του ’67.
Δεν πρόλαβε να φύγει ηλεκτρονικά το κείμενο της περασμένης βδομάδας για την κληρονομικότητα στη δουλεία και τον εθισμό μας στα βασανιστήρια κι ήρθαν τα νέα κρούσματα να ανατριχιάσουν τον υπουργό Δικαιοσύνης(!). (Το θαυμαστικό αφορά τη δικαιοσύνη όχι την ανατριχίλα).
Σ’ αυτή τη χώρα ο Ύψιστος (Μεγαλοδύναμος, ή όπως αλλιώς τον προσαγορεύετε) έχει κέφια. Είναι χωρατατζής. Του αρέσει το ξεγύμνωμα, η απομυθοποίηση. Αλλιώς δεν εξηγούνται τα σενάρια που σκάρωσε: βασανιστήρια, βία, απολύσεις, στρατιωτικοί νόμοι, επιστρατεύσεις, προεδρικά διατάγματα, φίμωση της Βουλής, τηλεοπτικές αρένες, χαλκεία, συνοδοιπορία με τους Άδωνη, Βορίδη, Δένδια.
Κι όλα αυτά μπροστά στ’ απορημένα πρόσωπα των ανατριχιαστικά δεσμικών. Που από εκφραστές της έννομης κατάντησαν απολογητές της ένστολης τάξης. (Ήδη για την αντιμετώπιση των απειθών ναυτεργατών επισκευάζονται πυρετωδώς και τα εγκαταλειμμένα γερμανικά πυροβολεία στη νοτιανατολική Αττική.) Ενώ η Αλίκη Βουγιουκλάκη ξαναπροβάρει το ρόλο της στην Υπολοχαγό Νατάσα.
Κι η θεία μου ανατρίχιαζε όταν διάβαζε τα σινε-ρομάντζα του Ντόμινο. Κι εγώ όταν άκουγα τον Πεταλωτή, όταν ζω (και το χειρότερο συνηθίζω) τη διαστρέβλωση των στρεψόδικων –που όσο σαπίζουν, τόσο ασχημονούν–, όταν παρακολουθώ τον τύπο του Συγκροτήματος. Που λες και όρισαν προστάτιδα θεά τους την Κίρκη. Ειδάλλως δεν εξηγείται η ομαδική παραμόρφωση. Γιατί μάλλον σαν άνθρωποι μπαίνουν στο Μέγαρο.
Βέβαια ο Ρουπακιώτης έπρεπε να ανατριχιάζει προ πολλού: με τον Μανώλη Κυπραίο, τις κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις του Μάριου Λώλου στη συγκέντρωση μνήμης του 77χρονου αυτόχειρα, με τους άλλους 4.000 αυτόχειρες, τις «επιχειρήσεις» των ΜΑΤ, τον νεκρό απεργό του ΠΑΜΕ, την ηλεκτροπληξία του σενεγαλέζου μικροπωλητή, πατέρα δύο παιδιών, τους διασωληνωμένους νέους (όχι 23 και 24 ετών, του Καβάφη), αλλά μόλις 16 και 19, ύστερα από καταδίωξη της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. στην πλατεία …Ελευθερίας!
«Οι δρόμοι επίφοβοι/ Χωρίς ορόσημα η μεγάλη νύχτα/ Όμως αυτοί που συναντήθηκαν στην περιπλάνηση/ Κι είδαν μαζί τους ίσκιους να μεταμορφώνονται/ Την καινούρια διάταξη της αρετής/ Περ’ από τους καπνούς, τα εγκλήματα, τους ξολοθρεμούς […] Δεν θα ξεχάσουν», διαβεβαίωνε ήδη από το 1965, η μόλις αποχωρήσασα Λύντια Στεφάνου. Και δεν είναι μόνο η οργή για τη βία, το ψεύδος, την απάτη που υποβόσκει στα σκυμμένα κεφάλια.
Δεν είναι ο παρατεταμένος Μεσαίωνας ενός λαού που βρήκε την υπόστασή του στη Γαλλική Επανάσταση. Που στάθηκε στη Διακήρυξη Δικαιωμάτων του Ανθρώπου της 26ης Αυγούστου 1789: Οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και παραμένουν ελεύθεροι και έχουν ίσα δικαιώματα. Οι κοινωνικές διακρίσεις μόνο στο κοινό συμφέρον μπορούν να βασίζονται. Σκοπός κάθε πολιτικής οργάνωσης είναι η διαφύλαξη των φυσικών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου: ελευθερία, ιδιοκτησία, ασφάλεια. αντίσταση στην καταπίεση (δικαίωμα και υποχρέωση για τον πολίτη). Πηγή κάθε εξουσίας είναι αποκλειστικά το έθνος.
Κανένα σώμα, κανένα άτομο δεν μπορεί να ασκήσει εξουσία που δεν απορρέει από το έθνος.
Οι κοινωνίες αποτελούν αντανάκλαση του ανθρώπου κι όπως στον άνθρωπο έτσι και στην πόλη πρέπει να υπάρχει αιδώς και δίκη (Πρωταγόρας). Δηλαδή φιλότιμο, αυτοσεβασμός, αλλά και σεβασμός των νόμων και των δικαιωμάτων των άλλων. Προϋπόθεση για μια ευνομούμενη πολιτεία. Το φόβο, τον τρόμο και την υποταγή καλλιεργούν οι δυνάστες. Αλίμονο στους ηγέτες που βασίζουν την επιβίωσή τους στην παρακμή, τη φτώχεια, την καταστολή και την εξαθλίωση, στα ένστικτα αντί τις ιδέες. Κι από αυτή τη σκοπιά άτιμος δεν είναι μόνον όποιος μετέρχεται μεθόδων, αλλά και όποιος σωπαίνει. Ή απλώς ανατριχιάζει όταν τα βλέπει.
«Ουφ! τελειώσαμε», άφησαν ένα επιφώνημα ανακούφισης ο περισσότερο και ο λιγότερο βαρύς της ωριαίας εκπομπής «αριστερά χωρίς πρόγραμμα, αλλά με απαντήσεις». (Στις ερωτήσεις ήταν ανέκαθεν το πρόβλημά μας). Τέτοια απροθυμία προς συνεντευξιαζόμενη, (λες και τους έβαζες να πιουν καθάρσιο), είχα να δω από την εποχή της Κανέλλη.
Μοιάζουν άλλωστε κι οι δυο, (εκτός από το μαλλί): μιλάνε μόνες τους, δεν χρειάζονται ερωτήματα, απαντούν πριν καν ερωτηθούν, το ‘on” τις βρίσκει ήδη στον αέρα, απτόητες συνεχίζουνε στο “off”. Λελογισμένη χρήση μεταφορών και παρομοιώσεων.
Κάπου στην άκρη κι ένα κομπλιμέντο για τον παρουσιαστή (αν υπάρξει κενό στο χειμαρρώδη λόγο τους). Μακριά απ’ αυτές ο λαϊκισμός του τύπου: «Γιώργο μου ξέρεις πόσο εκτιμώ εσένα και την εκπομπή σου».
Προσπαθώ να αλλάξω θέμα τώρα που όλα αλλάζουν. Και προσαρμόζονται. Εκτός της νοοτροπίας. Και των μηχανισμών. (Τελικά αφού θα διορίζονταν οι ίδιοι, γιατί ’καναν ψηφοφορίες;) Για τους επαρχιώτες σύνεδρους; Ή χάριν μεταγενέστερης αυτοκριτικής: «υπήρξαν αδυναμίες».
Ένα μήνα πριν τον ΣΥΡΙΖΑ είχαμε το 18ο Συνέδριο του ΚΚ Κίνας όπου 82,6 εκατομμύρια μέλη εξέλεξαν 2.268 αντιπροσώπους (ούτε καν 3.000). Που με τη σειρά τους ψήφισαν 204 τακτικά μέλη (ούτε καν 301) της Κεντρικής Επιτροπής, και 25μελες Πολιτικό Γραφείο, απ’ όπου διορίστηκαν οι 9 του πρωινού καφέ.
Δε λέω να κάνουμε τους Κινέζους. Δεν με θέλγει καν το ευπροσάρμοστό τους στο σύστημα.
Μήπως όμως να τους ακολουθήσουμε μειώνοντας έστω τους σύνεδρους, την Κ.Ε, ή τους διορισμένους; Ή αυξάνοντας τουλάχιστον κατά 82 εκατομμύρια τα μέλη του κόμματος.
Κώστας Κρεμμύδας
mandragoras_magazine@yahoo.gr
(Χρυσούλα Αγκυρανοπούλου, Βύβλος, εκδ. Μανδραγόρας)
…γράφει σε ένα στίχο του ο Αλέξανδρος Αραμπατζής προειδοποιώντας για τα αυτονόητα. Και δε χρειάζεται να διδάσκεις πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο, ή όπως αλλιώς θα το βαφτίσουν οι ομογάλακτοι του Κουβέλη, για να διαπιστώνεις τις δημοκρατικές παρεκβάσεις, ή τη συγγένεια με τους επίσης ακατανόμαστους του ’67.
Δεν πρόλαβε να φύγει ηλεκτρονικά το κείμενο της περασμένης βδομάδας για την κληρονομικότητα στη δουλεία και τον εθισμό μας στα βασανιστήρια κι ήρθαν τα νέα κρούσματα να ανατριχιάσουν τον υπουργό Δικαιοσύνης(!). (Το θαυμαστικό αφορά τη δικαιοσύνη όχι την ανατριχίλα).
Σ’ αυτή τη χώρα ο Ύψιστος (Μεγαλοδύναμος, ή όπως αλλιώς τον προσαγορεύετε) έχει κέφια. Είναι χωρατατζής. Του αρέσει το ξεγύμνωμα, η απομυθοποίηση. Αλλιώς δεν εξηγούνται τα σενάρια που σκάρωσε: βασανιστήρια, βία, απολύσεις, στρατιωτικοί νόμοι, επιστρατεύσεις, προεδρικά διατάγματα, φίμωση της Βουλής, τηλεοπτικές αρένες, χαλκεία, συνοδοιπορία με τους Άδωνη, Βορίδη, Δένδια.
Κι όλα αυτά μπροστά στ’ απορημένα πρόσωπα των ανατριχιαστικά δεσμικών. Που από εκφραστές της έννομης κατάντησαν απολογητές της ένστολης τάξης. (Ήδη για την αντιμετώπιση των απειθών ναυτεργατών επισκευάζονται πυρετωδώς και τα εγκαταλειμμένα γερμανικά πυροβολεία στη νοτιανατολική Αττική.) Ενώ η Αλίκη Βουγιουκλάκη ξαναπροβάρει το ρόλο της στην Υπολοχαγό Νατάσα.
Κι η θεία μου ανατρίχιαζε όταν διάβαζε τα σινε-ρομάντζα του Ντόμινο. Κι εγώ όταν άκουγα τον Πεταλωτή, όταν ζω (και το χειρότερο συνηθίζω) τη διαστρέβλωση των στρεψόδικων –που όσο σαπίζουν, τόσο ασχημονούν–, όταν παρακολουθώ τον τύπο του Συγκροτήματος. Που λες και όρισαν προστάτιδα θεά τους την Κίρκη. Ειδάλλως δεν εξηγείται η ομαδική παραμόρφωση. Γιατί μάλλον σαν άνθρωποι μπαίνουν στο Μέγαρο.
Βέβαια ο Ρουπακιώτης έπρεπε να ανατριχιάζει προ πολλού: με τον Μανώλη Κυπραίο, τις κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις του Μάριου Λώλου στη συγκέντρωση μνήμης του 77χρονου αυτόχειρα, με τους άλλους 4.000 αυτόχειρες, τις «επιχειρήσεις» των ΜΑΤ, τον νεκρό απεργό του ΠΑΜΕ, την ηλεκτροπληξία του σενεγαλέζου μικροπωλητή, πατέρα δύο παιδιών, τους διασωληνωμένους νέους (όχι 23 και 24 ετών, του Καβάφη), αλλά μόλις 16 και 19, ύστερα από καταδίωξη της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. στην πλατεία …Ελευθερίας!
«Οι δρόμοι επίφοβοι/ Χωρίς ορόσημα η μεγάλη νύχτα/ Όμως αυτοί που συναντήθηκαν στην περιπλάνηση/ Κι είδαν μαζί τους ίσκιους να μεταμορφώνονται/ Την καινούρια διάταξη της αρετής/ Περ’ από τους καπνούς, τα εγκλήματα, τους ξολοθρεμούς […] Δεν θα ξεχάσουν», διαβεβαίωνε ήδη από το 1965, η μόλις αποχωρήσασα Λύντια Στεφάνου. Και δεν είναι μόνο η οργή για τη βία, το ψεύδος, την απάτη που υποβόσκει στα σκυμμένα κεφάλια.
Δεν είναι ο παρατεταμένος Μεσαίωνας ενός λαού που βρήκε την υπόστασή του στη Γαλλική Επανάσταση. Που στάθηκε στη Διακήρυξη Δικαιωμάτων του Ανθρώπου της 26ης Αυγούστου 1789: Οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και παραμένουν ελεύθεροι και έχουν ίσα δικαιώματα. Οι κοινωνικές διακρίσεις μόνο στο κοινό συμφέρον μπορούν να βασίζονται. Σκοπός κάθε πολιτικής οργάνωσης είναι η διαφύλαξη των φυσικών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου: ελευθερία, ιδιοκτησία, ασφάλεια. αντίσταση στην καταπίεση (δικαίωμα και υποχρέωση για τον πολίτη). Πηγή κάθε εξουσίας είναι αποκλειστικά το έθνος.
Κανένα σώμα, κανένα άτομο δεν μπορεί να ασκήσει εξουσία που δεν απορρέει από το έθνος.
Οι κοινωνίες αποτελούν αντανάκλαση του ανθρώπου κι όπως στον άνθρωπο έτσι και στην πόλη πρέπει να υπάρχει αιδώς και δίκη (Πρωταγόρας). Δηλαδή φιλότιμο, αυτοσεβασμός, αλλά και σεβασμός των νόμων και των δικαιωμάτων των άλλων. Προϋπόθεση για μια ευνομούμενη πολιτεία. Το φόβο, τον τρόμο και την υποταγή καλλιεργούν οι δυνάστες. Αλίμονο στους ηγέτες που βασίζουν την επιβίωσή τους στην παρακμή, τη φτώχεια, την καταστολή και την εξαθλίωση, στα ένστικτα αντί τις ιδέες. Κι από αυτή τη σκοπιά άτιμος δεν είναι μόνον όποιος μετέρχεται μεθόδων, αλλά και όποιος σωπαίνει. Ή απλώς ανατριχιάζει όταν τα βλέπει.
«Ουφ! τελειώσαμε», άφησαν ένα επιφώνημα ανακούφισης ο περισσότερο και ο λιγότερο βαρύς της ωριαίας εκπομπής «αριστερά χωρίς πρόγραμμα, αλλά με απαντήσεις». (Στις ερωτήσεις ήταν ανέκαθεν το πρόβλημά μας). Τέτοια απροθυμία προς συνεντευξιαζόμενη, (λες και τους έβαζες να πιουν καθάρσιο), είχα να δω από την εποχή της Κανέλλη.
Μοιάζουν άλλωστε κι οι δυο, (εκτός από το μαλλί): μιλάνε μόνες τους, δεν χρειάζονται ερωτήματα, απαντούν πριν καν ερωτηθούν, το ‘on” τις βρίσκει ήδη στον αέρα, απτόητες συνεχίζουνε στο “off”. Λελογισμένη χρήση μεταφορών και παρομοιώσεων.
Κάπου στην άκρη κι ένα κομπλιμέντο για τον παρουσιαστή (αν υπάρξει κενό στο χειμαρρώδη λόγο τους). Μακριά απ’ αυτές ο λαϊκισμός του τύπου: «Γιώργο μου ξέρεις πόσο εκτιμώ εσένα και την εκπομπή σου».
Προσπαθώ να αλλάξω θέμα τώρα που όλα αλλάζουν. Και προσαρμόζονται. Εκτός της νοοτροπίας. Και των μηχανισμών. (Τελικά αφού θα διορίζονταν οι ίδιοι, γιατί ’καναν ψηφοφορίες;) Για τους επαρχιώτες σύνεδρους; Ή χάριν μεταγενέστερης αυτοκριτικής: «υπήρξαν αδυναμίες».
Ένα μήνα πριν τον ΣΥΡΙΖΑ είχαμε το 18ο Συνέδριο του ΚΚ Κίνας όπου 82,6 εκατομμύρια μέλη εξέλεξαν 2.268 αντιπροσώπους (ούτε καν 3.000). Που με τη σειρά τους ψήφισαν 204 τακτικά μέλη (ούτε καν 301) της Κεντρικής Επιτροπής, και 25μελες Πολιτικό Γραφείο, απ’ όπου διορίστηκαν οι 9 του πρωινού καφέ.
Δε λέω να κάνουμε τους Κινέζους. Δεν με θέλγει καν το ευπροσάρμοστό τους στο σύστημα.
Μήπως όμως να τους ακολουθήσουμε μειώνοντας έστω τους σύνεδρους, την Κ.Ε, ή τους διορισμένους; Ή αυξάνοντας τουλάχιστον κατά 82 εκατομμύρια τα μέλη του κόμματος.
Κώστας Κρεμμύδας
mandragoras_magazine@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου